Trachea collaps

Goeiemiddag

Ik ben hier volledig nieuw. Moet het allemaal nog een beetje leren kennen. Mijn naam is dus Nele, ik ben 37 jaar en op 26/12/2019 hebben wij Twinkel geadopteerd. Op haar paspoort staat als ras 'Spitz', maar ze is dus gewoon een dwergkees. 

Twinkel is volgens haar paspoort van begin 2007. Dat maakt haar nu 14 jaar. Aan de rechterkant van haar gezicht is ze blind en doof (haar oogje is wit en haar oortje ligt plat). Ze hoort en ziet dan ook niet veel. Ze kent haar eigen naam niet, ook al zijn we al een jaar aan het proberen om die haar aan te leren. Ze blijft vreselijk angstig. Krimpt in elkaar van zodra we haar willen aanraken, zelfs al is het maar voor een streeltje. Ze is verslaafd aan mij, loopt constant achter me aan, echt overal en altijd. Tenzij ik heel streng zeg dat ze moet blijven of uit de keuken moet. Dan kijkt ze heel angstig en luistert ze wel. Heel zielig maar soms is ze zo uitgeput en voelt toch nog een soort verplichting om achter me aan te lopen, dat ik het wel zo moet doen. Ze is ook geobsedeerd door eten. Speelt niet, kijkt niet naar andere honden om, lijkt nooit pijn te hebben, maar wil gewoon heel de dag door altijd eten. En als ze geen eten krijgt van ons, gaat ze in onze tuin de stront van de katten opeten (stinkt dan vreselijk uit haar muil natuurlijk).

Maar goed, ondanks dat alles is ze ook gewoon ongelooflijk lief. Ze heeft zo'n superschattige smile. Ze gaat supergraag wandelen, en ze jogt graag naast me (heel eventjes, het is tenslotte al een oud beestje). In het bos kan ik haar soms gewoon los laten, ze blijft constant bij me. Die verslaafdheid aan mij heeft dus ook z'n voordelen. :-)

Sinds we haar hebben geadopteerd, hebben we ook al meer dan 2500 euro aan dierenartskosten gehad. Niet lang na ze bij ons kwam, begon ze te hoesten. Maar echt een zware hoest. Daarbij leek ze heel vreemd te niezen en soms te kokhalzen. We zijn ermee naar onze dierenarts geweest die ons heeft doorverwezen naar een heel dure specialist. Na veel röntgenfoto's kregen we de diagnose: Trachea collaps. Het kraakbeen van haar luchtpijp is het aan het begeven, waardoor die niet langer rond maar eerder ovaal is. Stel je een stofzuigerslang voor die wordt platgedrukt. Zo dus. We kregen prednisolone mee en de opdracht om haar op dieet te zetten. (Niet makkelijk gezien haar eetverslaving..) De prednisolone onderdrukt de hoest. We geven een kwartje 's morgens en een kwartje 's avonds. Soms wordt de hoest veel erger een aantal dagen en dan geven we ze een half 's morgens en een half 's avonds, tot het weer beter gaat.

Vorig jaar zomer kon ze ineens niet meer stappen. Terug naar de dierenarts die ons doorverwees naar de specialist. 'Dat beestje is er heel slecht aan toe!' Wij ons al voorbereiden op het ergste. Heupdysplasie, ze zal waarschijnlijk verlamd blijven voor de rest van haar dagen. Bleek dat ze heel apathisch en mottig was omdat ze door die verlamming al een viertal dagen niet meer naar het groot toilet had kunnen gaan. Eens ze had uitgepuzzeld hoe ze dat kon doen zonder gebruik van haar achterpoten, ging het weer beter. We kochten een tweedehands kinderwagen en gingen zo met haar wandelen. Ze werd weer vrolijk en leerde blaffen als ze iets nodig had. Na een tweetal maanden zagen we haar ineens weer rechtkomen. Twee weken strompelen, oefenen, doorzetten en ze liep weer net zoals voorheen. We weten nog altijd niet hoe die miraculeuze genezing mogelijk was.

