dag mijn klein menneke

Het is zoo moeilijk. afgelopen zondag mijn kleine mannetje in laten slapen
Mijn Jack Russel Tibo liep al een tijdje scheef en draaide rondjes waarbij hij viel. zijn kop stak hij wel eens in het kussen en dwaalde rond in huis en ging op de gekste plekken liggen. Het ging gewoon niet meer. hij was 17 jaar...
Zondag was voor mij de allerverschrikkelijkste dag. Ik heb mijn mannetje in moeten laten slapen. de dierenarts zei dat hij geen pijn had. waarschijnlijk had hij wel en tumor in zijn hersentjes en waarschijnlijk zou hij zich beroerd voelen...
Ik ben zo intens verdrietig. ik kan het wel met een paar mensen over hebben maar de meeste reageren zo raar. voor mij was het mijn allesje en was als een broertje voor me. nu is alles leeg. mijn moeder is er helemaal over de rooie van. zij is nierpatiënt en had veel troost aan hem. alleen kon ze hem niet meer goed verzorgen. Ikzelf heb het er ook heel moelijk mee. we hebben hem rond half 1 in laten slapen en om 4 uur moest ik naar het crematorium gaan om hem af te geven. dit moest wel vanwege mijn situatie omdat ik studeer aan de andere kan van Nederland en graag bij hem wilde zijn.... Het ligt mij zo zwaar dat ik niet normaal kan functioneren en mis hem zo erg.....Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik voel me schuldig dat alles zo gehaast moest gebeuren. hij heeft geen afscheid van zijn favoriete plekjes kunnen nemen en ik heb hem uit de mand meegenomen in de auto om nooit meer thuis te komen. Dit zit mij zo dwars en heb daar spijt en verdriet over.. Ik voel mij ook erg eenzaam en alleen....mijn knappe Tibo'tje 

Heel veel sterkte weet hoe het is een lieverdje te moeten laten inslapen het verdriet en gemis is erg groot heb het ook meegemaakt zoals vele hier we begrijpen je verdriet héél veel sterkte verder 

17 jaar, tuurlijk is dat een heel groot gemis, zoveel jaren bij je geweest en jpuw alles.....je bent tot het laatste toe bij je vriendje gebleven, ga jezelf niet schuldig voelen, nergens voor nodig.....17 jaar oud , en nu een heel leeg huis...praat er over met je mams, doe dat veel, huilen helpt...en ik geef je een goede raad, droog je tranen en denk eens aan al die mooie herinneringen die je hebt, vol plezier, zoek een mooie foto uit en geef dat een mooi plekje bij je thuis.....zondag afscheid genomen van je liefste vriendje, het is nog zo vers, het heeft echt veel tijd nodig om het leven weer op te pakken, probeer het een goed plekje te geven, en kijk naar al die herinneringen die je samen al die jaren hebt doorgebracht...rouwen moet, maar kijk vooruit....

Op een wolk Oh zo hoog,

zit hij lekker zacht.

Kijkt hij naar de regenboog,

de maan die naar hem lacht.

Sterretjes blinken om hem heen.

de zon verwarmt zijn huid.

Hij is daarboven niet alleen,

Hij is jou  vast vooruit.

Ik denk.niet dat een.hond bewust afscheid neemt van vanalles en weet dat hij naar de DA gaat om ingeslapen te worden. Dat is meer een ritueel voor het baasje. Je hond heeft daar geen last van gehad dus.

Heel veel sterkte,ik begrijp hoe jij je voelt.Het doet zo ongelofelijk zeer om je dierbare vriendje te moeten laten gaan.

Heel veel sterkte hoor. Voel je niet schuldig, je hebt het goed gedaan.

Heel veel sterkte voor jou en je moeder.

Voel je niet schuldig, je hebt de juiste beslissing genomen, je hebt je lieverd lijden bespaart.

Mensen denken vaak het was "maar" een hond, wij weten wel beter hier, dus kom maar hier naar toe als je wilt praten.

Zo herkenbaar, dat grote verdriet als je je beste maatje moet missen.... 17 jaar is een hele tijd! Hij heeft een fijn leven samen met jullie gehad, laat dat een troost voor je zijn. Nu overheersen de tranen,maar er komt een tijd dat je met een glimlach alle mooie herinneringen kunt ophalen. Heel veel sterkte voor jullie

Heel veel sterkte voor jou en je moeder. Wat hierboven al gezegd word, voel je niet schuldig. Nu overheerst het verdriet maar over een tijdje denk je met een glimlach terug aan alle mooie herinneringen. Dit klinkt cliché maar is echt waar.

