Groot probleem! Wat te doen?

Beste Hp'ers,

Ik heb vermoedelijk een groot probleem.

Dyuna is nu ruim een jaar oud en an sich een schat van een beestje. Ze heeft hier en daar nog wat verbeterpunten, maar ok, dat zal met de tijd beter worden.

Ik heb ook een zoontje van 8,5 jaar oud, laat ik zeggen dat hij niet regulier is. Het viel mij al enige tijd geleden op dat als zoontje zich tegen mij keerde, Dyuna behoorlijk druk gedrag vertoonde als zij in de vari zat.

Nu viel mij al een aantal keren op dat Dyuna vrij fel reageerde naar mijn zoontje zodra hij fysiek werd naar mij. Echter vandaag vloog Dyuna echt mijn zoontje aan

Zoontje was het ergens niet mee eens en wilde dit fysiek uiten naar mij, hierop reageerde Dyuna vrij fel door echt te happen. Godzijdank kwam ik tussen beiden en Dyuna was zichtbaar gefrustreerd en hapte mij een aantal keren (net naast). Ze kon mij alleen niet echt happen omdat ik haar met beiden handen vast had aan d'r hoofd icm nekvel. Ze joelde ook tussen de bedrijvigheid door van duidelijke ongenoegen.

Mijn zoontje stapte van Dyuna weg maar ze sprong hem al happend na. En met de kracht dat ze hapte was het bijna bijten. Zoontje heeft niks aan zich gelukkig, echter wat ik duidelijk zag, Dyuna accepteert niet dat er iemand aan mij komt op een negatieve manier.

Knuffelen ed deert Dyuna niks en reageert ze niet op.

Het zit mij alleen niet lekker dat Dyuna zo fel reageert....en nu?

Kan je een gedragstherapeut eens vragen om te kijken bij jullie . ?    En wie weet kan hij/zij  handaanreikingen geven .

Oef heftig. Kan me voorstellen dat je je zorgen maakt. Herdes zijn gevoelig en beschermend. En dat is niet altijd even handig. Ik vind zelf als er kinderen in het spel zijn je vooral geen tips via internet kunt geven. Ik zou er echt even iemand bijhalen om je live te begeleiden.

Helemaal waar! En ga zeker eea navragen dan wel benaderen om dat gedrag onder de loep te nemen. Aangezien ik natuurlijk nu niet direct hulp heb, wilde ik het alvast hier delen in de hoop dat iemand mij kan vertellen onder welke noemer ik dit gedrag kan scharen?! Beschermend?

Nogmaals, Dyuna is echt een schat en kan zeer goed met zoontje opschieten. Spelen ook samen ed. Totdat zoontje zich fysiek gaat uiten naar mij in het negatieve zie ik een Dyuna die voor mij lijkt op te komen?

Is t je zoon niet aan te leren dat hij weg moet lopen als hij je fysiek wil raken?

Anders moet je je hond wegsturen. Zij moet t niet hoeven regelen.

Idd hulp inschakelen, zowel voor hond als voor zoon. Je zoon hoeft niet gebeten te worden en jij hoeft niet fysiek aangepakt te worden door je zoon.

Maar goed, dat weet jij uiteraard nog veel beter dan ik maar kan me voorstellen dat het wel allemaal heel erg veel ineen wordt. Hulp inroepen van iemand die zich in zo'n dingen verdiept heeft dus.. 

Ai, als je zegt dat je zoontje speciaal is? Jullie vormen allen een roedel en Dyuna geeft jouw zoon misschien een correctie. Als ik zo jouw hond zo zie? Wat ik nog weet van mijn opa en oma is dat herders vrij éénkennig zijn qua baas. Die hadden een Hollandse Herder, mijn opa was Dingo's baas. Dus zou ik idd een cursus doen en je zoontje het baasje laten zijn, mits dit mogelijk is natuurlijk. Gezien jouw situatie best ingewikkeld ligt zo te lezen.

" Is t je zoon niet aan te leren dat hij weg moet lopen als hij je fysiek wil raken?
 
Anders moet je je hond wegsturen. Zij moet t niet hoeven regelen. "

Kees

Dat lukt hem niet! Hij zoekt juist mij op zodra hij overprikkelt raakt

Hond weg sturen was even niet mogelijk, het gebeurde eigenlijk out of the blue, ondanks dat ze al eens eerder prikkelbaar heeft gereageerd in dergelijke situatie, zag ik het nu totaal niet aan komen.

