Verlatingsangst

Hoi allemaal,

Nu net eindelijk maar weer eens een account aangemaakt, zit al wat langer op deze site... :)

Ik heb een tijdje geleden een hond geadopteerd van ~8 jaar oud. Geen idee wat er allemaal in zit , maar de dierenarts en ik waren het er wel over eens dat er o.a. Alaskan Malamute en Duitse Herder in zit. Ikzelf heb mijn hele leven al honden gehad, waaronder herdershonden, samojeden en akita's -- allemaal adoptiehondjes met een rugzakje, dus ik weet dat het gewenningsproces heel erg lang kan duren. Ik verwacht ook niet van de ene dag op de andere verbetering, maar zou graag van jullie willen weten wat ik eventueel nog kan proberen.

De hond heeft namelijk moeite met alleen blijven en na een aantal weken zit er nog niet echt verbetering in. Uiteraard ben ik begonnen met proberen rustig op te bouwen, waarbij ik nog geen minuut de kamer uit ben. Daarnaast heb ik de volgende dingen geprobeerd:

- Radio/TV aan
- Iets te kauwen (hier heeft de hond echter geen interesse meer in zodra ik de kamer uit loop)
- Iets te spelen (geen interesse)
- Lange wandeling van +/- 10km
- Adaptil producten (verdamper, tabletten, halsband)
- Bach bloesem remedies
- Mand verplaatsen
- Bench
- Buitendeur open

Daarnaast heb ik een camera hangen en zorg ik dat de hond een consistent ritme heeft wat betreft etenstijden en uitlaattijden, maar dat mijn 'ritueel' voor het alleen blijven altijd anders is. Ik geef de hond ook geen aandacht voordat ik weg ga of wanneer ik thuis ben. Op de camera zie ik dat de hond eigenlijk vrijwel meteen mij achterna loopt naar de deur toe. Heel soms gaat hij nog even in zijn mand of op de bank liggen, en dan probeer ik ook terug te komen voor hij onrustig wordt. In huis liep hij mij in het begin ook constant achterna, wat ook niet zo gek is in een vreemd huis! Dit gaat inmiddels beter omdat ik hem steeds naar zijn plaats stuur. Maar het alleen blijven... pfff.. Na nog geen minuut al huilen.  Ik probeer terug de kamer in te komen voordat de angst toeslaat, maar vaak krijg ik daar de kans nog niet eens voor. 

Heeft iemand tips of advies dat ik nog kan proberen? Het is echt een lieverd en ik ben bereid alles te doen, maar ik weet niet wat ik nog zou kunnen proberen. Ik wil het voor hem zo aangenaam mogelijk maken.

Hartelijk bedankt en hopelijk hebben jullie een goede kerst gehad!

Vj, je doet het goed....heel moeilijk voor jullie beiden, de hond vertrouwd jou en wil dus niet dat je weg gaat, zou je eens voor een oppas kunnen zorgen die zich met de hond gaat bemoeien, en dat hij dan jou even ..vergeet..en zo ziet dat je weer terug komt....wat is er in het verleden met de hond gebeurd dat is raden....laat je de hond ook wel eens alleen als je in huis bent, zoals bijvoorbeeld naar een andere ruimte gaan...

Ja hier een goede kerst gehad, wel alleen gebleven en eindeloze heerlijke wandelingen gemaakt....wat heb jij met de kerst gedaan, de hond meegenomen naar anderen of ben je thuis gebleven, hoe reageerd de hond op bezoek ? Claimt tie je dan ook, dat tie bij je zit en niet zich ter rust geeft op een rustige plek ? Daar zou je als dat zo is aan kunnen beginnen, op een plek waar die rust ..kan..vinden en dat jij je ding kan gaan doen...

https://www.youtube.com/watch?v=UVqR7PkUA1c

Luz.....geweldig, dat is ook voor eigenaars met pups die de pup snachts laten janken tot die er bij in slaap valt, dit kan niet genoeg neer gezet worden hier......top Luz.

