Raskeuze: hoe weet je het zeker?

Voor Diki kwam, was ik uitgekomen bij drie rassen. Bij verschillende bazen en fokkers gaan kijken van alle 3 de rassen. Eentje vond ik bij de verschillende bezoeken en bij verschillende mensen te hyper voor mij. Eentje viel mij op door de rust, ook bij drie verschillende mensen. Toen dus de keus gemaakt.

En of je het ooit zeker weet, iedere hind is zichzelf, heeft zijn eigen eigenaardigheden en karakter. Maar bij de keuze van een ras weet je in lijnen wel degelijk wat je kan verwachten.

Ik denk dat je het nooit zeker weet, want iedere hond is niet alleen het ras, maar ook een individu. 

Stel je kiest een collie, daar kan ook per hond veel verschil in karakter inzitten. Dus het kan best dat er collies zijn die niet bij je passen. 

Even andersom, ik vind de meesten labradors helemaal niks. (Sorry ) maar in het asiel zat er een die ik zo mee Had kunnen nemen. Die was helemaal niet rastypisch. Voor iemand die van een labrador karakter houdt zou dat een tegenvaller zijn. 

Maar hoe je het zo zeker mogelijk kunt weten is naar mij  idee naar een fokker op bezoek, raswandeling etc. Zo is bij ons ooit een ras afgevallen, ze waren wat feller dan we in gedachte hadden. En bij een ander ras juist bevestigd dat dit iets voor ons was en op de wachtlijst gezet. (En toen zag ik puck in het asiel , dus die hele hond is er nooit gekomen haha)

Juist. Maar ik had van tevoren alles al uitgestippeld natuurlijk, ik wist wat ik ging aanschaffen. Verhuizen moest ik sowieso en ik wist ook dat er een moment kwam dat Norbu waaks zou gaan worden, dus dan zoek je van tevoren al naar een woning én omgeving die geschikt is voor zo'n ras. 

Toch zou ik mijn situatie nog verder willen aanpassen. Hij functioneert hier prima, maar een nog rustiger plek met meer grond zou ons beiden meer goed doen. Ik heb echt mijn thuis gevonden in Zweden en dan is het al veel makkelijker om een waakhond te hebben. In mijn huidige woning en leefomgeving is 2+ waakhonden gewoon geen slimme actie en zo moet je toch je leefomgeving aanpassen wil je echt specifiek zulke honden hebben, puur en alleen door hun instincten. Ik ben nog altijd aan het oriënteren naar een socialer ras, want eerlijk is eerlijk, het is gewoon makkelijker (met bezoek krijgen of een bezoekje brengen, met onderdak vinden als je even een dagje weg moet, etc. etc.). Maar ik blijf terugvallen op de waakhonden, wat ook wel genoeg zegt natuurlijk. 

@Ientje bleek het ras wat je uiteindelijk ook te hyper vond in andere opzichten nog anders dan wat je verwacht/gelezen had?

@Naomi klopt helemaal elke hond is een individu. Arran en Aedon zijn van hetzelfde ras, maar de verschillen kunnen bijna niet groter haha. Sowieso vind ik de klik met een hond ook het belangrijkst. Stel in een nestje met pups zit er geen hondje waarmee ik een duidelijke klik voel dan zou ik ook wachten tot ik een hondje tegen zou komen waarmee er wel een klik is. Volgens mij kun je er ook nooit spijt van krijgen als je een hond tegenkomt waarmee je een duidelijke klik hebt. Of dat nou een rashond is waarbij de lijnen zijn uitgeplozen en alles helemaal bekend is of een leuke hond zoals Puck die je tegenkomt in het asiel  toch?

@kekhor  als je een iets socialere waakhond zoekt verlies je dan niet als snel de eigenschappen die je zo bewonderd in Norbu en andere echte natives? Zou dit dan niet alleen maar voor meer frustratie zorgen?

Bouw vooral :) ze staan wat hoger op hun poten. Kwa karakter zijn ze pittiger en hebben meer jachtinstinct dan de Engelse lijnen. Na mijn mening vind ik dus de Litouwse/Poolse lijnen dichter bij hun oorsprong en uiteindelijk rasdoel staan. 

