Extreme verlatingsangst pup 5 maanden

Sinds een kleine twee weken hebben we eindelijk weer een puppy in huis! Echter lopen we tegen enkele dingen aan en hoop ik dat jullie met me mee zouden willen kijken en eventueel tips kunnen geven. Na het overlijden van mijn vorige hond heb ik drie jaar gezocht, nagedacht en me ingelezen, en dit is dus zeker geen spontane aankoop geweest.

De hond komt uit het buitenland en is daar bij iemand thuis geboren, en heeft dus nooit op straat geleefd o.i.d. De pup werd door het gastgezin omschreven als een blije pup zonder trauma's die altijd veel liefde heeft gekregen.

Het is inderdaad een prachtig beestje waar we allemaal direct verliefd op zijn geworden en waar ik in ieder geval nu al niet meer zonder kan! Gezien alle veranderingen proberen we hem zoveel mogelijk rust en vertrouwen te geven, en dus vaste rondjes te lopen en hem lekker veel te laten uitrusten. 

Waar we voornamelijk tegen aanlopen is dat de pup werkelijk doodsbang is om alleen te zijn. Ik kan nu nog steeds niet even alleen naar de wc, zonder dat de hond piept, jankt en gilt. De eerste week heb ik de hond daarom zoveel mogelijk met me mee laten lopen om hem rustig te laten wennen. Daarbij heb ik de deur van de douche/wc steeds wat verder dichtgedaan, zodat hij me uiteindelijk steeds wat minder zag. Zelfs hierbij raakt hij echter al in paniek. 

Bij het slapen 's nachts is het hetzelfde. De hond is enorm gehecht aan mij en zodra ik wegloop raakt hij in paniek. Daarom slaap ik nu 's nachts nog op de bank bij hem, zodat ik hem desnoods met een aai kan geruststellen. Dit gaat prima, maar zodra ik zelfs maar opsta word ik door hem gevolgd - hoe diep hij ook slaapt. 

Natuurlijk begrijp ik dat hij nog jong is en moet wennen, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik me ook best zorgen maak hierom. Ik zie de paniek in zijn ogen zodra ik beweeg, en ik zie tot nu toe eigenlijk geen vooruitgang hierin. Ik oefen dagelijks door de deur even dicht te doen, een paar seconden te wachten en dan weer binnen te komen, maar ook hier zit eigenlijk geen vooruitgang in. Na een seconde of 5 begint de hond enorm te janken. 

Nu mijn vraag aan jullie: hebben jullie tips voor ons hoe we hieraan kunnen werken? En is het mogelijk om een hond van 5 maanden nog over deze angst heen te helpen?

De hond is nog niet lang bij jou, en hij heeft enkele grote veranderingen meegemaakt. Geef het tijd.

Als je merkt dat je het oefenen op alleen-blijven nog niet kan opbouwen (je spreekt over 5 sec.), laat het dan even voor wat het is. De belangrijkste basis is namelijk vertrouwen en zich goed in z'n vel voelen. Als dit er nog niet is, kan je ook niks gaan opbouwen.

Wat je wel es kan bekijken is: gaat het puur over het alleen-blijven, of gaat het over jouw aanwezigheid als persoon? M.a.w. als er iemand anders bij de hond thuis blijft en jij gaat even de deur uit, voelt ie zich dan okee, of gaat ie dan ook panikeren?

Inderdaad, de hond is nog maar net bij je. Alles is nieuw, alles is anders, alles ruikt anders, alles gaat anders dan wat hij in zijn korte leventje allemaal heeft meegemaakt. Vergeet ook niet dat hij waarschijnlijk niet eerder als enige hond in huis was. Het is volslagen normaal dat honden die in een voor hun volslagen onbekende omgeving terecht komen, je de eerste tijd geen seconde uit het oog willen verliezen: je bent hun rots in de branding en het eerste waaraan je gaat werken is zorgen dat ze zich veilig en geborgen gaan voelen. Doe vooral heel rustig aan de eerste weken, niet teveel nieuwe indrukken op een dag, liever wat vaker hetzelfde korte wandelingetje in plaats van de ene dag mee naar de markt en de volgende naar het grote park met heel veel onbekende honden, en de dag daarop op visite en daarna naar het strand en daarna de kinderen van voetbal ophalen... Doe het allemaal heel rustig aan en laat je hond ook zelf zijn tempo bepalen.

