Geest van een hond?

Mijn 2de hond moest ik na een zware strijd laten inslapen in september 2008, de moeilijkste beslissing uit mijn leven. De maanden daarna kon ik als ik buiten stond haar horen blaffen, mijn vrouw ook maar als je dan stil staat en luistert hoor je niets meer.
We waren in die periode ook bezig met zwanger te worden en dat lukte niet en dromen daarover mixte met dromen over mijn hond, tot het extreme toe.
Op een dag zaten we op de bank te praten met elkaar, en ik wilde wat zeggen maar door een waas/wolk in mijn ooghoek stopte ik met praten, mijn vrouw vroeg wat er is en ik wilde vertellen dat ik wat in mijn ooghoek zag maar zij zei eigenlijk precies hetzelfde. We zagen alle 2 een witte wolk door de huiskamer heen vliegen richting het raam.
We voelden ons alle 2 gelijk heel gelukkig, we vonden het mooi dat we dit zagen en hebben geen ogenblik getwijfeld over dat het onze hond was die afscheid nam.
De blaf geluiden en de dromen hielden op en mijn vrouw was vlak daarna zwanger van onze dochter.

Onze dochter is nu 10 en heeft zelf ook de nodige ervaringen van wolkjes die voorbij vliegen.
Ze liep overdag naar haar slaapkamer door de gang en werd ingehaald door een grijs wolkje die door haar deur haar slaapkamer in ging, ze rende daar achteraan maar kon de wolk niet terugvinden. Ze was totaal niet bang en ze vond het zelfs grappig.
Nu hebben we in 2015 onze poes verloren die voordat mijn dochter geboren werd 5 jaar lang altijd in die kamer aanwezig was, ze at daar, sliep daar etc.

Gek genoeg zijn zowel mijn hond als poes hier in huis overleden. Ik vind het zelf een fijn idee dat overleden huisdieren afscheid nemen of hier blijven maar het doet me we nadenken over de dieren die bij een dierenarts zijn overleden. Is die ziel dan verdwaald?

Wanneer men van iemand gehouden heeft en de herinnering levend houdt zal een hond of dier of persoon nimmer echt uit je leven verdwijnen...ze zijn er geweest , een heel stukje van je leven, dat zal toch altijd bij je blijven...en een ieder zal dat op een andere manier beleven.....wanneer het dier achter gebleven is bij een dierenarts zal zeker als men veel van het dier gehouden is ook in je nabijheid zijn....niet lijfelijk, maar in dromen en in wolkjes....hier als ik een grote hommel zie die vlakbij mij is en ik het geluid er van hoor, dat is mijn grote liefde die me steeds opzoekt, en ik ken iemand die als zij een vlinder ziet, haar hond haar opzoekt, zo beleven we allemaal,op een andere manier onze liefde voor de overledenen, dier of mens.

Wat mooi.

Herkenbaar, inderdaad zo heeft iedereen op zijn/haar eigen manier een band met een overleden dier of persoon.

Ik zat een keer als student aan tafel in de woonkamer van mijn huis, toen ik stappen hoorde op het zeil in de keuken. Het ging door de keuken heen en opeens liep er een dikke duif naar me toe vanuit de keuken. Hij kwam naast me staan (ik was in mijn stoel blijven zitten), keek me aan, en liep toen rustig weer naar buiten. Later hoorde ik van m’n vader dat hij op dat moment precies ons hondje had laten inslapen bij de da. Natuurlijk kan het toeval geweest zijn, maar in mijn beleving was dat ons hondje die gedag zei. Ze was een hele ‘opgeruimde’ hond, geen gedoe. En zo was die duif ook. ‘Heb je me gezien? Ok, dan  ga ik weer’ 

Het is zo wonderlijk, maar .ik. Geloof er in........

In 2004 hebben mijn vrouw en ik afscheid moeten nemen van een lieve poes. We gingen samen naar de dierenarts en ze dienden eerst een slaapmiddel toe, de dierenarts zei dat ze daardoor al dood was gegaan maar dat ze toch de laatste injectie nog wilde geven.
Vlak voordat hij dat deed begonnen haar poten ren bewegingen te maken, niet spastisch maar gecoördineerde bewegingen, het werd mij iets teveel en ik ging naar buiten.
Opeens was er een keiharde knal en begon het te regenen en onweren, mijn vrouw kwam even later naar buiten en zei dat het gebeurd was (tegelijkertijd met de 1ste onweer knal), de hele weg naar huis regende het.
Toen we binnen waren hield het op en heeft het niet meer geregend, een paar dagen later lieten we haar begraven en op het moment dat ze in haar graf werd gelegd begon het weer te regenen en het hield op toen het graf dicht was.
Ik vond dat zo mooi...dat zal ik nooit meer vergeten. En iedereen mag er van denken wat hij/zij wil maar voor mij voelde het als goede fijne afsluiting.

Dekker, ieder beleeft het op zijn/haar manier, en niets is raar of gek....