Afghaanse windhond weer niet :) 

Klopt.
Je hebt ook grote, lieve reuzen, maar die worden al snel te saai voor mij. Met poolhonden (wel iets totaal anders) heb ik ook een goede klik mee en ik bewonder ze echt, maar de connectie die ik heb met rassen als de TM mis ik dan wel. Dit zal nog wel een dingetje worden later, mocht ik hier nog wonen en alleen Norbu hebben. Dan moet je toch keuzes maken. Maar die keuzes hoop ik nog lang niet te hoeven maken, Olly moet van mij nog wel een aantal jaren mee.

@Laura zou fokdoel (en nog geschikt zijn voor dat doel) dan erg meewegen in een raskeuze? 

@kekhor zou het feit dat je (in de toekomst) eigenlijk  niet de hond kan hebben die je echt heel graag wilt een reden zijn om bijvoorbeeld helemaal geen hond te nemen? Als de situatie ed dat bijvoorbeeld niet toelaten? Of zou je dan toch liever wel een hond hebben, maar je minder aangetrokken voelen tot...?

Nee dat klopt. En ik denk dat je dan ook veel meer voor een hond over hebt mocht je toch tegen dingen aanlopen wat je niet had verwacht en had gewild. En je je makkelijker aanpast daarin.  

Als je die klik niet hebt ga je je sneller irriteren aan dat soort eigenschappen denk ik. 

Ik denk het ook. Liefde maakt toch een beetje blind

Oef, moeilijke vraag. Ik kan niet leven zonder een hond om mij heen. 
Maar ik kan het niet maken om een rashond te nemen waar ik eigenlijk geen klik mee heb. Dit leidt vrijwel altijd tot herplaatsing, omdat de hond niet krijgt wat hij nodig heeft en ik er niks mee kan. Dan maar geen hond totdat ik zeker weet wat ik wil, of ik werk naar een situatie toe waarbij ik wel dat ras kan nemen. 

Ja voor mij wel, de Parson zou dan inderdaad bedoeld zijn om er een nestje mee te krijgen :) als alles het toelaat. Vandaar dat ik liever er een uit Litouwse of een Poolse lijn wilt i.v.m. 'nieuw' bloed en vanwege de bouw. Ik zou dan wel weer niet voor een reu uit zo n lijn kiezen, dat is wat heftig voor Nederland denk ik. 

Ik heb mijn laatste hond, een kruising shih tzu x chihuahua met mijn verstand gekozen had ik mijn hart gevolgd dan was ik weer voor een kruising Duitse herder x Berner Sennen gegaan. Ik was gek met Mowgli, ze was lief aanhankelijk, op het gezin gericht, ze was ook eenkennig, wilde niet door vreemden aangeraakt worden, dan ze liep weg, ze was oer sterk en nooit ziek. Melkkliertumoren hebben haar uiteindelijk vlak voor ze twaalf jaar zou worden het leven gekost.

Ik ben ziek geweest en heb toen veel kracht in geleverd, ik had moeite om Mowgli te houden als ze naar een andere hond toe wilde. Onder andere dit heeft mij doen besluiten om na het overlijden van Mowgli een kleine hond bij Balou die ook klein is te nemen. Ik had voordat mijn oog op Lotus viel interesse in een shih tzu maar ik vond de neus te kort al sprak het karakter mij wel erg aan. Met een kruising heb je altijd kans dat het een broodfok hondje is, bij Lotus heb ik het internet af gespeurd voor en na de koop van Lotus maar helemaal niets over de fokker kunnen vinden. Het ziet er naar uit dat Lotus is wat de fokker zei, een pup uit een oeps nestje. Mowgli, mijn eerste kruising heb ik op advies van mijn dierenarts gekocht na het trieste overlijden van mijn bordeauxdog, Gipsy. Ik zocht een sterke hond en hij beweerde dat kruisingen meestal sterk zijn met Mowgli heeft hij hier zeker gelijk in gehad. Ik heb door Mowgli iets met kruisingen gekregen al vind ik nu wel dat ze verantwoordelijk gefokt moeten worden.

