Bange hond 
Hallo,
Wij hebben sinds 3 weken en Jack Russell teefje van vijf jaar oud. We hebben haar bij de fokker weg gehaald. Ze werd daar gebruikt voor de fok.
Toen ze een week bij ons was hebben we haar naar de dierenarts gebracht vanwege een slecht gebit Ze moesten 4 kiezen en 6 tanden trekken.
Deze Jack is ontzettend bang voor onze zoon van 14 jaar. Ze is ook bang voor veel andere dingen en heeft (behalve als ze met ons is) voortdurend de straat tussen de benen.
De 17e oktober hebben we een afspraak bij een gedragstherapeutische voor haar maar ik zou graag in de tussentijd willen weten wat te doen met de angst voor mijn zoon. Hij wil zo graag met haar knuffelen enzo maar ze loopt Alleen maar voor haar weg.. Wat lekkers durft ze haast niet aan te pakken Gelukkig bijt ze niet.
Laat je zoon eens een dag alleen thuis met de hond. Met een boek of tablet of zijn mobieltje op de grond gaan zitten en een kring van snoepjes om hem heen leggen op 1,5 meter.
Niet naar de hond kijken, geen geluid maken, volledig negeren, ook als ze het snoep op eet.
Is het op dan een nieuwe kring leggen (rustig bewegen!) 20 cm dichterbij en herhalen. Het kan even duren maar uiteindelijk zal de hond snoep van zijn been of arm of hand afpakken. Dan kan je overgaan op aanbieden op de hand (zonder kijken, zonder geluid).
Als hij dat een paar keer herhaald kan hij haar zo lokken en voorzichtig naar haar gaan kijken als ze het snoep komt halen. Als laatste voeg je dan zacht geluidjes maken toe.
Dan is de dag wel om maar kan hij het ook uitbouwen terwijl jullie thuis zijn. Heel rustig steeds een heel klein stapje verder tot hij kan bewegen, haar kan aaien en zelfs kan roepen.
Hoe moeilijk het ook voor hem zal zijn, laat je zoon de hond vermijden. Niet proberen te aaien of knuffelen. Niet uitlaten, niet roepen, niet lokken, met een boogje er om heen als de hond ergens ligt.
Hij kan eventueel wel eten geven maar als de hond niet durft te eten waar hij bij is, dan na het neerzetten van de bak gewoon weglopen. Ook hierbij geen aai proberen te geven.
Als de hond nu bang is van je zoon, moet ze namelijk eerst leren dat hij helemaal niets doet, voordat ze kan leren dat als hij iets doet, dat niet eng is.
De tip van Liz kan ook helpen!
Hoe dan ook zal hij veel geduld moeten hebben.
Oeh ja, geduld heeft hij niet hij was zo blij met een hondje. . Ik vind het wel sneu voor hem . Maarja
Niet naar de hond kijken, geen geluid maken, volledig negeren, ook als ze het snoep op eet.
Is het op dan een nieuwe kring leggen (rustig bewegen!) 20 cm dichterbij en herhalen. Het kan even duren maar uiteindelijk zal de hond snoep van zijn been of arm of hand afpakken. Dan kan je overgaan op aanbieden op de hand (zonder kijken, zonder geluid).
Als hij dat een paar keer herhaald kan hij haar zo lokken en voorzichtig naar haar gaan kijken als ze het snoep komt halen. Als laatste voeg je dan zacht geluidjes maken toe.
Dan is de dag wel om maar kan hij het ook uitbouwen terwijl jullie thuis zijn. Heel rustig steeds een heel klein stapje verder tot hij kan bewegen, haar kan aaien en zelfs kan roepen. "
Heel goed, en hoe rot het ook is, geef de hond alleen eten die je zoon de hond geeft.....zodat er een band kan ontstaan....wat Vera daar zegt....zeker waar, maar hoop dat de hond honger heeft en zijn angst dan opzij zal zetten.....
Tja, als het echt bedoeld was dat hij / het gezin een hond kreeg om mee te knuffelen, dan zal je zoon niet anders kunnen dan geduld hebben en dan moet je nog kijken of ze ooit toegankelijker wordt richting hem.
Niet laten knuffelen.
Laat hem voorlopig alleen het eten geven, zonder poespas gewoon neer zetten.
En wacht af wat de therapeut aangeeft.
Dat zal de oorzaak dan ook zijn; geen geduld dus toch aandringen, vastpakken, blijven proberen..
Als hij geen geduld heeft dat zou ik de tip die ik eerder gaf absoluut niet proberen.
