Gemis

Mijn lieve hondje Boy is 3 maanden terug overleden na een vreselijk tijd van ziekte, onzekerheid en onmacht. Wat wij vermoeden is dat hij is overleden aan een uitgezaaide tumor vanuit zijn bek naar zijn hersenen en buik. 

de dagen voor het inslapen ben ik erg verdrietig geweest en de 2 dagen erna ook nog. Toen was het opeens voorbij en voelde ik eigenlijk "niks" als ik aan hem dacht. Om heel eerlijk te zijn, zijn ziekte zoog zo veel energie uit mij, dat ik eigenlijk opgelucht was dat het voorbij was. Het verdriet werd ondergesneeuwd. Hier voelde ik mij ontzettend schuldig over, vooral omdat mijn familie nog erg verdrietig was. Het is voor mij niet ongewoon om een vertraagde reactie op een gebeurtenis te hebben en niet goed bij mijn emoties te kunnen. Nu is het maanden later en voel ik mij opeens erg verdrietig. Ik.mis.hem.zo. Zo had ik laatst nieuwe muziek gedownload op mijn Ipod, en normaal ging ik dan lekker met Boy wandelen in de frisse lucht om te genieten van buiten en de muziek en mijn lieve hondje. Nu kon dat niet en ik mis hem in dat soort momenten enorm. Ik moet vaak huilen uit het niets, wil alles wat harig is zomaar aaien en knuffelen en weet niet goed wat ik met mezelf aan moet. 

Ik ben 22 jaar en studeer geneeskunde, momenteel 5e jaars (dus ik loop coschappen), en ik ben er laatst achter gekomen bij de huisarts dat ik waarschijnlijk autisme spectrum stoornis heb, waarvoor ik in november diagnostiek krijg. Ik woon nu in de stad, wat ik haat door al het lawaai,stank, het gebrek aan groen en natuur. Al met al is er te veel veranderd dit jaar. Ik mis het enorm om een harig, liefdevol huisdier te hebben. Ik heb nu nog 2 parkietjes over, waarvan eentje jicht heeft en dus in geleende tijd leeft. 

Ik zou zo graag met hem praten. Hem uitleggen waarom ik zo gefrustreerd was, waarom ik soms verkeerd reageerde. Ik zou graag willen weten hoe hij zijn tijd bij ons ervaren heeft, hoe de eerste 8 weken van zijn leven zijn geweest, en ook hoe het laatste jaar voor hem is geweest en of we een goed besluit hebben genomen. Ik heb erover gedacht om een fotoreading te laten doen, maar ik weet niet of ik dit zou kunnen accepteren als waarheid, en ik ben ook bang voor de uitkomst, omdat Boy niet altijd makkelijk is geweest en ik soms uit frustratie gehandeld heb (Boos de gang op geduwt als hij weer eindeloos blafte, of getrokken aan de lijn als hij voor de zoveelste keer niet mee wilde lopen). Ik heb zo'n spijt van deze dingen, zeker omdat het achteraf helemaal niet zijn schuld was. 

Hij was mijn eerste hondje, en ik had niet verwacht hoe groot onderdeel hij eigenlijk van je leven wordt. 

Dogs give you the best days, and one of the worst days of your life. 

Bedankt voor het luisteren

Ik heb je vorige topic over Boy gelezen. Waarschijnlijk was hij al langer ziek.

Je kunt niet alles weten. Als je wist wat er met hem aan de hand was was je wel anders met hem om gegaan.

Of je nu wel of niet een vorm van autisme hebt, iedereen gaat anders om met rouw. Het is niet gek dat je het grote missen wat later voelt.

Ik wens je heel veel sterkte. 

