Avonturen op de Veluwe!

Hoi allemaal!

De afgelopen week hebben wij heerlijk kunnen genieten van een weekje op de Veluwe! Het leek me leuk om jullie daar het een en ander over te vertellen.

Ik heb geen foto’s en verderop in het verhaal zullen jullie begrijpen waarom. Het wordt gewoon een leuk reisverslagje!

We stonden op een kleine camping in De Steeg, een dorpje iets ten oosten van Arnhem en tegen natuurgebied de Veluwezoom aan. Vlak bij de camping was een strandje aan een zijtak van de Ijssel, daar hebben we Ziva heerlijk een paar keer kunnen laten zwemmen. Dat was erg fijn op de hete dagen of als Ziva energie had maar wij niet meer. Als ik ‘s ochtends een klein rondje ging wandelen kon ik heerlijk de bossen van de Veluwe in. Op de eerste zondag hebben Ziva en ik 2 uur gewandeld, we zijn zo ongeveer recht van de camping af gelopen en toen ik terug was en zag wat ik gelopen had was ik verrast door hoe weinig dat leek - dit gebied is echt uitgestrekt!

De bossen zijn prachtig, meestal erg open op de grond maar met een dicht bladerdak. Door de gletsjer die er lang geleden heeft gelegen waren er veel, vaak steile heuvels. Doordat er zo weinig begroeiing is kun je deze heuvels en de dalletjes ertussen prachtig zien liggen.

Op de maandag hebben we mijn zusje opgehaald en zijn we gaan wandelen op de duivelsberg vlak bij Nijmegen. Ook hier prachtige bossen en mooie routes! Vanaf het pannenkoekenhuis daar (een héle grote tip voor wie van pannenkoeken houdt! Heerlijke pannenkoeken en niet het standaard aanbod) hebben we twee routes aan elkaar geregen om tot een route van 5 km te komen. Ook hier veel klimwerk, een route van 5 km is peanuts in vlak gebied maar dit was echt geen eitje! Vanaf het pannenkoekenhuis begon ook een langere route, omdat mijn vriend en zus geen geoefende lopers zijn en we wisten dat het heuvelachtig gebied is, hebben we dit niet gedaan.

Op woensdag zijn we naar het bezoekerscentrum van natuurmonumenten gereden. Ook vanaf hier begonnen diverse routes, sommige kort (3 km), anderen juist lang (17 km geloof ik). We hebben hier een prachtige route gevolgd door heuvelachtig heidegebied, gevolgd door een wandeling in aanzienlijk minder heuvelachtige bossen en daarna weer over de heide terug. Het gebied is enorm veelzijdig, de bossen zijn prachtig met veel varens en andere planten op de bosgrond. Regelmatig zagen we sporen van wilde dieren en Ziva vond van alles te snuffelen. De heide bood, als je eenmaal op de top van een heuvel stond, prachtige vergezichten van paars en groen met hier en daar een boom of struik. Andere keren liepen we tussen twee heuvels in over een gelig zandpad en konden we zien hoeveel er wel niet groeide tussen al dat paars.

Op donderdag zijn Ziva en ik er wederom met zijn tweetjes op uit getrokken. Dit maal om vanaf de camping  te vertrekken naar parkeerplaats Lappendeken, vanwaar we een route van 4,5 km liepen en dan weer terug zouden gaan. Helaas kreeg ik het voor elkaar om de routepijltjes verkeerd te begrijpen waardoor we een stuk extra hebben gelopen. Uiteindelijk was ik bijna weer terug op de route. Ik hoefde alleen die steile heuvel nog op en toen... lag er een hele kudde Schotse Hooglanders uit te rusten tussen alle bewegwijzeringen! Hoewel we al regelmatig in begrazingsgebied waren geweest en al een paar runderen hadden gezien, was dit de eerste keer dat de runderen voor problemen zorgden. Omgedraaid dus (kon ik de hele heuvel weer af...) en nog wat verder omgelopen. Uiteindelijk de route wel weer terug gevonden en kunnen hervatten.

Ons echte avontuur was op de vrijdag. We gingen weer met zijn drieën een wandeling maken vanaf het bezoekerscentrum. Het begin en einde hetzelfde als op de woensdag, daar tussenin een andere, iets kortere route. Uiteraard hebben we elke ochtend braaf naar het weerbericht gekeken en ons wandelgedrag daar op aangepast. Op de vrijdag werd er vanaf 3 een paar mm regen per uur verwacht. Niets om voor thuis te blijven dus, maar voor de zekerheid wel ‘s ochtends vast vertrokken en een klein opvouwbaar parapluutje mee genomen.

Om half twee begon het wat te regenen. We hebben in een restaurantje geluncht in de overtuiging dat het daarna wel weer droog zou zijn en we het laatste stuk (3 km) konden lopen. Het werd droger, niet droog, maar we besloten toch maar te vertrekken want we zagen dat het na een tijdje wel harder ging regenen. Nou, ik weet niet of jullie dit gelezen hebben?

https://nos.nl/artikel/2296095-wateroverlast-door-plensbuien-in-gelderland-en-limburg.html

Die plensbuien overvielen ons dus toen we midden op de hei stonden, op dat mooie gele zandpad tussen de heuvels in. Nou, dat zandpad was er niet meer, dat was binnen 2 minuten in een wild stromende, troebele bergrivier veranderd. Het mooie, gele zand was nu spekgladde klei. Er was geen boom om onder te schuilen, we hadden alleen één opvouwbaar parapluutje. Wat doen we, gaan we terug of lopen we door? Het was allebei ongeveer even ver, we hadden de route al eens gelopen en het werd er niet droger op. Ga maar door!

