Even mijn ei kwijt

mijn vriend en ik zijn 10 jaar samen en we hebben pas een huis gekocht. Een grote tuin en een mooie omgeving. We willen al jarenlang een hond. Ik wilde eerst een asielhond, maar mijn vriend wilde graag een puppy omdat je die zelf kunt opvoeden. Karakter van een oudere hond is al meer gevormd zie hij. Ik begreep hem en ben daarin mee gegaan. Ik heb wel met hem besproken dat een puppy veel zwaarder is. Maar omdat ik thuis werk, en hij fulltime op kantoor, kon het wel. Ik zou overdag voor de puppy zorgen en hij savonds. 

Nu hebben we onze labradorpup een week. Het is wel zwaarder dan ik had verwacht, maar ik leg me er bij neer en doe alles aan dat de hond niks te kort komt. Puppy staat bij mij op de eerste plaats. Mijnvriend werkt dus fulltime, de zorg komt voornamelijk op mij aan. En hij vindt de pup opvoeden zwaarder dan ik. Ik werk thuis, doe al het huishouden, ga 2 tot 3x per nacht uit bed om de pup naar buiten te doen voor zijn behoeften. Mijn vriend laat hem alleen savonds uit en speelt wat met hem. Maar hij vindt dat het voor hem zwaarder is omdat hij daarnaast fulltime werkt. Ik kom nauwelijks toe aan mijn werk thuis. Mensen in onze omgeving zien dat ook niet in. Het voelt alsof mensen denken dat ik hele dag thuis lig te niksen en daarom prima voor de hond kan zorgen. En mijn vriend werkt fulltime dus mensen in onze omgeving denken vooral aan hem. Iedereen vind het logisch dat ik er als enige elke nacht met de hond uitga en hij nooit. Afgelopen weekend was ik ook blij dat hij weer 2 dagen vrij was zodat we het weer even samen konden doen. Maar hij besloot hele weekend met vrienden af te spreken. Hij vond dat hij het verdient had na zon lange werkweek. waardoor ik alsnog alleen was met de pup en het hele weekend daarnaast nog hard moest knallen om mijn werk af te krijgen. Maar het lijkt alsof anderen dat niet zien. Mijn vriend vindt de opvoeding te zwaar en hij zegt dat onze relatie erdoor onder druk staat. We hebben sneller ruzie omdat we allebei moe zijn. Maar omdat hij 40 uur per week werkt, verdient hij een hoog salaris en ik een stuk minder. Hij heeft van de week gezegd dat hij mij makkelijk het huis uit kan kopen. Ik voel me daardoor behoorlijk belazerd. Ik krijg natuurlijk niet betaald om het huishouden te doen en de puppy op te voeden, maar daardoor heeft hij wel tijd om veel te werken en wel veel geld te verdienen. Ik zeg ook vaak tegen hem dat het vanzelf wel beter gaat, als de pup zich meer thuis voelt en wij het ritme er beter in hebben.

Geen idee wat ik met deze post wil bereiken. Misschien tips of herkenning, dat het bij jullie ook zwaarder is dan gedacht. Wil wel zeggen dat we onze allebei echt hebben ingelezen van te voren met boeken, websites enzo. We hebben er wel 3 jaar over nagedacht.  Maar je weet pas hoe het is om een pup op te voeden als ie er echt is. Net als met kinderen.  

Het betert hoor.  Het is inderdaad een intensieve periode, maar binnen een paar jaar ben je dat allemaal vergeten ;) 

Overigens werk ik fulltime, doe het huishouden en draag als enige zorg voor 3 honden. 

Vond jij jullie pup wel leuk, of is het vooral een last?

Uit jouw verhaal lees ik geen enkel gevoel naar jullie hond toe.

Het staat er wel los van, maar wil je wel bij zo'n man blijven die zo beledigend en minderwaardig  tegen jou praat en handelt?

