Mijn soulmate is er niet meer

Hoi allemaal.. 3 maanden geleden heb ik mijn allermooiste vriendje plots moeten laten gaan.. 3 en een half jaar geleden hebben wij Tarzan geadopteerd uit het asiel.. het was liefde of het eerste gezicht.. na een jaar begonnen we aan hem te merken dat zijn achterbeen raar begonnen te doen als hij rende.. zijn beentjes gingen naar buiten.. wij zijn meteen naar een orthopeed gegaan.. en daar kwam aan beide kanten patella luxatie uit.. 2 keer geopereerd.. bijna 8 maanden revalideren en alles ging weer goed.. tot dat hij mank met de voor beentjes ging lopen...weer naar de orthopeed en ja hoor beide kanten elleboog dysplacie.. weer 2 keer geopereerd.. 14 weken revalideren maar zijn rechter kant bleef mank.. fysio therapie meerdere malen per week maar geen verbetering... toen kwam er een zware pees ontsteking uit...daarvoor moest hij moderin hebben (prednison) daar ging hij erg veel vocht van vast houden.. maar zonder kon ik hij gewoon bijna niet vooruit.. door de fysio en medicijnen ging het langzaam weer goed.. tot dat zijn ademhaling raar begon te doen.. terug naar het dierenziekenhuis en onder de ct scan geweest.. daar bleek een goedaardige tumor in zijn neus.. en die zou 28 oktober 2020 weg worden gehaald in Utrecht.. zondag op maandag (26 oktober ) kreeg hij snachts ineens epileptische aanvallen waar hij niet meer uit kwam.. ik was zo geschrokken want heb het nog nooit mee gemaakt.. telkens als hij er weer uit kwam kreeg hij er nog 1... ik met spoed snachts naar de dierenarts.. toen we daar aankwamen en buiten stonden leek het even weer goed te gaan.. tot dat we binnen stonden en hij niet meer kon staan.. niet meer kon lopen maar zichzelf vooruit sleepte en alleen nog maar met zijn hoofd tegen de muur aan wou drukken ???? zijn rechterkant van zijn hoofd zakte in en de arts vermoede dat hij een bloeding in zijn hersenen had gehad na de aanvallen... ik heb er toen voor gekozen hem te laten gaan.. want ma alles wat hij mee heeft gemaakt kon ik het hem allemaal al niet meer aandoen.. maar nu nog steeds 3 maanden later kan ik alleen maar huilen.. ik voel me nog zo verbonden met hem en het enige wat ik in mijn gedachten heb is.. vrouwtje waarom laat je me nu alleen.. waar ben je...ik word helemaal gek zonder hem.. en zie zijn lieve grote hoofdje met almond oogjes elke keer voor mij.. maakt niet uit wat ik doe of welke afleiding ik zoek mijn gedachten gaan altijd daar naar uit.. wij waren 24/7 samen.. ook als was het maar 3 jaar in heb het gevoel dat hij mijn hele leven er al was.. het is niet mijn eerste hond die ik verlies en dat deed pijn.. maar met Tarzan lijkt het wel 1000 keer erger.. kan niet eten.. bijna niet slapen.. kan alleen maar denken aan hoe mij zoekt en ik er niet ben ???? misschien denken jullie kom op doe ff normaal.. want die reacties krijg ik ook in mijn omgeving.. maar zei snappen niet hoe een band wij hadden.. en dat ik maanden lang naast hem heb gelegen we ons samen door revalidaties hebben getrokken ook al was het maanden afzien.. wij waren altijd samen... chantie en tazzie.. het dream team.. en nu? Niks meer.. ik kan me zelf er gewoon niet toe zetten dat het beter is... terwijl ik weet dat het beter is.. zou zo graag even willen kijken hoe jet met hem gaat en of waar hij ook mag zijn ook gelukkig kan zijn.. het beheerst mijn leven.. ik hem zo ontzettend erg ???? mijn tazzie.. ik hoop hier eigenlijk te horen dat ik niet de enige ben die er zo erg last van heeft en of je dit uiteindelijk toch een plekje hebt kunnen geven.. want nu naar 3 maanden word het gevoel alleen maar erger ???? ik mis jou mijn soulmate ? voor altijd mijn bolletje pretvet ?

Hoi Chantal,

Spijt me zo van je verlies, klinkt me niet vreemd in de oren je wereld stort in en de stilte is oorverdovend in huis. Ik heb zelf erg veel aan https://forums.rainbowsbridge.com/?forum=150830 gehad, allemaal mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Het gaf mij iig enorme steun om het van me af te kunnen schrijven en met andere ook over hun ervaringen te praten. Je bent echt niet de enige hierin. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je er iets aan zult hebben.

