Verdriet en schuldgevoel inslapen Floris

Dag allemaal,

Afgelopen vrijdag is mijn Toller Floris overleden. Hij is 11.5 jaar geworden. Hij had ernstige spondylose en de laatste week kon hij nauwelijks nog lopen. Zijn zenuwen vielen uit. Hij had ook pijn. Floris kon niet meer doen wat hij het liefste doet: rennen, spelen en zwemmen met zn bal. Hij werd compleet van mij afhankelijk. Ik moest m bijna oceral dragen omdat hij na 3 stappen door zn achterpoten zakte. Hij werd ook steeds banger als ik wegging bij hem. Zelfs al was t naar de slaapkamer om naar bed te gaan. Dan piepte hij en probeerde zijn lijfje naar mij toe te slepen...Ik tilde hem op en droeg hem naar mijn bed. Ik zou hem met liefde de hele wereld over hebben gedragen...en hij wílde nog wel alles doen maar t lukte niet meer. Hij werd daar steeds ongelukkiger onder. Hij liep met zn kop omlaag en zijn staart omlaag. Het was n Toller met de energie van 5 Tollers. En dan overdrijf ik niet...Zelfs tot n maand of 2 geleden was ie nog zo actief terwijl t toen al ernstig moet zijn geweest. Maar met zijn wilskracht en liefde en passie voor spelen en zwemmen ging hij door. En toen ineens was t klaar...

Ik heb dus de moeilijkste beslissing van mn leven genomen. Om hem rust te geven. Hij was ook zo moe van n wandeling van 5 minuten omdat zijn lijf niet meer wilde. Hij is thuis op mijn bed en in mijn armen ingeslapen.

Maar Jezus wat is dit onbeschrijfelijk moeilijk zonder hem. En naast t verdriet heb ik nu ook schuldgevoel...Hij wilde alleen maar bij mij zijn...ondanks alles. En nu voelt t alsof ik hem heb 'weggedaan'...had Ik hem moeten laten leven...met pijn en dat ie niks meer kon. Zelfs naar zn waterbak komen was n marteling. Die had ik uiteraard al dicht bij hem staan. En hij was ook heel verdrietig dat ie niet meer kon komen kijken als ik iets ging doen. Je zag hem gevangen zijn in zijn lijf...

Wat n worsteling is dit. Al die gevoelens. En wat n gemis...Ik huil constant. Iedereen zegt dat dit echt t beste is en dat ik voor Floris heb gekozen en niet voor mijzelf.

Ik hou van je lieve Floris.

Een groot schuldgevoel....waarom ? Je lieverd kon niet meer, je beschrijft....slepend kwam die naar me toe, je moest Floris overal naar toe dragen, geen waardig leven meer toch, kop naar beneden, verdrietig.....Angela, Floris heeft een leeftijd gehad , een dier wordt geen 20, ook al willen we dat graag, als leven van de hond ondraaglijk wordt zijn wij, het baasje er om de hond zijn rust te gunnen, en dat doen we met een waardig afscheid.....Angela niet huilen om bet afscheid, en geen schuldgevoel, nergens voor nodig, Floris heeft een mooi leven bij je gehad....koester de mooie herinneringen die je hebt meegemaakt met Floris...en laat dat laatste stukje los, gun Floris zijn rust.

Maar Jezus wat is dit onbeschrijfelijk moeilijk zonder hem. En naast t verdriet heb ik nu ook schuldgevoel...Hij wilde alleen maar bij mij zijn...ondanks alles. En nu voelt t alsof ik hem heb 'weggedaan'...had Ik hem moeten laten leven...met pijn en dat ie niks meer kon. Zelfs naar zn waterbak komen was n marteling. Die had ik uiteraard al dicht bij hem staan. En hij was ook heel verdrietig dat ie niet meer kon komen kijken als ik iets ging doen. Je zag hem gevangen zijn in zijn lijf...                                                         Angela, je weet het wel he, voor jou een arm om je heen...maak een mooie collage van je Floris, zodat hij dichtbij je is, laat je schuldgevoelens los....

Lieve meid, juist omdat je zoveel van Floris hield hebt je hem laten gaan, want in dit geval is liefde ook loslaten.

Je schrijft ook dat hij niet meer gelukkig was, bijna niets meer kon, je hebt hem een nog groter lijden bespaard, dit zegt alles over jou liefde voor hem.

Maar je voelt je vreselijk verdrietig, je bent er kapot van want oh wat mis je hem, dit gevoel kennen wij hier, dus stort je hart maar uit hoor, wij begrijpen je.

Heel erg veel sterkte!

Heel veel sterkte weet hoe erg het is schuldig voelen we ons altijd maar je lieverd heeft geen pijn meer wens je nog heel veel sterkte hier weet iedereen die een lieverd verloren is hoe het voelt leef erg met je mee sterkte 

Misschien biedt dit verhaal je enige troost.

Vorige week een eigenaresse gesproken haar hond had zware rugklachten en licht hartfalen maar kreeg het steeds benauwder,plaspillen vaak moeten zitten om te plassen daardoor viel de hond iedere keer omver,achterlijf zakte weg zodat ze nog alleen op haar voorpoten steunde...na jaren de hond proberen op de been te houden,heeft ze het moedige besluit genomen om haar herder te laten inslapen omdat ze het

steeds benauwder kreeg.

Op het moment van inslapen werd de hond rustig,de benauwde ademhaling viel weg....die vrouw zei,het leek alsof ze zich er aan overgaf en wilde zeggen het is genoeg geweest.

Honden weten niet wat het is om ingeslapen te worden,ze willen alleen dat wij zorgen dat ze geen pijn,benauwd meer hebben en dat wij het stoppen.

