Normaal pubergedrag? (Gespannen)

Ik vraag me af of dit normaal pubergedrag is. Mijn hond (labrador, 10 maand) heeft dagen dat ze heel ontspannen is, goed luistert, prikkels negeert, gewoon makkelijk in de omgang is. Maar ze heeft ook wel eens dagen dat er een knop omgaat en ze erg gespannen is. Dan laat ze zich opfokken door elke prikkel. Bij elke voetganger/fietser/auto wat dan ook wat voorbij komt zie je de spanning opbouwen. Ze gaat opeens aan de riem trekken, neemt mijn hand in haar mond als een puppy (niet om te bijten maar gewoon omdat ze opgefokt is). Als ik met een touw ga spelen wordt ze super baldadig en moet ik uitkijken dat ze mijn vingers er niet per ongeluk af bijt. Als ze los loopt gaat ze als een gek rondjes rennen met van die gestoorde ogen. Ze is moeilijk bereikbaar.

Ik vind het contrast best wel groot in hoe ze zich op een goede dag gedraagt tegenover een slechte dag. Mijn vraag is eigenlijk of deze wisselvalligheid te maken heeft met haar leeftijd.. is dit normaal pubergedrag? Groeit ze hier vanzelf overheen? Het is niet altijd makkelijk om met een brok spanning aan de lijn te lopen, zou het liefste willen dat ze zich elke dag goed voelde. Ze heeft trouwens een rustig en regelmatig leven, het is niet zo dat ze overdreven veel moet verwerken op een dag (vind ik zelf dan).

Als ik merk dat ze zo gespannen wordt geef ik haar een rustdag. Dat helpt altijd wel want daarna gaat het weer een paar dagen goed.

Doen die van jullie dit ook? Ik herinner me eigenlijk helemaal niet meer hoe mijn vorige honden waren rond deze leeftijd.

Of het normaal pubergedrag is kan ik je niet zeggen. Maar wij hebben nu wel de 2e puber die dit gedrag laat zien.

Dus kan mij indenken dat het bij sommige bij het pubergedrag hoort. 

Ons vorige teefje had dit heel heftig en ook onze huidige reu. Onze vorige reu was op die leeftijd heel relaxed.

De eerste 2 waren herplaatsers, dus geen pup/pubergedrag meegemaakt.

Het is fijn dat jij ook nog vrij regelmatig normale dagen meemaakt, die zijn hier zelden. Dit drukke onbehouwen gedrag komt alle dagen wel een keer, soms meerdere keren naar boven. Soms denk ik juist omdat ze hier zo'n rustig leventje leiden. Wij hebben geen kinderen of kleinkinderen. Vrienden en kennissen laten kinderen of thuis of zijn al ouder of hebben ze überhaupt niet. Dus hier in huis zijn echt nul prikkels. Wij zijn van onszelf ook hele rustige mensen.

Dus in mijn ogen wordt buiten alles dubbel opgepikt. 

Of Teun nu 1,5 uur naar het bos of strand is geweest of een blokje in de wijk heeft gelopen, 9 van de 10 x racet hij als een wilde over de banken door de kamer en de gang heen. Als ik een hand koekjes of brokjes door de kamer gooi helpt dat een enkele keer. Ik moet zeggen dat hij van het bos of strand meer ontspannen terugkomt als een ronde in de drukte van de wijk. Het is hier ook erg druk.

Dat happen omdat hij in mijn ogen opgefokt is, dat herken ik ook. Eerst schiet hij als een idioot alle kanten op aan de lijn, dat jezelf zo'n beetje in de rondte tolt. Op dit moment is hij ook echt niet af te leiden, niet met speeltje, niet met koekjes, echt met helemaal niets. Dan gaat hij opspringen en inderdaad bijten in handen en armen en dit is bij hem in ieder geval niet bepaald zacht. Het enigste wat ik op dat moment kan doen, is hem tussen mijn benen klemmen en mijn handen op zijn schouders leggen, en of helemaal niets zeggen of heel zacht tegen hem praten, dan voel ik de spanning wegtrekken. 

Dit gedrag heeft hij goddank nog maar zelden, maar ik bemerk dat hij dit vooral heeft langs drukke wegen, dus veel prikkels. Ons vorige teefje had dit gedrag gelukkig niet zo erg buiten, maar eenmaal thuis moest zij wel als een dolle alles van zich af schudden/rennen. 

Ik heb er eerlijk gezegd nooit iets specifieks voor gedaan, behalve bepaalde plekken proberen te ontzien, waarvan ik wist dat dit triggers waren. Maar aan de wijk kan ik nu eenmaal niet ontkomen.  

Maar 1 ding kan ik je wel vertellen, het kan even duren, maar het stopt echt vanzelf, echt waar .  

Haha dat laatste moest ik even horen!! Op van die slechte dagen kijk ik naar haar en denk ik: moet dit ooit nog wat worden met jou  ook al weet ik dat ik dat bij elke hond wel op een bepaald moment heb gedacht.. en vaak valt het uiteindelijke “resultaat” dan toch wel weer mee :) 

Hier helpt ook niks als ze zo gespannen is. Ja, onszelf terugtrekken en “abort mission”. Ik zie het ook vooral als een emotioneel probleem, en niet zozeer opvoeding/training.