Herkenbaar hoor. Het is een tijdelijke drukke periode maar het wordt echt beter. Wij hebben onze pup nu ander halve week. Ik merk sinds de laatste dagen dat hij wat meer zijn rust pakt en ik ook intussen meer tijd heb voor mezelf. 

Ik vind onze pup zeker leuk. Ik vind het niet erg om hem op de eerste plaats te zetten, dat doe ik met liefde. Maar ik had verwacht dat de zorg meer verdeeld zou worden. Nu mijn vriend erachter komt dat hij het te zwaar vindt, komt het nog veel meer op mij aan dan dat ik had verwacht. Ook de weekenden namelijk. Dan ga ik er ook 2 of 3x uit in de nacht en sta ik vroeg op om de hond uit te laten en eten te geven. Mijn vriend blijft dan nog in bed tot 10 uur. Ik probeer hem telkens te overtuigen dat hij nu moet doorzetten en dat het echt beter wordt. We zijn al lange tijd samen, maar ik begrijp je reactie. 

Het opvoeden van een puppy lijkt leuk maar is in de praktijk ook gewoon heel erg zwaar. Veel mensen ervaren puppy-blues; een gevoel dat ze het niet kunnen en dat de puppy misschien beter af is ergens anders.

De kern van het probleem zit hem echter elders; De werk-zorg verdeling tussen jou en je vriend. Wat je hier omschrijft is iets wat helaas heel erg veel voorkomt. De vrouw werkt minder buitenshuis, verdiend minder en de man koppelt daar cultuurgebonden bepaalde rechten voor zichzelf aan. Meer recht op bepalen van de besteding van het geld, meer zeggenschap in het leven en meer recht op vrije tijd. Hij werkt tenslotte het hardste en verdiend tenslotte het meeste geld voor het gezin.

Ik denk dat jullie daar een heel goed gesprek over moeten gaan hebben en dat jij daar je conclusies aan moet gaan verbinden. Wanneer hij geen waarde hecht aan jouw inbreng in jullie relatie, dan hecht hij geen waarde aan jou. Hoe met dat als jullie ooit kinderen krijgen? Jij overdag aan het werk, huishouden, zorgen en 's avonds nog steeds aan huis gekluisterd omdat hij naar vrienden, sport en de kroeg is? En dan gaat hij klagen dat jij te dik wordt.. maar ja, wanneer moet JIJ dan sporten?

Jouw inbreng heeft ook waarde. Vraag maar eens aan alleenstaande fulltime werkende moeders.. Ik weet dat ik vaak verzuchtte dat ik wel een huisman zou willen hebben. Iemand die zorgde dat op het thuisfront alles geregeld was, op rolletjes liep, voor de sociale contacten en mantelzorgtaken zorgde maar daarnaast ook nog wat fleur, kleur en gezelligheid in mijn huis bracht. Pffff... het optuigen van de kerstboom... zucht. Laat staan een leuk paastafeltje; daar had ik helemaal geen puf voor. En sporten en uitgaan? Nope.. ik moest voor de kinderen zorgen. Gewoon thuis komen en je benen onder de tafel steken met een heerlijke huisgemaakte maaltijd.. zwijmel.

Ik had geen 'sedentaire' thuisbaan, als in achter een laptop of telefoon, ik paste op kinderen toen ik begon aan een hond (Chinese naakthond). Erg vermoeiend om pup en kids in goeie banen te leiden. Wel was ze toen al bijna 4 maanden. Ook kon ik veel dingen combineren; kinderen laarzen aan en in plassen laten stampen, terwijl ik de pup haar behoeften liet doen. Of de kids hielden 1 kant van het trektouw vast terwijl zij de andere kant te lijf ging. Als je je moet focussen op een scherm terwijl je je pup plots achter je hoort knagen of piepen, is natuurlijk moeilijk concentreren.
Ik weet niet wat je nu zoal met de pup doet? Meestal slapen ze nog heel veel. Misschien kan je een puppyren regelen zodat je in ieder geval weet dat hij geen kattekwaad uithaalt als je gefocust bent op je werk. Zorg voor vaste momenten aandacht, of misschien een mandje aan je voeten, en zorg dat je hem ook genoeg 'z'n eigen ding' laat doen. Kauwmateriaal wat je op bepaalde momenten kan geven als hij misschien wat overprikkeld en druk is enzo. Je hebt hem nog maar een week, je krijgt er vanzelf een soort ritme in!