Sinds maandag is die vreselijke hoest terug. Zeer erg deze keer. Ze mag niet rechtstaan of ze moet hoesten. Heel de dag door. Door zuurstoftekort en de inspanning van het hoesten is ze natuurlijk heel erg moe heel de tijd. Soms is er een uurtje dat ze niet moet hoesten. Dan loopt ze weer achter me aan en gaat ze constant naar de schuif waar haar eten inzit. Ze slaapt maar als ik neerzit en niet meer van mijn stoel ga. Op dit moment ligt ze dus naast me. Op de grond te snurken. Als ik rechtsta, doe ik dat superstil in de hoop dat ze me niet hoort. Dat ben ik zo gewoon geworden.

Straks om 16u nog maar eens afspraak bij de dierenarts. We zijn al sinds maandagavond begonnen met het halfje prednisolone ipv een kwartje, maar het lijkt deze keer niet veel te helpen. De hoest blijft even erg. Ik vind nergens terug hoelang een hond met een trachea collaps kan blijven leven. Ik heb wel begrepen dat ze uiteindelijk gewoon gaat stikken. Dat die luchtpijn zo vernauwd zal zijn dat er geen lucht meer doorkan. Omdat dat een afschuwelijke dood is, wil ik er zeker van zijn dat we op tijd ingrijpen voor het zover is. Vandaar, telkens ze een hoestbui heeft dat minstens twee dagen duurt, gaan we naar de dierenarts. 

Ons Twinkel is een verrijking in ons leven. Onvervangbaar en uniek. Ze heeft al zo vreselijk veel meegemaakt, ook sinds ze bij ons is, en ze blijft maar vrolijk zijn. Wij grappen soms wel eens dat ze 20 jaar zal worden, gezien alle tegenslag dat ze maar blijft overleven. Het is het sterkste hondje dat ik ooit ben tegengekomen. Onze wonderhond. En zelfs al moeten we weldra een vreselijke beslissing maken, we zijn dolgelukkig dat we haar toch nog een aantal gelukkige en onbezorgde jaren hebben kunnen geven.

Ik wilde dit verhaal vooral delen, omdat ik op dit forum niets over trachea collaps kon vinden. Mocht iemand vragen hebben hierover, ik ben er dus mee bekend. En ik wilde het ook delen uit trots voor Twinkel. De sterkste hond op aarde!

Groetjes
Nele

Hallo Nele 

Helaas ben ik er ook mee bekend ,

Vorig jaar heb ik een van mijn honden laten gaan ,hoesten ,benauwd ,de medicatie doet op den duur niets meer ,

Net wat je zegt ,ze gaan stikken als je te lang wacht en zolang wachten wilden wij niet ,Beter een week te vroeg ,als een uur te laat is onze gedachten .

Veel sterkte voor jullie en vooral voor Twinkel .

" Hallo Nele 
Helaas ben ik er ook mee bekend ,
Vorig jaar heb ik een van mijn honden laten gaan ,hoesten ,benauwd ,de medicatie doet op den duur niets meer ,
Net wat je zegt ,ze gaan stikken als je te lang wacht en zolang wachten wilden wij niet ,Beter een week te vroeg ,als een uur te laat is onze gedachten .
Veel sterkte voor jullie en vooral voor Twinkel . "

Heleen

Dag Heleen

Bedankt voor je reactie. Hoelang heeft jouw hond ermee rond gelopen?

In oktober vorig jaar begon ze te hoesten ,

Veel medicatie gehad ,maar 24 november zijn we gestopt ,het was niet meer leefbaar .

Dus ze had het bijna 1 maand ,voor ze ziek werd had ze wel gedragsverandering ,wilde steeds bij me zijn ,bleef me maar aankijken ,dus wellicht speelde het langer ,want het hoesten komt pas als ze erg benauwd worden .

Je denkt ook niet gelijk aan trachea collaps natuurlijk .