Nu ik jouw verhaal lees ben ik extra dankbaar voor onze goede dagen haha. Eigenlijk ook een beetje om deze reden dit topic geopend. Zo van: hebben anderen dit probleem ook??? Is er nog hoop voor mijn kleine levende tornado? 

Jonge honden ondergaan behoorlijke veranderingen, zowel lichamelijk als mentaal, ze groeien van kind naar volwassene.

De ene legt daarbij een grilliger parcours af dan de andere. Er is dus geen standaard norm in een puberteit, het kan alle kanten op. De ene hond lijkt nergens last van te hebben, en een andere verandert in een bokkige dwarsligger of een piepende angsthaas. 

Pubers worden zich bewust van hun voorkeuren, ze geven aandacht aan zaken waar ze voorheen niet naar omkeken, ze ontdekken nieuwe mogelijkheden, hun eigen talenten, ze worden geconfronteerd met sterktes en zwaktes, hormonen swingen de pan uit en dat heeft invloed op hun dagelijkse humeur, hun emoties, hun stemmingen. 

Dus ja, ook voor de mens is het dan aanpassen, opnieuw naar z'n hond kijken, nieuwe mogelijkheden en pistes verkennen, soms je aanpak bijsturen of herbekijken...

Zowel hond als mens groeien en zoeken hun weg.

Ook al wil je ze wel es achter het behang plakken, toch is dit net een heel mooie periode waarin je echt naar elkaar toe kan groeien en kan opbloeien.

Volhouden, dus! Hahahahaaaa. 

" Jonge honden ondergaan behoorlijke veranderingen, zowel lichamelijk als mentaal, ze groeien van kind naar volwassene.
De ene legt daarbij een grilliger parcours af dan de andere. Er is dus geen standaard norm in een puberteit, het kan alle kanten op. De ene hond lijkt nergens last van te hebben, en een andere verandert in een bokkige dwarsligger of een piepende angsthaas. 
 
Pubers worden zich bewust van hun voorkeuren, ze geven aandacht aan zaken waar ze voorheen niet naar omkeken, ze ontdekken nieuwe mogelijkheden, hun eigen talenten, ze worden geconfronteerd met sterktes en zwaktes, hormonen swingen de pan uit en dat heeft invloed op hun dagelijkse humeur, hun emoties, hun stemmingen. 
 
Dus ja, ook voor de mens is het dan aanpassen, opnieuw naar z'n hond kijken, nieuwe mogelijkheden en pistes verkennen, soms je aanpak bijsturen of herbekijken...
Zowel hond als mens groeien en zoeken hun weg.
Ook al wil je ze wel es achter het behang plakken, toch is dit net een heel mooie periode waarin je echt naar elkaar toe kan groeien en kan opbloeien.
 
Volhouden, dus! Hahahahaaaa.  "

Alaska's Finest!

Haha er zit niks anders op he. En eigenlijk maakt het me ook allemaal niet uit zolang er maar een soort van einde in zicht is  Soms doet ze ook dingen die in mijn ogen nergens op slaan, volgens mij begrijpt ze zelf ook niet wat ze nou eigenlijk wil..lol. 

" Haha dat laatste moest ik even horen!! Op van die slechte dagen kijk ik naar haar en denk ik: moet dit ooit nog wat worden met jou  ook al weet ik dat ik dat bij elke hond wel op een bepaald moment heb gedacht.. en vaak valt het uiteindelijke “resultaat” dan toch wel weer mee  
 
Hier helpt ook niks als ze zo gespannen is. Ja, onszelf terugtrekken en “abort mission”. Ik zie het ook vooral als een emotioneel probleem, en niet zozeer opvoeding/training.
 
Nu ik jouw verhaal lees ben ik extra dankbaar voor onze goede dagen haha. Eigenlijk ook een beetje om deze reden dit topic geopend. Zo van: hebben anderen dit probleem ook??? Is er nog hoop voor mijn kleine levende tornado? 
  "

Iglo

Ja zeker, je gaat dit irritante gedrag uiteindelijk vergeten haha. Totdat je over een jaar of 14/15 weer een nieuwe puber in huis hebt, dan denk je vaak: O ja, was ik ff vergeten. Jij hebt dat waarschijnlijk een beetje ver weg gestopt, haha.

In mijn ogen heeft het ook helemaal niets te maken met training of opvoeding. Het gaat ook echt vanzelf over zonder dat je er iets voor hoeft te doen. Alleen wel belangrijk om zoveel mogelijk proberen rekening te houden met de hond. Maar ook dat is niet altijd even makkelijk, ik kan niet 4x daags naar het strand of het bos, dus ja, een rondje in de wijk moet er ook worden gelopen. Wij wonen nu eenmaal niet in 1 of ander paradijs met allemaal rustige wandelgebieden om ons heen. Dus ja, daar zal hij ook aan moeten leren wennen en mee om moeten leren gaan. Maar dat komt goed, het duurt even, maar hij weet straks niet beter. Voor nu even doorbijten (ik dan, hij niet als het ff kan ) en volhouden. 

En vooral ook blijven genieten van je puber die je af en toe wel driedubbel achter het behang kan plakken 

Dus ja zeker, er is nog hoop voor jouw levende kleine tornado