Plotse ommezwaai in gedrag + verlatingsangst?

Onze Maltezerpup is nu bijna 6 maanden.  Het heeft ons bloed, zweet en veel tranen gekost om hem op te voeden.  We waren nu echt op een moment, dat we zeiden "het gaat goed"  Hij begon al goed te luisteren, het grommen werd minder, hij kon genieten van samen spelen en knuffelen zonder steeds te bijten, de nachten verliepen vlot en hij kon ook al goed alleen blijven.

Sinds vrijdagnacht heeft hij echter een ommezwaai gemaakt.  Hij piept/blaft sinds dan onophoudelijk elke nacht.  We doen geen oog meer dicht.  Ook overdag kunnen we hem niet meer alleen laten of hij begint te piepen en te blaffen.  Hij blaft ook terug op alles wat hij ziet/hoort en gromt en bijt terug vaker.  Niet leuk voor ons, maar ik heb vooral met hem te doen.  Hij ziet er plots zo ongelukkig/onrustig uit.  

Het enige dat we kunnen bedenken is dat hij geschrokken is van de ramenwassers die vrijdag zijn langsgeweest en hierdoor verlatingsangst gekregen heeft.

We proberen hier niet aan toe te geven, maar hij blijft hardnekkig volhouden.  We hebben ook al ' s nachts een deken over zijn bench gehangen om tot rust te komen, we hebben al de radio opgezet 's nachts, ...  Dit deden we toen hij pas bij ons was en hielp toen, maar nu niet meer.

Hem mee naar de slaapkamer nemen wil mijn man totaal niet en ook ik ben bang dat dit dan voor altijd gaat zijn en dat wil ik ook niet.  Dit gaat ook niet helpen aan het overdag alleen zijn.  's Nachts willen we hem heel graag in zijn bench houden.  Overdag mag hij beneden overal komen wanneer we thuis zijn.  Zijn we even weg of heeft mijn man een vergadering online op zolder, dan blijft hij in de keuken waar ook zijn bench staat.  Onze keuken is heel ruim en hij kan ook in de wasplaats en berging.  Aan ruimte dus dan ook geen gebrek.

Iemand tips hoe we dit gedrag terug kunnen ombuigen?  We gaan kapot aan het gebrek aan nachtrust en hij moet een beetje alleen kunnen blijven ivm ons werk.

Bedankt!

Even weer een paar stapjes terug, dat is toch niet erg?

In de nacht bij hem slapen, of toch meenemen naar de slaapkamer. Dan is hij wellicht wel stil en kan iedereen goed slapen.

Zorg voor oppas of een van jullie blijft thuis.

Hier ook een maltezer, slaapt ook op mijn kamer al jaren. Maar ze kan ook prima beneden slspen.

Soms wil ze niet eens mee naar boven. Dan laat ik haar lekker beneden liggen.

Een gedragen nachthemd vam jou bij hem leggen kun je ook eens proberen.

Maar het is zielig om je pup maar te laten janken, dat geeft hem niet veel vertrouwen in jullie.

Ik zou de hond ook niet laten janken want je bereikt hier niks mee zoals je ziet, behalve een angstige hond en slapeloze nachten voor jullie. Toch de hond even mee nemen en anders even een weekje zelf er naast gaan liggen? Hier ook een keer gehad met de schilders, alle ladders constant tegen het huis aan, is mijn hond ook erg van geschrokken. We hebben haar bij ons gehouden, zo kreeg ze het vertrouwen terug en daarna ging het ook snel weer goed.. 

Voor nu dus even niet meer alleen laten en even weer opbouwen.. 

Deurtje van de bench openzetten,hondje laten lopen en slapen waar het zelf wilt.

1. Hij is geschrokken en ja dat knalt er hard in bij een hond

2. Leeftijd  6 maanden angstfase zoveel komt langs.

Dat is dus samen gevallen. 

Je moet terug naar af. Doe alsof je hondje weer 8 weken is. Zoals puck zegt, bij hem slapen tot er weer rustige nachten zijn. Dan weer langzaam afstand vergroten. 

Alleen zijn opnieuw opbouwen, van een minuutje tot minuutje en weer langer.

Misschien een dap verstuiver, hoewel ik zelf daar nooit iets positiefs van gemerkt heb.

Kijk ook eens naar de relaxopet. Goed aangeleerd en dat duurt een paar weken, is het een ideaal apparaatje om rust in je hond te brengen.

Hier een hond die mee op de kamer slaapt en ik ben toch echt de enige met verlatingsangst hahahaha. Hij wilt regelmatig niet eens mee naar de kamer maar ik slaap slecht als hij er niet bij is dus ga ik hem maar halen ;) je hond heeft nu even steun nodig, er is tijd genoeg om dat weer af te bouwen, de kans is groot dat ze vanzelf meer afstand gaat nemen omdat ze langzaamaan kan ervaren dat het niet eng is om alleen te zijn. Door 'niet toe te geven' zorg je er alleen maar voor dat ze elke keer opnieuw een slechte ervaring heeft én leert dat jullie er niet voor haar zijn als ze jullie nodig heeft.