Ervaring met in laten slapen?

En wat dacht je van de hond?

De moeilijkste beslissing ooit en hier al ontelbare malen genomen ,

De ene hond reageerde even op de narcose in de spier de andere totaal geen reactie ,Geef ze even wat afleiding door op schoot te nemen en er tegen aan te praten ,Prikje is zo gegeven ,ze vallen in een diepe slaap en dan is de rest ook zo gebeurd ,

Dat sommige honden gaan trillen of schokken na de narcose prik dat komt door de soort narcose ,maar gebeurd het goed,met het juiste middel , dan heeft je hond geen last ,

De beslissing wanneer vind ik altijd zwaarder wegen als het hele gebeuren ,maar op zo'n moment schakel je je gevoel even uit en denk je aan je hond .

Marte heel veel sterkte met je hopelijk voor Mies snelle beslissing .

Ha Marte, ik lees al even met je mee. Je hebt, vind ik, goede tips en informatie en ervaringsverhalen gehad waardoor je zo goed mogelijk bent voorbereid op het al dan niet laten inslapen van je meisje. Ik heb het idee dat je misschien zoekt naar een 100 procent garantie dat je meisje rustig inslaapt. Klinkt misschien hard maar die ga je helaas niet krijgen want op elk positief verhaal is ergens wel een negatieve ervaring te vinden.

De garantie die je nu wel hebt is dat mies zich niet fijn voelt, rilt, haar eten en drinken niet goed verdraagd en achteruit zal blijven gaan totdat ze overlijdt.

Misschien dat dit iets gerust stelt nog: ik werk op de uitslaapkamer In het ziekenhuis. Bijna elke patiënt voelt niks van het slaapmiddel en als er iets gevoelt wordt is het wat branderig maar niet onhoudbaar en is dit met een paar seconden voorbij. Ik denk persoonlijk dat dit niet te vergelijken is met de ongemakken die mies nu heeft. 

Veel sterkte! 

@Jantien,
Ja, dus? Het is nogal hard om te zeggen dat je misselijk wordt, of te suggereren dat ze vooral aan zichzelf denkt. Zij zit in een stressvolle situatie. Ze heeft goede intenties, dus naar mijn mening kan je ook op een andere manier aangeven wat je bedoelt. 

Ik ben meerdere keren onder narcose gebracht waarbij het middel in het infuus gespoten werd. Het voelt een beetje koud aan en dat was het. Heel veel sterkte met het maken van de keuze. Mijn andere hond is 3 maanden nadat we de andere hond hebben in laten slapen plotseling dood neergevallen in het bos, was ook al erg oud en waarschijnlijk een herseninfarct gehad of iets dergelijks. Het nadeel daarvan was dat we niet echt afscheid hebben kunnen nemen zoals bij de hond die we hebben laten inslapen. Er zitten aan beide voor en nadelen maar afscheid nemen van je hond is nooit fijn. 

Hoi Marte,

De prik die ze als narcose geven kan in de spier worden gegeven of via een branule in de bloedbaan. In inprikken in de spier,  tja ik heb het zelf nog uitgeprobeerd maar ik heb wel veel dieren gezien waar dit bij gebeurd en het is zelden dat een dier hier echt  pijnlijk op reageerd. 

In een branule inspuiten is sowieso pijnloos maar het aanbrengen van een branule is natuurlijk ook met een naald, dit is te vergelijken met bloedprikken. Als de dierenarts dit gewoon goed doet is het gevoel minimaal, ik zou hier niet bang voor zijn als ik jou was.

Ik snap echt je dillemma hoor, maar zie het niet als voor de bus gooien. Zie het eens anders.. door te laten inslapen bespaar jij je lieve hondje voor een hoop lijden, het is loslaten uit liefde. 

Euthanasie betekend vertaald 'een zachte dood' , probeer het eens zo te zien.

