Het wordt mij allemaal te veel

Goedenavond, 

Met pijn in mijn hart en met angst schrijf ik het bericht op dit forum. Ik sta open voor alle reacties en alle meningen, dus voel je vrij om te reageren zoals jij denkt dat het handigst is. Hou wel in gedachten dat ik dit bericht schrijf omdat ik er echt niet meer uit kom en ik op dit moment niet weet wat ik moet doen. 

Sinds zaterdag 6 februari zijn mijn vriend en ik de eigenaar geworden van Skye (een ontzettend lieve kruising tussen een Boerenfox en een Dwerg Pinscher). Bij mij kwam vanaf dat moment meteen onzekerheid op spelen en werd ik intens verdrietig en onzeker bij alle activiteiten die ik met haar onderneem. Ik heb hier veel over gelezen en het kan zijn dat ik last heb van de puppy-blues. 

Sinds afgelopen zondag is mijn situatie verergerd en voelt elke dag als een opgave. Ik ben momenteel overspannen / burn-out thuis van werk en dacht dat ik op de weg naar boven was en dat ik dus de puppy alsnog kon laten komen. Nu blijkt dat de aanwezigheid van de kleine lieverd mij in alles triggert. Doe ik het wel goed / ben ik wel de juiste persoon om haar op te voeden en te leren hoe de wereld gaat. 

Skye is een energiek hondje, ze is leergierig en hierdoor pakt ze commando’s snel op. ze doet het onwijs goed en ik zou geen reden hebben om te klagen, ik ervaar alleen echt geen plezier aan het trainen en aan de aandacht. Het voelt voor mij als een extra taak die ik er niet bij kan hebben. 

Als mijn vriend op werk is moet ik alleen maar huilen en weet ik echt niet meer wat ik met haar moet doen. Het voelt gewoon niet goed en ik wil alles behalve dat de kleine lieverd hier een trauma van op loopt.

Ik heb bij mijn ouders ook honden gehad en altijd plezier beleefd aan het trainen er van. Het voelt dus ook echt als falen dat ik het nu niet heb. 

Ik kan het echt niet over mijn hart verkrijgen om haar over te plaatsen. Op dit moment voelt het alsof ik in een spagaat zit: aan de ene kant mijn eigen herstel en aan de andere kant het welzijn van de kleine lieverd. Ik kan de rust echt niet vinden en zelfs s nachts heb ik nachtmerries en kan ik niet slapen van de situatie. 

Heeft iemand tips hoe ik hier mee om kan gaan en wat ik mee kan nemen in deze beslissing. 

Liefs, 

Tamarah (en Skye) 

wat verdrietig voor je Tamarah, je hebt een kleine pup en je wil alles goed doen en je bent bang dat je faalt...dat hebben er veel, daar hoef je je geen schuldgevoelens voor te hebben....wat je kan doen als je vriend weg is iemand vragen die jou gezelschap houdt, een goede vriendin misschien, vertel dat je het moeilijk vind om alleen te zijn met de pup, samen wandelen met de pup en je vriendin....en vraag aan haar of zij ook eens een keertje wil oppassen zodat jij dan bij je ouders een middagje ben...en je vriend die is weg van de pup ? Vertel het hem zodat je samen er uit kan komen met de opvoeding van de pup...en falen dat gebeurd niet, het hoef niet perfect te zijn, probeer wat ritme op te doen dan zal je zien dat het steeds beter gaat....

Mmmmh, je kan ook iets minder druk van je eigen ketel halen. Ik kreeg ook een pup in het midden van een burnout. Was moeilijk maar uiteindelijk maakt die prestatie drang geen donder uit. Leven kun je niet voorspellen maar je kan momenten vinden waar in je geniet en als je dan dat honden/dieren mens bent? Focus je daar op, dat wat je glimlach brengt.

Je zegt het zelfs al "puppyblues", in jou geval zal dat in deze situatie waarschijnlijk net wat harder aan komen. Ik denk dat je hondje je uit eindelijk ook erg kan helpen. Plezier beleven, heerlijk buiten komen en onder de mensen. Hoe moeilijk het op dit moment ook is.