Mijn dochter, ook weg van de kruising Duitse herder x Berners Sennen heeft een jaar geleden een pup van deze kruising gekocht. Ze lijkt van uiterlijk niet echt op Mowgli maar wel delen ze heel veel karaktertrekken, zij is echt een schatje, heel sociaal veel socialer dan Mowgli was en heel erg op het gezin gericht. Ik heb dus duidelijk wat met kruisingen en ben ook heel blij met Lotus en Balou, al is de laatste wel een broodfokhondje met lichamelijke gebreken en zeker niet makkelijk maar hij is mij wel heel dierbaar.

Mowgli en Loca, de zelfde kruising, Mowgli was groter en Loca is wat grover gebouwd. Net als dat je je hart kunt verliezen aan een bepaald ras kun je ook je hart verliezen aan een bepaalde kruising. 

Ik heb eigenlijk altijd een ”lijstje” gehad met honden waar ik heel erg blij van word: dat zijn de OES, grote poedel en Ierse wolfshond.

Mijn eerste eigen hond is een zwerver uit Spanje, angstig maar zeer leergierig beestje met een dosis trouw en vastberadenheid voor de baas waar je koud van word. Mijn maatje, mijn schaduw en mijn spiegel. Ik heb hem niet gekozen op karakter of uiterlijk of ras ik heb hem eigenlijk gekozen omdat het voelde alsof ik “iets” met hem moest.

Nu is er een koningspoedel bij gekomen, eindelijk! Ik heb heel specifiek op kleur, ras, karakter en geslacht geselecteerd. Dit omdat hij in mijn gezin moet passen samen met mijn huidige hond maar ook omdat hij voor mijn werk ingezet zal worden en de daarbij horende trainingen en cursussen zal krijgen.

Ik heb twee top honden en ze zijn allebei via een heel andere zoektocht en criteria eisen bij mij gekomen.

Ik heb een zoektocht gedaan van minstens 5 jaar. Onze oude labrador leefde nog, dus nog niet de ''nood'' om er op korte termijn een hond bij te halen. 

Ik zocht voor een compleet andere rasgroep, dat sowieso al. Ik ben dol op de lab, maar was veel te bang dat ik een nieuwe labrador zou vergelijken met onze oude (''op die leeftijd kon Rosco dit al. Ja maar Rosco kon dit/dat wel en hij niet'' etc.).
Dus op zoek gegaan naar welke rasgroep mij aan sprak. Dat bleek al gauw rasgroep 1 te zijn. 

Toen zette ik stappen met een kindercoach opleiding, en leek het me erg mooi om een hond als co-coach te hebben. Daardoor wilde ik eigenlijk niet een grote hond, zodat het voor kinderen wellicht wat minder overweldigend was als er ineens een grote herder op ze af kwam. Daarmee werd de keuze gelijk kleiner gemaakt. Echter, ik wilde qua karakter niet onder doen voor een middelmaat/grote hond. Daarmee kwam ik al gauw uit bij de corgi. Toen nog de keuze welk van de twee. Ik heb veel onderzoek gedaan. Wat zoek ik in een hond, en wat kan ik hem bieden? Ik heb verschillen vergeleken, en op bezoek geweest bij een fokker (want ja...het is toch een apart ras om te zien. Wat nou als ik ze echt zo vreemd vond dat ik me daar niet overheen kon zetten? :') ). Afijn, de liefde voor het ras groeide alleen nog maar meer. Ik heb meerdere fokkers gemaild, gevraagd naar hun fokbeleid, ze bedankt voor hun antwoord, en het een jaar laten liggen. Ik wilde na een jaar er zeker van zijn dat ik nog steeds zo dol was op het ras, als dat ik in eerste instantie ook was. De liefde was er nog steeds, en dus heb ik de fokker weer gemaild waar ik het beste gevoel bij had. Omdat ik er duidelijk goed over na dacht, mocht ik langs komen op gesprek, en vanaf dat moment ging het ineens sneller en mocht ik plaats nemen op de wachtlijst. 

Ik ging er voor de volle 100% voor, ik wist dat dit de juiste keuze zou zijn. Het ras waar ik verliefd op was geworden, de fokker die mijn enthousiasme deelde én aansloot bij wat ik zocht in een fokker. De liefde is enkel verder gegroeid, en ik voel dat dit de juiste keuze was. Hij is mijn eerste cardigan, en zeker niet mijn laatste. Dit is het ras wat mijn hart heeft veroverd 

Het ras past mij volledig, zolang ik het fysiek aankan, zal ik wel een Mechelse herder hebben denk ik. 