En ik zou het er met je vriend nog eens over hebben. Dat hij graag een pup wilde, en dat je begrijpt dat hij veel werkt, maar dat jij ook niet werkeloos bent. Of drop de pup gewoon bij hem als hij gamet; als het zo gemakkelijk is om twee dingen tegelijk te doen en lekker vanuit huis op de pup te passen, kan hij toch ook vast makkelijk twee dingen tegelijk doen En dan zorgen dat beide er niet onder lijden! Want je level afspelen en de pup plast in huis, of je gaat af en je neemt de pup mee naar buiten, dat is natuurlijk 'simpel', het moeilijke is het beide proberen goed te doen.

Succes in ieder geval!

Als ik eerlijk mag zeggen wat ik vind (mag het niet, doe ik het nu toch)

Ik vind dat je vriend zeker ook omdat hij een pup wilde het aardig laat afweten en jou wel erg veel voor de pup laat zorgen.

Natuurlijk is het erg leuk als je uit je werk komt en dan even met de pup spelen en een keertje uit laten, maar hij durft dan ook nog te zeggen dat het opvoeden hem zwaar valt?????

Iemand die thuis werkt, werkt ook gewoon!

Ik vind het erg oneerlijk verdeeld, jij werkt, doet het huishouden voed de pup op en gaat er ook nog meerdere keren s'nachts uit voor je hondje.

Ik vind dat je vriend het erg af laten weten!

En dan ook nog gaan stappen het hele weekend, wat zou ik hier klaar mee zijn zeg.

Ik zou het allemaal niet pikken hoor, een hond heb je samen en niet alleen.

Een stevig gesprek misschien?

Ik wens je veel sterkte hoor.

Die puppy-blues zijn herkenbaar, en gaan over. Het is ook gewoon een full-time baan om de puppy door zijn eerste tijd heen te loodsen. 

Wat betreft je vriend... Ik zou hem ook een beetje opvoeden eerlijk gezegd. Mijn man werkt ook full-time, sport enorm veel, maar op het moment dat ik er even doorheen zat nam hij het toch even over. Ookal wilde ik de hond nog het liefste. (Allebei natuurlijk, maar mijn wens was wel sterker) Ik zou met deze jongeman (voorlopig) geen kinderen krijgen. Want het komt op jou neer, en hij benadeeld je ook nog eens financieel. 

Er zijn altijd mensen die het allemaal wel kunnen, maar ik vind het ook druk met het huishouden, zorg voor het gezin en twee honden.


Ook vind ik de opmerking van jouw vriend over het makkelijk kunnen uitkopen heel erg kwetsend.

Er zal volgens mij echt iets moeten veranderen in de houding van jouw vriend.

Sterkte en succes met de opvoeding van jullie pup!

Oei oei oei.....

Deze situatie leert jou erg veel over je vriend Tessa.

En het is geen leuke ontdekking.

Jij wordt niet gesteund in een taak die jullie toch duidelijk samen hebben op je genomen. En die jij wel serieus neemt zo te lezen.

Ik vrees dus dat je een stevig gesprek met je vriend moet hebben over deze situatie die nu erg scheef is.

En , tsja, wat zegt dit over de inzet van je vriend. Wat als er ooit kinderen zouden komen.....gedraagt hij zich dan net zo?

Op wiens naam staat de pup nu trouwens?