Bij veel praktijken is het boekje 'zijn we niet te vroeg'  gratis te verkrijgen, of misschien wel op internet. Dit is geschreven door een dierenarts die uitlegd waarom veel mensen twijfelen of ze de keuze tot euthanasie niet te vroeg maken, maar dit meestal juist niet het geval is. Ik denk dat het goed is dit eens te lezen.

Ik heb er alleen maar goede ervaringen mee, gaande van pasgeboren pup tot 6 weken oude pup, volwassenbhond en oude hond. 

Bij de grote honden eerst een verdoving intraveneus ingespoten, daarna de dodelijke dosis. Geen gevechten gehad.

Bij de varkens werd het rechtstreeks in het hart ingespoten, dat gaat ook snel en wordt ook bij honden gedaan. Zou ik zelf echter niet willen, gevoelsmatig. 

Met 'de' beslissing ben ik liever een week te vroeg dan een dag te laat. Rekken voor mijn gevoel zou ik niet kunnen, het blijft tenslotte evenveel pijn doen voor jezelf.

Hoe gaat het nu Marte?

Hallo Marte,

ik heb alles meegelezen en ook ik heb recent afscheid genomen van mijn lieverd. Dit ging heel humaan. Je hart en verstand staan regelrecht tegenover elkaar. Maar mijn schat zien lijden was zo erg om te zien. Misschien helpt het om dit boekje te lezen:

https://hondenaanboord.nl/euthanasie/

Geschreven door een dierenarts, heeft ons geholpen (en nog).

heel veel sterkte hoor, het is niet niks.

liefs Danique

Oh lieve mensen, het doet me goed dat jullie toch nog reageren, meedenken in zekere zin. Ook begrijp ik het als men zegt ik word er misselijk van, maar het is niet zo dat Mies op het moment doodziek rillend en kotsend op bed ligt. Nee, ze ligt steeds rustig te slapen, rilt all heel lang niet meer. Het probleem is dat ze haar niervoer niet wil. Dus geef ik haar kleine beetjes van wat ze wel wil, gekookte kip. Maar ik weet dat dat op lange baan geen oplossing is, plus als ze er te veel van eet komt het er weer uit.
Van mijn kant spelen er een paar dingen mee. Mijn man komt uit Ghana en vind in laten slapen een raar concept, hij laat het dier liever op natuurlijke wijze sterven, of het nou lijdt of niet. Voor ons, en mij, moeilijk te begrijpen, maar ik krijg in die zin dus geen steun van hem of kan geen minste niet rekenen op zijn voor-stem. Mijn zus en een collega van mij zien het ook zo, mijn collega heeft me zelfs op een Facebook pagina toegevoegd over het begeleiden van je dier naar de dood, zonder inslapen. Deze mensen zijn vrij extreem in mijn ogen (met alle respect) en ik ben zelf ook te zwak om mijn dier zo aan te moeten zien, ik ben dus inmiddels weer uit die groep gestapt.
Het boekje van die dierenarts heb ik inderdaad al gelezen (zelfs eerst in het Duits en daarna in het Nederlands ). Ik vond het vreemd dat het dier eigenlijk nog rende, speelde, at, kon zien etc maar 'alleen' af en toe door de pootjes zakte en hij toen in werd geslapen. Zo betekent 'lijden' voor iedereen wat anders in mijn ogen.
Daarnaast speelt voor mij ook dat ik een slechte vertrouwensband heb met mijn dierenarts en ik zou het heel erg vinden als zij het uiteindelijk zouden moeten doen.
Ik ga straks naar een hele lieve dierenarts die echter een stuk verder zit (20 km). Mijn hoop is dat zij mij de laatste begeleiding kunnen geven en ik met een gerust hart mijn Mies in hun handen de laatste adem kan laten uitblazen.
Aan iedereen die meeleest: ik laat haar niet creperen! Maar dit moet wel op de juiste manier en op het juiste moment voor mij en Mies gebeuren. Zij rekent op mij.
Nogmaals bedankt en ik hou jullie op de hoogte.