Eigenlijk vind ik het heel lief dat je het ook opneemt voor mij. Klopt ook wat je zegt...laat ik het zo zeggen: zoontje zit al lang en breed in therapie oa voor dit gedrag. 

Tuurlijk , jij bent ook maar gewoon een mens die het allemaal maar moet weten te regelen. Ik heb 1 moeilijke hond. Als ik nog een moeilijk kind erbij had, zag ik vast ook geen uitweg meer, respect hoe je het allemaal toch maar doet, je bent gewoon een topmoeder én topbaas hoor, vergeet dat vooral niet! 

Adhd noemen we dat, of op zijn surinaams "Hij is drukkkkkk!!

Zo zie ik het eigenlijk ook dat Dyuna een correctie geeft maar eigenlijk is dat niet Dyuna haar plek. Uit frustratie wilde ze mij bijten omdat ik haar van zoonlief aftrok maar door haar direct te kalmeren stopt ze al snel. Opvallend vind ik ook maar dat is al langer dat Dyuna op meerdere vlakken gevoelig is. Ik moet bijv al een tijdje de jaloezien dicht houden omdat ze anders net niet door het raam vliegt als er een andere hond langs loopt. Afleiden is niet mogelijk. Ze zit dan helemaal in die focus. Zodra je haar ervan weg trekt gaat ze je happen uit frustraties. Dit was al eerder eens een periode (redirective agression) alleen door een juiste kalme benadering was het aanzienlijk afgenomen. Na haar loopsheid vind ik haar beduidend feller geworden.

Aohhhh wat lief dat je dat zegtdank je wel! Het is zeker pittig met momenten maar probeer het voor allen zo goed mogelijk te regelen. Dyuna is een hond met een hart van goud maar o zoooo prikkelgevoelig...iets dat ik achteraf nooit had gekozen icm zoontje...maar dat hebben we al eens eerder geconcludeerd dat de fokker meer op de lijn van verkopen zat ipv op een juiste manier van plaatsen, helaas! Toch geef ik niet op.

Was het alleen maar Adhd

0k dan samen met je zoon even bij de hond weggaan als dat kan.

Van achter t scherm is t moeilijk adviseren als je de context niet kent. Ik heb zelf kinderen met autisme, ik heb geen oordeel over jou hoor. Ik heb ook wel wat blauwe plekken en bijtwonden opgelopen, en toen had ik geen honden. 

Sterkte hoor. 

Even zo want qouten werkt ff niet @Kees, herkenbaar idd...voor dergelijke bijtwonden en blauwe plekken hoef je geen hond te hebben. Maar leuk is anders! Voordat ik doorgaans een meltdown zie aan komen van zoontje, breng ik Dyuna al naar de vari. Ik mag het anderzijds niet zeggen, maar het gedrag van Dyuna heeft er ook al eens toe geleid dat zoon stopte met zijn fysiek gedrag jegens mij. Maar ik wil niet dat zoon gehapt word noch dat ik Dyuna zo ervan af moet trekken. Had ff twee kinders tegelijk met een meltdown zo leek het wel

Lastig voor je. Vanuit Dyuna, een herdershond, natuurlijk heel normaal gedrag,bij spanning en opwinding, maar wil je natuurlijk niet dat je zoontje gewond raakt oid.

Is het je zoontje uit te leggen dat Dyuna zo reageert vanwege zijn eigen gedrag? Dat hij als hij boos op jou is liever even de kamer uitloopt zodat hij kan afkoelen en daarna met jou over de situatie praten?

Dit natuurlijk eerst herhaaldelijk als spel "doen als of hij boos is en wat hij dan moet doen".

Het best natuurlijk onder deskundige begeleiding, maar waar vind je iemand die en van hondengedrag en van speciaal mensengedrag verstand heeft en dit voor alle partijen goed kan oplossen. Lijkt me heel lastig, dus heel veel sterkte!