Heel veel sterkte voor jou en je moeder. Het is goed dat je mee bent gegaan om je kleine mannetje weg te brengen. Als onze vriendjes vertrekken lopen dingen zoals ze lopen helaas qua timing Hoe verdrietige beslissingen we ook moeten nemen. Het belangrijkste is dat je mee was met je klein vriendje.. Nu komt het grote verdriet...het gemis.. Afgelopen jaar mijn beide mannetjes verloren dus weet goed hoe het voelt. Wens jullie veel kracht toe. Jullie kleine vent heeft een prachtig leven gehad bij jullie, vol liefde.

Hoi Jolanda,

ik leef zo erg met je mee, ik ben afgelopen maandag mijn american bulldog Torro zomaar opeens verloren. ik begrijp en voel je verdriet en de leegte die hij achterlaat. Ik weet ook niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan, maar ik moet er mee omgaan. Ik huil mijn ogen eruit en zie er ook niet meer uit. Het intense verdriet wat jij voelt voel ik ook. Ik wist niet dat dat kon.

Niet iedereen begrijpt het verdriet wat wij hebben na het verlies van onze honden. Het is ook helemaal niet gek. Ik geef wel aan mijn verdriet toe, als iemand vraagt of het met me gaat zeg ik nee, en als wil ga ik gewoon janken. 

ik geeft het maar de tijd ik weet het ook anders niet, ik probeer aan leuke dingen te denken die ik met hem deed. ik rouw dat staat vast. en iedereen doet dat op zijn haar manier. ik heb me ingeschreven op dit forum omdat ik hier baasjes tref die hetzelfde hebben meegemaakt. En daar vindt ik veel troost aan. Iedereen super aardig. Dat de dood van mijn hond mij zo diep treft had ik nooit verwacht. 

ik hoop dat mijn woorden jou ook een beetje helpen, netzoals de mede forummers mij moed in hebben gesproken sinds eergisteren.

ik wens je echt heel veel sterkte

Ingrid

foto van Torro 

Heel veel sterkte!

Jolanda je hebt gedaan wat je kon.

17 jaar is echt zo wat het maximum uit een hondenleven gehaald.

Ik denk dat er weinig zijn die nog ouder worden.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het niet pijnlijk is! Integendeel.

Maar jullie hondje was op en het was zijn tijd.

Hopelijk kunnen jullie straks aan de mooie momenten terug denken.

Heel veel sterkte om het grote gemis van Tibo een plaats te kunnen geven.

Allemaal heel erg bedankt voor de reacties. Ik merk dat op dit forum wordt meegeleefd met het verdriet van de baasjes van je overleden vriendje. Het geeft mij kracht en steun en ik ben jullie allen ook zeer dankbaar. Vandaag ga ik zijn as halen en heb alles afgezegd om dit in rust een plekje te geven.

Heel veel sterkte vandaag.

Dank je wel

Heel veel sterkte voor jou en je moeder.

Nog heel veel sterkte Jolanda we leven echt met je mee je lieverd voor altijd in je hart 

Hoi jolanda,

Ik hoop dat alles  goed is gegaan vandaag.

Groetjes

Ingrid

Nog heel veel sterkte vandaag Jolanda gedenken de mooie herinneringen aan je lieverd 

Het is nu anderhalve week dat ik mijn allerliefste vriendje heb moeten verlaten. Wat mis ik hem zo. Nu merk ik ook echt de leegte in mijn leven. Er zit niks meer op mij te wachten als ik thuis kom. Dat vind ik nog het allermoeilijkste van allemaal. Ik heb de mand  of steeds in de kamer staan en ook zijn speeltjes liggen erbij. Dat geeft wel mooie momenten. Herkennen jullie dit ook? Ik rouw nog steeds heel erg maar wordt wel iets minder. Ik begin het nu een plaatsje te geven en dat ik toch goed gehandeld heb voor mijn vriend. Ik hoop echt dat ik hem grote leed heb bespaard.

Je deed er goed aan Jolanda hem groot lijden te besparen natuurlijk is het erg verdrietig en missen doe je vanzelf ik heb me ook schuldig gevoeld eerder maar voor hen is het best je moet verdriet tijd geven en schrijf maar van je af het helpt we steunen je hier heel veel sterkte meisje 

Twijfel vooral niet of je er goed aan gedaan hebt om hem te laten gaan, want je hebt hem meer pijn en leed bespaart.

