Heel veel verdriet

Dag lieve mensen, 

Ik moet hier even mijn verdriet neer pennen. Want volgens mijn man ben ik een dramaqueen en moet ik niet blijven janken. Onze woef is op 12 juli heel onverwacht gestorven. Hij was ok toen mn man thuis kwam van z'n werk. Ik ging even de deur uit met een vriendin toen mn man me belde om te zeggen dat Ice een soort aanval had. Hij kon hem nog hartmassage geven.... 20 min later terug een aanval.  Toen kon hij niet meer rechtstaan en ademde hij heel erg zwaar. Mn man heeft zich er bij gaan leggen  op zijn mat en hij heeft zijn laatste adem uitgeblazen. Ondertussen was ik al op terug weg naar huis. ... Maar is was net gestorven voor ik weer thuis kwam. Niet te vatten. .. Kan het nog niet vatten. Die leegte, stilte, eenzaamheid  , pijn,.... Zo ben ik dus mijn verlof ingezet met het verlies van mn schat... 

Ik ben zo triest en mn hart voelt letterlijk gebroken. Overdag gaat het wel een beetje.... Maar als ik moet opstaan... . Dan komen de tranen opzetten. Het kost me veel moeite om dan de dag door te komen... Ik droom ook vaak over Ice ( woefies) , deze nacht terug. En het is zo levendig alsof hij er nog is. Hoe ga ik hier mee om? Ik wil er kunnen over praten want dat helpt. Maar hier thuis lukt me dit niet. 

X

Beste Stefanie hier weten we hoe het voelt en het is altijd zeer erg  en hartverscheurend ikzelf heb mijn vorige hondje 4j geleden moeten laten inslapen wegens hartfalen  ik ben erg ziek geweest en ik leef erg met je mee er zijn mensen die het niet begrijpen maar hier  heb je veel steun  we weten hoe het is heel veel sterkte schrijf het van je af sterkte 

Hier kun je praten, er zijn heel veel mensen hier op HP die exact weten waar je t over hebt, dus je vindt hier zeker een luisterend oor! Jammer dat het thuis niet kan.... 

heel veel sterkte iig! 

Heel veel sterkte...het kost tijd om dit te verwerken.

erover praten helpt zeker

Dat is niet te bevatten, bij thuiskomst je maatje overleden, heb het zelfde meegemaakt, je kan moeilijk rouwen, geen afscheid kunnen nemen, en het aanvaarden dat het over is, gaat bijna niet....je verhaal en je verdriet niet kwijt kunnen bij je partner....dramaqween, ik begrijp je zo goed, heb het zelfde meegemaakt, maak een mooie collage van je hond, zoek alle fotoos op en ga aan de slag, leuke berichtjes erbij bij de fotoos, zo kan je het een beetje verwerken en zoek de mensen op die jouw verdriet begrijpen, stop het niet weg maar praat erover....vertel eens over je hond, hoe oud die was bij het overlijden, wat was het karakter en wat heb je zoal met je maatje beleefd, vertel er over, hier....hier zijn er mensen die het ook meegemaakt hebben en praten erover helpt bij het verwerken.....

Hee, geen misverstand, ik vind je geen dramaqween hoor, vertel over je hond Stefanie, wat was hij voor een hond.....karakter, heb je fotoos die je kan laten zien aan ons, en vertel eens wat je zoal gedaan hebt in het leven van je hond samen...

Hoi, 

Ice was een cane corso en is bij ons komen wonen toen hij 4 jaar was. We hebben het geluk gehad deze schat te kunnen adopteren. Hij heeft 6 zalig, luie jaren bij ons gehad. Hij had een rugzakje maar zat bij ons perfect op zn plaats omdat hij de King of the House  was. Hij leefde met ons en onze 2 kinderen en 3 poezen zalig samen. Hij had z'n streken, zottigheid ... . Nen echte lieve loebas.  . 