Als hij geen geduld heeft dat zou ik de tip die ik eerder gaf absoluut niet proberen. "
Nee hoor, hij dringt niet aan, pakt niet vast etc. Hij vind het wel heel erg jammer
Hoe uit zich het niet hebben van geduld hierin dan?
Hij heeft het liefst dat ze gelijk in zijn armen springt maar dat gebeurt natuurlijk niet. Hij heeft haar nu eten (maakt het klaar en zet het bakje op de grond) en heeft bv de Kong met wat lekkers erin. Hij heeft geen geduld in de zin van dat het allemaal niet snel genoeg gaat.. Hij forceert niks
Misschien was dit hondje dan niet helemaal de juiste keus voor jullie gezin. Nu zij er eenmaal is toch duidelijk maken aan je zoon dat deze hond heel veel tijd nodig heeft om te ontdooien en juist zoveel mogelijk met rust gelaten moet worden. Ondertussen kun je hem inderdaad laten voeren maar dan zonder druk op contact. Goed dat jullie al een afspraak voor een GT hebben!
Vrees ik ook voor.
Waarschijnlijk heeft het bij de fokker veel te weinig gezien en is het zeker niet gesocialiseerd met kinderen.
Zaten ze alleen in kooien bij die fokker of leefden ze in groep samen (=is hij zijn groep ook nog eens kwijt,loopt hij helemaal verloren...)?
Ik denk dat het tussen jullie zoon en de hond uiteindelijk wel goed komt. Hier een hondje uit het buitenland en zodoende ook niet 'normaal' gesocialiseerd. Dus alle mensen waren in het begin eng en konden letterlijk niet naar haar kijken en ze kroop al weg. Inmiddels heeft ze een selecte kring mensen die haar zelfs mogen knuffelen, degene die hier als eerste toe gingen behoren waren na mij en mijn vriend (daarmee leeft ze in 1 huis) de mensen die juist niet zo in haar geïnteresseerd waren. Bij deze mensen kon ze zelf op haar tijd toenadering zoeken en deze mensen reageerde daar dan ook niet echt op, totaal niet bedreigend dus.
Ik denk dus ondanks dat jouw zoon zich niet direct opdringt, wel veel met haar bezig is. Bijvoorbeeld naar haar kijken, tegen haar praten/geluidjes maken en wanneer ze bijvoorbeeld (later) toenadering zoekt hier meteen op reageert. Uit mijn ervaring heeft dit zeker wel een effect bij bange honden ondanks dat er niet geforceerd wordt voelen ze vaak haarfijn aan dat die persoon 'iets' van ze wilt.
Mijn eerste optie zo dus zijn dat hij bijvoorbeeld wel het eten klaarmaakt, zonder te kijken neerzet en haar verder totaal negeert (dus ook niet kijken hoe ze het al dan niet opeet). Dit is uiteraard voor hem heel moeilijk om te doen maar ik denk dat het wel effectief zal zijn. Het is natuurlijk ook niet zo dat hij het helemaal verpest door een keer wel te kijken hè maar het proces gaat denk ik vlotter als de hond merkt dat er vanuit hem niks van haar verlangd wordt. Mocht ze uiteindelijk toenadering zoeken dan kan hij haar het beste negeren (ook niet non-verbaal) waarschijnlijk zal ze dan een beetje komen snuffelen en weer weglopen als ze merkt dat er niks gebeurt durft ze weer vaker en langer te komen.
Succes!
Waarschijnlijk heeft het bij de fokker veel te weinig gezien en is het zeker niet gesocialiseerd met kinderen.
Zaten ze alleen in kooien bij die fokker of leefden ze in groep samen (=is hij zijn groep ook nog eens kwijt,loopt hij helemaal verloren...)? "
14 jaar is geen klein kind meer.
Waarschijnlijk heeft het bij de fokker veel te weinig gezien en is het zeker niet gesocialiseerd met kinderen.
Zaten ze alleen in kooien bij die fokker of leefden ze in groep samen (=is hij zijn groep ook nog eens kwijt,loopt hij helemaal verloren...)? "
Het hondje was wellicht niet de beste keus voor ons gezin. Dit is echter geen reden om haar weg te doen We zullen er alles aan doen om het haar zo aangenaam Mogelijk te maken..
Hoi Chantal,
Wat fijn om te horen dat jullie het haar zo aangenaam mogelijk willen maken.
En haar gelukkig niet opgeven.
Met heel veel geduld en liefde kom je een heel eind en is de beloning en dankbaarheid van jullie hond
nog veel groter!!
Heel veel succes!!