Is het mogelijk dat je iemand vindt die de pup uit laat? Of een middagje wil oppassen? Dan heb je even je handen vrij en tijd om tot rust te komen. Een pup is niet niks.. 

Misschien dat je vriend voor werktijd al een goede wandeling kan maken zodat de pup daarna uit kan rusten? Kleine dingen die misschien jou goed kunnen helpen.

Ik zal persoonlijk pas gaan herplaatsen als je het een aantal weken hebt aangekeken. Straks herplaatst je je pup en krijg je wel spijt en beland je vervolgens weer in dezelfde situatie. Geef het de tijd!

Ik ken je gevoel. Die onzekerheid hakte er bij mij ook ontzettend in toen ik een nieuwe hond kocht waardoor ik er ook zo extreem doorheen zat. Maar ik heb steun gezocht bij vrienden en heb doorgezet, en nu kan ik zeggen dat ik het allemaal over zou doen. Het gevoel gaat wel weg, als je leert alles gewoon los te laten. Iets wat makkelijker gezegd is dan gedaan. Maar toen ik dat deed, ging er een wereld voor me open en wist ik te genieten. Nu heb ik enkel spijt dat ik dat toen niet gedaan heb, want het was een mooie fase.

Waar ik zelf erg baat bij heb zijn audioboeken via Storytel. Dan gaat je focus op iets anders zitten en kan je jezelf niet voeden met al die gedachtes. Koop een puzzle of een kleurboek oid, dit zijn simpele dingen die je gedachtes uitzetten en zo kan je makkelijker weer opladen.

Ik heb ook ervaring met de puppyblues. Het is lastig te omschrijven maar helemaal als je nog nooit een puppy hebt opgevoed (in mijn geval) komt er echt wel heel veel op je af. 

Ik had inderdaad continue het gevoel om het fout te doen, en al die dingen die je leest over hoe het zou moeten.. mensen die je vertellen hoe het moet.. dat hielp allemaal niet mee.

ik zou het zeker nog een tijdje aankijken, het is ook een kwestie van wennen en na een paar weken heb je ook meer een ritme, is de pup ook wat meer gewend. 

Wellicht dat een paar momenten van rust inbouwen voor jezelf wel helpt. Dus een moment op de dag dat je vriend even alles alleen doet, of dat een familie lid even oppast. 

Er zijn meer mensen die zoveel stress ervaren door de komst van een pup, je bent niet alleen. Wat maakt het voor jou zo zwaar? Wil je het extreem graag zo goed mogelijk doen? Of vind je het fysiek zwaar? (Vaak uitlaten en gebroken nachten etc.). 

Misschien helpt de gedachte dat hoe je je nu voelt tijdelijk is? Je gaat je pup steeds beter leren kennen, de verzorging wordt binnen enkele weken / maanden echt veel makkelijker. Je zult ook merken dat niet alles perfect hoeft, honden zijn vergevingsgezind haha. Misschien schept die gedachte wat ruimte en kun je meer van het moment genieten. 

Je schrijft dat je in een spagaat zit. Aan de ene kant je eigen herstel en aan de andere kant het welzijn van je pup. Het is misschien nu allemaal heel zwaar en moeilijk, maar je kan straks ook enorm trots op jezelf zijn dat je deze periode bent doorgekomen. Het gaat sneller dan je denkt. 

Huilen en piekeren mag, maar blijf er niet in hangen. Plan desnoods een kwartiertje per dag waarin je al je spanning ventileert, schrijf het in een schriftje en huil zoveel je wil. Maar na dat kwartiertje moet je jezelf herpakken en er voor gaan. Misschien kun je wat bewuster naar je lieve pup gaan kijken. Probeer eens een mooie foto te maken die je kan afdrukken, of plaats een foto op hondenpage ;). En misschien vind je het leuk om een puppydagboek bij te houden waarin je leuke momenten en ontwikkelingen vastlegt. Neem je pup mee naar de dierenwinkel en zoek een leuk speelgoedje uit. Ga samen wandelen met bekende honden en geniet van de interactie. Kom uit de plas-poep-bijt en - slaapsleur. Als je iets leuks gedaan hebt met je pup is die ook lekker voldaan en kunnen jullie samen op de bank liggen en netflix kijken met een bak popcorn erbij. Adem in adem uit.

