De grote leegte van een klein hondje

Twee dagen geleden nam ik afscheid van Beau, onze kleine dappere Coton met het grote, grote hart. Mijn hart is gebroken. Ik schreef deze laatste brief aan hem op mijn blog...

Lieve Beau,

Toen ik afgelopen zaterdag -eergisteren- met je een rondje om de sloot liep voelde ik al dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Dus ik liet je maar zo lang aan elke graspol snuffelen als je wilde. Misschien voelde je zelf ook wel dat je afscheid aan het nemen was.

Vanochtend, op maandag 14 september, hield rond half tien jouw hartje op met kloppen. In de armen van je broer Jan Paul gleed je bij de dierenarts rustig weg in een diepe slaap. Een miljoen keer had dat hartje geslagen, en iedere klop was een liefdesverklaring aan ons, en aan het leven. Ik wil graag denken dat jouw geest, eenmaal vrij van dat zieke oude lijfje, nog even een rondje langs ons allemaal maakte. Even een knuffel kwam geven voordat je echt vertrok.

Veertien jaar en een paar maanden was je bij ons, en al die tijd draaide je grote kleine leventje maar om een ding: houden van. Je hield onvoorwaardelijk van ons en dat is iets waar wij allemaal nog wat van kunnen leren. Nooit eens een onuitgesproken verwijt of een afkeurende blik als we weer eens iets doms deden of iets lelijks aangetrokken hadden. Nooit eens gemopper als we je te lang alleen hadden gelaten. Hoewel... wee degene die het waagde jou in de auto achter te laten, die kon op een scheldpartij rekenen.

En wij hielden ook onvoorwaardelijk van jou. Ook als je weer eens een blafbui had en die nare hond uit de straat achter het huis stond uit te schelden, liefst midden in de nacht. Ook toen je je eerste knipbeurt had gehad en bij toverslag was veranderd van een witte knuffelwolk in een soort uitgebleekte eekhoorn. En ook toen het allemaal wat minder begon te worden en de jaren begonnen te tellen, en je soms niet helemaal je vrolijke zelf was.

Daarom hebben we nu ook afscheid van je genomen. Juist omdat we zo van je houden. En omdat het gewoon niet eerlijk meer was om jou je zo rot te laten voelen. Gisteren namen Jeff en ik al afscheid van je, al wisten we dat toen nog niet. En hoe beroerd je je ook voelde, toch was je weer helemaal gelukkig om ons te zien. Ik denk dat je, toen je vanochtend voor de allerlaatste keer in slaap viel in de armen van Jan Paul, misschien wel aan ons dacht. Vooral aan je pappa Jeffrey, die jouw favoriete persoon in de hele wereld was, en bij wie je je veilig voelde.

Ach, die lieve Jeffrey. Ik denk dat niemand je zo zal missen als hij, en misschien blijft je ziel wel bij hem, als een beschermengel. Het was zo aandoenlijk om te zien hoe verknocht jullie aan elkaar waren. Jullie vriendschap was uniek. We zullen goed voor hem zorgen, Beau. En ook voor je twee mamma's, die nu om je treuren en die je vreselijk missen bij elk speelgoedje en mandje dat ze in huis zien liggen. Zelfs de kale plekken in het gras, waar je elke dag in zat te wroeten zullen altijd aan jou doen denken. Ach, en met mij komt het ook wel weer goed hoor.

Wat zal het stil zijn in huis. Een klein hondje kan zo'n enorme leegte achterlaten. Om straks bij mama thuis te komen en niet door jou begroet te worden, met je gekwispel en je blije lach -ja, sommige honden kunnen lachen- is niet te verdragen.