Dag Willemijn en Luz,

Dank voor jullie reacties!

Willemijn, met kerst zijn we bij schoonfamilie geweest, de hond is uiteraard mee geweest. Vond ie erg leuk, maar ook daar zodra ik naar het toilet ging o.i.d. probeerde hij mij achterna te komen. Vond ik op zich logisch want het is natuurlijk een vreemde plek voor hem (hij was daar wel al 1x eerder geweest), de mensen kent ie inmiddels wel goed. Als ik gewoon in de huiskamer was gedraagde hij zich prima, hij ging bij iedereen kijken en is uiteindelijk op de bank gaan liggen en soms op de grond terwijl wij aten. Wel altijd alert waar ik was uiteraard..
Als ik in huis ben laat ik hem ook heel vaak alleen in de huiskamer, dat ik naar boven ga bijvoorbeeld. Ondanks dat hij hoort dat ik boven bezig ben, vindt hij dit heel lastig en het resulteert eigenlijk in hetzelfde gedrag (veel huilen). Zelfs als ik uit zicht in de keuken bezig ben en hij van mij in zijn mand moet blijven, gaat hij piepen. Met een oppas heb ik inderdaad ook al eens geprobeerd, dan gaat hij ook piepen en huilen. Dat neemt wel af omdat hij dan gecorrigeerd en afgeleid wordt, maar het is overduidelijk dat hij er mee bezig blijft zeg maar.

Luz, super goed filmpje en ben het er helemaal mee eens! Bij mijn hond is het dan overduidelijk verlatingsverdriet, het krabben aan de deur, het piepen, huilen.. En daarnaast loopt hij het liefst de hele dag achter mij aan. Dus eigenlijk is mijn gebruik van de term 'verlatingsangst' incorrect. Ik zal dan proberen ipv geen aandacht geven bij het terugkomen, hem juist te troosten en kijken of we het zo op kunnen bouwen. Hopelijk boeken we dan binnen een paar dagen al wat resultaat, de buren zijn erg begripvol maar dit kan natuurlijk niet altijd zo door blijven gaan.  

Ik ga het in ieder geval proberen! Fingers crossed.  Verder doet ie het super en ik heb er alle vertrouwen in dat we dit samen ook kunnen oplossen. Weet natuurlijk inderdaad niet wat er met hem gebeurd is, arme ziel.

Vj...dat is niet in een paar dagen over, maar wat in het filmpje wordt aangedragen, ga er voor, zorg voor vertrouwen.....en doe het stap voor stap....sta je in de keuken, en hij begint, effen kroelen, iaat zien dat je er voor de hond bent, wordt het steeds makkelijker voor hem....

Sorry, nee, mijn fout inderdaad, misschien verkeerd verwoord.. Verwacht ook niet dat het binnen paar dagen over is, maar dat er wel al een klein beetje vooruitgang in zit hopelijk. Ben nu namelijk al weken bezig en het is best vermoeiend. Maar we geven niet op.  De man in het filmpje zelf zegt binnen paar dagen tot weken, maar dat is natuurlijk verschillend per hond. Denk dat ik zelf wel een extreem geval heb, heb het althans nog nooit zo meegemaakt. Maar we gaan ervoor. 

Dat doet goed VJ.....je gaat er voor, super...kleine stapjes maken een grote hoor, en wat je schrijft daar in je openingspost....dat het een heerlijke lieverd is, vergoed een boel...

Neen, in een paar dagen gaat dat echt niet lukken.

Bij sommige honden duurt het jaren.

Hangt er vanaf hoe diep hun vertrouwen geschonden is door het afstaan, wat ze juist allemaal hebben meegemaakt in hun leven, hoe is hij is gesocialiseerd als pup enz....

Wat Luz zegt, als er een trauma achter zit, kan het lang duren. Wat dat trauma is, daar kun je alleen maar naar gissen, bijvoorbeeld alleen opgesloten hebben gezeten in een donkere schuur...

