Heb ik het wel goed gedaan?

Beste Hondenliefhebbers, 

Afgelopen zaterdag (24 november) heb ik mijn hondje in laten slapen. Zij was een franse bulldog van bijna 8 jaar. 

Winnie was een fantastisch hondje en ging met mij overal mee naartoe. Ik heb haar, tegen beter weten in, uit een verkeerd nestje vandaan gehaald met alle gevolgen van dien. Zij is altijd een zorgenkindje geweest, veel ontstekingen, last van haar rug, atopie, voedselallergie, epilepsie. 

Door de jaren heen leerden we elkaar steeds beter kennen en wist ik steeds beter wat goed voor haar was. Ze had bijna geen epilepsie meer, ongeveer 1x per half jaar, en met apoquel wisten we de jeuk te onderdrukken. We waren eruit dat vers vlees haar het beste beviel en na jaren zoeken voor deze kieskeurige dame hebben we eindelijk gevonden wat ze lekker vond. 

Ze ging mee in mijn fiets in de fietsmand, heeft bij de geboorte van mijn kindjes op de rand van mijn bed gezeten. We hebben alles samen gedeeld. Maar afgelopen week vond ik haar niet oke. Het leek of er een epileptische aanval aankwam, of dat ze deze al gehad had. Ze liep moeizaam mee. het werd niet beter. Donderdag besloot ik naar de dierenarts te gaan. Hij gaf haar een pijnstiller en verzekerde me dat ze misschien iets verzwikt had. Tijd moest ik het geven. Zaterdag belde ik de dierenarts om te vragen of het niet al zou moeten werken. Winnie wist zich geen houding te geven. zitten, staan, zitten, staan....ze was niet oke. Mijn eigen dierenarts had geen dienst. Wel had hij in haar dossier geschreven dat een echo het volgende zou worden. Ik kon dezelfde dag nog terecht bij een vervangende dierenarts. 

Ze werd op dat moment al slechter, bibberend lag ze bij me op schoot en zo legde ik haar ook op de behandeltafel. Ze verzette zich niet. De arts had nog niet in de computer gekeken en gaf daarom zijn eerste bevinding....mogelijk euthanasie. Het was een vriendelijke arts en keek daarna ook vragend toen de assistente erbij kwam en vertelde dat we natuurlijk een echo gingen doen. Het woord euthanasie bleef bij me hangen. Dat kwam als eerste in hem op, en niet voor niks. Daarna ging hij over als arts om alle mogelijke dingen te bespreken. Echo maken, wat komt daaruit? longontsteking, griepje, ze had hoge koorts, een hernia, botkanker....is alles op te lossen gezien haar leeftijd en medicatie? nee....wat de uitkomt ook zou zijn, ze zou er niet beter van worden. Hij zou haar 48 uur ter observatie op kunnen nemen. Maar het woord euthanasie bleef me bij. Ik wil haar geen 48 uur in een onbekende bench achterlaten met veel pijn. Ik heb de keus gemaakt en doorgezet...maar nu, 3 dagen later. Wat een spijt. Heb ik het wel goed gedaan, was het niet te vroeg? wat nu als het maar een griepje was, wat nu als....Ik heb zo'n verdriet, ik kan het geen plekje geven. 

Wat enorm verdrietig om zo je beste maatje te moeten laten gaan. Maar je hebt uit liefde gekozen om haar verder lijden te besparen. Dat is ontzettend moedig van je! 

Ik kan me voorstellen dat je twijfels hebt, dat is vaak een onderdeel van het rouwproces. Zeker wanneer je zelf de beslissing hebt moeten nemen.

Het enige dat ik kan adviseren is dat je in gesprek gaat met de dierenarts. Ter plekke was je zo vol angst en verdriet dat je misschien niet alles begrepen hebt. De dierenarts heeft vast zijn redenen gehad om euthanasie voor te stellen. Dat doen ze zeker niet zomaar. Maar om het totaalplaatje voor jezelf rond te krijgen is zo’n gesprek belangrijk denk ik. 

Heel veel sterkte!

Ik begrijp je Jodie, heb ik, had ik maar, als ik.....de dierenarts heeft de diagnose gesteld en liet het verder aan jou over, jij beslidt, en Jodie de dierenarts zegt dat niet zomaar hoor, echt niet, het is altijd heel verdrietig om je maatje kwijt te raken en een beslissing te nemen....te vroeg, nee, anders had de dierenarts een behandeling gestart, je niet schuldig voelen, het is heel verdrietig maar je hebt alleen aan jou hond gedacht, het kon niet langer....voor nu, koesterde mooie herinneringen, heel moeilijk, maar denk niet dat het te vroeg was, heel veel sterkte met jouw grote verlies.

Aller eerst, heel veel sterkte gewenst.

