Inslapen of niet?

ik persoonlijk vind de keuze nooit zo moeilijk, dat het niet leuk is is wat anders,

als een hond geen kwaliteit van leven meer heeft dan laat ik hem / haar inslapen....

Als je je er beter bij voelt, ga naar een andere da en vraag een second opinion aan. Maar zoals je schrijft, ik denk idd ook dat je je antwoord al weet. Sterkte x

Mail gestuurd naar die dure da, antwoordt ze dit:

"Beste,

Ik vrees geen wondermiddel in huis te hebben om de hoest volledig op non-aktief te zetten.

Maar ik kan wel iets ‘grovere’ middelen inzetten die de levenskwaliteit kunnen beteren."

Wat moet ik daar nou mee? Cru gezegd, mocht ik al vier keer naar een garagist zijn geweest voor piepende remmen bvb, en telkens opnieuw blijven die remmen piepen, en dan zegt die garagist nog een keer: Ik heb nog wel iets, kom nog maar eens langs om een bezoek te betalen; dan zou ik toch gvd niet gaan?! Dit is een da dat echt gerespecteerd is. Ze heeft operaties gedaan aan puppy's, ze is een hartspecialist- chirurg. Ben ik zo paranoïd? Dit lijkt toch alsof ze me aan het lijntje houdt? Waarom heeft ze dan vorige keer niet gezegd wat die 'grovere middelen' zijn?

Ik begin hier echt kwaad van te worden! En ondertussen zegt mijn man alweer dat ik nog maar eens moet gaan, dat ze het wel zal oplossen. Ik voel me als de beul die als enige absoluut mijn hond dood wil. 

Maar jullie kunnen toch zelf ook logisch nadenken ?

Een hondje met trachea collaps en zeer slechte longen ,longen die stijver worden ,de longinhoud wordt kleiner ,wat wil een dierenarts daar nog aan genezen ? Het is zelfs met medicatie niet te verzachten .17 dagen geleden was het beest al stervens benauwd ,je hebt totaal geen verbetering ,

Je kan aan de dierenarts vragen wat ze in gedachte had ,om die levenskwaliteit te verbeteren ,wat wil ze twinkel nog meer aandoen ? Een hondje wat blijft rochelen en hoesten als het overeind komt ?

Natuurlijk is het moeilijk te stoppen ,maar dit is toch geen leven voor twinkel?

Straks stikt ze erin en dan verwijt je het jezelf eeuwig .

Sommige dierenartsen blijven tegen beter weten in proberen ,zij moeten ook leven ,maar als eigenaar zie je toch de lijdensweg wel ?

Er valt niks op te lossen.

Zoals Heleen: schrijft waar wachten jullie nog op? Moet ze stikken?

Als deze dierenarts niet wil luisteren, bel een andere op en leg de situatie uit dat de lijdensweg voor je hondje niet hondwaardig is.

Ik heb teruggemaild dat we haar niet langer willen laten lijden. 

Nu is het alleen nog een kwestie van een moment kiezen.. Iemand tips daarover? Bij onze Senne (kat 18 jaar) was het niet moeilijk. De kanker zat zo ferm in zijn lijfje, hij was 2 kilo vermagerd op een week tijd. Dat moest meteen. Maar nu is het zo raar.. Twinkel eet nog, drinkt nog, heeft momenten dat ze nog vrolijk rondhuppelt. Hoe beslis je nu wanneer je de stap zet??

De stap zet je door contact op te nemen met de da 

En dat klinkt misschien hard , maar het is de realiteit 

Jullie moeten de beslissing nemen 

Een hond kan het niet 

En wat de anderen ook al schrijven,  stel het niet uit 

Straks stikt die arme hond 

Ik wens je veel wijsheid toe 

Indien mogelijk ,laat het thuis doen ,zo snel mogelijk is mijn tip .

Neem haar op schoot ,ze krijgt een slaap prikje en als alles goed gebeurd merkt ze nergens wat van ,

Sterkte !

Je hond heeft continue lange hoestbuien, en kan niet goed ademen.

Zo snel mogelijk voor het straks te laat is en ze een verstikkingsdood tegemoet gaat. 

Mijn toen 8-jarige dame wilde nog achter een bal aan, at nog vreetjes weg en was alert. Ook da vond het moeilijk om echt aan te geven dat er geen redden aan was en dat er in belang van onze dame maar 1 mogelijkheid was. Dat was abrupt en liefst had ik da aan huis gehad, maar dat ging gewoon niet vanwege haar sterk verslechterde toestand. Heb 1 dag respijt genomen, een avond eigenlijk meer waarop ik gokte dat het nog ok zou zijn en dat belangrijke mensen nog afscheid konden nemen. Allemaal konden we niet bevatten dat de dag erna ze zeer waarschijnlijk ingeslapen moest gaan worden.

Dus ja, ik ken het gevoel ook van twijfel, maar volgde ook mijn eigen gevoel. Bluf wilde achter een bal aan, wilde druk doen en gek doen, maar bij alle inspanning zou het haar in ademnood brengen. Dat was gewoon geen leven voor haar, en risico te groot dus op verstikking. En dan zou ik nooit op tijd een da halen voor een definitieve spuit.

Thuis of bij DA, zelf vond ik het heel prettig dat toen ik het kon plannen bij mijn eerste hond dat de dierenarts thuis kwam. Ik had ook al nagedacht over daarna, wat ik wilde en dat was ook al besproken met de dierenarts. Mensen die wilden konden nog langs komen, even knuffelen met de hond, en de hond verwend met aandacht en lekkernijen. Hij is heel rustig in mijn armen gegaan. Het blijft verdrietig, maar soms moet je echt je gevoel op nul zetten en verstand meer laten wegen.

Geen tip maar het is altijd een innerlijke strijd (het verstand weet dat het moet en het gevoel wil het niet) om de beslissing te nemen. Alsof je jezelf ergens overheen moet tillen.

Veel sterkte in ieder geval.


Wat Heleen zegt, thuis laten doen daar ben ik ook voorstander van, als dat mogelijk is gezien de corona maatregelen.

Aan iedereen nog eens een dikke merci voor de steun, het medeleven, de tips.. Ik snap jullie samenhorigheid wel. Zeer warmtevol.

We laten onze Twinkel inslapen op dinsdag 6/04 's avonds. Ik heb vrijdag examen en moet dit weekend werken. Ondertussen laten we niet na van eens een hondensnoepje meer te geven (ze is zot van zo'n harde beentjes met spek rond). Ook heel leuk dat het nu zo'n mooi weer is, ik zit in de tuin met haar slapend naast me. 

Ik ben zoooo blij dat we rond kerst '19 beslist hebben om haar te adopteren. Ze was een fokteef, haar paspoort komt uit Polen, half doof, half blind, bang van iedere aanraking.. Moet helse dingen meegemaakt hebben. Maar nu heeft ze toch nog een goed jaar gehad als levenseinde. Dat was ons doel. Dat beestje nog een mooie oude dag schenken. En daar zijn we in geslaagd. 

Twinkel was nu wel helemaal uniek en onvervangbaar. Wij gaan het voorlopig bij onze katten en onze kippen en onze vijvervissen houden. Een prachtig mirakel als Twinkel komen we toch nog meer tegen.

Saluutjes iedereen!