Zorg voor een duidelijk dagritme, voldoende aandacht met spelletjes en dergelijken om jullie band op te bouwen en ga oefeningetjes doen als zit en blijf en oefeningetjes om het geduld op te bouwen (pas gaan eten als je het zegt, aan de voet wachten tijdens de wandeling, pas een koekje pakken als je het zegt - zo wordt het ook makkelijker om te gaan werken aan op een plek blijven totdat jij je hondje roept en zal de neiging je steeds na te lopen langzaam minder worden.

Bouw het alleen thuis blijven ook heel zorgvuldig op. Begin daar pas aan als je hond zich wat meer op zijn gemak voelt. Zich veilig en geborgen voelen en als je hond weet dat je écht voor hem zorgt en hem niet in de steek laat, is vaak de belangrijkste stap bij verlatingsangst als je de hond alleen moet laten. Ja, het valt te leren, ook op oudere leeftijd, maar het vraagt wel een zorgvuldige aanpak en kan ook tijd kosten voordat een hond de klik maakt dat het oké is om een paar uur alleen te zijn.

Als je echt de deur uit moet, zorg dan (voorlopig) dat er echt iemand is die thuis blijft, of ga op zoek naar iemand waar de hond terecht kan. Kijk bijvoorbeeld eens op www.oopoeh.nl

" De hond is nog niet lang bij jou, en hij heeft enkele grote veranderingen meegemaakt. Geef het tijd.
Als je merkt dat je het oefenen op alleen-blijven nog niet kan opbouwen (je spreekt over 5 sec.), laat het dan even voor wat het is. De belangrijkste basis is namelijk vertrouwen en zich goed in z'n vel voelen. Als dit er nog niet is, kan je ook niks gaan opbouwen.
 
Wat je wel es kan bekijken is: gaat het puur over het alleen-blijven, of gaat het over jouw aanwezigheid als persoon? M.a.w. als er iemand anders bij de hond thuis blijft en jij gaat even de deur uit, voelt ie zich dan okee, of gaat ie dan ook panikeren? "

Alaska's Finest!

Precies. Laat hem even begaan en stuur hem vooral niet weg!

" Wat je wel es kan bekijken is: gaat het puur over het alleen-blijven, of gaat het over jouw aanwezigheid als persoon? M.a.w. als er iemand anders bij de hond thuis blijft en jij gaat even de deur uit, voelt ie zich dan okee, of gaat ie dan ook panikeren? "

Alaska's Finest!

Hij voelt zich ook niet fijn bij mijn vriend, dus als ik even de kamer uit loop en mijn vriend is er nog wel, dan piept hij ook. 

Verder bedankt voor jullie reacties. Het is al fijn om te lezen dat jullie het wel normaal vinden, want soms zit ik - hoe dol ik ook op hem ben - even met mijn handen in mijn haar.

Heeft hij ginder altijd tussen andere honden geleefd?

Niet erg, hoor, om al eens met je handen in 't haar te zitten. Dat mag gewoon! 

Probeer je vriend erbij te betrekken, zodat jullie samen verbonden raken en de hond niet alleen aan jou gaat hangen. Doe samen leuke dingen. Hoeft niks groot te zijn, en hoeft niet lang te duren. Samen een spelletje spelen, samen een molshoop uitgraven, wat lekkers verstoppen onder de dorre bladeren en dan gaan zoeken, samen op een bankje zitten en naar de wereld kijken. Lekker jullie met z'n drieën. Zo leert de hond ook op je vriend te vertrouwen.

Pas als je ziet dat de hond zich echt lekker thuis gaat voelen en zich ontspannen voelt bij jullie, ga je beginnen oefenen op het alleen-blijven.

Momenteel nog geen druk leggen, niet op de hond maar ook niet op jezelf. Hoe meer ontspannen je zelf bent, hoe meer de hond zich hieraan kan spiegelen.

Komt goed! Zeker weten! 

Dankjewel Alaska's Finest! We houden moed!

@Luz: Ja, hij heeft altijd met andere honden geleefd. Hier is hij echter doodsbang voor andere honden, tot nu toe. Hij verstopt zich dan achter mij of mijn vriend. Zou dit ook een kwestie van wennen zijn?

Herkenbaar. In januari kregen wij Mara, een Galgo x uit Spanje, toen 4 jaar. Zij zat aan me vastgeplakt en was, ondanks dat ze altijd met andere honden had geleefd, bang voor andere honden.