Eenmaal ik zelf wat rustiger aan wil doen, zal ik voor een kleiner rustiger formaat hond gaan. 

Ik vind ze mooi, mens sociaal, makkelijk voor mij van karakter, meegaand, maar toch ook zelfstandig genoeg om dingen zelf op te lossen, sportief, ....  Enkel het willen regelen van hoe een andere hond zich moet gedragen, vind ik wel eens een minder prettige kant. 

hoi,

Ik wil heel graag een duitse herder. Maar doordat ik een zoon van 9 jaar alleen opvoed en dus niet 3x in de week naar de hondenschool kan, blijft dat nog even een droom.

Nu heb ik gekozen voor de golden retriever, omdat ik al vertrouwd ben met het ras dus weet wat voor honden het over het algemeen zijn. Ze zijn lief met kinderen, dus ook geen probleem als er vriendjes van mijn zoon komen spelen. Ze zijn actief, dus ik kan er mee wandelen, fietsen en ermee naar de hondenschool.

Op dit moment is Max helemaal top bij mijn situatie.

@kekhor bedankt voor de uitleg

@Laura stel de parson zou niet geschikt zijn voor een nestje, zou je het dan niet heel jammer vinden dat je toch niet voor een pittigere reu bent gegaan?

@Marga zouden er in de toekomst dan ook weer kleine kruisingen komen? Vanwege je hondjes die je nu al hebt en het fysieke aspect?

@kiki, zou je voor je volgende hond dan ook dat lijstje afwerken? En boe heb je dan besloten als eerste te gaan voor de grote poedel en bijvoorbeeld niet voor de OES of se Ier?

@Marinda dus je eigen wens voor een hond heb je opzij gezet voor een jaar om er zeker van te zijn dat je echt voor dat ras wilde gaan? Wat als had gebleken dat er toch een ander ras was dat je meer aansprak? Had je dan dezelfde manier gekozen om te kijken of dat ras past met hetzelfde jaar ertussen?

@Dagmar is dat regelen iets waar je je echt aan irriteert of neem je dat dan voor lief omdat je het ras zo geweldig vind?

@Max was voor jou bij de keuze voor een Golden de bekendheid van het ras heel belangrijk zodat je wist wat je kon verwachten? Of waren er ook nog andere rassen die op je "lijstje" stonden?

Het is heel lastig om te zeggen of je de juiste keuze hebt gemaakt voordat je de hond hebt. 

Ik vind alle rassen leuk en mooi, maar ik zou zeker niet alle rassen willen. Maar ik ga toch voor een herplaatser en ik kijk vooral naar een paar eigenschappen die ik graag zie in een hond en dan maakt de verpakking me eigenlijk niets uit. En bij Moh is het gewoon heel goed uitgepakt. Na goed zoeken, rondbellen, honden bezocht te hebben is het Moh geworden en zij past echt perfect in mijn leven. Maar er zijn bij elke hond puntjes die je wat minder leuk of onhandig vind. Dat hou je bij elk ras, bij elk type hond.

Een bekende van mij heeft na lang nadenken gekozen voor een mini Aussie pup. Omdat hij fanatiek aan agility doet en graag wedstrijden doet heeft hij voor dit ras gekozen. Pupje ging elke les mee naar agility die hij volgt met zijn border. Pupje mag uiteindelijk aan het werk en het hondje vind agility wel leuk, maar loopt het parcours lekker in een rustig drafje... Tja dat was dus niet de bedoeling. Niet veel later kwam pupje twee van het zelfde ras, andere ouders en deze is wel heel fanatiek. Eerste pupje is gewoon gebleven uiteraard.

Dus een juiste keuze is er eigenlijk niet, op een gegeven moment hak je de knoop door en ga je voor een bepaald ras bij een bepaalde fokker en kies je een pupje waarvan je denkt dat ie bij je past. Want ja wat zegt een pupje nou echt, beetje kan je het karakter wel inschatten, maar daar houdt het dan ook wel bij op.