Soms kan het helpen als ze een stabiel maatje hebben, maar daar is geen garantie voor dat het altijd werkt. Uit eigen ervaring met zo'n traumageval kan ik vertellen dat de hond op een gegeven moment heeft begrepen dat ik hem niet in de steek laat als ik even weg ben: hij werd heel ziek en ik heb hem erdoorheen gesleept - en toen was het opeens over met huilen en slopen. Dus ga aan het zelfvertrouwen en jullie onderlinge vertrouwen werken. Ga samen iets spannends doen als lastige wandelingen maken met klauteren over heuvels en rotsen en beekjes oversteken, ga echt werken met je hond, doe een cursus als speuren of iets in die geest...

Hallo VJ, ik heb ook niet die wijsheid van me zelf .Maar zou je hond kunnen lenen van iemand ? die een sterk karakter heeft, en een leider kan zij en wezen voor jou hond ...Ik heb zelf al 43 jaar honden gehad .En mijn eerste hond was een Boxer teefje, en die had een goed karakter goed ,sociaal en kind mens vriendelijk.. en bij een goede fokker vandaan ,haar  moeder was ook goed en lief sterk persoonlijk karakter .Toen nam ik een rottweiler pup erbij . En die heeft zij op gevoed,helaas maar twee jaar geworden, die had neuro fibromen .En toen heb ik ook nog een rottweiler teefje bij hun gehad ,dus ik had er drie en twee kleine kinderen. en een kater !!maar die zijn allemaal b Die is ook door haar opgevoed ook door ons .En dat was ook een wereld hond. Dus wil aangeven als je hond heeft die leiderschap vertoont. Dat die je hond misschien kan opvoeden. Met de goede wijsheid van jou . Een tip  misschien kan je er wat mee .

Hier ook een hond met verlatingsangst, al van pups af aan.

Je bent op de goede weg. Hij moet gewoon wat meer vertrouwen in de situatie krijgen.
Het enige wat je daaraan kan doen, is hem tijd geven.

Geduld hebben dus...

Mijn meisje kon eerst ook nog geen halve minuut zonder mij, nu zijn we anderhalf jaar verder en kan ze 3 uur alleen blijven zonder stress.

Ik zal mijn ervaring delen, wellicht heb je er iets aan.

Januari 2018 hebben wij Mara geadopteerd, een Galgo mix van toen 4 uit Spanje. Ze heeft jarenlang in een asiel in Spanje geleefd, toen 3 weken bij een gastgezin in Nederland (met andere honden) en toen kwam ze bij ons. Ik was werkloos, dus veel thuis. Na enkele weken kreeg ik vrij onverwacht toch een baan. Ik ben toen halve dagen gaan werken. We kwamen er heel snel achter dat Mara verlatingsangst had. Complete paniek, onrustig, janken en ze had zelfs een gat in de deur gekrabt. Dus ook bij ons paniek. Op advies van de dierenarts Telizen gegeven, en mijn man ging laat naar zijn werk, waardoor ze iedere ochtend 2,5 uur alleen was. Dit ging toen goed. Ritme en Telizen deden de truc. Ze was onrustig, maar geen gejank meer. Echter, als we buiten werktijden eens weggingen, was het weer drama.

Wij hebben haar toen, buiten werk, niet alleen gelaten. Als het echt moest, regelden we oppas. Vanaf mei ging ik met zwangerschapsverlof en was ik dus hele dagen thuis. Toen hebben we wel getraind, maar dat was ook voor ons gewoon lastig. Met mijn dikke buik weg 'moeten', en in de kraamperiode zou er toch ook altijd iemand thuis zijn. Wij hebben er daarom voor gekozen om haar echt de tijd te geven om te wennen aan haar nieuwe leven.