Dat gevoel van spijt is heel herkenbaar. Je bent niet de enige die uit frustratie de hond meegetrokken heeft aan de riem.  Je bent niet de enige die de hond uit frustratie op de gang op heeft gezet. Toen mijn hond overleed, lag ik nog weken iedere avond met buikpijn in bed omdat ik me plots weer herinnerde dat ik maanden geleden boos op hem was. Maar weet je, zoals Kees hierboven zegt: je kunt  niet alles weten. En als je het wel geweten had, had je misschien anders gehandeld op dat moment.  Misschien is het ook maar goed om niet alles te weten, dan zou je van bepaalde momenten ook niet optimaal kunnen genieten. Rouw is voor iedereen anders, er is geen goed of fout.

Veel sterkte..  

Is het niet heel normaal dat je eens boos reageer op wat dan ook....en dat je de hond eens tot de orde roept ? Heb al heel lang honden, iedere hond hier heeft wel eens een blik of een tik op de dikke billen gehad, daar moet je je niet schuldig over voelen, zo is het leven....nu je hond er niet meer is ga je dat naar boven halen..wat je al niet gedaan hebt, probeer het eens om te draaien, kijk en beleef eens de herinneringen van de geweldige mooie momenten die je gehad hebt, denk daar eens aan, aan de lieve blikken van je hond als je aan de wandel was, leuke dingen met hem deed, lekker bij je lag zo tevreden.....je hond was ernstig ziek, daar was niets meer aan te doen, je hebt hem laten gaan, verder lijden bespaart, je hebt ten goede gehandeld daar is je hond dankbaar voor...je hebt een vorm van autisme schrijf je....iedereen die liefde vielde voor zijn/haar hond rouwt daar over en vraagt zich af...niet doen, probeer de mooie herinneringen boven te halen .......en geef het een mooi plekje...heel veel sterkte, dat kan je gebruiken.

Dat gevoel herken ik ook, dingen te laat opmerken waardoor je opdat moment je hond verkeerd begrijpt.

Waardoor je later denkt, had ik dat maar anders gedaan.

Veel sterkte met je verdriet, schrijf het hier maar neer, hier word het begrepen.

Nog heel veel sterkte ik ook weet hoe het is zeer moeilijk en missen blijft altijd veel sterkte verder 

Bedankt voor al jullie lieve woorden. Het is toch bijzonder hoe veel je van zo'n beestje gaat houden. Ik besef mij nu pas hoe gelukkig ik ben in de buurt van dieren. 

Mijn vriend en ik wilden graag kittens nemen, omdat we allebei het missen om een huisdier te hebben. Hier hebben we helaas nog geen geld voor (de hond werd door mijn ouders gefinancieerd). Hopelijk in de toekomst dat we een mooi huisje op het platteland/bos kunnen kopen en daar lekker ruimte hebben voor dieren.

Hoi,net als jij heb ik ook mezelf verweten,dat ik weleens op Mijn allesje Bobby mopperde en dat ik wel eens aan zijn riem trok,wanneer hij te Lang ergens snuffelde en ik niet veel tijd had.Maar ik weet ook dat ik zielsveel van hem hield en dat Hij een mooi en liefdevol leven gehad heeft.Kijk op Mijn kinderen mopperde ik ook weleens,dat is normaal.En dat je Wat later echt je verdriet voelt,is niet erg.Heel veel sterkte nog en laat je verdriet toe en praat erover,hier in de groep begrijpen we jou.

Hoi Heleen,  veel sterkte gewenst met het verdriet over Boy.  Herkenbaar is wat je beschrijft, dat je wel eens boos op hem bent geweest en dat dat later zo onterecht bleek.  Je verdriet komt nu op en slijt slechts langzaam.  Maar probeer de goede herinneringen naar boven te halen!

Als je behoefte hebt om 'iets' te knuffelen, vraag dan eens een buurhond mee voor een wandeling. Of, als je daar tijd voor zou hebben, ga dan in je woonplaats asielhonden uitlaten, daar kun je ook een heleboel liefde aan kwijt. Besef wel, voordat je er aan begint, dat je op het ogenblik geen plaats voor een hond hebt in je leven. Ooit komt er wel weer plaats.

Misschien in de toekomst eens kijken in een asiel voor kittens, meestal kosten deze zeer weinig zijn vaak al gecastreerd en geent...