Dat vind ik bij herplaatsers ook wel fijn, dan zijn ze ouder en meer bekend over het karakter. 

Mijn weg naar mijn eerste hond is lang geweest.

Ik ben niet opgegroeid met honden en er zelfs altijd wel bang voor geweest. Dat kwam vooral omdat ik met mijn stiefvader nogal eens 'de boer op ging' en daar eigenlijk alleen in aanraking kwam met de echte waakhonden die onze aanwezigheid niet erg op prijs stelden. Tweemaal gebeten (met wonden tot gevolg) hielp natuurlijk ook niet mee. Maar de trouwe, loyale, Labrador van mijn oom vond ik geweldig en later de Mechelaar van de bewaker op mijn werk ook. Eigenlijk vond ik de honden die ik kende dus juist erg leuk.

Op vakantie in Schotland maakte ik kennis met de Border Collie. Zo rustig dat het een haardkleedje leek tot de baas in beweging kwam. Iedereen negerend; eenkennig. Maar dus ook mij negerend; geen geblaf, geen opspringen, geen staren; hij lag daar maar stil te liggen.

En toen kreeg ik dus werk in de natuur. Dagelijks veel buiten. Geen partner meer die niets met honden had. Toen ben ik me echt in het ras gaan verdiepen want de stap van 'bang voor honden' naar een eigen hond is natuurlijk erg groot. Ik werkte met IJslandse paarden dus ik wist dat ik een hond zocht die nog erg 'puur' was. Puur omdat ik dat begrijp en daarmee om kan gaan terwijl doorgefokte rassen (op uiterlijk) voor mij moeilijker te begrijpen zijn en ik me daardoor ga irriteren. Net als met IJslandse paarden zocht ik ook een hond met pit, energie, een bepaalde felheid die wel controleerbaar moest zijn. Bij paarden zochten wij (de groep waar ik mee werkte) dat ook. We wilden vlammen met een paard maar niet als een ongeleid projectiel door het bos stuiven met alle gevaren van dien. En waar bij paarden mijn favorieten 'steady feet' (een zelfverzekerdheid in hoe en waar zij hun hoeven neerzetten en dus zelf ongelukken vermijden) hadden, zocht ik ook een hond die zelf nadacht. Na een leven met dominante mensen was het laatste wat ik wilde een hond die zich niet naadloos aan mijn leven aanpaste en waarvoor ik teveel compromissen zou moeten sluiten om het samenleven te laten werken. De hond moest dus een natuurlijke drang hebben om het mij naar de zin te maken en te luisteren. Een hond die met/voor me wilde werken met alles wat die in zich had, toch thuis rustig en meegaand zou zijn, een eigen inzicht/verantwoording zou hebben, ons kon verdedigen/beschermen, echt 'van mij' zou zijn en toch heerlijk kon knuffelen.. Niet te groot, minimale vachtverzorging, wel uiterlijk aantrekkelijk en geen blaffer.. Een eisenlijst van hier tot Tokyo.

En zou ik het kunnen?

De ontdekkingsreis voerde me langs veel leesvoer, BCeigenaren, wedstrijden, wandelingen, bij BC eigenaren thuis, op visite, blijven logeren, een logeer BC om te zien hoe dat thuis zou werken en lange gesprekken met een fokker. En zo maakte ik mijn keuze. Ja, er kwam een hond. Ja, dat werd een BC, een werklijn. En uit een lijn met stoere maar zachtaardige honden met veel pit.

Ik zou je Elsa willen lenen om te zien hoe je een echte werklijn BC bevalt maar ik kan Elsa onmogelijk loslaten. En Momo is er ook eentje maar al oud waardoor veel van dat 'vlammen' er niet meer in zit. Het karakter van de lijn zie je bij haar wel terug; het koppige, vasthoudende, will-to-please, eenkennig (al is Elsa daarin een uitzondering), knuffelig, trouw, alert, intelligenter dan goed voor hen is.

Voor mij is de BC ook echt wel een hond voor mensen met 'autistische trekjes'; mensen met een voorkeur voor controle. Regelmaat. Consequent zijn. Geen hond voor mensen met een laissez-faire levensstijl of iemand die een hond 'erbij' wil voor 'het plaatje'. Met een BC word je één. Volgens mij past een werklijn BC perfect bij jou Lisa. (En bij mij.)

