De strijd verloren onze 8 jarige kerel is er niet meer, voel me zo leeg

Peanut  had al direct problemen aan het begin, slechte eter en bleek op zes maanden leeftijd al dat hij een voedsel/contact allergie had. Hij had ook een bibber in 1 van zijn achterpootjes en de DA vertelde ons dat hij overwandeld was of dat misschien een mis stapje had gedaan (kerel was nog een specialist ook in ortho)  Na een enorm gemodder eten en contact onderzoek(compleet dagboek bijgehouden) hadden we allergie onder controle gekregen, geen uitbraken meer en dus ook geen antibiotica kuren, 2 keer per jaar op ze minst.

Rond de zes jaar sprong hij van het bed en bewoog hij zijn voorpoot niet meer, ik dacht die elleboog of schouder is uit de kom dus s'avonds met een noodgang naar een spoedkliniek. Die DA wilde rontgenfoto's en die hebben we uiteraard laten maken. Daaruit kwam naar voren dat hij in alle elleboog gewrichten elleboogdysplasie had. Na een week over en weer gemail tussen onze vaste DA en die van spoedkliniek, constateerde ze dat het operatief niet opgelost kon worden en artrose onvermijdelijk was.

Goed gelijk alles aangeschaft om hem zo lang mogelijk van de pijnstillers af te houden. Ortho bed, kuurtje (supplementen die mensen ook gebruiken maar dan voor honden, loopplank om op het bed en de bank te komen of er af.

Anderhalf jaar geleden waren op vakantie en lette mij nichtje op hem (eerste vakantie zonder hem want we gingen altijd met hem, uiteraard vond kamperen helemaal het einde.) Na 3 dagen daar op het eiland belde mijn nichtje niet goed was, hij stond midden in de kamer en bewoog niet, ze was wel eerlijk omdat zeggen dat ze boos hem was geworden omdat hij steeds haar dochtertje omver sprong en hem een duw heeft gegeven. Dus ik dacht die depri want wij hebben hem nog nooit een zet gegeven "Stuur maar een videotje" zei ik. We zagen gelijk dat het niet goed was en hebben een tiefgang tickets geboekt om dezelfde dag bij hem te komen. Toen we hem afhaalde knapte hij weer beetje op en de volgende ochtend naar onze DA. Het verhaal uitlegt en ze constateerde dat de mild iets gezwollen was maar niet iets om drukte over te maken. Mijn vrouw bleef volhouden dat ze wat voelde dus weer terug, echo's laten maken en ja hoor er zat een verdikking op de milt, geen tumor maar hij moest er wel uit. De operatie ging goed en toen was het 5 dagen knagen op de uitslag wat het was en of er kwaadaardige cellen in zaten. Dat was niet geval dus hier de champagne opengetrokken en nu hoefde alleen nog maar met die artrose te dealen.

Helaas afgelopen maandag ging het goed mis, zakte door ze poten en de zijkant van zijn buik was opgezwollen, nu was dat altijd wel want die milt was eruit en van niet etende pup was het een enorme vreetzak geworden. (We hielden natuurlijk op een wat lager gewicht vanwege de artrose)

Vrouw in paniek naar de DA en ik in ontkenning zeggende "Dat is gewoon gas wat hij heeft" Toen kwam het telefoontje, of ik naar beneden wilde komen (Wij wonen boven de DA). Het is mis, tumor van 8 cm op de lever en rode bloedcellen 15% waarde. We alles nog proberen en dus gaf de DA alle mogelijke scenario's,

Bloedtransfusie om hem alvast voor te bereiden op de operatie maar dat moest bij  de specialist uitgerekend bij het kliniek waar ik die ortho (pootje is gewoon verstuipt) had gevonden die ook nog eens mijn kat teveel narcose middel had toegediend voor haar sterrealisatie arme beest heeft meer dan week obstinate gehad. Terwijl ik zei dat ze ondergewicht had voor het ras wat ze is en we mochten met geen mogelijk vanwege de carona erbij als het mis zou gaan.

Tweede optie was afwachten en hopen dat het testresultaat zo snel mogelijk zou binnen komen en dan de beslissing maken.

Of direct in laten slapen, na veel wikken en wegen hadden we voor tweede gekozen ook omdat we boven de DA wonen, mocht het mis gaan dan waren we er snel bij.

De nacht verliep goed en we hadden hem natuurlijk op en waren zo blij dat hij wakker werd en at nog vol enthosaisme alleen na mate de dag vorderde werd hij zwakker. Weer bellen met de DA en mochten direct naar beneden komen. Met lood in onze schoenen want wij dachten dit is het, nu gaat ons vertellen dat het beter is hem in te laten slapen maar de situatie was ongewijzigd en zij wilde net zo hard met ons mee vechten.

De derde nacht was verschrikkelijk we zijn bed gaan liggen en hij begon te hijgen, nu had hij het altijd wel warm na 5 minuten maar we hoorde de benauwdheid. We hebben toen het camping luchtbed opgeblazen omdat hij zo dol was op kamperen en sliep een uurtje rustig en stond wankelend op weer hijgend om op zijn kussen te gaan liggen. Ik kon het niet aanzien mijn vrouw is bij hem gaan liggen waar hij haar recht in de ogen kon kijken en erachter en iedere keer als ik opstond dan draaide hij zijn, alsof hij wou zeggen blijf bij me.

De ochtend hebben DA gebeld om de moeilijkste woorden uit onze mond te zeggen en we hebben echt een fantastische DA, want ondanks dat zij een kindje met een imuum ziekte en de carona heeft voor ons een uitzondering gemaakt om het bij ons thuis te doen. 15:30 zou ze komen, tussendoor nog gebeld dat we juiste beslissing hadden gemaakt, het was kwaadaardig en ze kwam om 15:15.

Ik voel me bestolen, na alles wat we gedaan hebben en dacht alleen die klote artrose nog en dan dit. Soms denk ik met die allergie, heb ik hem tekort gedaan aan eten, we kookte op het laatst zelf voor hem want er kwam steeds meer bij waar niet tegen kon. Ik had dit nooit zien aankomen, we hebben zo gevochten dat ik er overtuigd van was dat hij op zijn minst de 13 zou halen en het is zo stil in huis nu.

Sorry voor het lange verhaal maar ik moet dit kwijt.

Wat verschrikkelijk, heel erg veel sterkte met dit grote verlies. Jullie hebben er alles aan gedaan en jullie hondje Peanut heeft nu geen pijn meer. 

Oh bah wat naar, heel veel sterkte met dit grote verlies. Verwijt je zelf alsjeblieft niets, jullie hebben gedaan wat jullie konden. 

Heel verdrietig, heel veel sterkte...

Heel erg veel sterkte gewenst 

Wat ontzettend verdrietig, wat zal je hem missen

denk niet dat je hem tekort gedaan hebt, je hebt juist alles gedaan wat je kon om hem te helpen, met behulp van een zo te lezen fijne dierenarts

heel veel sterkte met het verwerken dit grote verlies

Sterkte hoor.

Wat verdrietig, heel veel sterkte.

Heel veel sterkte. En geloven dat je iets fout hebt gedaan hoort bij de shock en  rouwproces. We hebben het gewoon niet in onze macht om ze te beschermen tegen ziektes en de dood, hoe erg we dat ook willen.

Ik wens jullie heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.