Ik heb zelf geen ervaring met deze gevoelens maar ik heb al heel wat topics zoals die van jou voorbij zien komen.

Ik weet niet wat je allemaal traint, maar beperk t tot alleen geregeld buiten zetten om te plassen en te poepen. 

Misschien heb je een adresje waar je de pup af en toe kunt brengen?

Hoe gaan de nachten, moet je er veel uit?

Goeiemorgen iedereen, 

Bedankt voor jullie eerlijke, begripvolle en liefdevolle reacties 

Het helpt ontzettend om te lezen dat ik niet de enige ben die dit gevoel zo ervaart en die moeite heeft met de eerste periode. 

Op dit moment ga ik op dagen dat ik alleen ben vaak naar mijn moeder zodat ik niet het gevoel heb dat ik er alleen voor sta en ik niet snel overvallen wordt door een gevoel van wat moet ik nou?

Ik vind het ook lastig dat ik niet naar een puppy cursus kan waar we dingen met haar kunnen oefenen. Dat maakt het voor mij extra zwaar in combinatie met het vroeg er uit moeten in de ochtend.

Ik train elke dag op een vast tijdstip de basis dingen als: zit, blijf, naast en in de bench. Hierin weet ik ook niet of ik het goed doe of niet. Dit maakt dat ik tijdens de training vaak ook neerslachtig wordt. 

Allereerst heel veel sterkte en zo te lezen doe je hartstikke goed je best . Mijn situatie is anders en ik heb geen puppy maar een volwassen hond maar ken het moedeloos voelen. Mijn ex liet zijn hond bij mij achter toen we uit elkaar gingen en het is voor mij moeilijk om voor de hond te zorgen wegens lichamelijke beperkingen. Ik heb bewust gekozen om de hond te houden en mijn schouders eronder te steken en ik ben daar nog altijd zo blij mee. Wat mij erg geholpen heeft is contact met andere hondenbezitters voor zowel gezelschap en om te overleggen. Ik ga dagelijks naar het speelveld met mijn hond en heb daar verschillende mensen leren kennen om samen te gaan wandelen. Dit biedt mij veel steun. Is er niemand in je omgeving met een hond om samen te wandelen en je een hart onder de riem te steken? Desnoods hier een oproep plaatsen, wie weet woont er iemand bij je in de buurt? 

Het hoeft ook niet allemaal perfect te zijn. Denk dat niemand het bij zijn/haar eerste pup/hond het allemaal tot in de puntjes perfect heeft gedaan. Je mag ook af en toe falen, dat is menselijk. Iedere pup/hond is weer anders en het is altijd een beetje een zoektocht naar wat wel of niet werkt. Leg er niet zoveel druk op en zie het als spel ipv training. Korte sessies en als je ziet dat pup het niet begrijpt of de concentratie weg valt? Ga je iets anders leuks met hem/haar doen. En als je vragen hebt kun je ze hier stellen. Vaak krijg je verschillende antwoorden dus kun je die verschillende dingen weer uitproberen, kijken of het werkt.

Eerlijk gezegd, ik was ook altijd heel gelukkig als het pupje 6 maanden was, 

Maar als baby pup, opletten zindelijk maken, buiten zetten na spelen, slapen, eten en drinken. Soms 6 x in een uur en als pupje slaapt een paar uur niet.

Probeer als de pup  rust neemt, zelf ook te gaan zitten en uitrusten, echt even niets doen.  Een pup is een dagtaak van 24 uur per dag.

Neemt je pup zelf geen rust en ben jij het echt even zat en moe, doe de riem aan je pup, en houd die vast, en ga zitten , adem rustig, leg je hand op de pup en zo breng je de rust op pup over. Kijk uit pup kan riem stuk bijten. 

