10 jaar geleden

10 jaar geleden is mijn hond overleden. Het was een rottweiler die bij mij was sinds ik klein was. Ze beschermde me altijd van iedereen. Toen ze 10 was kreeg ze kanker. De dierenarts kon er niks meer aan doen en zei dat we haar het beste konden inslapen. Ik was 14 destijds en niet mee naar de dierenarts. Toen ik het hoorde van mijn ouders kon ik het niet geloven. Ik wou haar niet inslapen omdat ik hoopte dat het een fout was en dat ze wel weer beter zou worden. Destijds deed ze nog alles, daarom dacht ik met mijn domme kop dat het wel voorbij zou gaan. Ik heb hier zoveel spijt van, de gedachte dat ze zoveel pijn heeft gehad maakt me kapot nu. Maar daar stopt het niet. Na een tijdje ging ze sterk ruiken. Er was toen veel ruzie in huis daarover, de hond moest in de tuin zei mijn broer. Ik heb hier veel om gehuild maar dat deed niks. Dus haar laatste dagen heeft ze ook nog buiten gezeten. Ik heb hier mijn ouders en broer erg om gehaat. Toen kwam de dag.. elke ochtend voor ik naar school ging zat ik even bij haar maar die ochtend kwam ik te laat en deed ik het niet.. op school voelde er iets al niet goed. Toen ik thuis kwam liep ik gelijk naar buiten maar ze was al weg. Het erge is dat mijn familie er ook niet was toen het gebeurde. Ze was helemaal alleen. Gedraaid naar de deur... ik kan nog steeds niet bevatten waarom wij haar zo hebben laten vallen in haar laatste dagen. Ik moet nogsteeds huilen als ik eraan denk. Elke week denk ik er wel aan, zoveel spijt dat ik haar niet heb laten inslapen. Ik weet dat het dierenmishandeling is geweest. Ik moet het alleen ergens kwijt want het eet me nogsteeds op van binnen. We hielden zoveel van haar en toch lieten we dit gebeuren. Ik haat mezelf en mijn familie hierom.

ik mis je L. 

Ik hoop dat er meer in de wereld en dat ik haar op een dag weer ga zien. Maar dat is natuurlijk de grootste leugen die ik mezelf kan vertellen.

Nog steeds veel verdriet ervan, kan me er zo goed indenken hierover....helaas kan je het niet meer terugdraaien en zal je met dit verder moeten, maar.....heb je mooie fotoos van je hond, maak een mooie collage van alle fotoos die je hebt, en wat ik je mee wil geven, herinner de mooie dagen die je zeker gehad hebt met de hond en probeer het laatste wat je eigenlijk zoveel pijn doet achter je te laten, probeer dat....en herinner je hond in de tijden dat het goed was....

Heel veel sterkte nog weet je vergeten doen we nooit zelfs we erbij waren wij mijn lieve queenie is bijna 4j ingeslapen aan hartfalen en nog denk ik  aan haar ik heb een boekje gemaakt met allemaal foto's en gedichten ook herinneringen die ik nu en dan nog eens overlees nog veel sterkte  

Wat een triest einde van jullie Rottweiler.

Je moet jezelf hier geen verwijten over blijven maken. Jij was slechts 14 jaar en kon niet tegen je ouders en je broer op. Jouw stem telde toen helaas niet.

Hopelijk heb je als volwassene je ouders wel duidelijk kunnen maken, dat het not done is om zo  met zieke dieren om te gaan. 

Sluit dit hoofdstuk en probeer de mooie herinneringen aan je hondenmaatje vast te houden.

Ga je zelf ooit in de toekomst nog een hond aanschaffen?

Wat Willemijn en Nadine zeggen is een goed idee, een collage maken, herinneringen ophalen, een eerbetoon aan de lieve  trouwe hond die ze was.

Ik snap je helemaal, maar wees niet te hard voor jezelf, je was veertien en je ouders hadden de verantwoording, niet jij.

Achteraf had het idd anders gemoeten, maar dat is achteraf en dat je het inzieten het je erg spijt hoe het gelopen is, laat al zien hoeveel je om haar gaf.

Wat belangrijk was dat jij en je hond een goede band met elkaar hadden en veel om elkaar gaven, en honden zijn enorm vergevingsgezind, ze zou je niets kwalijk nemen daarvan ben ik overtuigd.

Wat ontzettend naar om meegemaakt te moeten hebben. Je was nog zo jong en werd niet gehoord terwijl je enkel het beste wilde voor je hond. Ik begrijp heel goed dat je in eerste instantie de hond niet wilde laten inslapen. Als ze gewoon nog alles deed. Alleen toen jij zelf zag dat het genoeg was werd er niet meer geluisterd. Wat verschrikkelijk moet dat zijn geweest voor je. En dan is ze er plots niet meer. Je hebt geen afscheid kunnen nemen. Niks. Het is heel begrijpelijk dat dit alles je nog steeds aangrijpt. 

Misschien kun je het voor jezelf een beetje goed maken door iets te gaan doen voor andere honden (dieren) die het moeilijk hebben. Zamel bijv. spullen in voor het plaatselijke dierenasiel. Op de site van het asiel staat vaak wat ze kunnen gebruiken (oude handdoeken, lakens, voer, speeltjes, fleece dekens etc.). 

Of misschien ken je een hondje dat af en toe een fijne lange wandeling kan gebruiken. Vraag of je die eens mag uitlaten.

Wie weet helpt het om dit verdriet een plekje te kunnen geven. Toen der tijd stond je machteloos, nu kun je wél iets doen.

Wat erg :(... Erg hoe het gegaan is, maar ook erg dat je er tien jaar later nog zo mee zit. Wij kunnen wel zeggen dat jou niks te verwijten valt, maar dat zegt je waarschijnlijk toch niks. Jouw schuldgevoel is te groot. Ik raad je aan om een brief te schrijven aan je hond. Je kunt hierin schrijven hoe je je voelt en je excuses aanbieden. Het klinkt misschien gek om zoiets te doen, maar het helpt echt! 

Ik weet nog dat mijn hond geopereerd moest worden aan kanker. Ik had besloten dat als het uitgezaaid bleek te zijn, dat ik haar niet wakker wilde laten worden. Ik heb toen de avond voordat ze geopereerd ging worden een brief geschreven aan haar. Ik heb die brief nog steeds. Met je verstand weet je wel dat je hond geen brieven kan lezen etc. Maar voor jezelf helpt het echt om deze gevoelens op papier te zetten. Het is voor jou een manier om alsnog met je hond te 'praten', zelfs al is deze allang dood. Ik denk dat dat je echt kan helpen.

Wat triest dat dit is gebeurd maar je moet toch gaan proberen dit een plekje te geven, het was niet jou fout de hond was de verantwoordelijkheid van je ouders jij was een kind. Wat Dobber zegt "voor jezelf helpt het echt om deze gevoelens op papier te zetten" dit zou idd kunnen helpen. Heel veel sterkte.