Nieuwe pup 
Hallo allemaal,
ik heb sinds 3 weken een heerlijke pup, Abel. Hij heeft wat darmproblemen maar na 3 dierenarts bezoekjes, een antibiotica kuur en nu isogel lijkt hij voor het eerst relaxed en tevreden.
erg fijn en vooral voor hem.
Helaas heb ik het nodige meegemaakt (5 jaar geleden mijn zus verloren en daarmee ook mijn neefjes omdat ze fulltime naar hun vader gingen die het contact afhoudt na bijna fulltime voor hen gezorgd te hebben omdat mijn zus ongeneeslijk ziek bleek).
En daar zit helaas het probleem, de zorgen die ik heb om Abel heb ik niet zien aankomen. Ik ben overbezorgd, heb enorme huilbuien en heel veel verdriet om mijn zus. Dat dit niets met abel te maken heeft weet ik, ik twijfel alleen wel enorm of dit dus zo’n goede beslissing was. Hij krijgt natuurlijk mijn gevoel mee. Ik probeer verder te kijken en het grotere plaatje te zien maar dat lukt mij niet. Op dit moment neig ik naar een ander huisje zoeken nu het nog kan, omdat ik vind dat hij een stabielere verdient waarna ik aan mijzelf kan gaan werken. Mijn (andere) zus en een van mijn beste vriendinnen vind dat te makkelijk en zijn ook bang ik spijt krijg. Ik wil alleen voorkomen dat ik me ga irriteren vanuit mijn emoties. Ik ben absoluut goed voor hem, verzorg hem maar het verdriet maakt dat het mij steeds vaker veel moeite kost. Ik heb veel gelezen op het hondenforum en ben benieuwd naar jullie mening in die zin, wat het beste voor Abel zou zijn. Hij is nu 11 weken en los van mijn gevoel een heerlijk lief mannetje.
Ach, wat een naar verhaal.
Kun je niet iemand vinden met wie je over je probleem kunt praten.
Honden zijn inderdaad gevoelig voor de stemming van de mens, maar anderzijds kunnen ze je ook uit een dip halen.
Geniet van de jonge ABEL, maak een dagboek over hem, ga lekker kleine rondjes maken buiten, fotografeer hem!
Wat is het voor een hondje? Fotootje/
Je bent niet de enige die met deze gevoelens worstelt. Vaak spelen er dan idd al andere dingen (bij jou een groot verdriet dat je met je meedraagt), dan komt die pup met zijn zorgen erbij en plots loopt de emmer over.
Er zijn meerdere mogelijkheden dan alleen de afweging: pup houden - pup wegdoen.
Probeer te kijken waar je het voor jezelf aangenamer kan maken, in kleine dagelijkse dingen. Bijvoorbeeld: vraag je andere zus of beste vriendin om een keertje op de pup te passen terwijl je een moment puur voor jezelf neemt en vul dit moment in met iets waarvan je weet dat je er erg van kan genieten: een fietstochtje, een film kijken, een wandeling, boekje lezen in een warm bad,... Door de zorg een ogenblik los te laten, krijg je zelf wat meer ademruimte.
Bekijk of er een hulplijn is voor je verdriet. Desnoods via de huisarts. Psychisch lijden, onverwerkt verlies, dat is zwaar om dragen, dan heb je niet veel reserve meer om er nog zorgen bij te nemen. Dus bekijk waar je op vlak van mentale weerbaarheid hulp of steun kan krijgen. Zelfs een luisterend oor kan al veel doen. Durf hier hulp te vragen.
Gun jezelf de tijd om naar de pup toe te groeien. Er is niet altijd zomaar instant een klik, een connectie, een relatie met een nieuwe hond. Niet iedereen zit meteen op een roze puppy-wolk. Vaak moet dat ook gewoon groeien. Dus probeer dat ook te aanvaarden. En probeer te focussen op de leuke aspecten van de hond en te kijken naar de grappige, vertederende, schattige, deugniet-momentjes. Die zullen er zeker ook zijn, hoe klein ook. 
Misschien gewoon even doorzetten voordat je spijt krijgt.Dat is heel hard en soms heel moeilijk.Maar ik weet verdomd goed wat je bedoeld.Je wordt heen en weer geslingerd door gevoelens.Ik ken dat.Bijna vier jaar geleden is mijn man plots overleden.Daar zat ik dan met Indy,een weduwe van 48.Eerst heb je een boel aan emoties,de verwerking,administratie,.....Ik was ook overbezorgd om Indy.Amai,niet normaal.Stilaan kan je alles een plaats geven en dan ben je blij dat je nog moet buitenkomen met een hond.Ook veel praten met mensen uit de omgeving die zelf een hond aan het uitlaten zijn.Misschien niet direct jou ding.Maar ik was ook niet zo’n sociale,maar ben toch beginnen praten.Ja,en het kan je wel eens irriteren allemaal.Had ik ook,en voelde me schuldig achteraf.Maar ik heb er nooit aan gedacht om Indy weg te doen.Wij zijn een hand en een poot op één buik nu.Maken leuke wandelingen,zelfs nu in de sneeuw en de koude.Heel veel sterkte en die sterkte bijhouden,dan heb je de kracht om door te gaan,hoewel het soms verdomd moeilijk kan zijn.