Speel je met de pup en gaat hij bijten, dan bevries je, beweegt niet meer, stopt dus met spelen. 

Wat jij hebt herken ik zeker. Maar over een paar weken gaat het beter. 

Ga dingen opschrijven met datum, iedere dag. En bekijk per week terug en bedenk, nu zijn we al zover. Helpt echt.

Succes.

Wat fijn dat je naar je moeder kan, het helpt inderdaad om het samen te doen. 

Wat betreft het trainen: je doet al meer dan nodig is  zit, af en blijf zijn allemaal extraatjes maar daadwerkelijk belangrijk is het niet. Dus als je daar gespannen van raakt kan je het net zo goed laten voor wat het is. Je hond heeft nog heel veel jaren te gaan en dan heb je alle tijd om trucjes aan te leren. Niet alles hoeft in de puppytijd gepropt te worden, liever niet zelfs.

Je mag altijd op dit forum van je afschrijven.

Hier ook bekend met de puppy blues. Het is ook zo wennen ineens een hondenbeeb erbij!! De puppy tijd is vooral een tijd van elkaar leren kennen en samen een team vormen. Daar is tijd voor nodig en neem er ook rustig de tijd voor.

Ik hoop dat je de lat zult kunnen verlagen voor jezelf en een fijn contact kunt gaan leggen met Skye. Leer elkaar eerst maar goed kennen, zoek iets wat jullie allebei leuk vinden om te doen. Wat bij mij het meest hielp was heel veel knuffelen met Hailey. Spelenderwijs de dingen oppakken, gewoon hoe het loopt. Elke dag een stukje, het hoeft niet allemaal in één keer en het hoeft zeker niet perfect. Rust inbouwen is ook heel belangrijk, voor zowel Skye als voor jou. Jullie bouwen het samen op. 

Het belangrijkste is dat jullie allebei happy zijn, dat staat bovenaan.

Heel veel sterkte en ik hoop ook heel veel plezier samen met Skye, het wordt echt beter!!

Heel herkenbaar hoor!

Opgegroeid met allerlei soorten honden, mij konden ze niets maken dacht ik. Die pup uit het buitenland dat kon ik wel aan...

Ik herkende mijzelf niet meer terug. Vond het zo vreselijk vermoeiend! Huilde veel, viel kilo's af, maakte me om elk piepje vreselijke zorgen en leefde de hele dag op Google om allerlei niet-bestaande gedragsproblemen te diagnostiseren bij mijn pup. Nu 5 maanden later kan ik zeggen; laat het los. Het komt echt vanzelf wel. Pups zijn, net als kinderen, flexibel en kneedbaar en leren het vanzelf. Net als hun baasjes. Al die artikelen over noodzakelijke socialisatie met de hele wereld voor dat ze 4 maanden zijn heb ik losgelaten. Alles op ons eigen tempo. Elkaar leren kennen is het belangrijkste en dan komt de rest vanzelf. Dat vertrouwen in elkaar dat heb ik onderschat, als dat wederzijds goed zit dan leer je van elkaar en kun je samen aan het werk.

Maar dat is er niet binnen een paar weken, ook niet binnen een paar maanden. Dat groeit en ik denk dat dat een hondenleven lang zal blijven groeien. Hoe mooi is dat! 

Deze tips van ientje hebben mij ook enorm geholpen toen ik bijna een jaar geleden dezelfde puppy blues had! Mijn eerste pup en ik kreeg geen hulp van mijn omgeving omdat zij nog wel moesten werken of verplichtingen hadden. Daar kwam bij mij de angst opzetten.

Vooral de tip een dagboek bij houden vind ik fantastisch! Je schrijft je problemen van je af en als ik het nu lees en de foto’s erbij zie, smelt ik! 

Wow Marijn en Moos, Dank Je Wel.

Ik schreef dit gisteren en dacht, heb ik ook al eens gezegd. Maar dat was dus tegen jou.