Foto's uploaden van op de telefoon lukt niet momenteel. .  

????

Wauw een Canacorso, pracht honden....de koning bij jullie, haha, wat lief, hij zal het zeker fijn bij jullie gehad hebben, zes mooie jaren, en zeer geliefd heb ik begrepen....een groot verlies ook voor de kinderen, en de manier waarop om zo je hond te moeten verliezen, is heel moeilijk te verwerken....Ice zal altijd in jullie harten doorleven Stefanie...neem er de tijd voor om te verwerken al zal dat zo heel moeilijk zijn.....

Stefanie, je bent helemaal geen dramaqueen! Dit verlies is nog zo vers, nog maar pas gebeurt. Logisch dat je je zo enorm verdrietig voelt. Een hond is niet zomaar een dier. Het is een geweldige vriend die je onvoorwaardelijke liefde geeft, die er altijd voor je is, en met wie je de meest gekke avonturen beleefd. Nu val je in een gat. Alles in huis herinnert aan hem. Wat moet dat pijn doen. 

Dus dramaqueen? Nee.

Baasje dat enorm van haar hond hield? Ja. 

Je zegt dat praten met je man hier over lastig is. Hoe gaan de kinderen om met dit verlies? Praten zij wel?

Mijn zoon van 8 jaar was erbij toen het gebeurde. Hij praat erover en gaat er wel goed mee om. Mijn dochter van 12jaar komt morgenavond thuis van een reis in Spanje.. . Haar verwerking moet dan nog beginnen. 

Ik vind mezelf geen dramaqueen. .  Want iedereen gaat idd anders om met zn verdriet. En het heeft echt een krak gegeven. Ik was veel vaker met hem thuis en bracht meer tijd met Ice door. Hij was er altijd op goeie en minder goeie dagen, geen oordeel gewoon heerlijk knuffelen en z'n liefde laten zien. Ja.. . Van mijn man ben ik gisteren echt geschrokken van zijn reactie  .. Hij heeft ook verdriet maar gaat er helemaal anders mee om. Ik heb goeie vrienden die zeker vragen hoe het gaat met me en die weten welke dieren mens ik ben..  

Bedankt voor jullie lieve deugddoende reactie ?

Mijn zoon van 8 jaar was erbij toen het gebeurde. Hij praat erover en gaat er wel goed mee om. Mijn dochter van 12jaar komt morgenavond thuis van een reis in Spanje.. . Haar verwerking moet dan nog beginnen. 

Ik vind mezelf geen dramaqueen. .  Want iedereen gaat idd anders om met zn verdriet. En het heeft echt een krak gegeven. Ik was veel vaker met hem thuis en bracht meer tijd met Ice door. Hij was er altijd op goeie en minder goeie dagen, geen oordeel gewoon heerlijk knuffelen en z'n liefde laten zien. Ja.. . Van mijn man ben ik gisteren echt geschrokken van zijn reactie  .. Hij heeft ook verdriet maar gaat er helemaal anders mee om. Ik heb goeie vrienden die zeker vragen hoe het gaat met me en die weten welke dieren mens ik ben..  

Bedankt voor jullie lieve deugddoende reactie ?

Misschien verbergt je man zijn gevoelens  achter een muur, en weet tie ook niet hoe zich te moeten uiten, hij was er immers bij toen het gebeurde met Ice....een machteloos gevoel zal die ook hebben gehad...  Bij mijn thuiskomst was  mijn newfoundlander ook overleden, acutenierfalen opeens geen ziekte geschiedenis niets., mijn man leek een zombie, ik vroeg waar is de hond ? Die is dood, heel nuchter....en ik begreep er niets van, achteraf na maanden hebben we er over gepraat...en bleek dat hij het wel zo erg vond de machteloosheid niets kunnen doen.....Stefanie, de een kan er over praten de ander kropt het op, misschien dat je later er ook over kan praten met je partner, en nu hier praten voor jouw verwerking nu.