Ik hoop dat je ons op de hoogte blijft houden.
ps en het is pas 3 weken het hondje heeft ook rustig de tijd nodig.
Zo te horen krijgt deze dat ook van jullie.
MOOI!!!!
3 weken is nog maar heel kort. Knap dat je zoon haar wel met rust laat. Dat wordt in de toekomst vast wel beloond.
Super dat jullie haar een thuis geven.
Dit vond ik wel mooi omschreven en toepasbaar op dit topic:
De realiteit is soms keihard.
Ik krijg zo nu en dan een vraag over een, in het perspectief van de begeleider, ‘tekortkoming’ van de hond. Vaak gaat het dan om een hond die andere mensen of specifiek kinderen niet leuk vindt, moeite heeft met andere honden of een bepaalde tak van sport niet kan of leuk vindt.
Mensen die zo’n vraag stellen hopen van harte dat ik met een gewenste oplossing kom en een bevredigend antwoord geef. Maar vaak is mijn antwoord verre van bevredigend, sterker nog, mijn antwoord drukt mensen met hun neus op de feiten.
In één klap is hun perfecte plaatje in duigen. Nu zitten ze met een hond die kinderen doodeng vindt en daar niet mee geconfronteerd wil worden. Nu niet, nooit niet! Al train je tot dat je een ons weegt…
Dat komt even keihard aan, maar het is wel de realiteit.
Iedereen heeft een bepaald beeld gecreëerd wanneer ze een hond aanschaffen, vaak is het totale plaatje al geschetst voordat er überhaupt een hond in huis is. De één wil een bepaalde sport doen, de ander wil de ideale gezinshond die iedereen leuk moet vinden, en weer een ander wil gezellige wandelingen in het hondenpark maken, deze hond moet alle honden dolletjes vinden.
Maar wat als je hond andere honden nou heel spannend vindt? Niet omdat ze iets naars heeft meegemaakt, of omdat ze slecht is gesocialiseerd maar omdat het nou eenmaal zo is. De reden is niet altijd belangrijk, soms zijn dingen te trainen en goed te begeleiden.
En soms is iets zoals het is en zal je dat moeten accepteren. Het doet even pijn, misschien ben je gefrustreerd, maar het komt heus wel goed.
Adem in, adem uit en stel je beeld bij. Leer te accepteren dat niet alles te veranderen is.
Dat jij een ander beeld had van het hebben van jouw hond is iets waar jouw hond niets aan kan doen. Je hond heeft er niet voor gekozen om bij jou te komen wonen.
Doordrammen en stug blijven volhouden heeft echt geen zin, die hond die mensen zo eng vindt gaat naar alle waarschijnlijkheid agressie inzetten als ze steeds tot het uiterste wordt gedreven in confrontaties met andere mensen.
Laat je perfecte plaatje los, en kies voor je hond.
Jikke en Otje, mijn eigen honden, hebben ieder hun ‘dingetjes’ Jikke vindt mensen doodeng en Otje vindt honden enorm spannend.
Vroeger kon ik mopperen wanneer Jikke een grote mond opzette tegen mensen. Nu zorg ik dat ze zich minder snel bedreigd voelt, door mensen vóóraf duidelijk te vertellen dat ze Jikke met rust moeten laten, ook als ze alleen even komt snuffelen is dit geen vrijbrief om haar te aaien. Dit geeft haar rust en een veilig gevoel. Ook zorg ik dat ik een barrière vorm tussen vreemde mensen en haar.
Otje vindt honden erg spannend, er is nog nooit iets gebeurd en dat wil ik ook graag zo houden. Ik doe er alles aan om te voorkomen dat ze in een lastige situatie komt. Zo wandelen we in afgelegen gebieden en komen we nooit in hondenparken. We trainen wel, maar niet met als doel honden ‘leuk’ te maken. Ze mag zijn wie ze is en als daarbij hoort dat ze honden niet leuk vindt is dat meer dan prima.
Lastig? Nee eigenlijk niet, door hun bijzonderheden te accepteren ervaar ik het niet als negatief of lastig. Door die paar aanpassingen te waarborgen, reduceren we enorm veel stress. En minder stress zorgt voor een gelukkig leven.
Iemand nemen zoals die is, voor honden is dit vanzelfsprekend. Nu nog andersom 
????
De realiteit is soms keihard.