Dankje voor je reactie! Mijn vriend wil ook al jaren kinderen met mij. Ik was er heel lang nog niet klaar voor, maar later wel. Door omstandigheden hebben we nog geen kinderen, maar nu ben ik ook blij dat die er nog niet zijn. Dan kan ik dat nog even heroverwegen.. ;)

" Als ik eerlijk mag zeggen wat ik vind (mag het niet, doe ik het nu toch)
Ik vind dat je vriend zeker ook omdat hij een pup wilde het aardig laat afweten en jou wel erg veel voor de pup laat zorgen.
Natuurlijk is het erg leuk als je uit je werk komt en dan even met de pup spelen en een keertje uit laten, maar hij durft dan ook nog te zeggen dat het opvoeden hem zwaar valt?????
Iemand die thuis werkt, werkt ook gewoon!
Ik vind het erg oneerlijk verdeeld, jij werkt, doet het huishouden voed de pup op en gaat er ook nog meerdere keren s'nachts uit voor je hondje.
Ik vind dat je vriend het erg af laten weten!
En dan ook nog gaan stappen het hele weekend, wat zou ik hier klaar mee zijn zeg.
Ik zou het allemaal niet pikken hoor, een hond heb je samen en niet alleen.
Een stevig gesprek misschien?
Ik wens je veel sterkte hoor. "

Didy

Dankjewel voor je steunende reactie. Het wordt zeker tijd voor een goed gesprek. 

De pup staat op zijn naam helaas. Zou eigenlijk anders moeten zijn.. :) Puppytraining doe ik, dierenarts staat op mijn naam omdat alleen ik erheen ga met de pup en opvoeden doe ik dus ook grotendeels. ik zou niet weten hoe het zou zijn als we kinderen zouden hebben. Ik heb het ook tegen hem gezegd, maar goed dat we geen kinderen hebben. Maar volgens hem is dat 'anders'. Goed dat we dan voor een puppy zijn gegaan. Eerst een goed gesprek en verbetering voor er kinderen komen. :) 

Sorry, maar wat een *** de behanger. Hij wilt een pup, laat jou ervoor opdraaien en dan klagen dat het zwaar is. Mocht je een kinderwens hebben, dan zou je je moeten afvragen of hij dan de juiste persoon is daarvoor, want als hij nu al klaagt over een pup, hoe moet dat dan als er kinderen zijn. 

Maar om terug te komen op hoe zwaar het is met een pup, ik herken het helemaal, de eerste week heb ik zitten huilen op de bank, had er spijt van, het verkeerd ingeschat. Ze beet de kinderen, piepte continue, zinderlijk maken zat veel tijd in etc etc. Maar echt waar, het wordt echt beter! Onze pup is er nu 4 maanden en bijna 6 maanden oud, en ook ik neem de volledige zorg op mij. Ik ben thuis met twee peuters en manlief werkt fulltime. Maar ik wilde (weer) een hond en hij is duidelijk geweest dat hij er niet dagelijks mee wil wandelen, dus afspraak was gewoon duidelijk. En nu draait alles gewoon op rolletjes en ben ik zo blij met haar! 

Is hij altijd al zo'n arrogante kwal geweest? Sorry dat ik zo grof zeg, maar een man die ook durft te zeggen dat hij jou makkelijk kan uitkopen, omdat hij meer verdiend, vind ik nog een stapje hoger op de ladder van 'waar kan ik je vandaag eens mee vernederen'. Hij dreigt je eigenlijk letterlijk je huis af te nemen.
Ik vind dat geen mooie karakter eigenschap.

Hoe dit verder moet met jou en de pup zie ik met hem in de buurt somber in. (hij lijkt me een echte energie zuiger..je vriend bedoel ik hè!)

Om eerlijk te zijn Tessa, zou ik toch proberen(of gewoon doen)om de pup op jouw naam te zetten.

Dit om te voorkomen dat dat diertje speelbal kan worden in een eigendoms "gevecht"of als chantagemiddel gebruikt.