Toen ik dobber dacht kwijt te raken, was ik de hele week voor het 'laatste' consult compleet over de toeren. Het bleek mee te vallen, maar wat als ik van de ene op de andere dag op deze manier mijn hond kwijt zou raken... 

Je bent geen dramaqueen, je bent alleen overweldigd door emoties. En dat is heel begrijpelijk, na zo'n ervaring. Mannen gaan anders met hun emoties om, die zijn bang om zwak te zijn. Onterecht, mi. Ik denk dat je man ook echt wel emoties heeft. Hij gaat ook niet zomaar naast zijn hond op de grond liggen. En hij heeft het ook allemaal aan moeten zien. Misschien moeten jullie allemaal wel een keertje even praten met iemand. Al was het maar om 1 keer echt je hart te kunnen luchten bij iemand die je niet veroordeelt.  Zoiets als dit is echt heftig...

Lieve  Stefanie,

Mijn hond Catootje is ook onverwachts overleden terwijl ik niet thuis was.

Ik heb dat vreselijk moeilijk gevonden. Geen afscheid kúnnen nemen. Plotseling weg uit mijn leven. Mijn maatje.

Het heeft lang geduurd voordat ik het verwerkt had. Het heeft echt tijd nodig.

Blijf hier schrijven op HP. Veel mensen hier hebben het verlies van een geliefd huisdier meegemaakt en weten hoe pijnlijk en verdrietig  het is.

Veel sterkte.

Je bent zeker geen dramaqueen, het verlies van je geliefde hond doet gewoon erg pijn. Jammer dat je hier niet met je man over kunt praten maar hier kan dit wel, velen hebben het zelfde meegemaakt. Heel veel sterkte.

Ook ik kan je zware verdriet begrijpen, 3 weken geleden zijn mijn beide chihuahua's aangereden door een auto met fatale gevolgen... 1 seconde alles weg... Leegte, stilte, ondragelijk... Ik lijd.... Weet niet waar kruipen... Was dagelijks bij ze... Slapen, eten, winkelen, toertjes, reisjes.... Altijd bij elkaar...12 jaar lang.... 

ik,rouw om 2 .... Dubbele pijn is het ... 

Dus ween , huil, wees boos en doe alles om u beter te voelen, rouw... Onder de mat vegen en  u struis voelen, gaat zich wreken! Heel veel sterkte..... Veel moed.... Veeeeeel tijd..... Xxx knuf van een verdrietige hondjesmama!

Ik denk dat veel baasjes hier je grote verdriet begrijpen, ik zeker en vast ook.

En dan nog de manier waarop jij je maatje verloor, zo opeens en geen afscheid kunnen nemen. Een drama queen ben je niet. Ik kreeg ook te maken met mensen die zo reageerde, leek alsof het verdriet na 1 dag al over moest zijn terwijl je dan vreselijk in de put zit en lang, want wat laten ze een leegte na ! 

Nooit vergeten dat jullie hem een warme thuis hebben gegeven en hij bij jullie gelukkig mocht zijn ! Voor mezelf heeft het geholpen dat ik, na het onverwachte overlijden van mijn vorige hond naar het asiel kon gaan om daar aandacht een wandelingen te geven aan honden die het zo konden gebruiken. Dat verzachtte mijn verdriet, kon ik mijn gedachten wat verzetten en ik gaf er een hond geluk mee. Zo kwam dan ook mijn latere nieuwe maatje in mijn leven. Maar vergeten doe je nooit, het verdriet verzacht uiteindelijk, maar je mag en moet rouwen om je lieve maatje !

Wat een nachtmerrie moet dat  voor je zijn. Afschuwelijk gewoon.

Karin, open hier een eigen topic over. Je kunt het hier van je afschrijven en veel steun ontvangen. 

Heel veel sterkte en een dikke knuffel.

och jeetje wat inmens triest.

Dikke knuffel en wens je veel kracht toe