Age is just a number

Ohh da's minder, misschien toch een goed jasje overwegen om spieren wat warmer te houden?

Of vind ze dat echt vervelend?

Hier gaan er ook wat supplementen in hoor voor de pootjes en souplesse

krill olie en bioflexa maar hoor ook goede dingen over primeval gelataat.

 

 

We hebben een jasje voor de warmte, maar ze vindt het inderdaad niks ;) In de regen doen we het wel. En ze krijgt ondertussen ook een middeltje met ontstekingsremmer voor de gewrichten, dat helpt wel. Maar dan nog denk ik dat ze de lente gaat waarderen.

snap het hoor ..en de extremen vermijden is het belangrijkst..dus inderdaad jasje aan als het echt moet.

Als ze verder blijer is zonder prima.

onderschat goede omega 3 niet..is ook een ontstekingsremmer

en collageen 2  zoals in primeval gelataat heeft ook bijzonder goede pijnstillende en beschermende werking bij artrose

Maar wat je ook geeft als het werkt voor jullie is het prima.

Als het zou kunnen zou ik ook kiezen voor een heel jaar lente

Mootje zal het een biet zijn..als het maar niet bloedheet is 

Wat een blije hond. Geweldig zeg 16 en half. 

Geweldig hoe ze nog rond racet op haar leeftijd.

Mijn Macho is nu 11 jaar en 5 maanden en doet het ook nog uitzonderlijk goed... Loopt nog graag 3 a 4 maal per week soepel en vlot z'n lange afstanden mee, van gemiddeld 10 km met soms uitschieters tot 15km en meer, zonder vermoeidheid tijdens of achteraf... Speelt nog erg graag ruw fysiek met de jongste dame des huizes... En kent nog geheel geen fysieke ouderdomskwalen, zoals het merendeel honden van zijn formaat (69 cm en 34 kg) en leeftijd wel kennen... Als ze het al mogen halen.

Dus jullie zijn vanaf nu ons voorbeeld en streven.

Wat is jullie geheim van de lange vitaliteit?

Oh geweldig! Hahah ja Kim is een voorbeeld voor ons allen. We stellen eigenlijk meestal dat ze vooral loopt op wraakzucht (Ze heeft een langdurige vete met de hond van familie, waar zij eerder ook woonde, en ik geloof dat ze die wil overleven, ook al is die hond 6 jaar jonger dan zij ).

 

Wat wij doen... tja! Ze heeft altijd heel veel gelopen en bewogen. We namen en nemen haar óveral mee naartoe; restaurants, shoppen, familie, etc. Vroeger ook veel met haar fietsen, en heel veel spelen etc. Dus veel input, veel bewegen, veel mee. Ik denk dat dat inderdaad het belangrijkste is. Ook nu nog veel lopen. Mensen vragen ons steeds verbaasd dat we zo ver (en zo langzaam) lopen met haar. Tja, als je daar mee ophoudt, dan kunnen ze het inderdaad ook niet meer.

 

Ze eet echt alles. Ze heeft altijd goed basisvoer gehad (wel brok, lange tijd vegetarische brok ook ;)), maar ze krijgt altijd al onze restjes. Dus eigenlijk zijn we helemaal niet netjes qua voer haha, maar bij haar maakt dat blijkbaar niet uit. Dus geen goed dieet oid ;)

 

En weinig stress/veel veiligheid, denk ik. Buiten veel input, maar binnen bij ons kan zij tot rust komen. We hebben geen druk gezin oid, dat scheelt volgens mij ook wel, in ieder geval voor haar.

 

Haha geweldig, een vetekwestie !
Bedankt voor je antwoord.

Hier ook veel beweging met zo'n natuurlijk mogelijke fysieke en mentale stimulansen (oertype, dus naar mijn idee anders georganiseerde behoeften dan de BC), met de juiste balans aan rust (toen Macho jonger was, had hij een fysiek en mentaal gigantisch hoog energielevel en was/is hij ook nog eens bijzonder sensitief, waarbij hij wat overprikkeld kon raken, als de voor hem juiste balans niet nageleefd werd).