Ik heb alleen ervaring met menselijke geesten.Een zucht in mijn gezicht of een streling over mijn arm.Een geest die blijkbaar nog niet helemaal genoegen had met de dood.Ik schrok wel toen.Maar ondertussen heb ik geleerd dat je moet leren loslaten.Hoe en waar is een eigen keus.Dat is niet gemakkelijk hoor.Maar een mens of dier dat een gebaar toont,dat is heel mooi,koester dat.Mensen en dieren die helemaal alleen zijn moeten sterven,zijn niet verdwaald,maar hebben wel iets of iemand nodig om hen te tonen of zeggen dat het oké is.Maar dat kan niet altijd natuurlijk.Dat is triestig.

Je vraag of een ziel verdwaald is als hij bij de dierenarts wordt ingeslapen. Nee, meestal hebben ze wel door wat er gebeurt en zoeken ze hun baas wel weer op. 

Mijn andere topic gaat over een droom van mijn eerste hond, hij is het enige overleden huisdier wat in mijn dromen tevoorschijn komt. In mijn hoofd probeer ik een link te leggen met de manier waarop hij is ingeslapen (alleen, zonder zijn baasjes) en het verschijnen in mijn dromen.

Hier ook een believer hoor. Na het overlijden van mijn hond Schumi, in 2015, hoorde ik hem ook een tijdje nog. Het tikken van zijn teennagel op het laminaat boven, het uitschudden in de ochtend, als ik klaar was met douchen in de ochtend en we daarna uitgingen, zijn manier van "zo, we starten de dag".. Er gebeurden wel meer niet- verklaarbare gevoelige momenten, daarna. Het ebte weg met de tijd dat verstreek. Had gehoopt dat het bleef. Maar in 2018 heb ik een 9 jarige heerlijke herplaatser geadopteerd (fosterfailure), die een aantal Schumitics heeft, zoals het uitschudden als ik gedoucht heb en we gaan bijna uit... strange....

Ps. Mijn "kids" worden alleen maar thuis ingeslapen. In hun eigen vertrouwde omgeving, waar de andere honden bij zijn, ook voor het afscheid. 

Ja raar, er is meer tussen hemel en aarde.

Toen Diki kwam, zei ik de 2e dag al, dit hondje is eerder hond geweest. Diki komt uit groen polderlandschap, groot wriland achter het huis. 

Maar hier in de straat, ze deed vanaf dag 1 haar behoefte......in de goot, dat was beleid in de jaren 70 80.

Verder. Ik woon tegenover scholen. Sinds een paar jaaar staan daar grote hoge hekken omheen. Vroeger niet, struiken met div. Ingangen.

In de ochtend liep ik in het donker altijd het 1e rondje rechtsaf om de school. De eerste keer in het donker met Diki, Diki sloeg zonder twijfel, rechtsaf, maar ook wilde ze het schoolplein op, precies daar waar vroeger de ingang was, ze keek er naar en zag dat er nu een hek stond, ze heeft het niet meer gedaan.

En ook, ik gooide balletje, vanaf de eerste keer legde ze het balletje in mijn hand..... echt snuit met balletje in mijn hand en los toen ik los zei. Geen model apport, maar nooit heeft ze het balletje voor mij op de grond gegooid.

Toch rare dingen.

Of het ook mijn hond was vroeger, dat weet ik niet. Maar ze is eerder hond geweest.

Zoals ook laatst, sinds kort slaapt ze niet meer in de ren. Sindsdien ,s avonds,, Even op bed, na een minuut er af en in mand of onder bed.

Bleef netjes in haar mand tot ik opstond, Op een moment dacht ik, och vroeger kwam die hond altijd om half 7 even bij mij liggen, deze hond lag ook in de avond even op bed om dan te verkassen naar zijn mand. Sinds de ochtend dat ik dat dacht. Klokslag half 7, plof Diki ligt even bij mij.

Dat heet toch telepathie?

Om er nog een bijzonder verhaal aan toe te voegen:

De JR van thuis uit is in 2017 overleden na een toch wel heftig 'ziekbed'. Hij is in de ochtend geeuthanaseerd en de nacht die volgde had ik een nogal merkwaardige droom.

In mijn droom stond ik op een ontzettend groen grasveld...in de verte zie ik iemand aan komen lopen. Ik zag alleen de persoon vanaf z'n middel naar beneden. Het was duidelijk geen vrouw. Die persoon had twee honden bij zich...links van hem (vooraanzicht) een middelgrote hond en rechts van hem de overleden JR Boyke..

Boyke kwam naar mij toegerend en ik barst in tranen uit. Boyke was officieel van mij nl maar bleef bij zijn broertje en onze heidewachtel wonen bij ouders toen ik op mij zelf ging.

Boyke rende naar mij toe en in alle hevigheid van mijn verdriet zei ik tegen hem: Ik weet dat je afscheid komt nemen!! Ik heb hem goed geknuffeld en kusjes gegeven. De andere middelgrote hond bleef staan bij die persoon..Onze hond Joey de heidewachtel was in 2008 overleden en leek verdomd veel op de hond die bij de persoon liep in mijn droom.

Boyke rende na ons afscheid vrolijk, gezond en vol vitaliteit terug de persoon die op afstand bleef wachten met de andere hond.

Een fractie van een seconde later schrik ik wakker en werd instant enorm verdrietig maar had tegelijkertijd een big smile op mijn gezicht...vol overtuiging zei ik hardop tegen mijzelf: Hij kwam afscheid nemen!! En het was goedzo...daarna nooit meer over hem gedroomd..

Mooi