Fijn dat je al hulp hebt voor jou zoon, ik zou voor je hond ook een gedragsdeskundige zoeken om eens mee te kijken. Hoewel ik het wel een beetje een herder eigenschap vind, dat ze zich er mee willen bemoeien en het wel even willen regelen.  Het is helemaal lastig dat ze zo snel overprikkeld is, en ik vind het best wel zorgwekkend dat ze jou uit frustratie bijt. 

" Fijn dat je al hulp hebt voor jou zoon, ik zou voor je hond ook een gedragsdeskundige zoeken om eens mee te kijken. Hoewel ik het wel een beetje een herder eigenschap vind, dat ze zich er mee willen bemoeien en het wel even willen regelen.  Het is helemaal lastig dat ze zo snel overprikkeld is, en ik vind het best wel zorgwekkend dat ze jou uit frustratie bijt.  "

*** Wienske & Djangie ***

Moet er wel bijzeggen dat Dyuna zwz met momenten prikkelbare dagen heeft, vandaag was er bijv zo eentje tijdens oa het wandelen buiten. Vanuit onzekerheid fel reageren op anderen honden waar ze mij met man en macht over het pad probeert te trekken. Daar ze van mij moest luisteren begon ze vanmiddag al tegen mij op te vliegen uit frustraties. 

Feit is wel dat zodra je Dyuna laat merken dat ze er niet mee door komt het ook snel weer snel van voorbije aard is. 

Stom voorbeeldje; na het wandelen ff 5 minuutjes drogen op haar mand. Hier verzette ze zich tegen sinds 2 weken terug. Madammeke staat je net niet met de middelvinger aan te kijken f*ck jij maar. Ik had er op een goed moment echt genoeg van dat ik telkens kon wachten totdat zij zin had. Erger nog, ze draaide zich gewoon om en had geen zin om te luisteren. Ik daarin tegen was en ben er helemaal klaar mee de hele slager leeg te trekken zodat madam eens zin heeft.

Ik heb haar dus op een zachtzinnige/verantwoorde wijze met kop en kont opgepakt en in de mand gezet. Ze probeert nu nog wel eens tegen te stribbelen maar ze weet ook dat ik niet opgeef.

Op de foto zie je een van haar 'tantrums' . Ik blijf staan en zij blijft liggen maar luisteren ho maar.

Ze word eind maart gesteriliseerd, hopelijk doet dat iets goeds qua gedrag.

Ik lees net pas dat ze ruim een jaar is, heel eerlijk denk ik dat je er verstandiger aan doet om haar te herplaatsen. Normaal ben ik helemaal tegen herplaatsen, maar vraag je bij jezelf eens af of Dyuna of jullie zelf gelukkig zijn in deze situatie. Ik zou niet het risico willen nemen, dat ze straks wel je zoontje te pakken heeft...

" Ik lees net pas dat ze ruim een jaar is, heel eerlijk denk ik dat je er verstandiger aan doet om haar te herplaatsen. Normaal ben ik helemaal tegen herplaatsen, maar vraag je bij jezelf eens af of Dyuna of jullie zelf gelukkig zijn in deze situatie. Ik zou niet het risico willen nemen, dat ze straks wel je zoontje te pakken heeft... "

*** Wienske & Djangie ***

Ik snap de afweging en dat je dat adviseert, echter komen we van best ver met haar. Ze is al van kleins af aan vrij gecompliceerd en de stappen welke ze gemaakt zijn mogen er zijn. Ik geloof in haar! 

Ik zelf heb voor maanden terug ook echt met die gedachten gelopen omdat ik totaal geleefd werd door haar. Dat gevoel heb ik al heel lang niet meer. We wandelen graag, hetzij met een beschrijving, ze vraagt veel mentale uitdaging,maar het is idd wel een tante waarbij je een balans moet hebben in onder en overvraging tegen te gaan. Dat is zeker niet altijd gemakkelijk. 

Hoe oud is je zoontje? Is dit een kwestie van even de tijd uitzitten totdat je zoontje iets ouder is en niet meer over zijn toeren gaat? Of is dit hoe het is en hoe het lange tijd zal blijven? Is Dyuna in normale omstandigheden wel betrouwbaar richting hem?

Ik vind dit best heftig en lastig. Jij wil Dyuna natuurlijk niet kwijt. Maar tegelijk moet je je zoontje beschermen. Daarnaast is Dyuna ook erg jong. Hoe leerbaar en vormbaar is een hond? 

