Onverwachte ontmoeting.

Wilma en Dobby (RIP)

Het is donker en in de verte onweert het. Af en toe baadt de wereld in zilver licht.

Het laatste rondje, Dobby en ik lopen buiten, tussen de flats. Dobby vind het spoor van een egel, die ik iets verder op het veld zie lopen. Ik stap het grasveld op, zodat Dobby even trots kan laten zien dat hij een egel opgespoord heeft.

De egel hoort Dobby aan komen en rolt zich op. Snuffel, snuffel, zwaai, zwaai met de staart. "Goed zo!". Dobby loopt naar de boom die anderhalve meter verder staat. Hij loopt er half omheen, tot hij in de schaduw staat. Snuffel, snuffel.

Ineens schiet er een jonge haas vandoor. Ik grijp in een reflex de riem zo hard beet dat mijn hand er pijn van doet, want ik zag het al voor me: Dobby in ren galop achter de haas aan, snok om de boom en snok in mijn hand.

Maar nee. Dobby stond beteuterd te kijken hoe de haas weg rende, het veld over, pad over en wat bosjes in. Volgens mij was het een jonge haas, dat beest was één en al poten en oren. En ik vermoed zomaar, dat het beestje zat te schuilen aan de onderkant van de boomstam, tussen twee wortels in. En toen Dobby nonchalant de stam om kwam en snuffelde, zat die haas daar en kon geen kant op.

Dobby zwaait met zijn staart, kijkt mijn kant op. In de verte dondert het, al was het niet in Keulen. En ik proest het uit van het lachen.