Verder sluit ik mij aan bij Hilde en Willemijn, de dierenarts begint niet zomaar over euthanasie en jij hebt de beslissing om haar verder lijden te besparen uit liefde voor haar gedaan.

Heel veel sterkte met het verlies van je lieverd je hebt het gedaan uit liefde voor je hondje je hebt zoveel lijden voor haar bespaard verdrietig altijd hier kennen we dat gevoel en steun je heel erg 

Hoe je dit hele verhaal begint en hoe je over haar schrijft zegt het al helemaal; je hebt altijd met de beste intenties gehandeld hebt altijd naar oplossingen gezocht voor elk probleem wat je hondje had. Je was zelfs zo dol op haar dat je zelfs een dieet voor haar gezocht hebt wat haar goed smaakte. Toen er geen oplossingen meer bleken te zijn heb je haar niet langer laten lijden in een uitzichtloze situatie. Dat is toch het beste wat je kon doen? Tuurlijk kun je wachten; je kunt altijd wachten. Maar dat is natuurlijk niet perse wenselijker of beter, zeker niet als een diertje aan het afzien is. Houden van is ook loslaten. 

Veel sterkte aankomende tijd, wat zal het stil zijn in huis...

Wat ontzettend verdrietig, heel veel sterkte !!

O Jodie, wat enorm verdrietig..... 

Ik snap best dat je er nog mee zit, dat je je lieve vriendin zo, toch best snel en onverwacht, moest laten gaan. 

Je hebt je uiterste best gedaan met je hond  die blijkbaar best veel medische problemen had. Maar je hebt haar nooit in de steek gelaten en altijd het beste voor haar gezocht. En jullie waren beste maatjes

Nu was ze heel ziek en dat voelde je goed aan.

Het was alleen niet zo duidelijk wat het dan was. 

De dierenarts vond het zo ernstig dat hij er geen heil meer in zag blijkbaar. 

Dat zou kunnen. Is zelfs heel waarschijnlijk. 

Maar toch had hij moeten zien dat het jou te snel ging..... 

Ik Ben het met je eens dat de da je wat meer tijd had moeten geven om te 'wennen' aan het feit dat het mis zou gaan met je lieverd. 

Niet door haar achter te laten in die praktijk daar maar door door jullie samen wat meer tijd te geven. Een uurtje ' bedenktijd' als het ware...... 

Nu voelde je je over vallen door de gebeurtenissen...... Het was ongetwijfeld inderdaad een hopeloze zaak en je hebt die lieverd verder lijden bespaard. Maar je had wat meer tijd mogen krijgen om hier naar toe te leven.

Voor je hondje heeft het niets uit gemaakt. Die was dood en doodziek. En is nu verlost van ellende. 

Laat dat je troost zijn...... 

En als je er aan toe bent: ga dan nog even terug om te praten met die da en laat je rustig uitleggen hoe en wat het nu precies zat.

Ik wens je alle mogelijk sterkte om dit verlies te verwerken

Wat een lieve reacties allemaal. Ze doen mij erg goed. Fijn om zoveel begrip te krijgen. Gek genoeg kun je die soms beter van vreemde krijgen die ook hondenliefhebbers zijn en begrijpen wat je meemaakt dan mensen die veel dichter bij je staan maar minder met dieren hebben. Ik ga zeker nog even bij de dierenarts langs. Ik weet dat ik het beste heb gedaan voor mijn maatje maar mijn eigen gevoel doet er nog veel langer over. Ik ben momenten helemaal misselijk van verdriet, het gevoel overheerst echt alles. Als iemand me toch eens zou kunnen vertellen hoe het met haar gaat....

Ja, Jodie..... Helaas weten velen van ons hoe het voelt. 

Behoorlijk plotseling je lieve maatje te moeten missen. ... 

Dat brengt je enorm van slag. En ja, dan kom je ook in een rouwproces. 

Want het is niet niks, je lieve maatje te moeten missen na zoveel jaren lief en leed. 

Vele mensen zullen gaan zeggen: zet je er overheen. 

Maar zo simpel ligt het niet. Het was een gezinslid.

Geef jezelf tijd om te rouwen en dit een plekje te geven.

En blijf er maar over praten hoor; hier of bij andere hondenvrienden. Want dat kan helpen

You'll Meet Me In The Light

I know that you can't see me
but trust me I'm right here
Although I'm up in heaven
my love for you stays near.

So oftten I see you crying
many times you call my name
I want so much to lick your face
and ease some of your pain

I wish that I could make you see
that Heaven indeed is real
If you could see me run and play
how much better you would feel

But our loving God has promised me
that when the time is right
you'll step out of the darkness and
meet me in the light.

(ik weet helaas niet wie dit gedicht geschreven heeft, anders zou ik die vernoemen)

Ik hoop zo dat het gedicht waar is...Hij is prachtig. Tranen rollen alweer over mijn wangen. 