" Oh lieve mensen, het doet me goed dat jullie toch nog reageren, meedenken in zekere zin. Ook begrijp ik het als men zegt ik word er misselijk van, maar het is niet zo dat Mies op het moment doodziek rillend en kotsend op bed ligt. Nee, ze ligt steeds rustig te slapen, rilt all heel lang niet meer. Het probleem is dat ze haar niervoer niet wil. Dus geef ik haar kleine beetjes van wat ze wel wil, gekookte kip. Maar ik weet dat dat op lange baan geen oplossing is, plus als ze er te veel van eet komt het er weer uit.
Van mijn kant spelen er een paar dingen mee. Mijn man komt uit Ghana en vind in laten slapen een raar concept, hij laat het dier liever op natuurlijke wijze sterven, of het nou lijdt of niet. Voor ons, en mij, moeilijk te begrijpen, maar ik krijg in die zin dus geen steun van hem of kan geen minste niet rekenen op zijn voor-stem. Mijn zus en een collega van mij zien het ook zo, mijn collega heeft me zelfs op een Facebook pagina toegevoegd over het begeleiden van je dier naar de dood, zonder inslapen. Deze mensen zijn vrij extreem in mijn ogen (met alle respect) en ik ben zelf ook te zwak om mijn dier zo aan te moeten zien, ik ben dus inmiddels weer uit die groep gestapt.
Het boekje van die dierenarts heb ik inderdaad al gelezen (zelfs eerst in het Duits en daarna in het Nederlands ). Ik vond het vreemd dat het dier eigenlijk nog rende, speelde, at, kon zien etc maar 'alleen' af en toe door de pootjes zakte en hij toen in werd geslapen. Zo betekent 'lijden' voor iedereen wat anders in mijn ogen.
Daarnaast speelt voor mij ook dat ik een slechte vertrouwensband heb met mijn dierenarts en ik zou het heel erg vinden als zij het uiteindelijk zouden moeten doen.
Ik ga straks naar een hele lieve dierenarts die echter een stuk verder zit (20 km). Mijn hoop is dat zij mij de laatste begeleiding kunnen geven en ik met een gerust hart mijn Mies in hun handen de laatste adem kan laten uitblazen.
Aan iedereen die meeleest: ik laat haar niet creperen! Maar dit moet wel op de juiste manier en op het juiste moment voor mij en Mies gebeuren. Zij rekent op mij.
Nogmaals bedankt en ik hou jullie op de hoogte. "

marte

Wat extra moeilijk voor je dat je man er anders in staat. Mijn advies: luister wat dit betreft enkel naar jouw eigen gevoel en die van jouw hond. Ik begrijp best dat er in zijn cultuur andere normen en waarden zijn. Maar blijf bij jezelf, laat je niet tegenhouden in je gevoel want daar kun je alleen maar spijt van krijgen. Ik wens je veel wijsheid en sterkte.