Ik krijg zo nu en dan een vraag over een, in het perspectief van de begeleider, ‘tekortkoming’ van de hond. Vaak gaat het dan om een hond die andere mensen of specifiek kinderen niet leuk vindt, moeite heeft met andere honden of een bepaalde tak van sport niet kan of leuk vindt. "
Er gaat iets mis met quoten, maar de gehele tekst van je bericht sla ik op... vooral om dat stukje dat het helemaal niets met de socialisatie vandoen hoeft te hebben; dat een hond soms gewoon zo is.
Leuk om uit juist jouw toetsenbord te lezen! 
Leuk om uit juist jouw toetsenbord te lezen! "
Tuurlijk kan een goed gesocialiseerde hond na het nest ook al eens een trauma oplopen.
Je hoeft hier de topics over hoe sommige mensen met hun pups omgaan maar te lezen.
Beetje gezocht Liz.
Ik weet dat jij niet in goede socialisatie van pups in het nest wil geloven, maar gelukkig denkt de wetenschap er anders over.
Lees je link nog een keertje door:
>het hoeft niet aan de socialisatie te liggen EN er hoeft geen enkel trauma te zijn opgelopen; soms is een hond gewoon zo.<
>het hoeft niet aan de socialisatie te liggen EN er hoeft geen enkel trauma te zijn opgelopen; soms is een hond gewoon zo.< "
Komt er gewoon op neer dat ze de oorzaak van het trauma niet weten.
Ongeveer zeven maanden geleden nam ik Harrie erbij een mopsje van toen 10 maanden ,
Harrie vond mijn vriend doodeng ,griezelige man die soms naar hem keek ,dag harrie zei en hem uit wilde laten .
Vriend is zich gewoon totaal niet met harrie gaan bemoeien ,heeft hem nooit wat lekkers gegeven ,nooit zijn eten gegeven gewoon genegeerd ,en na een week of vier ,vijf begon harrie toenadering te zoeken bij hem ,en langzaam aan steeds meer ,nu zijn ze gek op elkaar harrie duikt niet meer weg voor hem ,Zit smorgens gezellig bij hem en vindt alles best .
Harrie was natuurlijk veel jonger toen hij hier kwam als jullie jack russell,die misschien met meerdere honden geleefd heeft ,maar ook met jacks werkt negeren het beste ,niets opdringen ,geen lekkers of eten laten geven door je zoon ,Gewoon totaal negeren ,zelfs niet uit laten en als je dan enkele weken verder ben is er grote kans dat ze zelf toenadering gaat zoeken bij hem .
Het werkt niet altijd want twee jaar geleden kreeg ik een jack van vier jaar terug en die moet nog steeds niets van kinderen of mannen hebben ,dat is echt een vrouwenhondje .
Harrie vond mijn vriend doodeng ,griezelige man die soms naar hem keek ,dag harrie zei en hem uit wilde laten .
Vriend is zich gewoon totaal niet met harrie gaan bemoeien ,heeft hem nooit wat lekkers gegeven ,nooit zijn eten gegeven gewoon genegeerd ,en na een week of vier ,vijf begon harrie toenadering te zoeken bij hem ,en langzaam aan steeds meer ,nu zijn ze gek op elkaar harrie duikt niet meer weg voor hem ,Zit smorgens gezellig bij hem en vindt alles best .
Harrie was natuurlijk veel jonger toen hij hier kwam als jullie jack russell,die misschien met meerdere honden geleefd heeft ,maar ook met jacks werkt negeren het beste ,niets opdringen ,geen lekkers of eten laten geven door je zoon ,Gewoon totaal negeren ,zelfs niet uit laten en als je dan enkele weken verder ben is er grote kans dat ze zelf toenadering gaat zoeken bij hem .
Het werkt niet altijd want twee jaar geleden kreeg ik een jack van vier jaar terug en die moet nog steeds niets van kinderen of mannen hebben ,dat is echt een vrouwenhondje . "
Bedankt voor je reactie. Hij geeft haar nu als hij uit school komt wat lekkers en daarna laat hij haar met rust. Uitlaten alleen als het niet anders kan. Hopelijk zoekt ze over een tijdje wat toenadering. Ik denk van wel Het gaat elke dag een heel klein beetje beter met haar.. Ze is er ook nog kort natuurlijk
Ja drie weken is nog niets ,en ze heeft veel veranderingen al gehad ,
Dierenarts bezoek ,gebit onder narcose schoongemaakt ,De andere omgeving ,haar vaste mensen kwijt een totaal ander ritme is normaal al anders voor een hond maar voor een angstige hond helemaal .
Gewoon de tijd geven en alles langzaam opbouwen ,
Ook even in de gaten houden dat de gedragstherapeut niets forceert,
Succes met haar .
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?