Ervaringen gezocht: interesse in ridgeback pup

Hallo allemaal,

ik ben opzoek naar baasje welke een ridgeback teef hebben en hun ervaringen. 
volgende jaar willen we graag een pup. We hebben eerder een hond gehad, een Stafford. Pittig beestje, vooral als pup maar na de eerste twee jaar echt een enorm, lieve en aanhankelijke hond. Helaas hebben we deze na 12 mooie jaren moeten laten inslapen. 

Nu zijn we ons aan het oriënteren en hebben interesse in een ridgeback. Qua uiterlijk maar zeker ook qua innerlijk. We kennen twee mensen met een reu, beide geven ze aan dat de honden wel erg dominant zijn. Op internet lees ik echt ook andere verhalen. We hebben interesse in een teef. Zit hier verschil is? Wat zijn ervaringen van eigenaren? Voordelen en nadelen van dit ras? We hebben jonge kinderen, wat zijn daar de ervaringen mee? 

Ik hoor het heel graag! Wij hebben binnenkort een afspraak met een fokker in Holthees, daar heb ik dan weer veel positieve verhalen over gehoord. 

Hoi, ik heb nooit zelf een ridgeback gehad maar ken er wel wat uit de buurt. 

Ondanks dat ze vroeger werden gebruikt als waakhond ervaar ik ze als sociaal en vriendelijk. Ze hebben wel oneindig veel energie en ze zijn LOMP en walsen met regelmaat over andere honden heen in hun enthousiasme. Ik vrees dat dat ook lastig kan zijn met kleine kinderen. Hoe zijn je kinderen met honden? Zijn ze erg druk en steken ze de hond aan om mee te doen? 

Hoeveel tijd denk je dat je per dag aan de hond kan besteden? Een ridgeback heeft wel veel beweging nodig, anders wordt het een draak in huis. Zie jij jezelf 2-3 uur per dag met de hond wandelen?  

Het zijn inderdaad prachtige honden. Ik vind het altijd wel leuk om ze tegen te komen.

Goed dat je bij een fokker gaat kijken, zij kunnen je alles vertellen over het ras.

Ik denk dat je goed in je hoofd moet houden dat een Ridgeback niet zomaar een jachthond is. Hij is namelijk gefokt om in Afrika op leeuwen te jagen. Om deze taak goed te kunnen vervullen heb je een flinke dosis karakter en doorzettingsvermogen nodig. Daarnaast hebben ze vroeger altijd zelfstandig gejaagd waardoor ze in de volksmond vaak als eigenwijs genoemd worden. Maar in feite is het dus een super zelfstandige hond die zelf zijn boontjes dopt en zelf keuzes maakt. Hij zal dus niet zomaar jouw commando’s opvolgen als hij het nut er niet van inziet. Je hebt als eigenaar dus wel een flinke dosis humor nodig om dit te kunnen waarderen want dat train je er niet even uit. 

Ik heb zelf nu ook een zelfstandig ras en ook haar kan ik af en toe echt achter het behang plakken maar ik moet ook soms zo om haar lachen. Ze steekt namelijk soms echt d’r middelvinger naar me op als ik iets vraag. 

Elk ras past in veel situaties zolang je alle raskwaliteiten maar accepteert en de hond de ruimte geeft om gewoon de hond te zijn waar hij van oorsprong voor gemaakt is. Een beagle zal nu eenmaal niet snel 100% gehoorzaam zijn en een Leonberger wordt geen veedrijver. Maar alle rassen hebben zo hun kwaliteiten die ze allemaal uniek en prachtig maken. 

Wel is het zo dat de ridgebacks echt veel nodig hebben qua uitdaging van de baas en onderschat dat niet. Een hond die niet voldaan is gaat probleemgedrag laten zien zoals blaffen, slopen, hyperactief gedrag etc. 

Ik sta er altijd zo in: een pup heeft helemaal geen controle over waar hij komt te wonen. Hij kiest er namelijk niet voor om in jouw gezin te wonen, dat kies jij. Maar dan is het wel echt jouw verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat die pup precies krijgt wat hij nodig heeft. 

Heel veel plezier met je zoektocht! 

De ridgebacks die ik ken/gekend heb zijn niet allemaal leuk met andere honden. Het kunnen behoorlijk patserige types zijn, en ik vind ze vaak een vrij 'serieuze' inslag hebben. Maar de ene ridgeback is de andere niet, natuurlijk. 

Persoonlijk vind ik staffies een stuk gezelliger. 

Mijn tante heeft er 2, een reu en teef, deze zijn beide niet leuk naar andere honden. 

Elke maandag ochtend lopen wij met een groep mensen en honden waaronder 5 ridgebacks, van 3 verschillende eigenaren. Allemaal gaan ze prima in de vaste groep, maar 4 hebben er moeite met vreemde honden en worden dan ook aangelijnd. 1 reu heeft zelfs al 2 honden ernstig gewond (hij loopt intussen niet meer mee) 

Verder ken ik ze niet echt persoonlijk heel goed, al lopen er hier een aantal rond in het bos en buurt, en eerlijk gezegd vind ik ze allemaal niet heel leuk overkomen naar andere honden. Veel uitvallen aan de lijn, staar gedrag etc. 

Maar als jullie het geen probleem vinden om andere honden te vermijden, en het niet jullie 'doel' is een allemansvriend te hebben, waarom niet? Het zijn prachtige energieke honden, erg leuk naar de eigenaren. Dat lijkt mij belangrijker. 