Zoals elke hond is, was hij er ook altijd voor jou, het enige wat wij voor hun kunnen doen is ( klinkt misschien gek, maar je begrijpt me wel) gelukkig ingrijpen voordat het nog erger word, dat heb je gedaan.

Natuurlijk mis je hem enorm, want hij was er altijd, het thuiskomen is niet leuk meer, heel herkenbaar.

Ik wens je veel sterkte toe en doe het rouwen in jou tempo.

Vandaag echt weer een dikke dipdag. Het verdriet slijt wel een beetje maar vandaag is het echt heel zwaar. Ik had echt niet gedacht dat de dood van mijn tibotje zo zou inhakken. 

Heel veel sterkte lieve Jolanda schrijft het van je af het helpt we hebben sommige dagen meer moeite mee dan andere het missen blijft voor altijd maar je lieverd is heel dicht bij je in je hart veel sterkte dikke knuffel van ons xxx 

Ik zie het nu pas. Wat vreselijk. Hoe oud ze ook zijn, het is altijd te vroeg. Het raakt me, te meer omdat hij zo veel lijkt op mijn hondenventje Luca, die ook in de hondenhemel is. Ik kan niet anders zeggen, dat ik je heel veel sterkte wens. Hij is voor altijd in je hart.  

He jolanda,

Ik snap het die dagen komen me bekend voor. Ik leef met je mee.

Dikke knuffel

Ingrid

Het is allemaal heel erg zwaar en o wat mis ik hem zo... de afgelopen week heb ik dit geschreven, mocht ik een plakboek maken. Helaas is mijn Nederlands  niet zo goed en vind het laatste gedeelte niet zo mooi. Maar misschien helpt het ook andere die hun dierbare vriendje kwijt zijn

1) hallo. Ik ben Tibo. Ik ben een sterke stoere jack Russell en ik wil.jullie vertellen wat ik zo allemaal beleeft heb bij mijn baasjes. ????

Op een dag kwamen er mensen naar mij kijken. Ik vond ze erg interesant, die mensen en nam een kijkje. Ik liet weten dat ik er was. Whaf! Whaf!
Vervolgens mocht ik mee!

Na lekker vertroeteld te zijn kwam ik dus bij mijn echte baasjes terecht. Ik wilde gelijk alles verkennen. Alles was nieuw en interessant maar bang was ik niet.

Ik miste mijn mama wel. Ik heb veel gehuild. Mijn baasjes stopte een pantoffel met een wekker daarin in mijn mandje. Dat leek op de hartslag van mamma. Dat hielp. Nu voelde ik mij veilig

Ik ontdekte veel. Eens gingen we wandelen met de jonge baasjes. Er lagen allemaal gekleurde dingen op het pad dat bewoog. Dat vroeg om spelen en zo rende ik achter de herfstblaadjes aan. Het waren er zoveel dat ik daarna uitgeput in mn mandje ging liggen hahaha

Ik leerde om een pootje te geven als er iets lekkers was. Ik mocht alleen een koekje pakken als die met de rechterhand gegeven werdt. Maar waarom ik de andere kant niet mocht, weet ik niet precies maar ik werdt extra toegemoedigt als ik het goed deed

[ ] Ik heb ook wel eens stoute dingetjes gedaan hoor en soms kreeg ik wel eens een standje maar mijn baasjes waren erg lief en goed voor me. Een baasje noemde mij broertje. Dat klonk mooi en als ze riep wist ik dat ik naar haar toe moest komen voor een liefdevolle knuffel of een zoen op mijn hoofd. Daar genoot ik van?
Een greep met stoute dingetjes
- internetkabel doormidden bijten
- suikerpoeder door de keuken strooien waar ik zo trots op was
- mijn baasjes buiten opsluiten
En ja. Was stiekem erg leuk ???? hihi.

Spelen was mijn lust en mijn leven. Ik vond balletjes het allerleukste. Als ik er een zag, dan moest hij mee, hoe zwaar hij ook was. Dan droeg ik hem mee naar huis. Zo had ik een kleine verzameling en wist precies welke bal ik.moest pakken als een van mijn baasjes ernaar vroegen.

