Angst tijdens uitlaten en moeilijk contact krijgen

Hoi, sinds een ruime twee maand hebben we een Spaanse Waterhond van nu 10 maand oud. Hij heeft tot 8 maand bij de fokker gezeten, en is eigenlijk niet echt gesocialiseerd. We zijn hiermee aan de slag gegaan met privéles en we hebben hier grote stappen in gezet. Drukke binnenstad, de markt, gaat allemaal goed. Hij wandelt nu vrolijk mee een café binnen en gaat vervolgens rustig onder tafel liggen slapen :-)

Maar, waar we nog wel tegenaan lopen.. juist de vaste rondjes in de buurt kunnen ineens heel eng zijn. In het begin deden we natuurlijk alleen de vaste rondjes in de buurt, alsof hij heeft onthouden dat dit heel spannend was? Dan hoort hij bijvoorbeeld een hond blaffen, en dan wil hij echt niet meer verder. Geruststellen en licht trekken aan de riem kan hem soms wel overtuigen en dan kan het de rest van de wandeling heel goed gaan, maar op andere momenten kan je niks beginnen. Het lastige is dat ik op die momenten gewoon 0 contact krijg met hem. Hij kijkt dan alleen maar angstig om zich heen, niet naar mij. Snoepjes wil hij op angstige momenten sowieso niks van weten, ik oefen nu op vertrouwde stukken dat hij naar me kijkt als ik vraag: kijk eens! En dan geef ik een snoepje, in de hoop dat ik dit contact ook krijg op angstige momenten.  

Wat is wijsheid hierin, hebben jullie nog tips? Het angstige gedrag negeren wil ik niet maar is ook zinloos, hij blokkeert letterlijk en figuurlijk en kan hem moeilijk een kwartier mee gaan sleuren ;-) hij was al heel kieskeurig met snoepjes, heb nu stukjes gedroogd runderhart en die vindt ‘ie heerlijk.. maar op angstige momenten wil hij er niks van weten. 

" Hoi, sinds een ruime twee maand hebben we een Spaanse Waterhond van nu 10 maand oud. Hij heeft tot 8 maand bij de fokker gezeten, en is eigenlijk niet echt gesocialiseerd. We zijn hiermee aan de slag gegaan met privéles en we hebben hier grote stappen in gezet. Drukke binnenstad, de markt, gaat allemaal goed. Hij wandelt nu vrolijk mee een café binnen en gaat vervolgens rustig onder tafel liggen slapen
Maar, waar we nog wel tegenaan lopen.. juist de vaste rondjes in de buurt kunnen ineens heel eng zijn. In het begin deden we natuurlijk alleen de vaste rondjes in de buurt, alsof hij heeft onthouden dat dit heel spannend was? Dan hoort hij bijvoorbeeld een hond blaffen, en dan wil hij echt niet meer verder. Geruststellen en licht trekken aan de riem kan hem soms wel overtuigen en dan kan het de rest van de wandeling heel goed gaan, maar op andere momenten kan je niks beginnen. Het lastige is dat ik op die momenten gewoon 0 contact krijg met hem. Hij kijkt dan alleen maar angstig om zich heen, niet naar mij. Snoepjes wil hij op angstige momenten sowieso niks van weten, ik oefen nu op vertrouwde stukken dat hij naar me kijkt als ik vraag: kijk eens! En dan geef ik een snoepje, in de hoop dat ik dit contact ook krijg op angstige momenten.  
Wat is wijsheid hierin, hebben jullie nog tips? Het angstige gedrag negeren wil ik niet maar is ook zinloos, hij blokkeert letterlijk en figuurlijk en kan hem moeilijk een kwartier mee gaan sleuren hij was al heel kieskeurig met snoepjes, heb nu stukjes gedroogd runderhart en die vindt ‘ie heerlijk.. maar op angstige momenten wil hij er niks van weten.  "

Marloes

Ik heb hier niet zo veel ervaring mee. Ik raad aan om het aan een professionele trainer te vragen

Is het angst of onzekerheid?

Bij angst zijn de oortjes laag, staart laag, kan tegen de buik aan, rug bol en oogwit kan te zien zijn.

Het blokkeren, geen voertjes aannemen, betekend dat hij op dat moment hoog in de stres zit.

Wat je kan proberen is buiten zoek spelletjes doen, voertjes laten zoeken.