" Oh lieve mensen, het doet me goed dat jullie toch nog reageren, meedenken in zekere zin. Ook begrijp ik het als men zegt ik word er misselijk van, maar het is niet zo dat Mies op het moment doodziek rillend en kotsend op bed ligt. Nee, ze ligt steeds rustig te slapen, rilt all heel lang niet meer. Het probleem is dat ze haar niervoer niet wil. Dus geef ik haar kleine beetjes van wat ze wel wil, gekookte kip. Maar ik weet dat dat op lange baan geen oplossing is, plus als ze er te veel van eet komt het er weer uit.
Van mijn kant spelen er een paar dingen mee. Mijn man komt uit Ghana en vind in laten slapen een raar concept, hij laat het dier liever op natuurlijke wijze sterven, of het nou lijdt of niet. Voor ons, en mij, moeilijk te begrijpen, maar ik krijg in die zin dus geen steun van hem of kan geen minste niet rekenen op zijn voor-stem. Mijn zus en een collega van mij zien het ook zo, mijn collega heeft me zelfs op een Facebook pagina toegevoegd over het begeleiden van je dier naar de dood, zonder inslapen. Deze mensen zijn vrij extreem in mijn ogen (met alle respect) en ik ben zelf ook te zwak om mijn dier zo aan te moeten zien, ik ben dus inmiddels weer uit die groep gestapt.
Het boekje van die dierenarts heb ik inderdaad al gelezen (zelfs eerst in het Duits en daarna in het Nederlands ). Ik vond het vreemd dat het dier eigenlijk nog rende, speelde, at, kon zien etc maar 'alleen' af en toe door de pootjes zakte en hij toen in werd geslapen. Zo betekent 'lijden' voor iedereen wat anders in mijn ogen.
Daarnaast speelt voor mij ook dat ik een slechte vertrouwensband heb met mijn dierenarts en ik zou het heel erg vinden als zij het uiteindelijk zouden moeten doen.
Ik ga straks naar een hele lieve dierenarts die echter een stuk verder zit (20 km). Mijn hoop is dat zij mij de laatste begeleiding kunnen geven en ik met een gerust hart mijn Mies in hun handen de laatste adem kan laten uitblazen.
Aan iedereen die meeleest: ik laat haar niet creperen! Maar dit moet wel op de juiste manier en op het juiste moment voor mij en Mies gebeuren. Zij rekent op mij.
Nogmaals bedankt en ik hou jullie op de hoogte. "

marte

Inderdaad ingewikkeld als je vanuit je relatie en sociale netwerk niet de steun krijgt die je wellicht zou willen krijgen. Ik onderschrijf de reactie van Danielle dan ook.

Wat betreft het boekje over inslapen... het heeft mij wel geholpen om voor mijzelf een grens te bepalen wat voor mijn hond nog voldoende kwaliteit van leven was en wat niet meer. (hond en kat gingen 1 maand na elkaar  )

Je merk terecht op dat lijden door iedereen anders ervaren wordt. Jij bent degene die voor Mies bepaalt wanneer het genoeg is.

Een niet echt goede verstandhouding met je eigen dierenarts helpt in dit hele proces ook niet echt mee. Het is fijn dat je met een dierenarts waar je je prettiger bij voelt kunt overleggen en laten beoordelen hoe Mies er nu aan toe is.

Sterkte! Ik leef met je mee! 

Wat je dan nog met de dierenarts kunt bespreken of er nog een optie is qua medicatie, zodat ze t allemaal wat minder meekrijgt.

Sterkte hoor, lastig als je er samen zo anders in staat.

Ik proef door je berichten dat je enorm om haar geeft, en hoop dan ook echt dat de da waar je vanmiddag heen gaat je een eerlijk advies gaat geven. En kijk naar haar, schrijf desnoods voor jezelf nu dingen op. Wat vindt ze nog wel leuk, waaraan denk je te zien dat ze nog plezier heeft in haar leven nu, wil ze nog lekker naar buiten, heeft ze nog interesse in haar omgeving, wil ze voor iets lekkers nog wel opstaan e.d. en schrijf ook de dingen op die dus niet meer gaan.

Nogmaals heel veel sterkte, heel veel mensen weten hoe het voelt en hoe moeilijk het is om de beslissing te maken. Maar de horrorverhalen die je dan hebt meegekregen over inslapen zijn slechts een klein percentage. Het verloopt eigenlijk vaak juist rustig, verdrietig maar rustig.

Fijn om te horen hoe het nu met mies en jou gaat. Ik hoop dat de andere dierenarts je de begeleiding kan geven die je zoekt en nodig hebt. 

