Gedachten lezen

" De hond is nog geen week geleden overleden toch? Logisch dat bij het opstaan s ochtends die pijn weer in alle hevigheid voelt als je je realiseert dat hij er niet meer is.
 
Je weet nu in elk geval dat het niets met jouw gedachten te maken had en dat je geen schuldgevoelens hoeft te hebben.
(Al hebben we die allemaal wel denk ik. Toen Lola op de brancard lag vlak voordat ze stierf, keek ze me aan op een heel speciale manier, en ik beloofde haar toen dat alles goed zou komen. Daar heb ik me nog heel lang schuldig over gevoeld terwiljl ik eigenlijk ook weet dat ze me dat niet kwalijk zou nemen) "

Dobry

Maandag zal hij 2 weken van ons heen gegaan zijn.

Ik schrik er gewoon van dat ik zo een gedachten heb gehad, ik ben zo een dierenvriend en zou geen beestje pijn willen

Niet gemeen bedoeld, maar het was ook mijn bedoeling dat het aankwam. Want hoe meer wij proberen om jouw onrealistische gedachten te ontkrachten, hoe meer jij erover rond blijft malen.

Je zegt dat je 's ochtends weer die pijn voelt en dat je niet alleen kunt en wilt zijn. Maar je bént helemaal niet alleen. Je hebt nog een andere hond die jou als baasje nodig is. Je hebt een man die zijn vrouw graag terug wil. De wereld niet is niet vergaan nu je ene hond er niet meer is .

Wb. je verjaardag: gewoon vieren. Het is net als met ziek zijn: je hebt geen honger en eet niet, waardoor je juist verzwakt. Het is belangrijk dat je wat afleiding hebt, dat je even met je gedachten ergens anders bent.

Je hebt vast wel eens momenten gehad dat je heel emotioneel werd en dat het fijn was als iemand over iets anders begon, zodat je even de gedachten ergens anders op kon richten. De kracht van afleiding. Dus gewoon een taartje halen, wat mensen uitnodigen en gaan met die banaan .

Misschien kun je een foto-topic aanmaken, want ik ben inmiddels natuurlijk erg nieuwsgierig geworden naar die speciale honden van jou . Vertel eens wat over hun, wat is/was hun karakter? Welke streken haalden ze uit? Hadden ze wel eens ruzie?

Praten helpt

Neen, en dank u daarvoor! Het heeft mij wel het ene en andere doen beseffen. Ik weet nu wel ik niet verantwoordelijk ben voor de dood van Bruce, dat ik dat onbewust zou aangevoeld hebben, of dat het ene niets met het andere te maken heeft, puur toeval. Maar waar ik van schrik, is dat ik zo die gedachte heb gehad, welke gezonde mens heeft zo een nare gedacht over de hond. Ookal kan ik nu niet met zekerheid zeggen in welke zin dat ik dit bedoelde. Want ik was zo fier op mijn Bruce, en James ook natuurlijk. Maar Bruce was onze oudste, zoals we zeiden, de oudste van onze jongens. Een mooie gespierde Mechelaar, met een mooi zwarte masker en ogen om in te verdrinken. Ookal maakten wij ons eens boos op hem, omdat hij niet luisterde, hij bleef precies de ganse dag door lachen :-)

Ach, als er geen duidelijke oorzaak aan te wijzen is, ga je zelf een oorzaak zoeken. Helemaal als het je zo overvalt. En in jouw geval heb jij niet een oorzaak gezocht in een medisch mankement, maar in je eigen gedachten. Onrealistisch, maar ach, het brein doet wel vaker gek .

AIs het misschien een idee om een schriftje te pakken en al je rouwgevoelens in op te schrijven, je herinneringen, je gevoelens, alles wat je wilt.

je zult zien, het helpt.

Toen ik mijn moeder verloor kreeg ik van mijn beste vriendin ook een mooi schrift, heb er nog niet eens zo heel veel in geschreven maar hetgeen ik er aan toe vertrouwde gaf me houvast.

Natuurlijk mis ik allebei mijn ouders nog steeds maar ik kan er mee omgaan.

Om op je eigen verdriet terug te komen, geef het de ruimte die het nodig heeft maar laat ook de leuke dingen toe, je hond heeft dat verdiend want tenslotte heeft ie ook geleefd en je veel plezier en blijdschap gegeven.

De dood is onvermijdelijk maar dit leven bestaat niet alleen uit dood.

Dikke virtuele knuf.

Petra, wat een goed plan! Dank voor de tip.

Snoeske. Gedachtes heb je niet in de hand en ja die kunnen veel met je doen. Misschien heb jij onbewust opgevangen dat je hond doorgaf zich niet fit te voelen. 

Ja maar dat is niet leuk zo een gedachten. Kortsluiting in de hersenen zeker.

Om eerlijk te zijn, denk ik dat genoeg mensen wel eens iets naars van hun hond denken.

Als ik na een dag hard werken thuis kom en moe ben, komt Ziva ooit vol energie op me af, ‘gaan we spelen?’

Nou dan wens ik soms dat ze er eventjes niet was, gewoon zonder hond. Hou ik daarom minder van haar? Houdt zij minder van mij? Nee hoor!

Een vriendin van me heeft jarenlang Jack Russell Terriërs gehad. De laatste, een teefje, door haar zelf gefokt, was 16 jaar, doof, incontinent en dement. Ze hield zielsveel van dat beestje. Maar na de zoveelste keer ‘s nachts wakker geblaft worden, poep uit de hele keuken opruimen, hond wassen die niet wilde, noem maar op, ze hield ontzettend van die hond maar ja, toen heeft zij ook gedacht; lag ze morgen maar gewoon dood in haar mand. 
Wat overigens niet gebeurde, uiteindelijk heeft ze haar hondje in laten slapen.

Maar goed, ik denk dat veel mensen wel eens gemene dingen over hun hond denken en ik denk niet dat daar iets mis mee is.

Zie het een beetje als dromen ook, soms droom je iets heel geks maar dat betekent helemaal niets. Zo krijg je soms ook gekke gedachten die helemaal niets betekenen.

Het ergste is dat ik niet weer waarom ik dat gedacht heb. Oké hij luisterde niet meer zo goed, onlangs nog weggelopen, ik kon niets meer met hem doen want ik heb niet het gezag dat mijn man heeft, dus bleef hij meestal in zijn ren als mijn man er niet was. Hij was steeds banger van geluiden, vliegtuigen, noem maar op... Voor mij was het niet gemakkelijk en ik weet dat mijn man, denk een week voor hij heengegaan is, al zuchtend de kamer in kwam. Hij was wat opgejaagd door de honden, en zei: als ze er niet meer zijn, weet ik niet of ik nog een hond zou nemen...