We gaan je missen Pika

Vrijdag 15 januari hebben we onze lieve held, onze grootste schat moeten laten inslapen :( 
Pika zou in Maart 13 jaar geworden zijn, was een mooie leeftijd voor een maltezer.  11 november was hij al eens goed ziek geworden.  Hij gaf alles over, niks abnormaal dachten we.  Maar hij liep wankel en reageerde niet zoals het moest.  Het was ook midden in de nacht.  We hebben hem mooi bij ons gelegd en hij heeft goed geslapen.  Maar de ochtend daarna was hij heel suf en toen heb ik onze dierenarts gebeld.  Maar sinds juli was haar praktijd gesloten voor onbepaalde duur.  Ik toen op facebook naar een pagina van hier in de buurt gezocht en daar dierenarts ingetikt.  Ik kwam uit bij een dierenartsen praktijk dat 24/24u bereikbaar is.  Ik heb daarvoor gekozen omdat het niet ver was en ze steeds bereikbaar zijn, vond ik belangrijk.
Ik heb gebeld, alles uitgelegd en we mochten meteen langsgaan.

Eens daar aangekomen is mijn man binnen gegaan met Pika, want het de corona was het beter dat er 1 iemand ging.  Pika bleek een lage bloeddruk te hebben en zijn temperatuur te laag.  De dierenarts dacht aan een tumor.  Dus ze zei ook dat het er niet goed uit zag en hij moest blijven voor onderzoeken.  Ze hebben dan bloed genomen, daarin zagen ze dat zijn leverwaarden te hoog waren en zijn schildklier niet goed meer werkt, maar geen tumor.  De dierenarts hield ons per sms volledig op de hoogte!  Dezelfde avond was zijn temperatuur al beter en zijn bloeddruk ook.  De ochtend daarna kreeg ik een smsje dat hij goed had geslapen, dat hij buiten was geweest om zijn behoefte te doen en dat hij een beetje had gegeten.  Ons vechtertje was terug beter!  Hij moest dan nog een nachtje blijven om te zien als de medicatie het goed deed en om via bloedonderzoek te zien hoe zijn waarden waren en zo konden ze medicatie mee geven.  Na 2 dagen mocht ik hem gaan halen, ik was zooo blij! 

Ik mocht hem iedere ochtend 2 halve pilletjes geven, met een stukje vlees ging het vanzelf.  Hij at ook heel goed.  Zijn ene pilletje mocht zelfs afgebouwd worden en dan moest hij nog 1 half pilletje nemen om 11u in de ochtend.  Een lange tijd ging dat heel goed, hij at ook nog goed.  Maar een week of 3 geleden wou hij niet goed meer eten.

Iedere ochtend was het een gevecht om zijn pilletje te kunnen geven.  hij at heel graag kaas, als dat op tafel kwam zat hij naast ons om een stukje te krijgen.  Nu lukte het zelfs niet meer met kaas.  Dan wist ik dat het echt niet goed was.  Uiteindelijk lukt het nog met een stukje chipolata, was het enige dat hij nog eens wou eten.  Maar het bleef een gevecht.  Ik was soms een half uur bezig om zijn pilletje binnen te krijgen.  Hij dronk wel heel veel.

Donderdag avond de 14de was hij heel onrustig, ik zat aan mijn bureau en had hem bij mij gelegd, hij kon zijn plekje niet vinden.  Ineens begon hij over te geven, puur gal want hij at amper.  De ochtend erna kwam mijn man mij wakker maken dat het echt niet goed ging.  Ik meteen naar beneden, anders is hij altijd al aan het kwispelen, nu lag hij daar, zielig te kijken. Ik ging bij hem en hij ademde heel moeizaam, echt zielig.  Mijn man zei ook dat hij niet goed kon lopen en vaak omver viel.  Ik heb meteen de dierenarts gebeld.  We mochten meteen komen.  Toen we eraan kwamen, hij lag gewoon in de auto, normaal is hei enthousiast en blaft hij omdat hij uit de auto wil, nu bleef hij liggen.
We kwamen bij de dierenarts binnen, hij is normaal heel bang, nu mochten ze alles doen.  Zijn adem was inderdaad niet goed, hij had het moeilijk. 

Hij vroeg meteen hoe ver we met ons beestje wilden gaan, hij wou bloed prikken, kijken als ze medicatie konden aanpassen maar als hij niet meer wilt eten dat het heel moeilijk word om medicatie te geven.  Ik en mijn man zeiden meteen dat we ons beestje zijn leventje niet wil rekken om te rekken, dat we ook niet willen dat hij pijn had.  Hij zei ook dat het echt niet goed ging.  En als we eventueel klaar waren om hem te laten gaan.  We hadden 8 weken geleden al een beetje afscheid moeten nemen omdat het er niet goed uit zag.  De laatste weken waren intens, we hebben hem overladen met aandacht en knuffels.  Maar het beestje was op.  Hij is mooi zacht ingeslapen, terwijl we hem aan het strelen waren.  

Maar het doet zo een pijn.  Konden we hem toch niet nog meer geholpen hebben?  Dat zijn vragen die dan steeds door je hoofd spoken.  Maar hem zien pijn lijden konden we ook niet aan.

We zagen hem zo graag en gaan hem enorm missen... 

Heel erg veel sterkte ik weet hoe het voelt 

Jullie hebben alles gedaan om Pika te helpen.

Als het lijden is zonder vooruitzicht op verbetering door behandeling- ook gezien de leeftijd -dan rest je niets anders dan de moeilijkste beslissing te nemen om Pika uit zijn lijden te verlossen,

Veel sterkte met jullie verdriet en het gemis van Pika.

.

Dank je wel 

Dank je wel hoor x

Een moeilijke maar liefdevolle beslissing 

En ja , het verdriet en het gemis is vreselijk 

Ik wens jullie heel veel sterkte 

Sterkte!

Het is de moeilijkste beslissing dat we ooit hebben moeten maken.

Dank je wel 

" Sterkte! "

Kees

Dank je wel 

" Sterkte! "

Kees

Dank je wel 

" Sterkte! "

Kees

Dank je wel 

Groot gemis en verdriet..je hebt alles gedaan voor de kleine Pika...heel veel sterkte.

Wat liefdevol beschreven over Pika en hoe moeilijk ook ,jullie hebben juist gehandeld en gelukkig ook een dierenarts die inzag niet verder te gaan .

Sterkte de komende tijd!

Altijd zo intens verdrietig, om afscheid te moeten nemen van je lieve hond. Heel veel sterkte gewenst! 

Een onmenselijke beslissing om te nemen. Wat je het liefst bij je houdt loslaten omdat leven anders uitzichtloos lijden word.

Je hebt hem het beste geschenk gegeven wat je kon geven, het lijden stoppen.

Heel veel sterkte met het grote gemis !

Heel veel sterkte!

Dat is, vlgs mij, de standaard gedachte dat we allemaal hebben bij het loslaten van onze hondjes. Hadden we maar.... Hebben we genoeg gedaan.... Wat nou als.... Later kan je dit pas beantwoorden, voor jezelf. Heel veel sterkte. 

Bedankt iedereen... het doet echt pijn.  Maar ik kijk veel naar foto's, dat helpt mij om dit verlies te verwerken