Ook wilde ik het vrouwtje helpen in huis. Zo repareerden ze een jas van het baasje maar het baasje droeg wel meer dan die jas, dus pakte ik de pet en liet die haar zien

Om nog terug te komen op mijn balletjes. Ik deed graag met mijn baasjes een spelletje op tafel. Dan zaten we bij elkaar en rolden de bal over de tafel. Met mijn neus of poot rolde ik de bal weer door. Soms moest ik te lang wachten naar mijn zin en werdt daardoor fanatiek. Het moest sneller en ik wilde winnen!

Ik was trouw aan mijn baasjes. Niets was teveel gevraagd. Ik waakte over het huis. Bleef bij de deur wachten en vond het heerlijk om bij het baasje achter zijn rug te zitten en mijn kopje tussen zijn arm te leggen. Dan aaide hij me en ik voelde mij veilig.

Knuffelen en kroelen was ook heerlijk. Dan ging ik op mijn rug liggen en kroelen ze over mijn borst en buikje. Dat was zo fijn.

Ook wilde ik naar mijn baasjes als iemand verdrietig was. Dan wilde ik ze troosten door te laten merken dat ik er was. Ik drukte mijn neusje tegen het been aan en keek ze aan. Als iemand ziek was; ging ik kijken of ik ze kon helpen. Dan sta ik op mn achterpoortjes en soms mocht ik bij ze liggen. Net als een knuffekdier lag ik tegen ze aan. Ik verwarmde ze en trooste mijn baasje en liet ze weten dat ik voor ze waakten

Mijn favouriete plekjes? Tja, dat waren er wel wat. Ik wandelde graag over straat aan de lijn. Toen ik klein was, dachten de mensen dat ik een speelgoedhondje was. Nou ja. Nee hoor. Ik ben echt! Ik snuffelde graag in de struiken en nam er de tijd voor als ik de kans kreeg. Ik liet ook weten dat ik nergens bang voor was....
De tuin was ook zo'n plekje. De tuin was van mij en geen andere dieren mochten komen. Wat heb ik vogeltjes opgejaagd en naar duiven geblaft die hoog in de boom zaten whaf! Whaf! Maar die bleven meestal zitten en lachten mij uit.

Nadat ik ouder werdt, werdt ik ook wat rustiger. Snuffelen deed ik nog steeds erg graag. Wandelen was mijn favouriete bezigheid en haalden mijn baasjes over om de straat op te gaan. Normaal gesproken ging ik alleen niet naar buiten als het regende. Niemand wil een nat pak hebben. Maar als we toch de straat op gingen, gaf ik er niks om. Ik wist dat er thuis een warme handdoek klaarlag om af te drogen. Mmmm heerlijk!
Slapen vond ik ook erg fijn. Lekker in mijn eigen mandje in een warm huis. Soms werdt ik wakker gemaakt door een van mijn baasjes die mij liefdevol streelden over mijn kop. Dan keek ik ze aan en liet weten dat ik het fijn vond en waardeerden wat ze voor mij deden.

Toen ik een bejaarde hond werdt werdt alles minder. Mijn baasjes zorgde heel goed voor mij en ik deed het rustig aan
Een paar keer per week werdt ik verwend met lange vingers. Die kreeg ik al sinds ik een kleine Tibo was. Ik wist precies wanneer dat vrouwtje op bezoek kwam. Vroeger zat ik klaar bij de deur om haar te verwelkomen. Nu kwam ze naar mij toe om mij wakker te maken. Vaak kreeg ik een koekje en dan gingen we wandelen. Ze wist wat ik wilde haha. Daarna bij thuiskomst kreeg ik er weer een. Mjam! Soms ging ik wel eens logeren bij dat vrouwtje. Ze had voor mij een speciale plek en ik bleef aan haar zijde. Wat was ze lief voor me.

Mijn leven samengevat. Ik heb een mooie tijd gehad met liefdevolle en zorgzame mensen. Ik hoorde bij het gezin en daar was ik erg dankbaar voor. Ik lwam niets tekort en wilde ik spelen of aandacht, dan vroeg ik er om door mijn neus tegen hun been aan te drukken. Desnoods met de bal maar liet hen weten dat ik er was en ook voor hun klaarstond.

Ik ben trots dat ik hun maatje mocht zijn.

Een pootje en een blaf

Tibo ?

Wat een lief verhaal zeg. Tibo heeft een prachtig leven gehad zo te lezen. Een vrolijk boefje was het. 

Ik moest wel even grinniken om de poedersuiker. Wat zal dat een bende zijn geweest, hihi.

Mooie herinneringen aan je kleine grote vriendje 

Sterkte