Vergis je niet, met een pup word je meteen in het diepe gegooid en krijg je alles op een zeer korte tijd, daar waar je met een baby opbouwt in de loop der maanden van de groei. Een hond zit met een beetje pech al vanaf 6 maanden in de puberteit, bij de mens gaat dat proces natuurlijk veel trager..

Ik verheugde mij ook op de komst van Dyuna, echter heb ik altijd gezegd, ervoor, tijdens en nog steeds: Blij als ze volwassen is. Ik heb niks met puppy's omdat de realiteit gewoon slopend kan zijn. En dat bleek het ook! Ik kreeg een nóg meer gecompliceerd karakter voorgeschoteld als dat mij werd voor gehouden. Spijtig, maar het maakte het niet minder vermoeiend! 

De dag dat Dyuna er was kreeg ook ik ineens het gevoel: Point of no return, daar gaat de rust! je kiest er van te voren merendeels rationeel voor, je overdenkt alles en bereid je goed voor op de komst van zo'n klein harig mormeltje. Echter is er dan nog nauwelijks gevoel/emotie vóór de aanschaf van een pup. Ja, het is leuk en schattig enz enz...maar het échte gevoel kan pas komen zodra de pup er is..Liefde moet groeien met alle voors en tegens...en dat is waarschijnlijk ook wat veel mensen doet overvallen zodra de pup er is. Het gevoel komt erbij kijken en dat vertaald zich dikwijls in onzekerheid/belastend, het 'Shit, waar ben ik aan begonnen' gevoel! 

Een ding is zeker, het gaat over en de oneindige liefde groeit voor je pup...in voor en tegenspoed! Geef het tijd, niets moet, veel mag! Succes en veel plezier met je pupje, want ze zijn ook leuk en de tijd gaat soms sneller als dat we ons realiseren.

Zo herkenbaar! 

Ik kon de eerste weken bijna niet genieten, terwijl hij het eigenlijk zo goed deed. Ik stond continue op scherp en twijfelde aan alles wat ik deed.

Wat bij ons hielp, was een stapje terug doen. Even niet teveel van jezelf en de pup eisen en terug naar de basis. 

Misschien zou je een prive puppy cursus kunnen doen, zodat je toch wat houvast hebt. Heb ik mij ook voor opgegeven, en kijk er erg naar uit.

De juiste "kant-en-klare oplossing" kan ik je niet geven. 

Ik maak uit je verhaal uit, dat je vol negatieve energie zit...  dit geef je automatisch door aan je pup!  Waardoor de situatie alleen maar erger wordt en jij dieper en dieper wegzakt.  Ik bedoel dit niet verkeerd maar je zit dus in een negatieve cirkel die je moet zien te verbreken.  Jij duwt je pup in een onzeker gevoel, waardoor hij ook nerveus en onzeker wordt wat kan leiden tot ongewenst gedrag (zoals bijten en slopen), en dat maakt jou dan nog onzekerder omdat je het gevoel krijgt dat je, je pup niet goed kan opvoeden.  Hoewel, je zeker je best doet. 

Maar als je de cirkel niet kan doorbreken, wordt die cirkel een negatieve spiraal. 
Doordat jij erg zwak en onzeker bent, en je dus zwakke en onzekere energie uitstraalt... maakt het je pup niet alleen onzeker.  Je pup voelt wellicht ook aan dat jij de zwakke schakel bent in de roedel en ze wil dus het leiderschap opnemen. Zeker als de pup gaat puberen, gaat ze dat leiderschap steeds meer opnemen... je pup bedoelt dat niet slecht...  maar iemand moet het leiderschap op zich nemen, zeker als de echte roedelleider (je partner neem ik aan) even niet aanwezig is. Zo redeneert een hond...  de roedel/gezin moet in evenwicht blijven en de zwakke schakels moeten beschermd tot zelfs bijgestuurd worden. 