" In oktober vorig jaar begon ze te hoesten ,
Veel medicatie gehad ,maar 24 november zijn we gestopt ,het was niet meer leefbaar .
Dus ze had het bijna 1 maand ,voor ze ziek werd had ze wel gedragsverandering ,wilde steeds bij me zijn ,bleef me maar aankijken ,dus wellicht speelde het langer ,want het hoesten komt pas als ze erg benauwd worden .
Je denkt ook niet gelijk aan trachea collaps natuurlijk . "

Heleen

Amai, een maand maar.. ???? Dat was heel ineens heel snel afscheid moeten nemen. Dierenarts heeft nu nog andere medicatie voorgeschreven. We hopen dat het daarmee weer iets beter wordt, zodat ze nog een tijd goed is. Voorlopig is er van effectief 'stikken' nog geen sprake gelukkig. Tussen het hoesten door blijft ze vrolijk rond lopen.

" In oktober vorig jaar begon ze te hoesten ,
Veel medicatie gehad ,maar 24 november zijn we gestopt ,het was niet meer leefbaar .
Dus ze had het bijna 1 maand ,voor ze ziek werd had ze wel gedragsverandering ,wilde steeds bij me zijn ,bleef me maar aankijken ,dus wellicht speelde het langer ,want het hoesten komt pas als ze erg benauwd worden .
Je denkt ook niet gelijk aan trachea collaps natuurlijk . "

Heleen

Mag ik nog vragen hoe ze tussen het hoesten door was? Je zegt gedragsverandering, maar bleef ze tussen het hoesten door wel 'vrolijk'? Mijn man en onze dierenarts willen niet geloven dat het erg is omdat Twinkel met momenten echt nog vrolijk rondloopt. Tong uit de mond, schattig snoetje, weet je wel..

Ha Nele

wat naar dat jullie twinkel een treacheacolaps heeft. Ik begrijp dat je haar graag nog een tijd bij je hebt. Goed dat je regelmatig naar je dierenarts gaat. Ik lees in je eerste bericht dat het hoesten nu heel erg is, de prednisolon geen verlichting geeft en twinkel veel slaapt. Ondertussen zijn er twee weken verstreken, hoe is het nu?

Als ik heel eerlijk ben klinkt dit voor mij niet als een fijn bestaan meer voor twinkel: veel hoesten, benauwd, heel erg moe, constant veiligheid zoekend bij het baasje en veel eetlust (waarschijnlijk door de prednison?) Nou zie ik twinkel niet en kan ik alleen afgaan op wat ik lees in je bericht.

Honden zijn in die zin hard voor zichzelf en bepaald gedrag of symptomen die de hond vertoont kunnen er ook insluipen waardoor het soms moeilijk te beoordelen kan zijn hoe de hond er aan toe is. Dat twinkel vrolijk lijkt tussendoor wil niet zeggen dat ze op andere momenten niet lijdt onder het hoesten en de benauwdheid.

Het lijkt me een moeilijke en zware beslissing, sluit me wat dat betreft aan bij heleen:beter een week te vroeg dan een uur te laat, zeker in het geval van reële verstikkingsmogelijkheid. 

Veel sterkte in dit hele traject. 

Edit: Ik lees in je andere topic tussen de regels door dat je eigenlijk al denkt aan het rustig laten inslapen van Twinkel. Wat moeilijk dat je partner er anders over denkt en de dierenarts ook. Succes bij de tweede dierenarts. De tip van het filmen van Twinkel is een goede, zo ziet je man wat jij ziet. Sterkte. 

Wat slikt ze nu voor medicatie?

Tussen het hoesten door sliep ze veel ,kwispelde wel ,maar sommige gaan kwispelend dood ,dus daar kan je geen staat op maken .

Als ze buiten was bleef ze ook dicht bij mij in de buurt ,en ook in huis hield ze me aldoor in de gaten ,Ondanks de cortico begon ze ook minder te eten .Echt vrolijke buien had ze niet meer ,maar het was altijd een heel serieus hondje .

Ben er niet bekend mee. Wij hadden een plat snuit met een reverse sneeze. Dus wel altijd angst voor gehad aan instorting in dat gebied. Ik volg even mee.