Daarnaast heb ik vroeger veel met hem lopen tobben qua voeding, omdat hij wat gevoeligheid had voor gluten
en de verwerking van dierlijke eiwitten (op vis na) in de meeste brokken (Wat in de symptomen ook weer samenhang had met Macho z'n hoge energielevel en z'n gevoelige aard)... Met dus veel en dikwijls steeds wat breierigere ontlasting.
Hierop ben ik op kvv overgegaan, naast wat ik bij elkaar kon rapen aan kippen- en rundvlees voor menselijke consumptie wat ik voor weinig/niks van de plaatselijke supermarkten kreeg, omdat het de uiterste verkoopdatum overschreden was, maar nog gewoon goed oogde en rook (stiekem ook zelf wel eens een lekker stukje biefstuk oid in de pan- en op m'n eigen bordje laten vallen)... En hierop zijn z'n darmproblemen vrijwel geheel verdwenen, al blijft het wel gevoelig als ie spanning ervaart.

Daarnaast ben ik van mening dat mijn eigen lichaam, net als dat van m'n honden (buiten mijn Spaanse dametje met Leishmania om... Die blijft onder strikte controle en de noodzakelijke extra (weerstand) ondersteuning), een zelfwerkende tempel is, die in 9 van de 10 gevallen, zichzelf prima zonder medicamenten weet te herstellen bij disbalans... Waar wij vanuit al onze liefdevolle bedoelingen door het dmv medicatie willen versnellen (of zelfs overnemen) van dat proces, eerder een disbalans dan een balans in brengen... Dus medicamenten, mits strikt noodzakelijk, blijven hier achterwegen... Wat niet wil zeggen dat ik ook niet bij de DA kom voor diagnose van iets wat ik niet vertrouw, echter het medisch behandelen van iets wat geen medische behandeling vereist, is mij een ander verhaal.
Dit begon nadat ik vanaf dat Macho 16 maanden jong was drie jaar op rij eind oktober begin november met hem bij de DA zat, omdat meneer last had van heftige verschijnselen van een heersend maag- darmvirus.. met AB, medicijnen tegen het braken en de diarree en speciale voeding).
Waarop een betaalde kracht op het dierenasiel waar ik al 13j vrijwilliger ben, die daarnaast werkzaam is bij de plaatselijke dierenkliniek, mij vertelde dat ik zo ieder jaar bij de DA kon aankloppen, met dezelfde problemen en dezelfde remedie... En haar advies luidde, om hem eens te laten uitzieken (met de mededeling dat deze uitspraken in de dierenkliniek niet zo gewaardeerd werden.).
Dit advies heb ik ter harte genomen, waarna Macho ook nooit meer echt ziek is geworden wanneer er een maag- darmvirus heerste, buiten hoogstens één dag om.
Hij drinkt hier uit de poldersloten, vreet soms (gedoogd) een verraste veld/woelmuis op die niet op tijd in ondergronds was.
Wil nog wel eens de benen nemen met een vers (genoeg voor hem) doodgereden haas, om het dan rap (deels) op te vreten... En hij is nooit ziek.

En inderdaad ook hier binnenshuis gewoon rust en geen hectiek van kinderen etc... En alleen de natuurlijke onderlinge interactie met- en tussen mij en de roedel, die voor Macho heel belangrijk is, omdat ie doodongelukkig werd toen na het overlijden van z'n moeder hij alleen over was (hij was 8, maar begon met de dag meer over te komen als oud, hoeveel afleiding ik hem ook bezorgde) Totdat er weer nieuw honds leven in de brouwerij bij kwam met m'n Spaanse schone Aria en zo'n 5,5 maand later, geheel onverwachts m'n toen 6mnd jonge Rusje Nova... En Macho bloeide weer helemaal op.