En daarna.....tsja dat ligt aan de daden die je bij je vriend kunt gaan eisen. Of hij volwassen gaat worden en zijn verantwoordelijkheden gaat nemen. Of niet......

Inderdaad. Is toch een kwestie van de chip op jou naam laten registreren. Heb je alleen chipnr voor nodig in het paspoort toch? 

Hij zal vast vakantiedagen hebben. Je zou eens voor kunnen stellen dat jullie daarmee de rollen eens helemaal omgooien. Jij de uren dat hij aan het werk is het huis uit (misschien kan je je werk bij iemand anders thuis doen) en hij thuis met pup, huishouden en wat werkzaamheden op de pc. Misschien zelfs wel voor zijn echte werk als dat kan, anders met hij maar een korte online studie gaan doen of zo. Geef hem dan een lijst met de taken die in huis gedaan moeten worden (dat hij het niet in een puinhoop laat veranderen) en steek daar zelf dus geen vinger naar uit. En dan ga jij 's avonds sporten (lekker naar het zwembad) naar vriendinnen en in het weekeinde stappen. En echt niet dat jij 's nachts je bed uit komt voor de pup.

Als hij ballen heeft neemt hij die uitdaging voor een week aan. Hopelijk krijgt hij dan waardering voor wat jij allemaal doet. Ik hoor en lees veel van mannen die denken dat een thuisblijf(pup)moeder alleen maar koffiedrinkt bij de buurvrouw en een luizenleventje leidt.

Jullie hebben samen besloten een pup te nemen. Consequentie: beiden voor de hond zorgen. Jij wat meer omdat je nu eenmaal meer vrije tijd hebt en veel thuis bent. Jullie hebben er n.b. 3 jaar op kunnen voorbereiden. Steekt hij überhaupt een poot uit in het huishouden of ben jij zijn goedkope werkster?

Wat een kwal om te zeggen dat hij je makkelijk het huis uit kan kopen en dat na 10 jaar samen zijn. Pure chantage. Ben je getrouwd of heb je een samenlevingscontract? Zo niet, dan kom je er nog bekaaider af als je weg zou gaan.

https://www.bol.com/nl/f/een-slimme-meid-is-op-haar-toekomst-voorbereid/9200000103702175/

Zorg dat je pup niet de dupe van deze situatie wordt en geniet van de puppytijd ook al is het zwaar.

Kom voor je zelf op en laat je niet alles wel gevallen. Samenleven is o.a. van beide kanten geven en nemen. 

Tja.... of je pikt dit voor de komende, pak 'm beet, 50 jaar of je pikt het niet.

Iemand z'n sloofie te zijn kan je overal, lijkt me.

Is er (behalve de komst van de pup) nog meer veranderd voor je vriend? Op werk iets bijvoorbeeld? In zijn vriendenkring?
Het opvoeden van een pup is zeker zwaar, maar een beetje volwassen vent kan dit prima aan. Zoals hier beschreven zijn er genoeg mensen die werken én de pup opvoeden in hun eentje. Dus met twee moet het helemaal te doen zijn.

Dat het opvoeden jouw zwaar valt herken ik zeker. Een pup vreet energie. Maar ik denk dat vooral de teleurstelling bij jouw het meest knaagt. De gebroken beloftes. Niet serieus genomen worden. Zo had je het je niet voorgesteld. Hier had je je ook niet op ingesteld. Dat maakt het extra zwaar. 

Hoe het verder moet met je vriend en jou kan ik niet zeggen. Na 10 jaar is jullie leven waarschijnlijk flink verweven met elkaar. Maar als je de opvoeding alleen moet doen (zoals het er nu uit ziet) vergeet dan vooral geen tijd voor jezelf in te plannen. Desnoods zoek je iemand anders die even wil oppassen af en toe. Vrienden, familie, buren.  Dan kun jij op adem komen. Want een stevig gesprek met je vriend zal geen succes zijn als je zelf doodvermoeid bent. Dan voelt alles 100x erger dan het is. 