Lieve mensen, met oneindig veel pijn in mijn hart moet ik zeggen dat ik mijn Miesje gisteren in heb laten slapen. Het ging eigenlijk heel snel en rustig. Alleen de eerste prik deed even pijn maar dat was maar een seconde. Het was bij ons thuis, in mijn armen. Ze was ook niet bang voor de dierenarts. Ondanks dat dit beter was voor haar, doet het me vreselijk veel pijn dat ik deze beslissing heb moeten nemen. Dat ik eigenlijk de opdracht heb moeten geven haar leven te beëindigen. Daar voel ik me wel echt heel slecht over. Ik kan gewoon niet geloven dat ze er niet meer is. Bedankt voor al jullie steun. Misschien ga ik ook nog wel naar de 'in memoriam' sectie, want ik heb het er nog wel erg moeilijk mee. Ik heb twee kinderen van 3,5 jaar en 6 maanden, maar zij was mijn eerste kindje. Mijn eerste kindje is gewoon dood.

Wat super verdrietig Marte. Maar je lieve Miesje heeft nu rust en geen pijn meer ze hoeft ook niet langzaam weg te kwijnen want jij heb haar als een goed baasje daarbij begeleid  Niet schuldig voelen.

Heel veel sterkte, dit verdriet is intens. 

Ach lieve Marte, heel veel sterkte de komende tijd. 

Marte, zoveel sterkte met het verlies van je meisje.....ze zal altijd bij je zijn in gedachten heel dicht bij je..maak een mooi gedenkhoekje van dr .

Heel erg veel sterkte. Bij mijn 2de hond heb ik ook het ontzettend moeilijk gehad om te accepteren dat ik de beslissing moest maken. Telkens speelde de film zich weer af, maar bedacht me ook dat als ik de beslissing niet had gemaakt het echt lijden had geworden. Voor mijzelf moest ik dat telkens herhalen, wat anderen ook zeiden en ook dat de da me telkens bevestigde dat het écht de juiste beslissing was. Het is een rotgevoel, en zeker nu het allemaal nog zo vers is. 

Neem de tijd om te rouwen, en ik hoop dat jouw omgeving je daarin steunt. Ze is zolang een onderdeel van je leven geweest. 

Ach Marte... wat verdrietig nieuws...

Het kan zó verscheurend zijn om die beslissing te (moeten) nemen!

Maar ze is rustig gegaan, veilig in jouw armen. 

Mies zal ontzettend gemist worden en het verdriet mag er zijn. Neem de tijd!

Ach, heel veel sterkte gewenst.  Miesje blijft voor altijd een plekje houden in je hart.

Heel veel sterkte met het verlies.. 

Mies is je hierboven dankbaar dat je haar uit haar lijden verlost hebt; daar hoef je je dus niet schuldig om te voelen.

Veel sterkte met het verlies van Mies.

Heel veel sterkte met het verlies van Mies.

Het lijkt me ook een vreselijk moeilijke beslissing om te moeten nemen.

Ramses is mijn eerste hond en ik heb het nog nooit hoeven doen, maar ik denk dat ik me er niet schuldig over zou voelen. Ik zou me eerder schuldig voelen als hij langer dan nodig pijn zou hebben.

Ik vind juist dat je trots mag zijn dat je jouw hondje meer pijn bespaard hebt en zo zacht mogelijk hebt laten gaan.

Ik hoop dat je gesteund wordt in deze tijd van intens verdriet, sterkte!

Je gevoel is zo herkenbaar. Dit moet echt slijten. Heel veel sterkte. 

Heel veel sterkte ... Het zal je op dit moment weinig troost geven, maar ik denk dat je over een aantal maanden als het wat is gesleten wel duidelijk zult zien dat je de goede beslissing hebt genomen. Voor nu wens ik je sterkte toe. 

Heel veel sterkte , ik weet precies hoe je je voelt :-(.

Bedankt allemaal, de steun van mensen die het kunnen begrijpen doet me echt goed. Gelukkig heb ik meerdere mensen die met me meeleven, zelfs mijn man is er meer kapot van dan hij had verwacht... Het is gewoon vreselijk zwaar, het besef dat ze niet meer terugkomt. Stukje bij beetje zal ik naar acceptatie toewerken. Ze woont nu in mijn hart, voor altijd.