Ze heeft flinke paniekmomenten gehad bij het alleen zijn, o.a. een gat in een deur gekrabt. We hebben vanalles geprobeerd, maar uiteindelijk heeft ze vooral tijd nodig gehad. Tijd om haar plekje te vinden en om zich veilig te gaan voelen. Het heeft ruim een half jaar geduurd voor we echt zijn gaan opbouwen en dat gaat nu heel snel,z e kan inmiddels 6 uur alleen zijn. Ook toont ze steeds meer interesse in andere honden.

Wij hadden de luxe om haar niet alleen te hoeven laten, vanwege mijn zwangerschapsverlof. De momenten dat het niet anders ging hebben we oppas geregeld. Ze is onder behandeling bij een holistisch dierenarts, ze krijgt druppels die haar helpen bij haar spanning,

Er is een groot verschil tussen samenleven of samen opgroeien van meerdere honden binnen een gezin, en vreemde honden in een vreemde omgeving tegenkomen. Forceer niks. Het gaat erom dat de hond zich fijn voelt bij ontmoetingen. Dus als ie nu doodsbang is voor andere honden, hou dan gewoon afstand. Laat 'm op ruime afstand op z'n gemakje naar andere honden kijken, maar loop er niet naartoe. Je zal zelf wel merken wanneer ie wat nieuwsgieriger wordt, of meer zelfvertrouwen krijgt, en dan kan je misschien al es afspreken met iemand die een rustige hond heeft en samen een wandelingetje maken.

Zoals bij elke pup: kijk naar wat je hond aangeeft, wat ie aankan, en volg z'n tempo. Beter wat trager gaan maar dan zelfverzekerd, dan te snel willen gaan en stress creëren.

Bedankt voor alle bemoedigende reacties We houden moed en doen het lekker rustig aan met de pup. En ondertussen genieten we ook enorm van ons heerlijke kleine hummeltje

Het nogal een verandering natuurlijk.

Vandaar helemaal naar hier.

Alles is anders.

Al het bekende is in 1 klap weg.

Alles is onbekend en eng.

Wat nu nodig is. Is werken aan vertrouwen en veiligheid. Door observeren kijken/ontdekken wat kan helpen je pup zich veilig te laten voelen.

Als je ff wegloopt terwijl je vriend er wel is word er gepiept. Op dit moment ben jij waarschijnlijk het meest veilig.

Als je op het kussen in de man of open bench. Nou iets legt t-shirt of deken met jou geur eraan. Kan dat misschien helpen dat het eigen plekje van de pup dan misschien ook veiliger voelt.

En jou geur daar misschien een klein beetje meer vertrouwen geeft dat je terug komt. 

Maar het is sowieso tijdrovend. t Besef ook hoe mega groot al die veranderingen. In jou ogen wisseling van lang met gewoon mensen en dieren. Maar is de ogen van de pup is de hele wereld anders zijn haar wereld compleet anders.

2 weekjes is dan nog maar zo heel kort. 

Creeer veilige plekjes.

En als let goed op t tempo van de pup ook als deze er aan tie is voorzichtig alleen zijn op te bouwen. Kleine stapjes in het tempo van de pup. Uets er onder mag ook. Tegenslagen van te snel is denk ik niet verstandig.

Even een upje in dit topic. Inmiddels zijn we alweer een paar maanden verder, en ik zit er nu echt even doorheen. 

De afgelopen maanden hebben we geprobeerd om de hond zich zoveel mogelijk thuis te laten voelen en vertrouwen op te bouwen. We hebben geprobeerd om het alleen zijn in mini-stapjes op te bouwen en pas als de hond zich helemaal goed voelde bij 1 stap door te gaan naar de volgende. De laatste maanden is hij enorm opgebloeid en vrijer geworden in zijn gedrag..prachtig om te zien :D 

Helaas blijft één probleem ons in de weg zitten: het alleen zijn. We hebben een Relaxopet aangeschaft waar we al zo'n zes weken mee oefenen en in principe werkt dit heel goed. Hij wordt er meer ontspannen door en lijkt dieper te kunnen slapen. Daarnaast hebben we ook een Adaptil verstuiver. Voordat we oefenen met alleen zijn wordt de hond uitgelaten, spelen we met hem (bijv. apporteren of laten we hem hondenpuzzels maken) en daarna, als hij rustig ligt, zetten we eerst een minuut of 20 de Relaxopet aan als hij rustig ligt. Hierna lopen we rustig de kamer uit en als we terugkomen lopen we ook rustig de kamer weer in, zonder de hond direct aandacht te geven. 