Mensen in de omgeving zeggen inderdaad, het was maar een hond....maar nee hoor, het was mijn beste vriendin. 
Zouden honden een ziel hebben? of kunnen reincarneren...

Of honden een ziel hebben, of kunnen reincarneren.....een telefoonlijn van boven zou ik zo graag willen, om even te kunnen vragen hoe het is daar.....

" Of honden een ziel hebben, of kunnen reincarneren.....een telefoonlijn van boven zou ik zo graag willen, om even te kunnen vragen hoe het is daar..... "

Willemijn _ baasje van Bams _ en Ogin

Ja he....kon dat maar. Geloof wel dat er tolks zijn...maar eigenlijk weet ik niet of ik daarin geloof

Ik geloof zelf dat honden zeker een ziel hebben. Alle dieren. En ik geloof dat na hun overlijden deze ziel vrij is. Vrij van pijn en andere beperkingen. Vrij om te gaan en staan waar ze willen. Op kunnen gaan in de natuur. De wind, de regen, de sterren, de zonneschijn. Maar ik geloof ook dat een dier kan wachten op z’n baasje, dat onze liefde ze dicht bij ons houdt waardoor we ze ooit weer zullen zien. Om vervolgens samen weer onze weg te gaan.

Ja, je hebt het beste gedaan. Het draait om kwaliteit, niet om kwantiteit. Medisch is er veel mogelijk, maar het is vaak afvragen of we van alle opties gebruik moeten maken. 

Eerlijk gezegd denk ik dat veel mensen het gevoel van spijt wel kennen, ook als het met hun hond niet meer ging. Mijn vorige hond was 14, had een hernia in de rug, artrose in een knie en hij had pijn. Hij kon ook niet meer hurken om te poepen.

Ja, dan is het tijd. En ik heb met volle overtuiging die beslissing genomen. En toch had ik spijt. Volgens mij heeft spijt niets te maken met twijfel of het wel de goede beslissing was, maar met het feit dat wij als leek ineens moeten beslissen over leven of dood van een dier waarvan we houden. Dat is nou eenmaal niet natuurlijk. Artsen mogen hun geliefden ook niet behandelen, en wij moeten die beslissing maar nemen.

Een dierenarts zegt niet zomaar dat inslapen gerechtvaardigd is. Vaak zijn dierenartsen iets eerder ermee dan wij hondenvrienden, maar dat betekend toch dat een objectief persoon het een echte optie vind.

" Ja, dan is het tijd. En ik heb met volle overtuiging die beslissing genomen. En toch had ik spijt. Volgens mij heeft spijt niets te maken met twijfel of het wel de goede beslissing was, maar met het feit dat wij als leek ineens moeten beslissen over leven of dood van een dier waarvan we houden. Dat is nou eenmaal niet natuurlijk. "

Wilma en Dobby

Je beschrijft precies hoe ik me voel. Ja voor haar heb ik het gedaan, ook niet getwijfeld. Heb haar ook bewust niet laten opnemen, ik wilde zeker niet dat ze met heimwee in een hokje achter zou blijven. Dus de beslissing die ik genomen heb is zeker weloverwogen maar dan ineens, als je sterk voor haar ben geweest, haar in slaap het geaaid en getroost. Verteld dat ze mag gaan en dat ze rust mag zoeken....dan komt die spijt om de hoek...

Sneaky is dat, ja. Heel vervelend. Ik bedoel, het is niet alsof je zo wegwuift van 'ach ja, doe maar inslapen'.

Ik heb nadat ik Chico liet inslapen nog een jaar gedacht 'hadden we niet een rolstoel kunnen doen' en dat soort dingen. Na een jaar ging dat pas weg.

" Sneaky is dat, ja. Heel vervelend. Ik bedoel, het is niet alsof je zo wegwuift van 'ach ja, doe maar inslapen'.Ik heb nadat ik Chico liet inslapen nog een jaar gedacht 'hadden we niet een rolstoel kunnen doen' en dat soort dingen. Na een jaar ging dat pas weg. "

Wilma en Dobby

Ja ik herken dat heel goed...dat had ik maar...wat nou als...Ik geloof inderdaad dat het nog heel lang duurt voor het zou slijten en een plekje kan krijgen. Het geeft me al veel troost dat mensen hier willen luisteren naar mijn verhaal en ik het heel even van me af kan praten.

Ik heb dat gevoel ook gehad met mijn vorige hond het is zo menselijk om toch te twijfelen achteraf. Omdat de beslissing zo moeilijk is en definitief. Mijn hond had longkanker en op het laatst hoorde ik hem vanaf de bovenverdieping  beneden werken en puffen om nog genoeg zuurstof binnen te krijgen. Terwijl hij niets inspannends deed maar gewoon lag.

Het was echt compleet hopeloos hij takelde zo snel af. En nog heb je dat gevoel.... Geweldige hond was het.