Overigens hebben jullie helaas ook gekozen voor een energiek ras. Een labrador heeft flink wat beweging en uitdaging nodig. Vanwaar de keuze voor dit ras?

Ik begrijp de frustratie. Een puppy is zwaar werk.

Wat wij zelf deden: 1 uurtje spelen en dan 2 uurtjes rust. En 1 keer opstaan 's nachts was voldoende, maar hij werd dan wel om 12 uur 's avonds nog uitgelaten en 's ochtends om 8 uur weer. En hij kreeg 's avonds na 8 uur niets meer te drinken. Dit ging meestal wel goed, op een paar ongelukjes na.

My God, ik ben het eigenlijk nooit met je eens, maar je haalt me de woorden uit de mond. 

Tessa, deze situatie is niet eerlijk verdeeld. Ja, natuurlijk werkt je vriend veel en is hij moe als hij thuiskomt. Maar HIJ wilde een hond en hij maakt zich er nu van af. En dan ook nog dreigen met het huis afkopen of zo, het slaat echt nergens op. Ik weet natuurlijk niet hoe serieus hij was, maar het feit dat hij het zegt vind ik belachelijk.

Bedankt allemaal voor de lieve steunende reacties. De hond is vandaag nogal blafferig en mijn vriend weet niet hoe ermee om te gaan. Hij vindt bovendien dat ik de hond helemaal niet opvoed, omdat ik hem niet straf. Hij is niet eens met mijn opvoeding. Uit een opwelling zei hij ook dat ik maar 24/7 voor de pup moet gaan zorgen (al doe ik dat al zo'n beetje). Ik heb gezegd dat hij voor een pup heeft gekozen en nu zijn verantwoordelijkheid moet nemen. 

pas op dat hij zijn frustratie niet op de pup uitleeft

het lijkt erop alsof hij zichmhelemaal niet ingelezen heeft. Een pup, een baby straffen?

Wat een nare situatie, terwijl het eigenlijk een leuke tijd zou moeten zijn, samen van de pup genieten in een mooi nieuw huis en een fijne tuin.

Heel veel wijsheid voor jou.

Is er een mogelijkheid de pup terug naar de fokker te brengen? Het klinkt echt alsof jullie totaal niet op 1 lijn liggen. Totaal andere verwachtingen hebben. Andere visies. En waar jij blijkbaar je best wil doen heeft je vriend al besloten dit niet te willen. 

Dit is voor geen van drieën goed. 

Kleine aanvulling nog van mijn kant:

Ik weet natuurlijk niet hoe jullie discussies gaan, maar mannen zijn voornamelijk taakgericht. Dus als je hun hulp wil moet je duidelijk aangeven wat je van ze verwacht. Concrete dingen dus. Komend weekend hij er ‘s nachts uit voor de pup. En hij wandelt met de pup wanneer jij eten kookt. Ik noem maar wat voorbeelden. Gewoon simpel en duidelijk. 

Wil hij dat niet. Tja dan moet je je af vragen of je de pup moet houden. Als hij zelfs die moeite al niet wil doen dan gaat het de komende 15 jaar ook geen succes zijn. 

" Kleine aanvulling nog van mijn kant:
 
Ik weet natuurlijk niet hoe jullie discussies gaan, maar mannen zijn voornamelijk taakgericht. Dus als je hun hulp wil moet je duidelijk aangeven wat je van ze verwacht. Concrete dingen dus. Komend weekend hij er ‘s nachts uit voor de pup. En hij wandelt met de pup wanneer jij eten kookt. Ik noem maar wat voorbeelden. Gewoon simpel en duidelijk. 
Wil hij dat niet. Tja dan moet je je af vragen of je de pup moet houden. Als hij zelfs die moeite al niet wil doen dan gaat het de komende 15 jaar ook geen succes zijn.  "

Hilde & Twinko

De pup of de man moet houden...