Het klinkt misschien hard wat ik hier schrijf, maar ik bedoel het zeker niet zo!  En je hoeft jezelf hierbij zeker niets te verwijten! Het énige wat je (voorlopig) moet doen is iemand zoeken die jou kan begeleiden, zelfzekerder maken en uit je burnout halen. Dat is de eerste stap en als je uit je put kan geraken, zal je hond zijn gedrag ook ineens veel beter worden, eventueel kan je aanvullend als 2e stap een gedragstherapeut voor je hond inschakelen, moest dit nodig zijn.  Maar zoek dus eerst (professionele?) hulp voor jezelf en dan is een gedragstherapeut misschien niet eens nodig.   Hopelijk kan ik je met deze suggestie wel helpen.

Groetjes Pieter. 
 

Zoiets als gewoon onbezonnen tussen de geitenlammetjes liggen? Druk van de ketel en genieten van het moment? I vote for. Uit ervaring. En idd als je er echt niet uit komt door te genieten van het moment kan je altijd naar een therapeut.

Bedankt voor al jullie reacties en jullie kijk op de situatie. 

Het gaat nu al een stuk beter en het ‘probleem’ ligt bij mijn kijk op de situatie. Ik probeer nu naar de dingen te kijken die de kleine lieverd al goed doet en alles wat ik op pak probeer ik vanuit een zelfverzekerde basis te doen.

Ik heb inderdaad al hulp ingeschakeld van een psycholoog die mij probeert te helpen om uit de negatieve spiraal te komen en dit helpt ontzettend. 

Goed van je!

Het klinkt misschien raar, maar het doet mij goed om dit allemaal te lezen. Ik keek ook al jaren uit naar mijn pup. Ik paste vaak op de volwassen Jacks van de buren en heb een opleiding dierverzorging gedaan. Ik heb mij jaren lang heel langzaam voorbereid, ingelezen en gespaard. Dit zou geweldig worden!

Tot Twister kwam… Ik heb een heel aantal keer “achter het net gevist” met een pup. De ene keer reageerde ik niet op tijd, de andere keer werd ik overboden. Bij fokkers waar ik op de wachtlijst stond, was er steeds een pupje te weinig geboren (of ging de gene die ik zou krijgen dood). En in het asiel krijg je als newbie geen Jack Russell mee, omdat het zulke lastige hondjes zijn… Maar ja dit ras kende ik goed en het past bij mijn persoonlijkheid.

Al vanaf dag 1 sloeg de twijfel toe. Mede omdat ik zo voorzichtig mogelijk wilde omgaan met mijn geclaimde goudstaaf. De slapeloze nachten, de problemen met zindelijkheid, de puppycursus die werd afgezegd door de lockdown, problemen met socialiseren omdat de winkels in de stad dicht zijn en mensen bang zijn om in de buurt te komen, noem het allemaal maar op. Ik heb gelukkig lieve familie die mij er doorheen sleept! Zeker na alle onvoorziene problemen… Een val van de bank, een heftige allergische reactie op het voer en alle entingen, voorhuid/blaasontsteking, ALLE tanden tegelijkertijd gewisseld waardoor hij zoveel pijn had dat ik dacht een T-Rex in huis te hebben… Ik heb meerdere malen met de telefoon in de handen gestaan om te vragen of ik hem terug mocht brengen.

Maar nu we 3 maanden verder zijn en ik eindelijk een routine heb gevonden, ben ik iedere dag weer een beetje meer trots op mezelf en blij met Twister. Het blijft een uitdaging, vooral omdat mijn werk geen sympathie heeft voor mijn situatie (ik werk 32 uur thuis aan de telefoon). Maar ik probeer iedere dag iets positiefs op te schrijven in een schriftje en ieder weekend een leuke activiteit. Soms laat ik mijn moeder een paar uurtjes op hem passen voor “mij-tijd”.

Houd het grotere plaatje voor ogen, een vriend voor het leven. Net als kersverse ouders is het met een pup zoeken naar je draai. Veel lezen en luisteren naar mensen om je heen, maar altijd je eigen gevoel volgen ;) Het komt zeker weten goed, met jou en Skye, met mij en Twister, en met iedereen die momenteel last heeft van de puppy-blues! We moeten dit stap voor stap doen, met vallen en opstaan :P

" Het klinkt misschien raar, maar het doet mij goed om dit allemaal te lezen. Ik keek ook al jaren uit naar mijn pup. Ik paste vaak op de volwassen Jacks van de buren en heb een opleiding dierverzorging gedaan. Ik heb mij jaren lang heel langzaam voorbereid, ingelezen en gespaard. Dit zou geweldig worden!
 