Ik ken maar één Ridgeback: in mijn straat woont een teefje. Het is nog een jong dier, ik geloof dat ze nu 1,5 jaar is. Als pup/puber was ze heel enthousiast en sociaal naar andere honden. Mijn honden speelden graag met haar, dat ging heel goed.

Sinds twee maanden is ze ineens niet meer vriendelijk naar andere honden: staren, grommen. Soms zelfs uitvallen. Haar baasjes laten haar nu niet meer los en vermijden mensen en honden die zij tegenkomen. Volgens hen heeft hun hond geen nare ervaringen gehad met andere honden, zij kunnen deze omslag in haar gedrag niet goed verklaren.

Ik ben het eens met Pascale: als je het gedrag goed kunt begeleiden en niet op zoek bent naar een allemansvriend, kan het een goede keuze zijn. Helaas is het ras de afgelopen tijd heel populair geworden en zo te lezen komt dit het ras niet ten goede... Toch zijn het prachtige honden!

Mijn ervaring ook van toen ik vroeger nog op de Belgische hondenweides kwam.

Ze zitten toch iets anders in elkaar dan de gewone jachthonden van hier.

Ik ben ooit een ridgeback tegengekomen zónder ridge.

Die was goedkoper geweest dan een mét.

Een prachtige imposante hond, ik mag ze graag zien, maar ik heb te veel verschillende gezien om onder de indruk te zijn van hun stabiliteit in karakter.

Ik ken 1 reu en dat is een macho buiten.  Bijna niet te hanteren door zijn bazin. Niet aardig, in huis zeer waaks (al is het een zelfstandige jachthond, waken doen ze ook). Of tie nu zo moedig was... daar twijfel ik beetje aan. De eigenaren gingen nadat hij ca 18 maanden was iedereen mijden.

En ik heb een teefje vrij goed leren kennen bij de waak- en verdedigingscursus (de voorbereiding) en dat hondje was ronduit laf, ik kan het niet anders zeggen. Ze was meer bang dan moedig en had niets imposants. Haar eigenaresse (die er nog 1 had en eerder ook al 1) vertelde dat er enorme verschillen zijn in grootte en karakter en combi daarvan.

Kortom: een niet zomaar 13 in een dozijn hond, die scherpe trekjes kan hebben, overheersend kan zijn maar waar ook angst in lijnen zit. Lees je goed in, ga mee op wandelingen (als die er zijn van de rasvereniging), misschien is een facebook groep van Ridgeback bezitters....  en kijk en observeer.

Wij hebben een ridgeback reu van 2,5 jaar nu. 
Van begin af aan geleerd dat hij aan de lijn niets met andere honden te maken heeft. Los is hij sociaal met andere honden. 
Ze horen conflicten te vermijden en dit zie ik zowel bij mijn eigen ridgeback als bij anderen waar we mee wandelen. 
Ze spelen vooral in de pubertijd erg lomp met andere honden. En die pubertijd duurt een jaartje of 3à4 . (Het is trouwens erg leuk om met andere ridgebacks te wandelen, ze snappen elkaar perfect) Duidelijk, consequent, wederzijds respect en humor zijn wel termen die in mij opkomen als ik aan de opvoeding denk. 
Wij hebben ook 2 kinderen (1,5 jaar en 3 weken), dit is nooit een probleem geweest. Nuka en mijn oudste zijn kop en kont. Ook hier weer wederzijds respect. Nuka heeft een persoonlijke bubbel om zijn mand en voerbak heen. Hier mogen de kindjes niet komen. 
Daarnaast de beweging;
2 keer per dag 1 uur tot 1,5 uur waarbij hij los kan lopen. Of 1 wandeling wordt vervangen voor fietsen. Verder nog 2 ‘blokjes om’ van zo’n 30 minuten. 
Wij speuren 1 keer per maand met hem, lure coursing 1x per maand in de zomermaanden. Hier en daar een cursus voor de fun ( hersenwerk, clickertraining oid) en als pup zijn we begonnen met puppy cursus en geëindigd met gehoorzaamheid 2. 
In mijn ervaring zijn de teefjes juist wat feller. 
Denk aan jachtinstinct! Die van ons kan los in het bos, maar er staan genoeg baasjes uren te wachten tot hun hond besluit terug te komen... Als je nog meer vragen hebt, hoor ik het graag. 

Ik heb zelf 2 RR.
Een teefje en reu.
Mijn moeder heeft ook een reu.
En heb meerdere RR in omgeving gezien om hier een oordeel over te doen.

En wat ik nu zo weet is zowel een teef en een reu een doetje kan zijn.

Mijn teefje is onwijs zachtaardig, sneller bang, onderdanig, knuffelaar. Heel lief en makkelijk. Leunt veel op de baas bij gevaar of engere situaties.
Terwijl andere teefjes onwijze draken kunnen zijn.
Of je hebt een echte zelfverzekerdere bitch.

Mijn reu daarin tegen was ik denk wel een van de moeilijkste honden die je kan hebben toen hij jong was. Imposant en onwijs dominant, ontzettend slim en eigenwijs. Totaal geen kroelen maar wel vriendelijk. Heel zelfstandig. Had veel training nodig om hem 'willen' te laten luisteren naar mij. RR kan je niks afdwingen. Voel me echt veilig met hem huis en op straat. Een zelfverzekerdere hond. Een aai vind die fijn en hij is onwijs blij als hij mij ziet. Maar hij is geen schoothond.

Maar je hebt dus ook reuen die makkelijk zijn en onderdaniger. En wel schoothondjes zijn.

Zo heeft elke hond een net iets ander karakter. De fokker kan hier al een inschatting van maken in het nest.

Als beginneling zou ik voor een makkelijkere karakter gaan.