@Ciska zou je dan ook niet specifiek voor een ras gaan (herplaatser of niet) ? Zoek je in een herplaatser bijvoorbeeld ook specifiek naar een hond die weinig tot geen probleemgedrag heeft? Of maakt dat niet zo veel uit?

@Liz ik snap heel goed dat je Elsa niet kan missen en de keren dat ik haar aan het werk heb gezien bij de schapen vond ik al helemaal geweldig. Echt prachtig om haar aan het werk te zien! Dankjewel, dat vind ik wel een heel mooi compliment hoe was je er eigenlijk zeker van dat je een border collie aan zou kunnen? keek je ook voordat je Momo aanschafte door de "terror verhalen" die de ronde deden over border collies? (Iets wat waarvan ik bv merk dat ik er een beetje onzeker van word. Kun je de hond dan wel handelen)

Ze is nadien nog enorm gegroeid en is nu met andere zaken bezig bij de schapen. Zo loopt ze nu parcoursjes met een kleine kudde terwijl ik midden in het weiland blijf staan (echt super gaaf), oefenen we in het hoeden met grote groepen schapen, op dit moment zelfs bij rammetjes die aan het afspenen zijn (en dus super schrikachtig; een hele uitdaging om die al grazend te verplaatsen) en zijn we meer bezig met praktisch drijven zoals in en uit de penn zetten, van weiland wisselen, in de trailer zetten en in een hoek houden terwijl ik kontjes en hoefjes controleer. De volgende stap wordt het isoleren van een schaap uit de kudde en kuddes splitsen. Haar snelheid wordt ook steeds meer controleerbaar. Hoog tijd dat je weer eens meegaat dus!

De terrorverhalen... Tja. Die komen opvallend vooral van niet-BC eigenaren. De vele herplaatsers komen vrijwel alleen van mensen die om de verkeerde reden aan een BC zijn begonnen. Als je niet consequent kunt zijn moet je gewoon nooit aan een BC beginnen. Als je een huishond wilt waar je mee kunt wandelen zijn andere rassen gewoon veel beter geschikt. Net als een hond bij jonge kinderen, zeker als die wat druk zijn (laissez-faire ouders). Wie denkt een BC rustig te krijgen door hem uit te putten, heeft het ras echt niet begrepen. Met andere woorden: De terrorverhalen ontstaan door terroreigenaren. Te veel mensen beginnen aan een BC om het uiterlijk en het sportieve imago dat dan op hen uitstraalt; want wie een BC heeft is toch reuze sportief? Helaas geeft de BC niets om het hardlopen van de baas, noch om de gezinsuitjes op het strand of het zeilen in het weekend. En één keer toegeven betekent dat zeuren, drammen of weigeren dus zinvol is; gewoon blijven volhouden dan krijg ik mijn zin misschien wel denkt de BC. Zo raar dat mensen klagen dat de hond zo druk is in huis en steeds weer met dat balletje aan komt lopen als zij zelf steeds dat balletje door de doorzonwoning keilen.

Ik was er niet bang voor omdat ik veel BC's heb ontmoet, gesproken heb met de eigenaren, en dus wist waar dat terrorgedrag vandaan komt. En dat men mij vertelde dat als ik een kudde jonge IJslanders kon handelen, ik dat zeker met één BC pup zou kunnen. En jij kan dat ook Lisa. Zolang je je hoofd maar niet gek laat maken door 'hondenliefhebbers' die een hond als een modern opgevoed kind zien en consequent gedrag zielig vinden. "Ach wat maakt dat ene keertje nu uit?" Veel dus bij een BC. En wie handelt naar "Ach wat maakt dat ene keertje nu uit?" houdt het gegarandeerd niet bij één keertje.