Jolanda
Wat een droevige situatie. Laat het verdriet om het verlies van je zus toe. De pup lijkt aanleiding om dit grote verlies te realiseren.
Als je er open voor staat, kan je lieve pup je veel brengen; structuur in je dagritme, vrolijkheid, afleiding, liefde etc.
Zo lang je nog goed voor hem kunt zorgen en nog uit kunt laten, zou ik de pup zeker niet herplaatsen. Zoek iemand of meerdere personen die in je buurt wonen, die graag een wandeling met je hondje maken, als je het zelf even niet kan. Voor de lange termijn kan je rustig zoeken naar iemand die Abel in huis wil nemen en verzorgen als jij dit niet meer kunt. Ik kwam jaren geleden zo'n "engel" toevallig tegen en mijn hondje heeft daar ook een keer op proef geslapen (pyama party
met haar roedel met o.a. een Grote Poedel). Als je dit eenmaal geregeld hebt, komt er rust in plaats van kopzorgen.
Mocht je interesse in hersenwerk/spelletjes voor je hondje hebben, zodat hij voldoende uitdaging krijgt, laat maar weten dan kan ik je een link geven met voldoende keuze.
Ik hoop dat je nog lang van Abel kan genieten.
Hoi Jolanda,
Ik herken je gevoelens wel, afgelopen november (heel vers dus nog) is mijn moeder overleden. Sinds bijna vier weken hebben wij Zuko in huis. Ik werd ook door gevoelens heen en weer geslingerd, maar wat mij enorm helpt is ritme en dat helpt hem ook. Kijk naar de positieve dingen, wat een vrolijkheid een pup je geeft, de zon die momenteel (hier dan) heerlijk schijnt tijdens het rondje lopen. Zoek zelf ook hulp, bij mij kon ik praten bij de dokterspraktijk met een praktijkbegeleider, is niet direct een psycholoog als je dat een stap te ver vindt, maar wel iemand die luistert en misschien raad kan geven.
Geef jezelf en geef jullie tijd, de band die moet groeien. Heel veel sterkte, als je een keertje je ei kwijt wilt mag je altijd een pb'tje doen.
Dank jullie wel voor de lieve fijne reacties. Abel is een kruising Chihuahua/dwergpincher met een heerlijk slim koppie en wijze ogen ????.
hij is super intelligent, kan al op commando zitten en wil graag leren. Het is een ontzettende lieverd, nu moet ik nog een manier vinden hoe ik ervan kan gaan genieten. Tuurlijk zie ik zijn leuke, lieve en ondeugende dingen. Ik ben alleen zo ontzettend moe en emotioneel dat ik vooral die laatste twee voel op het moment. Vandaag inderdaad veel gepraat met vriendinnen dat lucht een beetje op.
ik ga even uitzoeken hoe ik een foto kan plaatsen!
Aw wat vervelend. Is er iemand in je omgeving die anders wel eens een dagje op je pup kan passen, dan kan jij even een dagje rusten?
Ik had juist het tegenovergestelde mijn beste vriendin overleed erg onverwachts en mijn pup werd juist mijn afleiding. Zij was mijn steun en zorgde ervoor dat mijn dag zinvol was en dat ik tegen haar aan kon kletsen en ze maakte mij aan het lachen. Vandaag was ik haar haast kwijt doordat ze in een wak was gegleden en er niet meer zelfstanding uit kon komen , de paniek die ik voelde was zo erg dat ik er heel de dag misselijk van ben geweest.
Ik hoop voor jou dat je hondje net zoveel kan gaan betekenen en dat het een maatje gaat worden.
Misschien is t nu de tijd om echt te gaan rouwen, eventueel met hulp.
Ik zou je wel adviseren je profielnaam te wijzigen naar een neutralere naam. Of alleen je voornaam.
Heel veel sterkte.
Kan er alles over vertellen, heb mijn broer verloren. Hij en ik oud moeten worden. Hoe gek het ook klinkt? Praat tegen je pup over dat gebeuren en mensen die hetzelfde gevoel hebben. Schrijf het van je af, wat je wil verwoorden en niemand hoeft dat te lezen of misschien wil je het wel delen. Je hoeft niet altijd sterk te zijn. Rouw is een naar ding en dat verdriet blijft maar het wordt dragelijker na mate de tijd verstrijkt. Therapie kan ook helpen maar jij zegt vijf geleden? Ik wil ook niet tegen een vreemde praten met een notebook en nog 4 minuten op de klok terwijl ik nog niets gezegd hebt.....
Wat al is gezegd, een hond / pup kan je juist helpen bij de rouw. Je moet voor iemand zorgen, je moet het huis uit, enz Dat kan heel goed helpen om de boel in evenwicht te houden. De zwaarte wat lichter te maken door die zorg en liefde wat een hond geeft. Iemand die onvoorwaardelijk naar je zal luisteren.
Maar ook vooral blijven praten met andere, je zus , je vriendin en bij bijv coach.
Sterkte !
Abel jee wat een snoepie.....praat met je hondje over van alles, lekker bij je nemen en praat over hoe je je voelt...je Abel heeft geen vooroordeel, die drukt zich dicht tegen je aan...en zo kan jij je verhaal en je verdriet kwijt...
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?