Ik zou zelf ook hulp inschakelen. Ik ben het met anderen eens dat dit niet iets voor een forum is. 

Kan je zo’n meltdown van je zoontje voorspellen? Als alles koek en ei is laat je Dyuna lekker in de woonkamer. Zodra je merkt dat je zoontje prikkelbaar wordt kan je haar in de keuken zetten. 

Meestal gaat dat samen autisme. Down syndrome is iets moeilijker. Succes iig met wat voor tactiek je ook gaat toepassen. Zal wel goed komen, uiteindelijk

Kijken wat voor jou zoontje werkt.. Misschien kun je het gedrag deels ombuigen. Geen idee hoe oud je zoontje is maar bijv een boekje maken en uitleggen hoe het voor de hond is/wat er kan gebeuren? Hoe het ook anders kan. Zorgen dat hij wel zijn frustratie kan uiten. Desnoods jou roepen. Zorgen voor een boksbal, samen een blokje om.. Ik noem maar even wat.. 

Is er niet een therapeut die met hulphonden werkt, die met kinderen en honden met syndroom van asperger, autisme,add, adhd, pdd, enzvoort werken.

Ik heb een neefje ook met 1 van deze beperkingen, of hoe je het wilt noemen, die slaat zichzelf, ik weet dat dat bijna niet te laten stoppen, dus als jouw zoontje jou slaat, dan zal je dus je hond moeten leren dat jouw hond niet mag corrigeren, want dat is wat hij doet.

Je zou kunnen werken aan de band tussen de hond en je zoontje, door bijvoorbeeld eten te geven, oefeningen doen zoals pootje geven en beloning en gewoon zit en alles truukjes die je hond al kent, mee wandelen ook.

Verder zou ik dus op zoek gaan naar iemand die gespecialiseerd is in hulphonden trainen, en speciaal gericht op deze kinderen die hun beheersing niet hebben.

Eerlijk gezegd vind ik het ook nu een gevaarlijk situatie, maar begin in ieder geval dat zodra jouw zoon bij jou is, dat je hond dus op zijn plek moet, en dit moet dan automatisch nromaal gaan worden, maar dan is het nog niet gezegd dat je hond er niet op gaat reageren.

Moeilijk hoor, en dapper dat je je verhaal hier komt doen.

Wel typisch herder (werklijn) gedrag. Vooral rond de leeftijd van een jaar.

Ik merk het ook hier, als een van de pubers niet aangelijnd wil worden als we net uit het bos zijn en de weg over naar huis moeten, en ik heb op dat moment minder overwicht omdat ik flink ziek ben of gewoon aan de telefoon zit, dan regelen de oudere honden het wel even op hun manier, dus achter de puber aan, op de grond gooien en er boven staan tot de puber indamd en mijn kant op loopt. 

Zelfde waar ze normaal allemaal uitvallende honden negeren als ik flink ziek ben of aan de telefoon zit, met mn hoofd er totaal niet bij ben doordat er iets is gebeurd, dan reageren ze ineens wel alsof ze die hond gaan opeten.

Ik zou echt dit gedrag gaan uitlokken en ombuigen. Dus kind (of ander kind of zelfs eerst een volwassenen) nep boos doen en dan de hond leren dat ie dan naar de plaats moet en daar wat lekkers krijgt of bal krijgt oid. Dit opbouwen van eerst zelf iets gillen op een boze toon, hond naar plaats sturen en belonen. Als dat goed gaat iemand anders boos laten doen naar jou en als ze op de plaats is weer belonen en zo uitbouwen. Ze moet dus wel eerst weten dat emotie betekend plaats = beloning. Dan dus steeds meer toevoegen tot ze heel snel uit zichzelf naar de plaats rent. Tot die tijd zou ik ze wel gescheiden houden als ik eerlijk ben.