Af en toe gaat het redelijk en kan hij tot 30 minuten alleen zijn. Maar net was het weer een ramp, hij ging weer compleet over de rooie. Keihard blaffen, janken..

En ik zit er echt even doorheen. Ik ben stapeldol op dit lieve beestje, maar ik heb het gevoel dat ik mijn leven kwijt ben. Ik zit al drie maanden opgesloten in huis en moet voor iedere minuut dat ik buitenshuis iets moet doen een oppas regelen. 

Ik wil zo graag vooruitgang, maar ik zie de oplossing even niet meer. Heeft er nog iemand tips?

Alvast heel erg bedankt!

Geen idee of ik ga ,,vloeken in de kerk,, maar er zijn op dit forum mensen die veel weten over cbd druppel, moet je wel de goede druppels hebben, maar misscien, ik zeg misschien, is dat iets voor je hond.

Ik snap je frustratie, is vreselijk zo aan huis gebonden te zijn.

Je kan ook altijd nog een gedragstherapeut inschakelen. Die kijkt dan ook naar  ander gedrag, naar de totale hond, hoe is de hond, bang, is er meer ad hand en noem maar op.

" Even een upje in dit topic. Inmiddels zijn we alweer een paar maanden verder, en ik zit er nu echt even doorheen. 
De afgelopen maanden hebben we geprobeerd om de hond zich zoveel mogelijk thuis te laten voelen en vertrouwen op te bouwen. We hebben geprobeerd om het alleen zijn in mini-stapjes op te bouwen en pas als de hond zich helemaal goed voelde bij 1 stap door te gaan naar de volgende. De laatste maanden is hij enorm opgebloeid en vrijer geworden in zijn gedrag..prachtig om te zien  
Helaas blijft één probleem ons in de weg zitten: het alleen zijn. We hebben een Relaxopet aangeschaft waar we al zo'n zes weken mee oefenen en in principe werkt dit heel goed. Hij wordt er meer ontspannen door en lijkt dieper te kunnen slapen. Daarnaast hebben we ook een Adaptil verstuiver. Voordat we oefenen met alleen zijn wordt de hond uitgelaten, spelen we met hem (bijv. apporteren of laten we hem hondenpuzzels maken) en daarna, als hij rustig ligt, zetten we eerst een minuut of 20 de Relaxopet aan als hij rustig ligt. Hierna lopen we rustig de kamer uit en als we terugkomen lopen we ook rustig de kamer weer in, zonder de hond direct aandacht te geven. 
Af en toe gaat het redelijk en kan hij tot 30 minuten alleen zijn. Maar net was het weer een ramp, hij ging weer compleet over de rooie. Keihard blaffen, janken..
En ik zit er echt even doorheen. Ik ben stapeldol op dit lieve beestje, maar ik heb het gevoel dat ik mijn leven kwijt ben. Ik zit al drie maanden opgesloten in huis en moet voor iedere minuut dat ik buitenshuis iets moet doen een oppas regelen. 
Ik wil zo graag vooruitgang, maar ik zie de oplossing even niet meer. Heeft er nog iemand tips?
Alvast heel erg bedankt! "

Em1989

Ik begrijp je onmacht heel goed..Het enigste wat ik mij kan bedenken is wellicht om een stabiele volwassen  hond er bij te nemen..Wellicht een eerste stap is dat je het eens probeert met een hond van een kennis die rustig en stabiel is?

Je doet het, zo wat ik kan opmaken  gewoon goed met dat gene wat je al doet. Kan mij heel goed bedenken dat hij wellicht doodsbang is om het 'alleen' te moeten opknappen als hij altijd steun had met honden om zich heen.

Heel veel sterkte !!

Kan..Maar omdat hij dit gewent is aan de bescherming van honden voordat de pup bij haar is geweest kan dit wellicht een oplossing zijn, zeker als je al alles heb geprobeerd en dit nog niet..

Ik snap je wanhoop maar vanuit de hond uit gezien is drie maanden nog helemaal niet zo lang en heb je veel vooruitgang geboekt al. 

Ik denk dat je hond meer tijd nodig heeft. 

Goed idee van de relax o pet ook.

Een klein trucje is ook om niet steeds iets langer weg te blijven maar ook eens tussendoor veel korter dan hij al kan terugkomen.

Dit is een docu over verlatingsangst, misschien heb je er iets aan

https://www.youtube.com/watch?v=h6Hszbb41DE