Overbezorgde hondenmoeder..

Bezorgd en bekommerd zijn om het welzijn van je hond, da's positief!

Maar als je zelf aanvoelt dat het een soort van misplaatste bezorgdheid wordt en je het lastig vindt, dan kan je er misschien heel bewust even aandacht aan geven en het beredeneren?

Zo in de zin van:

- wat is er precies gebeurd (niet: wat zou of had er kunnen gebeuren)

- hoe gedraagt de hond zich momenteel (niet: wat zou ze hiervan allemaal kunnen krijgen, hoe kan dit verergeren)

- als jijzelf dit voorhebt, in dezelfde situatie, ga je dan voor jezelf naar een dokter of kan je het dan beter plaatsen en ermee omgaan?

Misschien door tijd te nemen om bewust logisch en nuchter erover te denken, dat je je brein minder ruimte geeft om doenscenario's te gaan bedenken, en je daar zelf ook rustiger of zelfzekerder van wordt?

Haha Jaa dat is wel zo! Oppervlakkige wondjes laten me ook niet echt bezorgd zijn hoor! Die houd ik gewoon goed in de gaten en dan wacht ik het even af. Het zijn meer de dingen die je niet echt ziet, maar wel merkt in het gedrag van je hond. Die doen me vaak twijfelen. 

Wow, jeetje! Jullie hebben ook al veel gehad inderdaad! Lief dat je dat allemaal deelt en me gerust stelt! Want dat doe je zeker. En dat probeer ik mezelf ook te vertellen, als ze echt pijn zou hebben zou ik het ook echt wel merken. Met oppervlakkige problemen vindt ik het ook nooit zo heel spannend, maar vaak een verandering in gedrag laat me zó stressen! Haha, nu begint ze natuurlijk ook lekker met puberen dus daardoor is het helemaal anders elke dag. 

" Bezorgd en bekommerd zijn om het welzijn van je hond, da's positief!
Maar als je zelf aanvoelt dat het een soort van misplaatste bezorgdheid wordt en je het lastig vindt, dan kan je er misschien heel bewust even aandacht aan geven en het beredeneren?
Zo in de zin van:
- wat is er precies gebeurd (niet: wat zou of had er kunnen gebeuren)
- hoe gedraagt de hond zich momenteel (niet: wat zou ze hiervan allemaal kunnen krijgen, hoe kan dit verergeren)
- als jijzelf dit voorhebt, in dezelfde situatie, ga je dan voor jezelf naar een dokter of kan je het dan beter plaatsen en ermee omgaan?
 
Misschien door tijd te nemen om bewust logisch en nuchter erover te denken, dat je je brein minder ruimte geeft om doenscenario's te gaan bedenken, en je daar zelf ook rustiger of zelfzekerder van wordt?
 
 
  "

Alaska's Finest!

Aah lief dat je dat zegt! Het is ook niet echt dat ik doemscenario’s bedenk hoor, dat valt wel mee gelukkig. Maar als ze soms een keer de maaltijd laat staan dan denk ik van Oke, even in de gaten houden. Maar als ze dan een dag niet eet ben ik al een stuk alerter. Denk dat dit alleen maar goed is hoor, maar dit gebeurd ook zo nu en dan met ‘mank lopen’ ze maakt soms zulke stomme, gekke sprongen, dus het kan best dat ze nogal eens verkeerd terecht komt. Maar dan ben ik daar meteen enorm mee bezig in mn hoofd. Hoop dan zo dat ik het goed inschat door bijvoorbeeld wél even te wachten en het aan te kijken. Soms is het gewoon lastig dat ze niet even kunnen vertellen wat ze voelen hé, haha! 

Wij hebben ook al vaak met Penny bij de dierenarts gezeten (mankende pootjes (uiteindelijk 2 operaties aan haar patellaknieën), een oogontsteking, die keer ze een zak Chocotoffs uit de handtas van mijn moeder gepikt had,...), maar ook een aantal keer een meer 'vage' bezorgdheid gehad, omdat ze een paar dagen minder of niet wou eten bv of iets van straat gegeten had. Als we twijfelen, bellen we even naar de DA om te checken, en dan ben ik er ook veel geruster in om het nog even aan te kijken. Ik merk ook dat mijn bezorgdheid vanzelf wel afgezwakt is buiten in het begin, omdat ik in het algemeen meer zelfzeker geworden ben in de omgang/opvoeding.