Ik ben er een beetje in thuis. Bij autisme en adhd gebruiken ze hulphonden die vanuit hun aard al enorm stabiel zijn en niet snel onder de indruk. Karakter kan je helaas niet aanleren... Dyuna is gevoelig en op dit moment ook een beetje impulsief schat ik zo in. Zelfs tussen de labradors en goldens zijn er al enorm veel die niet voldoen aan de goede karaktereisen om zo’n hulphond te kunnen worden. Wat ze bijvoorbeeld wel doen is situaties in scène zetten. Zoals flapperen met de handen of lomp de staart vastgrijpen. Dan leert een hond dat zoiets kan gebeuren. Dus in die zin zou Dyuna gedesensibiliseerd kunnen worden voor conflict situaties. Ook impuls oefeningen zouden kunnen helpen. Maar eigenlijk valt er niet veel over te zeggen. Zelfs als Dyuna niet zou bijten, ze vindt die spanning duidelijk vervelend. Dat is normaal voor een hond. Ik had vroeger ook zo’n gevoelige in huis, die letterlijk onder de tafel ging bibberen als er ruzie was. Dan liet ik haar uit de kamer of ik ging zelf weg. Ik denk dat management heel belangrijk is om als deel van de oplossing mee te nemen. Maar dan is wel de vraag hoe haalbaar het is met zoontje. Hoe voorspelbaar zijn de meltdowns. Hoe goed kan je er op inspelen. Heeft zoontje nog enige controle, kan hij zelf leren ergens anders boos te zijn? Daar heb ik dan wel weer goede ervaringen mee. Sommige kinderen leren beter uit de situatie te stappen, als ze begrijpen dat het vervelend is voor de hond als ze zo uit hun slof schieten. @Tiamo&Dyuna, suffe vraag misschien, maar heb je al geprobeerd er open en bloot met je zoontje over te praten? Uitgelegd dat Dyuna het vervelend vind als hij boos wordt? Misschien helpt het als hij begrijpt hoe het voor haar is. Vooral kinderen met autisme / adhd (of wat dan ook hij heeft) moeten zoiets letterlijk verteld worden, voor het kwartje valt. En dan kan je verbaasd zijn over hoe goed ze willen meedenken. Ik ken jullie natuurlijk niet, ik spreek nu uit mijn persoonlijke ervaring met kinderen met autisme.

Wat Yooop zegt is waar. Je hebt een Duitse herder die heel beschermend is. Bij een conflict met je zoontje wil hij je beschermen en dan wordt hij ook nog gecorrigeerd. Voor de hond is dat tegenstrijdig. Met dat happen zit je al aardig dicht tegen de zogenaamde bijtgrens aan. Het zou best kunnen dat de hond de volgende keer echt bijt. Ik zou daarom zo spoedig mogelijk contact op nemen met een goede gedragstherapeut voordat er ongelukken gebeuren. Het zou heel goed kunnen dat het advies wordt dat de hond herplaatst moet worden.

Beste allemaal,

Ik ga even algemeen reageren ipv iedereen te qouten. Hopelijk beantwoord ik zo wat vragen.

Wel wil ik jullie vragen om niet verwijtend te reageren noch veroordelend, hetgeen jullie totdus ver al niet doen gelukkig, maar wil het toch even gezegd hebben. Ik ben al blij dat jullie met mij mee denken in deze nogal gecompliceerde situatie.

Velen van jullie weten dat ik een lang lopend topic had: Dyuna, de kleine zwarte draak! Daarin kwam al duidelijk naar voren dat ik niet 1 van de gemakkelijkste herders heb getroffen.

Ondanks dat ik zoveel voorwerk had gedaan, meermaals met fokker heb gesproken dat ik een kind met beperkingen heb en dat ik nadrukkelijk een hond zocht welke goed gesocialiseerd was, met kinderen is opgegroeid de eerste weken en katten. 

Fokker tevens verteld dat wij al eens een grote teleurstelling hebben moeten verwerken door onze vorige herder te moeten herplaatsen vanwege erge buitdrift. Dit heeft enorm veel pijn gedaan maar ik kon niet anders. Nu is ze een opgeleide drugshond, dus wat dat betreft, na nederland af te speuren, goed terecht gekomen.

Na 2,5 jaar overdenken en twijfels toch ervoor gegaan, maar dan een duitse herder langstockhaar incl stamboom met dna profiel. Ik wilde alles ingedekt hebben. Ze is gesocialiseerd met kinderen en een kat aldaar bij de fokker. Was een vrije pup en moeders was een goedzak eerste klas. Gewoon een heerlijke down to earth huishond.

So far so good, zou je denken.