Hoi Anouk..  bedankt voor je bericht en link!! Ik ga er zo zeker even kijken.. word erg gewaardeerd ??????

Chantal, groot verdriet, een afscheid wat je toch niet wil, heel veel sterkte met het verlies van je soulmaatje..

Hoi Chantal, verwerken doe je op je eigen manier en tempo, de reacties uit je omgeving zijn onwetend en voelen naar aan. Trek je daar niet teveel van aan, jij bepaalt hoe je je voelt. Heel veel sterkte met het verlies <3. 

Hoi  Chantal 

gecondoleerd met het verlies van jullie mooi hond soulmaatje..

Wat ook al is gezegd, rouwen en verwerken doe je op je eigen manier. Erg vervelend dat mensen in je omgeving hier geen begrip voor hebben. Heel veel sterkte.

Heel veel sterkte Chantal. Mijn ervaring is dat het verlies veel intenser kan zijn als er veel zorgen rondom je hond waren.

Ik denk dat je er goed aan gedaan hebt om hem rust te geven. Hoe moeilijk het ook voor jou was. Ik denk niet dat hij jou zoekt hoor, hij is vast dicht bij je.

Dank jullie wel allemaal voor de reacties (l).. het gevoel is gewoon zo heftig.. hij was zo mooi sterk en lief.. hij had dit allemaal gewoon niet verdient.. 5 jaar maar mogen worden.. maar toch wel heel erg trots dat ik 3 jaar zijn mensen mama heb mogen zijn.. ik hoop dat het gevoel snel wat dragelijker word.. ik moet mezelf ook wel een schop onder de kont geven want zo nog een paar maand verder kan ook niet.. en ik denk ook niet dat mijn vriendje zou willen dat ik mij zo voel.. maar ik kan hem gewoon nog niet loslaten.. ????

Heel herkenbaar. Het is nu bijna 3 maand geleden dat ik mijn 2 honden verloor. En ik kan het nog steeds niet geloven. Doet nog steeds evenveel pijn. Overvalt me nog steeds. Lijkt soms wel of ik depressief ben maar is natuurlijk rouw. Komt niets uit me en weinig raakt me. Voor onze hond vooral die overbleef  hebben we een pup. En dat houdt boel in evenwicht en zorgt weer voor vrolijkheid en raakt me wel.

Dus ik snap je.

Ik heb ook troost dat ik weet dat ze het nu goed hebben,veilig zijn van pijn. Dat helpt ook goed.

Heel veel sterkte!!! Hij is ook veilig en gelukkig. En weet zijn weg wel naar je te vinden. En wie weet als de ergste pijn wat gedoofd is , ga je zijn nabijheid soms voelen.

Je hoeft het ook nog niet los te laten, je moet wel goed voor jezelf blijven zorgen. Goed eten al heb je geen trek, uitrusten wanneer je voelt dat moe wordt. Wij hebben een soort van altaar hier gemaakt en branden elke dag een kaarsje met wat rozen wierook, een foto en zijn as staan ernaast. Als je zijn as hebt, kun bv ook een tattoo laten zetten waar ze zijn as in verwerken. Je hebt ook as sieraden. Ook de dagelijkse rituelen die je deed met hem kunnen helpen.

Op het forum wat ik je heb gegeven? Ontmoete ik iemand die na twee weken, op dezelfde tijden dezelfde routes is gaan lopen. Ik vond het eerst heel moeilijk om dat te doen maar die tip hielp wel. Van akelig verdriet ging ik in de mooie herinneringen, deed er niet minder pijn om maar de nare beelden verdwenen wel langzaam.

Je hebt er alles aan gedaan wat je kon en het gemis zal blijven. Het zal alleen wel verdraagzamer worden naar maten de tijd verstrijkt. Neem de tijd, schrijf het van je af. Praat erover met mensen die het begrijpen en schud de mensen van je af die roepen "Ja maar het is maar hond, get over it" of de bekende "Dan neem je toch een nieuwe" Maak een foto album. De rouwverwerking is gewoon hetzelfde als een mens verliezen.

Ps. Op foto's? Wat een mooie kerel Je kan zien dat hij bij jou echt het ultieme goude mandje had.

Heel verdrietig, zeker de manier waarop, en dan nog maar 5 jaar, vreselijk.

Heel veel sterkte, en ja, je komt hier doorheen, heeft alleen tijd nodig, bij de een gaat het sneller als bij de ander, maar komt goed.