Dit vinden ze erg leuk, ze worden er moe door en het zorgt voor een goed gevoel.

Of kijken of hij wil spelen.

Maak het super leuk buiten, zodat hij buiten een positieve associatie krijgt.

Als je een hond hoort blaffen en hij reageert, doe dan vrolijk, blij.

Zo laat je zien, dat het niet eng is.

Honden kijken ook gedrag van ons af

Het lijkt me echt angst, het liefst rent hij hard naar huis (hij loopt dus ook nog niet los voorlopig). 
Het lastige is dat hij niks van snoepjes ofzo wil weten op deze momenten.. ik probeer hem nu gerust te stellen, op m’n hurken bij hem te gaan zitten maar hij blijft schichtig om zich heen kijken. Spelen en snoepjes zoeken gaat niet wat worden op die momenten. Daarom probeer ik nu op de momenten waar hij niet bang is te oefenen met contact en aandacht op mij, in de hoop dat hij dat ook gaat doen als hij angst heeft.

Je tip m.b.t. mijn reactie is een goede, ik merk dat ik zelf begin te hopen dat de enge hond van de overkant maar niet gaat blaffen. Die spanning zal ik onbewust ook overbrengen.

We hebben volgende week weer les dus dan staat dit zeker op het programma, maar was benieuwd of hier nog mensen hele vernieuwende ideeën zouden hebben.

Tijdje terug toevallig ingelezen over de spaanse waterhond. Daar kwam ik inderdaad wat verhalen tegen dat ze erg gereserveerd zijn en soms zelfs angstig voor de meest vreemde dingen en zaken.

Dit ras is daarom voor mij dus ook af gevallen. Ik zou daar niet mee om kunnen gaan denk ik, en ik wil het ook niet.

Zelf zou ik terug geruststelling niet op mijn hurken gaan zitten als het echt zo erg is. Dan denk ik dat je beter gewoon plat op je kont kan gaat zitten. Dan straal je mogelijk al meer rust uit, ipv op je hurken en soort van in de startblokken.
Verder heb ik niet echt ervaring met compleet onbereikbare honden wat angst betreft. Mijn eerste oldie was redelijk autitisch te noemen maar vertrouwde mij volledig, dus een aai en een goed woord was voor hem al genoeg om naar het enge te gaan of mensen die je niet vertrouwd te negeren of zelfs voorzichtig kennis te maken als de persoon niet snel weg ging. Dat maakte angst een stuk makkelijker, wel een nadeel voor mijn partner want ondanks dat ze elkaar leuk vonden was het vertrouwen niet blind daarin.

Op het moment dat hij angstig is, dan zijn ze niet meer te bereiken. Trainen komt dan ook niet binnen.

Je kan het proberen te doorbreken, door buiten gelijk iets heel leuks te doen en niet te wachten totdat hij bang reageert, dan heeft het geen nut. Door gelijk buiten te gaan spelen, kan hij vergeten dat het eng kan zijn. Jou eigen gedrag is hier heel belangrijk bij.

Honden leren context gebonden, als op een plek iets engs is gebeurd, dan kunnen ze die plek eng blijven vinden, ook al is het enge dan weg.

Door afleiding en met spel, dan kan je dat doorbreken.

Probeer zelf ook, niet te focussen op dat er iets kan gebeuren waarop hij zou kunnen reageren, dat maakt dat hij alert kan blijven op zijn omgeving.

Hoor je blaffen en hij is aan het spelen, doe gek, ga door met spel, kans dat hij in de spel modes blijft.

Op je hurken kan wel hoor, het gaat erom, dat je ze steunt, aait, kriebelt. Dat zorgt voor steun en een goed gevoel.

Zij zullen het niet als start positie zien. Met 4 pootjes, ziet dat er anders uit. 
Op zich wel slim van je bedacht!

Wat ik zelf wel als een goede methode heb ervaren als een hond in de remmen gaat onderweg(voor welke reden dan ook), :

ga teruglopen dan. Daar waar je vandaan kwam en waar je hond ws wel weer graag naar terug wil.

Als dat rechtsomkeeerd betekent dan zij dat maar zo. Zonder veel te zeggen, zonder veel poespas maar de hond zodoende wel laten weten dat je haar of zijn gevoel serieus neemt.

Je loopt terug tot de rust weer in de hond is en dan probeer je weer de goede kant op te lopen, gewoon of er niks gebeurd is.