Tot Twister kwam… Ik heb een heel aantal keer “achter het net gevist” met een pup. De ene keer reageerde ik niet op tijd, de andere keer werd ik overboden. Bij fokkers waar ik op de wachtlijst stond, was er steeds een pupje te weinig geboren (of ging de gene die ik zou krijgen dood). En in het asiel krijg je als newbie geen Jack Russell mee, omdat het zulke lastige hondjes zijn… Maar ja dit ras kende ik goed en het past bij mijn persoonlijkheid.
 
Al vanaf dag 1 sloeg de twijfel toe. Mede omdat ik zo voorzichtig mogelijk wilde omgaan met mijn geclaimde goudstaaf. De slapeloze nachten, de problemen met zindelijkheid, de puppycursus die werd afgezegd door de lockdown, problemen met socialiseren omdat de winkels in de stad dicht zijn en mensen bang zijn om in de buurt te komen, noem het allemaal maar op. Ik heb gelukkig lieve familie die mij er doorheen sleept! Zeker na alle onvoorziene problemen… Een val van de bank, een heftige allergische reactie op het voer en alle entingen, voorhuid/blaasontsteking, ALLE tanden tegelijkertijd gewisseld waardoor hij zoveel pijn had dat ik dacht een T-Rex in huis te hebben… Ik heb meerdere malen met de telefoon in de handen gestaan om te vragen of ik hem terug mocht brengen.
 
Maar nu we 3 maanden verder zijn en ik eindelijk een routine heb gevonden, ben ik iedere dag weer een beetje meer trots op mezelf en blij met Twister. Het blijft een uitdaging, vooral omdat mijn werk geen sympathie heeft voor mijn situatie (ik werk 32 uur thuis aan de telefoon). Maar ik probeer iedere dag iets positiefs op te schrijven in een schriftje en ieder weekend een leuke activiteit. Soms laat ik mijn moeder een paar uurtjes op hem passen voor “mij-tijd”.
 
Houd het grotere plaatje voor ogen, een vriend voor het leven. Net als kersverse ouders is het met een pup zoeken naar je draai. Veel lezen en luisteren naar mensen om je heen, maar altijd je eigen gevoel volgen Het komt zeker weten goed, met jou en Skye, met mij en Twister, en met iedereen die momenteel last heeft van de puppy-blues! We moeten dit stap voor stap doen, met vallen en opstaan :P "

Jessica&Twister

Lijkt me ook best lastig hoor een pup in coronatijd. Ik snap dat iedereen denkt eindelijk veel thuis voor een hond maar er valt ook heel veel weg. En het is mentaal al niet de meest gezellige periode. Ik zou ook vooral accepteren dat je dingen fout gaat doen bij je eerste hond, niet zo fout dat het heel erg is maar er zijn altijd dingen die je weer anders aanpakt bij de tweede, en bij de derde. Zo is het eigenlijk alleen maar fijn dat door die anderhalve meter niet iedereen op je pup afkomt.  Mensen leren negeren is later zoveel makkelijker dan overal op af stuiteren. Succes!

Waarom dat vaste tijdstip om te "trainen"? Dat komt op mij enorm krampachtig over. Kan je nog wel genieten van je pup op die manier?

Zoveel dingen kan je spelenderwijs oefenen, waarbij je uitgaat van het gedrag van je hondje. Gaat het spontaan zitten, zeg je "zit". Gaat het spontaan in de bench, koppel je daar ook een woord aan enz...

Zo'n jong hondje hoef je toch nog niet te "trainen", over een paar maanden leert het ook nog wel wat jij graag wil dat het kan. Ik weet natuurlijk niet wat jouw doel is: gericht gaan trainen om aldoor te presteren of een fijne huisgenoot die goed luistert en waar je overal mee kan komen.