Ziva hadden we tot die tijd netjes aan de lijn gehouden maar hebben we toen toch maar los geklikt, voor ieders veiligheid want zo kon ieder zijn eigen weg en snelheid zoeken. Het kleine parapluutje was al snel nutteloos. We hadden geen waterdichte kleding bij ons. Alle telefoons, portemonnees en brillen hebben we in de tas gedaan in de hoop dat ze droog en veilig zouden blijven. En toen was het voorzichtig, maar zo snel mogelijk doorlopen, doorlopen, dóórlopen. Uiteindelijk kwamen we bij een asfaltweg uit. We wisten dat we hier over moesten steken en nog een stuk door bos heen moesten om bij het bezoekerscentrum (en de auto!) uit te komen. Maar de weg volgen leek ons makkelijker en veiliger. Toch het pluutje er weer even bij gepakt en op de telefoon gekeken, ja, het was nog maar een halve kilometer over de weg! We liepen al een kwartier in gutsende regen en dat leek niet meer te stoppen. Ziva weer aan de lijn en via de weg verder dus. Ook de weg was in een rivier veranderd, op sommige punten stond zoveel water dat je het asfalt niet meer zag door al het zand dat in het water zat. Op dit punt waren we alledrie tot op het bot doorweekt. Gelukkig was het niet koud, dan hadden we echt een pesthumeur gekregen en mogelijk diep in de problemen gezeten.

Op een gegeven moment zag ik een verkeersbord dat waarschuwde voor een wildrooster. Die waren we al meer tegen gekomen en er was altijd een hek naast om er met een hond langsaf te kunnen. Zo ook hier, alleen lag er een meer dan enkeldiepe plas water omheen (dat wisten we zeker want ik stond er al in). Het wildrooster en de weg er omheen stonden ook volledig onder water en mijn vriend wilde kijken of hij Ziva over het rooster heen kon laten springen. Dat bleek breder dan hij dacht (hij kon het niet zien door het troebele water) en voor we er erg in hadden stond Ziva er al met haar poten in! Gelukkig bleef ze rustig en sprong ze er meteen op eigen kracht weer uit, niets gebroken of kapot. Toch maar door het hek heen dan. 

Eenmaal terug bij de auto (yes, we zitten droog! Buiten de auto regende het onverminderd door) kwamen we erachter dat de rugtas het niet droog gehouden had. Eerlijk is eerlijk, dat had ik er ook niet van verwacht. Mijn telefoon stond half in het water, die van mijn vriend lag gelukkig iets hoger en was hopelijk alleen aan de buitenkant nat. Even buienalarm checken (die het nu wél met ons eens was dat het hard, heel hard regende) en we wisten dat dit niet ging stoppen. Terug naar de camping dus maar, in plaats van hier de bui afwachten. 

Onderweg kwamen we enkele diepe plassen tegen en toen we aankwamen bij de plek waar de weg onder het spoor door ging, zijn we omgedraaid. Er stonden in die plas namelijk al auto’s stil met kun knipperlichten aan... Een andere route dus maar! Die bracht ons via een paar ondergelopen straten met overstromende putten en drijvende putdeksels naar de snelweg. Het was het engste autoritje dat ik ooit heb gehad. Het water stond een halve meter hoog en was bruin van het zand en stof. De putten stroomden over, het waren net fonteinen in de weg. Iedere zijweg was een rivier van een paar meter breed, we reden van de ene plas naar de andere en tussendoor in rivieren. Het regende nog steeds ontzettend hard. Ondanks dat we maar 10-20 km per uur gingen maakten we golven die hoger kwamen dan de spiegels van de auto. Uiteindelijk zijn we toch op de camping gekomen, hoewel ik een paar keer echt bang was dat de auto stil zou vallen. 

Op de camping aangekomen bleek de voortent vol met water te staan. Alle kwetsbare dingen dus in veiligheid gebracht en we zijn met zijn drieën in de caravan blijven zitten de rest van de dag. Die avond zijn we in de auto gestapt om eten te halen; letterlijk al het water was weg!

De dag erna hebben we een rustdag gehouden, we hadden echt geen zin om er weer op uit te trekken. Dat zullen jullie wel snappen! En gisteren (zondag) hebben we nog een kort stukje gelopen en zijn we weer naar huis gegaan.

Om het kort samen te vatten: een vakantie om nóóit meer te vergeten!

Zo te lezen hebben jullie een heerlijke vakantie gehad, met mooie routes om te wandelen  Jammer van het noodweer op vrijdag 

oei die vrijdag met al die regen en overstromingen was wel heftig, gelukkig dat Ziva haar pootjes niet bezeerd had in het rooster. 

Verder dus een heerlijk weekje Veluwe. Ja 5 km vlak terrein is geen probleem, sinds ik in Nedersaksen woon weet ik dat 5 km niet vlak terrein soms een heel eind kan zijn. (en dan is nedersaksen nog vrij vlak te noemen)

Oh, dat valt niet mee zeg, zo wegspoelen door een wolkbreuk!

Mooi is het daar, op de veluwe. Voor ons meer dan 200 km rijden, dus zo vaak komen we er niet. Maar de fokker organiseert af en toe een familiewandeling (malamute-familie bedoel ik dan ) en da's altijd fijn om daar te lopen.

Vergeten zal je deze vakantie zeker niet!