Ik denk wel eens aan dat verhaaltje van de Regenboogbrug. Dat is waar alle honden en katten heengaan als ze doodgaan, en waar ze aan de overkant wachten tot hun baasje ook komt. Het is een mooi sprookje, een hemel voor honden (als er ergens geen honden zijn dan kan het geen hemel zijn!). Ik zie je in gedachten vooruit lopen de Regenboogbrug op, je kijkt nog even om zo van 'komen jullie nou?', en dan loop je al snuffelend door tot er een mistwolk langsdrijft en jou aan ons zicht onttrekt. Maar aan de andere kant van de brug word je al opgewacht door drie kwispelende honden die je niet eens kent. Door Barry en Klaasje, je zielenbroers die al eerder de brug over waren gegaan. En door Pip, de hond van Jeffrey. En ze begroeten je en jullie herkennen onze geuren aan elkaar... en dan vertel jij ze hoe het met ons allemaal gaat, hier beneden, en dat we ze geen van alle vergeten zijn.

Ik wou dat ik echt in zo'n lief sprookje kon geloven, maar ik zit hier nu verdomme alweer te huilen omdat ik zo mis hoe je warmte en gewicht voelde in mijn armen, en hoe het was als je mij zachtjes maar onophoudelijk wakker likte in de ochtend. De wetenschap dat ik nooit meer in je liefdevolle ogen kan kijken is niet te verdragen... Amper 24 uur geleden keek ik voor de allerlaatste keer in ze, terwijl je onder de tafel lag en ik nog een keer bij je knielde en mijn hand over je kopje liet gaan. Je keek terug alsof je wist dat je afscheid van me nam. Alsof je wilde zeggen 'dag lieve grote broer, ik hou van je, dank je voor alles en dank je voor dat laatste rondje om de sloot... en tot ziens.'

Dank je wel, lieve Beau, dank je voor alles wat je ons hebt gegeven en voor een heleboel mooie en fijne herinneringen. Je was de liefste hond ter wereld, en de beste vriend die we ons konden wensen, en ik weet dat jij je heel geliefd en vertrouwd hebt gevoeld, tot aan het allerlaatste moment. Als de tranen eenmaal gedroogd zijn is dat een fijne gedachte.

Het verdriet zal denk ik uiteindelijk wel slijten, dat deed het met Klaasje en Barry ook. Maar het laat ook onuitwisbare sporen na. Je bent nou eenmaal onvergetelijk, Beau.

Ons grote kleine vriendje.
Ons hart.
Ons hondje.

Vaarwel.

Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verdriet dat je nu meemaakt.

Ik ken gevoel helaas maar al te goed.

Het gemis de leegte ...het moet slijten...maar dat heeft veel tijd nodig

Vergeten doe je ze nooit.

Sterkte

Wat ontzettend prachtig geschreven. Heel erg veel sterkte en kracht toegewenst. Wat je schrijft is voor mij heel herkenbaar :-(.

                                                    Afscheid moeten nemen van Beau, na zoveel plezierige jaren samen doorgebracht en opeens een grote leegte achterlaat, zoveel verdriet...onthoud, je Beau heeft het heerlijk bij jullie gehad, koester de herinneringen en hou die bij je dan is Beau altijd dicht bij je...heel veel sterkte met het verlies van jullie Beau.

Heel veel sterkte de komende tijd.

Hopelijk heeft het schrijven over jullie Coton de Tuléar Beau, je verdriet om zijn heengaan enigszins verlicht.

Ik heb even in je profiel gespiekt. Beau was een echt familiehondje en zal door allen die van hem hielden, gemist worden. Hopelijk kunnen jullie het verdriet delen.

Heel veel sterkte met het verlies en gemis van Beau.

Heel erg veel sterkte de komende tijd ik zat met tranen in mijn ogen te lezen ik wens jou heel erg veel sterkte met het verlies van jullie mooi en lieve en schattig hond 

heel veel sterkte de komende tijd ik ken het gevoel zoals velen hier  het is erg altijd afscheid te moeten nemen heel veel sterkte ook het gemis hij zal altijd in jullie hart blijven 

Heel veel sterkte.