En terwijl ik dit type, rollen de tranen over mijn wangen als ik terug denk wat ik allemaal voor mijn kiezen heb gehad met Dyuna en dat ik niet datgene gekregen heb waar ik 2,5 jaar over nagedacht heb en research heb gedaan

Waarom een 2de hond? Tiamo heeft altijd met 2 herder dames geleefd. Tiamo begon te vereenzamen. Hij jankte als ik weg ging, dat was overweging 1. Zoontje had duidelijk nood aan een 'maatje' om mee te kunnen praten, knuffelen, gewoon in zijn eigen wereldje. Tiamo is leuk maar kan hij niet goed vastpakken, overweging 2. Ik zocht weer een uitdaging echter alle rassen de revue laten passeren 2,5 jaar lang, ik liep niet warm voor een ander ras. Mijn hart lag en ligt nog steeds bij herders. Ik moest haar ook gaan verzorgen dus waarom niet een hond die ook bij mij past?!, overweging 3.

En zo had ik, dacht ik althans met de Duitse herder langstockhaar, alle vliegen in een klap 'gedekt'.

Dyuna is vóór de Corona hier komen wonen, zij is dus geen coronahond noch impulsief aangeschaft. Echter werd de cursus geannuleerd vanwege corona destijds. Ik niet bepaald helemaal achterlijk met honden, ik ga aan de slag. Veel gesocialiseerd tot aan borstelen, voetjes vast pakken enz enz. Je kunt het je zo gek niet bedenken waar ik Dyuna met beleid aan heb laten wennen.

Opvallend was al dat Dyuna bijv de katten niet met rust liet. En ondanks dat een poes tot bloedens aan toe Dyuna had opengekrabt, Dyuna ging er tegen in en bleef de kat stalken. Ze was hier niet in af te remmen. Apart zetten, afleiden, noem het maar op, dyuna had en heeft een focus wanneer zij die inschakelt, waar ze niet vanaf te krijgen is.

Resultaat: zelfs nu een jaar later, als ze katten hoort rommelen of als er een haarbal dwars zit, ze reageert er nog steeds op door in haar vari te gaan trappelen/graven.

De eerste periode moest dyuna eerst apart zitten middels een hekwerk(woonkamer gesplitst). Tiamo moest eerst niks weten van haar, echter toen tiamo eenmaal gewend was en hij haar toch ok vond, toen werd Dyuna brutaal. Afijn, Dyuna is een week op training geweest, meermaals hondentrainster hier gehad, hekwerk weg en ze is echt goud voor Tiamo. Echter kunnen ze nog steeds niet los samen. Ze is ongeremd en torpedeert zich zo boven op Tiamo. Ze duwt tijdens spel haar lijf zo tegen Tiamo dat hij in de verdrukking komt. Ik ben dus genoodzaakt af te wisselen en zo nu en dan aan de riem ze samen te laten spelen. Dat gaat overigens super totdat Dyuna zich weer bovenop Tiamo torpedeert.

Het is een kwestie van tijd dat Dyuna wat gedoseerd reageert en dan zijn die twee een geweldig stel samen. Tiamo is overigens al 10 jaar, dus ik moet wel voorzichtig zijn icm zijn klein lijfje.

Waar het volgens mij is mis gegaan:

Tijdens de 1ste corona lockdown was zoontje voltijds thuis, dus ook samen wandelen. En dat was niet bepaald ontspannen. Zoontje moest begeleid worden (ziet geen gevaar) en Dyuna moest begeleid worden. Ik was eigenlijk meer de politie agent ipv..

Nadat Dyuna duidelijk in de puberfase kwam viel mij al op tijdens het wandelen dat als Dyuna moest wachten aan de stoep ze tegen mijn zoontje opsprong om haar frusties te uiten. Ik heb dit weten om te buigen maar wat ik wel duidelijk zie, Dyuna spiegelt zich volledig aan zoontje. Gaat hij rennen, gaat zij rennen. Rent hij de straat over, vliegt Dyuna erachteraan. Loop ik met Dyuna alleen, is ze rustiger!

Opvallend vond ik toen al, dat als zoontje ietwat te ver vooruit liep, Dyuna naar hem toe ging, voor de benen ging staan en als het ware zoontje terug dreef naar mij. Pas als zoontje bij mij weer liep, was Dyuna rustig. 

Tot zover een klein stukje 'vorig jaar', de rest vinden jullie terug in het ander topic.