In augustus ben ik met haar op cursus geweest, dit was erg goed voor haar zelfvertrouwen. Daarna zijn we ook langzamerhand weer gaan trainen (volgens de koekjestrommelmethode, dat ging op zich wel goed, maar voelde voor mij niet fijn. De hond ligt dan echt te wachten tot er iemand thuis komt en ze iets lekkers uit de trommel krijgt). 

In oktober ging ik weer aan het werk. Minder uren in het begin, en ook mijn man heeft geschipperd met zijn werk, zodat we het alleen zijn rustig op konden bouwen. 2 halve dagen was ze alleen, en een hele dag waren wij er niet maar paste mijn schoonmoeder op zoonlief en dus ook op Mara. Op mijn halve dagen kwam ik steeds wat later thuis, tot ze inmiddels 8 á 9 uur alleen kan zijn. Dit is maar 2 dagen per week en ze heeft middels een luik altijd toegang tot onze tuin van zo'n 600 m2.

Natuurlijk hebben we tussendoor ook echt wel vanalles geprobeerd, ik zal hieronder een lijstje zetten, maar ik denk echt dat alles ondersteunend was, maar dat ze gewoon de tijd nodig had om zich veilig te gaan voelen en echt haar plekje te vinden. Het was een pittige periode, we hebben er best wat voor moeten laten en dat is natuurlijk vooral jammer omdat ik in mijn verlof graag veel had ondernomen met mijn zoontje. Maar goed, we hadden de keus voor Mara gemaakt en we hadden de mogelijkheid, dankzij mijn verlof.

Mara is onder behandeling geweest bij een holistisch dierenarts. We hebben meerdere camera's hangen, we hebben de Relaxodog. We hebben ook een dierentolk ingeschakeld, zij kwam met kleine tips zoals dat Mara van de kleur groen zou houden (dus we hebben groene dekens), en het juist niet fijn zou vinden als de radio aan staat. Dit omdat ze dan steeds het idee heeft dat er iemand ons territorium binnendringt (stemmen), en dat geeft haar een onveilig gevoel. Dus wij hebben geen radio meer aan wanneer we weg zijn. Ook zou Mara geen uitgebreid afscheidsritueel willen.

De routine die we gebruiken bij het weggaan, staat wel vast en durven we ook niet te tornen. Ze krijgt uit een speciaal bakje (pakken we alleen wanneer we weg gaan) een pensstaafje. Dat neemt ze aan en legt ze vast op de bank, want ze weet dat er nog meer komt. Namelijk haar Kong. Daar staat ze om te springen, wanneer ze die krijgt rent ze ermee naar de bank en dan kan de rest haar gestolen worden. Alleen wanneer we daadwerkelijk de deur uit zijn, staat ze -met Kong in haar bek- ons na te kijken. Dan ploft ze op de bank en gaat ze helemaal op in haar Kong.

Ik vergeet vast nog iets, mocht het belangrijk zijn dan laat ik het nog wel weten.

Hallo,

Wij zitten ook met een pupje met verlatingsangst. Ze is ondertussen 4 maanden en vanaf haar 8 weken bij ons. Ze jankte zelfs als ik in de douche stond, ze kan me dan wel zien, maar niet bij me. Ik heb gewacht totdat het janken bij het douchen was afgelopen vooraleer ik verder opbouwde. Nu doe ik de deur van de slaapkamer even toe als ik de was ga wegleggen bijvoorbeeld. In het begin lag er steevast een plas voor de deur, zelfs in die paar seconden. Nu gaat het beter en loop ik al een paar keer per dag de voordeur uit. Ik zit ondertussen aan 20-25 seconden dat ik aan de voordeur blijf wachten voor ik terug binnen ga.???? Het is afzien, je moet veel laten schieten en je hele leven er op afstemmen, maar ik hou mezelf voor dat 20 seconden al heel veel is tegenover nul in het begin. Het bouwt tenminste al langzaam op ????. Ik wou gewoon maar even steun geven en zeggen dat je niet de enige bent met dit probleem. Groetjes!