Wat ik lees en hoor van jou; Je denkt na en maakt weloverwogen keuzes. Daar houdt je je ook aan. Je bent graag buiten, vindt alleen zijn (met je hond) in de natuur fijn en leert graag. Je bent onzeker door kritiek van anderen maar verandert niet daarom wat je doet; je denkt er alleen over na en maakt dan een bewuste keuze. Je geeft niet snel op en beseft dat dingen tijd nodig hebben. Je zoekt geen hond als accessoire maar als maatje om samen mee te zijn en dingen samen mee te doen. Je hebt bewezen de verantwoording over een hond op je te kunnen nemen en te beseffen dat die hond dan een prioriteit is, ook als je eigenlijk iets anders zou willen doen op dat moment. Je ziet een hond als een hond en projecteert daar niet je eigen menselijke gedachten en gevoelens op. Perfect voor een BC dus.

Twee kanttekeningen:

* Als het zover is; zoek steun bij BC eigenaren die weten waar ze over praten ipv van je oren te laten hangen naar eigenaren van honden met een heel andere inborst.

* Ja, schapendrijven is moeilijk  maar dat is alle begin. Ook dat leer jij wel van je hond!  En uiteindelijk draait het er om dat je hond plezier heeft en gelukkig is. Dat ik een compleet drama ben als handler maakt Elsa geen donder uit.. als ik haar maar meeneem naar de schapen en weet welke fout aan wie ligt (meestal aan mij dus).

De vacht van de OES is niet geschikt voor het werk waar ik hem voor ga gebruiken (verharen,snel klitten) en voor de Ier heb ik voor nu helaas geen ruimt in de auto en huis.

Bij de Ier vind ik het ook nog puntje dat ze niet oud worden, vaak halen ze maar de zeven jaar...

De grote poedel past qua karakter en vacht type op dit moment veel beter bij ons.

Vroeger spraken de working kelpie en de Australian cattle dog bij enorm aan. Nogsteeds, maar na 2 jaar intensief met ze gewerkt te hebben zie ik er van af. Ze zijn geweldig, maar naar mijn idee doet een gemiddeld mens ze in Nederland toch te kort, wanneer je ze daar aan het werk zien. 10 u op een dag veedrijven, tientallen km rennen, ze leven er voor, ik zou ze dus niet snel meer aanschaffen, al blijf ik er een zwak voor houden. 

Ik hou van de Hollandse herder, en hoe ouder ik wordt hoe meer dat gevoel groeit. Kahlúa is een kruising, maar door haar heb ik heel veel Hollandse herders mogen ontmoeten. Leuke werkhonden, maar totaal niet slaafs, ze moeten ontzettend consequent worden opgevoed en als dit niet gebeurt gaan ze totaal hun eigen weg. Lekker eigenwijs en ze denken het vaak beter te weten als je geen duidelijke grenzen stelt. Ze passen goed bij me, in elke eigenschap kan ik me vinden en ik voel haar goed aan, en andersom. Deze ervaring was er ook met de andere Hollanders die ik ontmoet heb. Hollandse herder it is. 

Er zijn echt wel rassen die ik ook heel leuk vind, maar ik denk dat er hier altijd een Hollandertje blijft wonen, al sta ik ook altijd open voor nieuwe rassen. 

Door Kahlúa weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt, zij heeft me verliefd laten worden op het ras. Het leuke is ook dat ik geregeld van Hollandse herder eigenaren hoor dat Kahlúa net een écht Hollandertje is kwa karakter. 

@Liz ik zou heel graag weer eens mee willen!! Lijkt me echt heel mooi om te zien hoe ze is gegroeid . Bedankt voor je duidelijke uitleg. Het was me eigenlijk nooit opgevallen dat die verhalen niet van de border collie eigenaren komen maar inderdaad van mensen die niet betrokken zijn met het ras. Je hebt me wel iets gerustgesteld dankjewel

@Kiki bedankt voor de uitleg zou de gezondheid van de Ier een reden zijn om hem nooit aan te schaffen?Of zou je op een gegeven moment toch die knoop doorhakken en de gezondheidsproblemen voor lief willen nemen?

@Pascale dus voor jou heeft je ervaring met de rassen en met Khalúa jou doen beslissen dat de Hollander een goede match is? Heb je daarin puur naar je gevoel geluisterd of heb je ook met je verstand die keuze gemaakt/bevestigd?

Absoluut ook met verstand. Voor ik Kahlúa kocht heb ik veel info over het ras opgezocht en kennis gemaakt met haar vader. Zijn eigenaar had nog 5 andere Hollandse herders. 