Dan nu: 

Wat kan Dyuna wél;

Zij kan heel goed samen met zoontje

Ze gaat zelfs voor hem liggenwat dat betreft als zoontje aangeeft 'ik heb Dyuna nodig' vind ze dat ook geweldig! Wel is ze soms nog wat rauw maar ze is ook nog jong. Op de foto was zoontje overprikkeld en Dyuna leek eea wel aan te voelen. Ik vraag me af of ze bepaalde zaken niet Te goed aanvoelt?!

Ze is wel echt gek op hem en andersom, Dyuna weg doen is eigenlijk geen optie meer als ik zie hoe de band tussen beiden nu is.

Dyuna doet hem geen vlieg kwaad, het is echt alleen zodra zoontje mij onjuist bejegend, dat ze fel wordt.

Dyuna heeft de afgelopen maanden zoveel goeds geleerd dat ik echt oprecht trots ben op haar. Mijn liefde voor haar is ook enorm gegroeid. We wandelen veel met andere honden zodat ze zich daar aan kan optrekken. Ze blaft dan niet naar anderen honden en lijkt zowaar dan een goed opgevoede hond.

Loop ik met Dyuna alleen, gaat ze altijd plat liggen bij het naderen van een hond om vervolgens uit haar plaat te gaan. Afleiden? Onmogelijk! Hier is het gewoon zwijgend doorlopend. Bij de ene hond reageert ze feller als de andere.

In de tuin blijft ze als een dolle blaffen, vliegt zonder problemen tegen een schutting aan. Resultaat: ze mag voorlopig niet meer los in de tuin maar aan de riem ff een speedy plasje doen, hierdoor is het al wat afgenomen en blaft ze al beduidend minder.

Binnen: moet alles dicht blijven, ze heeft mijn jaloezieen al om zeep geholpen, zo gaat ze te keer als een dolle. Afleiden? Onmogelijk! Vast pakken? Kan, maar ik moet opletten dat ze niet uit frustratie mij hapt. Wel uit ze heel veel ongenoegen met joelen, janken enz...Dyuna is meer husky als herder qua geluidsproductie..door haar zwijgend ff te kalmeren is het al snel goed en hapt ze ook niet.

Al maanden bezig met impulscontrole/oefeningen, dit gaat super! Maarrrrrrrr......

Ondanks mijn positieve opvoeding ben ik er inmiddels wel achter dat Dyuna meestal pas leert als ze zich zelf bezeerd heeft. Vb: ik was al enige tijd bezig het Wachten te oefenen bij de tussendeur..madam ramde er gewoon doorheen...pas toen ik per ongeluk met de deur over haar poten heen ging stopte ze ermee! Ze gaat nu nimmer meer al rammend door de deur heen. 

Ik blijf het zeggen en meerdere met mij: Dyuna is een onzekere prikkelgevoelige hond met een ijzersterke eigen wil.

Die combi gaat gewoon niet samen. Ik sta met momenten haar wel eens 20x in de achteruit te zetten omdat zij vind dat ze erdoor moet. Blijf en belonen doet Dyuna niet aanzij vind zij doet! En dit, terwijl ik zooo vaak geoefend heb op Blijf, Lig, zit enz enz. Ze kent het allemaal maar zij Vind..

Ja, Dyuna is een gecompliceerde hond maar ze is ubersociaal naar mensen en heeft een duidelijke beschrijving. Ja ze is een tr*t met momenten. Maar anderzijds, ik ken haar nu, ik kan erop anticiperen...ze krijgt alles wat ze moet hebben, tig keer wandelen, autoritjes, wandelen, mentale uitdaging, dagelijks runderkophuid enz enz je kunt het je zo gek niet bedenken.

Ik denk dat ik eerder zoontje nog meer moet duidelijk maken wat zijn rol is met name bij overprikkeling, hij is overigens 8,5 jaar..gisterenavond nog gevraagd of Dyuna hem pijn had gedaan, zei hij doodleuk dat Dyuna hem niet had geraakt..ik voelde toch echt iets anders!

Ik ga even stoppen, mijn vingers worden blauw van het typen.

Bottom Line: gecompliceerde hond en kind en ik? Ik geef nog niet op! Ik houdt van beiden teveel om de handdoek in de ring te gooien.