Dat kan betekenen dat je een soms een half uur doet over 5 minuten wandelafstand maar ja....

Zo leert je hond dat je hem wel series neemt maar hij leert ook dat er op die bewuste plek blijkbaar, bij nader inzien, niks engs aan de hand was.....

O ja, en altijd met een stevig tuigje lopen ipv een halsband; want daar zijn ze in geval van paniek, zo uit ontsnapt.

Hij vindt wandelen an sich superleuk, in het begon durfde hij amper de oprit af en tegenwoordig danst ‘ie naast me :-) zetten hier gelukkig wel stappen in, maar er kan soms iets heel randoms gebeuren waardoor hij bevriest. En het rare is dus dat hij dit vooral op de bekende rondjes om het huis heeft. Binnenstad Deventer gaat bijvoorbeeld supergoed, staart omhoog en vrolijk doorlopen. 

De laatste tip is wel een goeie, normaal gaan we terug naar huis maar kan best proberen terug te gaan tot welk punt hij weer relaxt is, om vervolgens nogmaals te proberen. Tijd en geduld is er wel dus dat is geen probleem. 

Dat dit ras om wat angstig gedrag bekend staat wisten we, vriend is allergisch en hij heeft helemaal geen last van dit type hond en afgezien van het angstige zijn we heel erg blij met zijn karakter. Verder is het voor ons de perfecte hond.

Wat voor ras heb je?

oh ik zie het al

Is er een hond waarmee jou hond een klik lijkt te hebben. 

Liefst een stabiele hond. 

Misschien kun je dan met het baasje van die hond en die hond een paar keer per week een rondje doen samen. Het zien aan de andere hond dat het oke is kan erg schelen. En misschien kan het helpen dit te doorbreken.  

Wellicht ook goed om deze situatie en de mogelijkheid die ik benoem met jullie trainer te overleggen. Immers ik reageer op je verhaal, maar ik ken jou en je hond niet.

En verder kan ik alleen zegen heb geduld. En misschien je hond zelf af en toe route laten kiezen. Als je hond wat zekerder word door af en toe zelf beslissingen te mogen nemen qua route. 

Zekerder zijn iets meer vertrouwen hebben kan ook de draagkracht van angst vergroten. Waardoor makkelijker herstel en wie weet deze overwinnen mogelijk is.  Het is echt zoeken ook wat bij jou hond past. 

Ken niet heel veel mensen hier met honden,  maar heb dit weekend wel afgesproken met iemand met twee hondjes. Vorige keer moest hij er niet veel van weten maar hij trok zich er idd wel aan op. Sjah, en verder maar veel geduld en oefenen, oefenen, oefenen. We hebben in 10 weken echt grote stappen gezet en we maken nog steeds progressie alleen hoop ik dat dit ‘bevriezen’ er nog wel wat meer uitgaat. Het is dus zoals gezegd ook wel een beetje raseigen. 

Volgende week weer training, laatste privéles, wil ook bespreken welk type cursus ze hierna aan zou raden. Groepscursus met andere honden wellicht?

Bevriezen is een stres reactie, dat krijg je er niet uit, dat zit in elke hond, is ook niet raseigen. Bij bevriezen zit je hond al hoog in de stres.

Hm dat ben ik niet helemaal met je eens. Hij kan vrolijk naast me huppelen, staart omhoog, niks aan de hand.. tot hij ineens een hond hoort blaffen (dat is wel de grootste trigger bedenk ik me), en dan ineens is het mis. Daarvoor is er dan echt geen sprake van stress.

Dat kan, een plotseling geluid. Dan kan je oefenen met geblaf.

Op you tube filmpjes op zoeken van blaffende honden en die dan zo zacht zetten, dat je hond het hoort, maar nog niet angstig reageert. Dan iets heel leuks met je hond gaan doen. Een trek spel of zo. 
Dat herhalen, korte sessies, totdat hij zelf gaat spelen met geblaf. Dan steeds harder zetten en het zelfde oefenen. Het geluid mag nooit zo hard, dat hij angstig reageert.

Dan kan je buiten het zelfde doen.

Mocht je een blaffende hond horen, ga sowieso spelen, probeer hem uit de modes te krijgen.

Zo kan je aan geluiden laten wennen. Ze moeten echt blij worden van het geluid.