Wij zijn de baasjes,ze weten dat wij alle pijntjes bij hun wegnemen,ze vertrouwen ons en zijn ons dankbaar dat we ze verder lijden besparen.

Alleen blijf je over,met dit onverdraaglijk verdriet,gemis  maar je hebt het beste gedaan.

Schuldgevoel dat hoort er vaak bij,de vraag had ik beter?  Maar als je een jaartje verder ben zal je kunnen zeggen dat je trots bent op jezelf dat je deze zware beslissing hebt genomen om wat je zo lief is een verdere lijdensweg te besparen omdat jij je hondje niet kon missen.

Heel veel sterkte met het verwerken van alles.

Je heb het laatste gedaan wat je uit liefde voor Floris kon doen, een einde maken aan zijn lijden. Ik weet net als velen hier, dit is erg moeilijk en zwaar. Heel veel sterkte.

Graag zien is soms ook loslaten, ik ken een man diens hondje veel pijn heeft en medicatie krijgt omdat hij geen afscheid wil/kan nemen. Die hond is bijna 18j, die mens ziet zijn hond graag maar graag zien is meer dan dat vind ik, dus ik vind wat jij gedaan hebt iets is wat je moest doen, je hondje mag geen pijn leiden, vind ik. 

Veel sterkte. Wat jij deed was zeer zeker heel juist!

Als leven lijden wordt... 

Als je zelf je eerste stukje terug leest dan lees je hoe hulpeloos Floris was, en dat je overduidelijke de juiste beslissing heb gemaakt. Eentje uit liefde. 

Ook schuldgevoel hoort bij het rouwproces, en het geeft niet. Laat het over je heen komen en bepaal zelf hoe lang het mag duren. 

Heel veel sterkte in deze moeilijke en verdrietige periode 

Mensen vragen zich vaak af of ze niet te vroeg zijn met inslapen. Maar ze kunnen zich beter afvragen of ze juist daardoor niet al te laat zijn... ik denk dat je er goed aan gedaan hebt om hem in te laten slapen. Sterkte!

Je hebt je lieverd verder pijn en ongemak willen besparen en dat heb je gedaan uit liefde.Floris is nu bij al onze overleden vriendjes.Natuurlijk heb je nu intens verdriet ,laat je tranen lopen en net als jij heb ik ook Lang een Schuldgevoel gehad,ook al was dat om een andere reden.Maar ooit besef je,dat je het beste hebt gedaan voor Floris.Heel veel sterkte en vertel hier hoe je je voelt,dat lucht op en wij begrijpen hoe jij je nu voelt

Wat verschrikkelijk erg....ik kan je alleen maar heel erg veel sterkte en kracht wensen.

Heel veel sterkte!

Herkenbaar. Mijn vorige Golden had artrose en een hernia. Toen hij 14 werd, ging het steeds slechter. Hij haalde het nog naar de hoek van de straat, maar toen hij niet meer kon hurken om te poepen was het toch echt voorbij.

En dan nog, terwijl hij duidelijk pijn had en niet meer kon, toch nog achteraf denken 'misschien had een rolstoel geholpen'. Echt, stom hoofd kwam maar met oplossingen die geen oplossingen waren. En dan ook nog eens schuldig voelen omdat ik het niet geprobeerd had. Terwijl pijn toch echt een goede reden is tot inslapen.

Het heeft een jaar geduurd voor ik eindelijk van het 'had ik maar' denken af was.

Heel veel sterkte. Je eigen hoofd is soms je ergste vijand.

Dank voor jullie reacties. Wilma, jij verwoordt exact wat ik nu denk steeds. Had ik n rolstoel moeten regelen?? Ik krijg de hele week van iedereen te horen dat Floris bij mij de hemel op aarde had. En, ook al zeg ik t zelf: dat is ook zo !! En ik heb daar ook naar gestreefd. Floris stond voor mij op de eerste plek. Hij was wel n beetje verwend maar hij werd daar alleen maar leuker en socialer van en hij was slim genoeg om te weten hoever hij kon gaan. De fokker waar ik al die jaren contact mee heb gehouden zei jullie waren zo'n symbiose en hadden zoveel liefde en respect voor elkaar. Heel fijn om te horen allemaal..Maar dat maakt t verdriet nu ook zo groot. Ik ben mn zielemaatje kwijt. N deel van mezelf. Deze week ben ik 'gewoon' gaan werken. T ging...tot gister. Ik begon ineens enorm te hyperventileren en ben naar huis gegaan. Hoe rouw je? Wat is verstandig en wat niet? Ik vreet mijn emoties nu ook weg...kilos vliegen eraan. Hier is geen draaiboek voor. T besef dat ik Floris nooit meer zal zien of voelen is ondraaglijk. Dinsdag heb ik nog afscheid genomen in t crematorium. Hij lag er prachtig bij. Tot t laatst blijft ie prachtig. En zijn urn heb ik nu bij me. Ik ga ook n herinneringsboek maken van foto's en anekdotes wat hij allemaal voor grappigs en ondeugends deed. Floris...mijn mooie lieve ondeugende eigenwijze mannetje. Ik mis je...

Het is gewoon verdriet wat je doet twijfelen ook achteraf nog.

de realiteit is dat dat de opties op waren..maar zelfs na hun overlijden gaan we weer twijfelen...

Als je besluit je maatje in te laten slapen..doe je dat  ivm je weet dat het niet meer gaat...uit liefde.

maar je hele hart wil  wanhopig op zoek naar anders dan het gemis...zeker achteraf .

maar we mogen niet vergeten dat we die moeilijke keuze niet voor niks hebben gemaakt.

sterkte met alle verdriet