" Chantal, groot verdriet, een afscheid wat je toch niet wil, heel veel sterkte met het verlies van je soulmaatje.. "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Dank je wel 

Dat is wat ook steeds tegen me zelf zeg.. hup eet eens wat.. ik heb een tattoo van zijn hoofd.. een as hanger en een groot altaar met een groot schilderij en zijn urn die speciaal gemaakt is voor hem.. met zijn beeld er boven op..  ik word gewoon boos op mensen die zo iets zeggen.. maar ik besef me dan ook dat zei nooit de liefde van een hond hebben mogen voelen.. anders snapten ze wel dat dat niet zo makkelijk gaat.. ja mijn tazzie op de foto's.. hij was echt mijn prins ! Hij ging zelfs mee naar het werk.. die hele gewoontes.. zijn knuffels en kusjes.. zijn warme.. het is gewoon zo'n gemis.. maar hij heeft nooit meer pijn.. en dat je wel 1 ding wat fijn voelt.. want hij was zo ontzettend goed in pijn verbergen.. dank je wel voor jou bericht.. deze berichten doen mijn erg goed 

" Heel verdrietig, zeker de manier waarop, en dan nog maar 5 jaar, vreselijk.
 
Heel veel sterkte, en ja, je komt hier doorheen, heeft alleen tijd nodig, bij de een gaat het sneller als bij de ander, maar komt goed. "

Diesel

Dat is voor mij ook het grootse punt.. 5 jaar maar.. hadden er minstens nog 8 meer moeten zijn.. ik zit nu in zo'n zwart gat.. maar ook daar klim ik uit met Tarzan in mijn hart 

" Heel verdrietig, zeker de manier waarop, en dan nog maar 5 jaar, vreselijk.
 
Heel veel sterkte, en ja, je komt hier doorheen, heeft alleen tijd nodig, bij de een gaat het sneller als bij de ander, maar komt goed. "

Diesel

Haha oh sorry voor de vele zelfde reacties ???? het is de eerste keer dat ik hier kom.. en de knop deed het niet maar zie nu dat het zo'n 7 keer geplaatst is.. sorry ???? weet ook niet hoe ik het kan verwijderen 

Ik doe wel even melding en laat het aanpassen! 

Dank je wel 

Mooi z'n altaar :) en je moet echt kak hebben aan wat een ander ervan denkt. Het is jouw verdriet en niet die van hun, al bedoelen sommige het vaak goed. Ik klap gelijk het onderwerp om als ze me niet begrijpen, het is al moeilijk genoeg om het te verwerken. De bikkel ken ik, die van ons was ook een zorgenkindje. Ging ook overal mee naar toe. Zelfs me werk veranderd voor hem en zoveel liefde ervoor terug gekregen. Het is een enorm gemis, die neus die de deken op tilde want meneer moest ff kroelen in bed. Het is alsof je een kind verliest. (gatsie zit ik weer te janken) Zal nog wel even duren voor het zal slijten. Vergeten doe je het in ieder geval nooit.

voor het verwerken van zo'n groot verlies staat toch ook geen tijdsbestek en 3 maanden is nog zo kort. Mijn hond is er nog maar aangezien ze ruim 14 jaar is ben ik al veel bezig met dat het afscheid eraan zal komen en ik weet nu al dat ik er waarschijnlijk nooit overheen zal komen. 14 jaar alles samen gedaan. Ik vind het erger wanneer zij overlijdt dan wanneer mijn moeder zou overlijden. Dat vinden ook veel mensen vreemd. Maar met mijn moeder leef ik niet in 1 huis en die zie ik maar 1 keer per maand, terwijl ik met mijn hond alles samen doe. Juist dat maakt het gemis zo groot. Ik heb het boek; "dan neem je toch gewoon een nieuwe" van Antoinette Scheulderman gelezen. Daar staan verhalen in van mensen die ook heel veel moeite hebben met het afscheid van een dier. Misschien kan het je helpen; te weten dat je echt niet de enige daarin bent. Knuffel en sterkte.

Wat ontzettend heftig. 

Ik heb het (gelukkig) nog nooit zelf meegemaakt, maar ik kan het me zo goed voorstellen.

Van wat ik lees heb je de juiste keuze gemaakt om verder lijden voor hem te voorkomen. Helaas begint de grootste lijdensweg daar juist voor jou. 

Heel veel sterkte en ik hoop dat je het een plekje kan geven en met een glimlach aan jullie mooie tijd samen terug kan denken

Ik heb mijn eerste hond op een hele nare manier verloren, en dat doet nog steeds pijn. Ook al is dat al meer dan tien jaar geleden.

Ik snap precies hoe je je voelt, die leegte, het verlies ... Sterkte