Bevriezen kan je niet afleren, je kan wel het gedrag conditioneren

" Hoi, sinds een ruime twee maand hebben we een Spaanse Waterhond van nu 10 maand oud. Hij heeft tot 8 maand bij de fokker gezeten, en is eigenlijk niet echt gesocialiseerd. We zijn hiermee aan de slag gegaan met privéles en we hebben hier grote stappen in gezet. Drukke binnenstad, de markt, gaat allemaal goed. Hij wandelt nu vrolijk mee een café binnen en gaat vervolgens rustig onder tafel liggen slapen
Maar, waar we nog wel tegenaan lopen.. juist de vaste rondjes in de buurt kunnen ineens heel eng zijn. In het begin deden we natuurlijk alleen de vaste rondjes in de buurt, alsof hij heeft onthouden dat dit heel spannend was? Dan hoort hij bijvoorbeeld een hond blaffen, en dan wil hij echt niet meer verder. Geruststellen en licht trekken aan de riem kan hem soms wel overtuigen en dan kan het de rest van de wandeling heel goed gaan, maar op andere momenten kan je niks beginnen. Het lastige is dat ik op die momenten gewoon 0 contact krijg met hem. Hij kijkt dan alleen maar angstig om zich heen, niet naar mij. Snoepjes wil hij op angstige momenten sowieso niks van weten, ik oefen nu op vertrouwde stukken dat hij naar me kijkt als ik vraag: kijk eens! En dan geef ik een snoepje, in de hoop dat ik dit contact ook krijg op angstige momenten.  
Wat is wijsheid hierin, hebben jullie nog tips? Het angstige gedrag negeren wil ik niet maar is ook zinloos, hij blokkeert letterlijk en figuurlijk en kan hem moeilijk een kwartier mee gaan sleuren hij was al heel kieskeurig met snoepjes, heb nu stukjes gedroogd runderhart en die vindt ‘ie heerlijk.. maar op angstige momenten wil hij er niks van weten.  "

Marloes

je hebt hem nog maar heel kort en in die tijd is er dus al heel wat met hem ondernomen.

Lola mijn eerste herplaatser was een hond die in het begin vaak aangaf dat ze het toch wel te spannend vond, door bijv. tegen mijn hielen aan te springen. Aangezien ik dat eertst niet begreep, liep ik gewoon rustig door, dan ging ze over door zich voor dood neer te laten vallen. Schrikken natuurlijk en wat ik ook deed, ik kreeg haar niet mee verder. Totdat ik me omdraaide richting huis, toen sprong ze ineens op en liep weer gewoon vrolijk mee.

Misschien dat eens proberen als hij zo verstijft en niet verder wil, eerst stilstaan en benoemen, "goed gehoord jongen daar blaft een hond, en als hij dan nog niet verder wil, omdraaien? Dan hoef je niet helemaal terug te lopen, alleen een paar meter en dan proberen met een boogje de wandeling voortzetten?

Hbe je al geprobeerd met de auto weg te rijden voor een leuke wandeling in de buurt en dan via de 'enge weg' terug naar huis te lopen? 

Wat een originele tip om thuis te laten wennen aan geblaf! Dat ga ik zeker proberen.

Vandaag kwamen we langs het huis waar een grote witte herder altijd blaffend tegen het hek springt (= heel eng natuurlijk), geprobeerd gerust te stellen, toen omgedraaid, maar hij zet vervolgens geen stap meer in die richting. Dus ander stukje route. Terugweg kwamen we weer erlangs, ging ok. Even staan praten met die vrouw (ze was zonder hond) en toen ontspande hij wel wat. Afgesproken dat we volgende keer als we die hond tijdens wandelen tegenkomen, we even proberen of ze even willen kennismaken. Uiteindelijk wint z’n nieuwsgierigheid nl ook wel vaak als we enge honden tegenkomen op wandelen :-)

V.w.b. met de auto afzetten en terug wandelen, dit hebben we ook al vaak geprobeerd maar maakt niet echt verschil. Het is niet dat koste wat kost naar huis wil ofzo. Is een beetje om het even wat wanneer eng is, heenweg, terugweg, als we met z’n tweeën wandelen durft hij ook alweer meer. Hij vindt wandelen gelukkig ook echt heel leuk, als we thuis zijn en ik zeg dat we gaan wandelen is hij helemaal door het dolle heen.