Hollanders zijn geen makkelijke honden, dit zul je ook van iedereen terug horen. De opvoeding moet echt heel consequent gebeuren, ze kunnen enorm eigenwijs zijn, maar willen wel graag en veel werken, mentaal en fysiek. Hollanders worden pas met 4 jaar volwassen, en tot die tijd heb je gewoon hele drukke honden en ben je gewoon constant met de opvoeding bezig. Ik moest dus zeker nagaan of ik dit allemaal aan kon, op mijn 17e, bijna 18 als eerste eigen hond, het zijn gewoon echte werkhonden, ene lijn extremer dan de ander natuurlijk.  Gelukkig voelen Kahlúa en ik elkaar zo goed aan, En dat heeft al een hele hoop geholpen. 3 jaar lang hard gewerkt met haar, ik heb een tophond nu. Werken doen we nogsteeds en als 'nee' perongeluk 1 keer 'ja' wordt, duurt dus ook weer een hele tijd voor dit verholpen is, maar een stuk minder nu (mag ook wel na 6 jaar) 

Ik ben blij dat ik die keuze heb gemaakt, en een hoop echte Hollanders heb mogen kennen, vergeleken met de meeste Hollandse herder eigenaren schijnt Kahlúa 'makkelijk' geweest te zijn haha. Trots dat ik dit zo jong voor elkaar heb gekregen. 

Daar mag je inderdaad trots op zijn!

Hoelang heb je eigenlijk gedaan over het proces "fokkers (s) opzoeken en info winnen"? 

Zo te zien heb je goed je best gedaan om een weloverwogen keuze te maken.

Jammer maar nee :) teven en reuen verschillen kwa temprament maar weinig binnen het ras. De teven kunnen ook behoorlijk pittig zijn en vaak zelfs een tikkeltje erger. 

Ik vind de gezondheid wel echt een dingetje, maat wie weet word in de toekomst het ras wel gezonder...

Maar mocht ik ooit voor een Ier gaan zou ik wel alle stambomen uitpluizen om het risico echt zo klein mogelijk te maken.

Zoals mijn leven nu is zijn de ier en de OES op het moment niet geschikt voor mij en ben ik nu al verknocht aan “mijn” ras

Nee een ras maakt me eigenlijk niet veel uit. Mijn eerst hondje nam ik me uit het asiel (waar ik werkte) toen ze voor de 3e keer terug werd gebracht. En ik dacht, zo erg kan ze toch niet zijn? Nou daar heb ik echt mijn handen dus vol aan gehad en ja zo erg was ze dus wel. Ik had met haar in het begin ook geen klik, ik vond haar alleen heel zielig omdat ze steeds terug kwam. En toch ga je ervan houden en leer je omgaan met haar rugzak.

Toen zij overleden was ben ik wel iets bewuster aan het werk gegaan in mijn zoektocht naar mijn nieuwe hond. Ik had een paar "eisen"... Niet te groot, sociaal met andere honden (ik maak gebruik van uitlaatservice als ik werk, ik werk namelijk niet meer in het asiel), liefst ook niet te moeilijk met kinderen en moest met katten kunnen. Daarnaast ben ik met de hond heel actief dus graag geen liever-lui-dan-moe-hondje. En mijn vorige hond kon niet goed alleen zijn en dat was ook heel erg lastig. Dus daarmee ben ik opzoek gegaan en zo kwam ik bij Moh uit, die uit Spanje kwam en in een gastgezin in Nederland zat. Doordat ze in een gezin zat weet je al iets meer van een hond dan vanuit een kennel in een asiel. Toen ik haar zag in het echt dacht ik nog wel even "ohnee het is een terriër!" en ik vind terriërs eigenijk niet zo leuk, druk en eigenwijs. Tenminste zo waren ze in het asiel altijd... Maar deze zou volgens het gastgezin echt wel in mijn leven passen. Dus de knoop doorgehakt en ik nam mijn terriër mee naar huis. Beste keuze ooit!

Mijn volgende hond kan net zo goed een poedel zijn... Wel een kleintje dan want het formaat tot 45cm vind ik gewoon heel prettig.