" Misschien in de toekomst eens kijken in een asiel voor kittens, meestal kosten deze zeer weinig zijn vaak al gecastreerd en geent... "

Willemijn, baasje van Bams.......en Ogin

Ik ben al eerder pleeggezin geweest voor een verweesde kitten. Ik zou dus sowieso kittens uit het asiel halen. De maandelijkse kosten waren voor mij het struikelpunt, aangezien ik 40 uur in de week coschappen loop zonder betaling :( 

Als je met hem wil praten, dan kun je dat ook gewoon. Je hoeft daar geen acrobatische kunsten voor uit te halen of een bepaalde formule te volgen. Ga lekker wandelen in de natuur, en leg je ziel bloot, praat met hem. Huil en lach. Dit werkt ook opluchtend.

Wat mij ook hielp was om brieven te gaan schrijven naar mijn hond. Ik schreef dan over leuke herinneringen, en telkens kwamen daardoor meer herinneringen naar boven. Leuke herinneringen! Die halen je weg van de herinnering van die laatste bittere dagen.

Goede moed alvast!

" Misschien in de toekomst eens kijken in een asiel voor kittens, meestal kosten deze zeer weinig zijn vaak al gecastreerd en geent... "

Willemijn, baasje van Bams.......en Ogin

Hoi Willemijn, graag laat ik je even weten hoe het in mijn plaatselijke asiel gaat, voor wat betreft de kittens :

" Als je kiest voor een kitten uit ons dierenopvangcentrum, zijn de kosten hiervoor € 150 (betalen kan alleen per pin). De kittens zijn behandeld tegen wormen en vlooien, nagekeken door de dierenarts, gevaccineerd, gechipt en geneutraliseerd (gecastreerd/gesteriliseerd). Hierdoor kost een kittenpoesje óns  € 325,- en een katertje € 240,-. De bijdrage die wij van je vragen, vormt dus maar een gedeelte van de kosten."

" Hoi Willemijn, graag laat ik je even weten hoe het in mijn plaatselijke asiel gaat, voor wat betreft de kittens :
" Als je kiest voor een kitten uit ons dierenopvangcentrum, zijn de kosten hiervoor € 150 (betalen kan alleen per pin). De kittens zijn behandeld tegen wormen en vlooien, nagekeken door de dierenarts, gevaccineerd, gechipt en geneutraliseerd (gecastreerd/gesteriliseerd). Hierdoor kost een kittenpoesje óns  € 325,- en een katertje € 240,-. De bijdrage die wij van je vragen, vormt dus maar een gedeelte van de kosten." "

jantien

Woh dat is een onkosten post. Wist niet dat een kitten duur is, vaak zie ik in de sierenwinkel dat ze gratis wordn aangeboden, heb zelf geen poezen, deze kittens kosten bijna net zoveel als een rasloos pupje..   o wacht, ze kosten dan, 150 euro voor een nieuwe eigenaar...

Kittens die gratis worden aangeboden zijn vaak niet geënt ,ontwormd, gecastreerd of gechipt. Uiteindelijk ben je evenveel, dan wel minder geld kwijt. Het asiel krijgt geen subsidie van de overheid, dus een kleine bijdrage is nodig on het asiel te laten bestaan. 

Je hebt helemaal gelijk Heleen!

Ik schreef ook gedichten naar mijn meisje nog soms het helpt wel 

Iknwil proberen of ik een foto van hem kan  na tekenen. Ik ben niet zo goed in tekenen, maar ik ben 4 weken vrij en verveel me nogal.  

Proberen waard

Hey Heleen,

Je hoeft je echt niet schuldig te voelen over de momenten dat je een keer verkeerd reageert of toch boos werd terwijl hij dat niet verdiende op dat moment.

Ik heb zelf mijn honden ook niet meer bij me (ze wonen bij mijn moeder op 2 uur afstand).

Toen ik ze heb moeten achterlaten daar heb ik me later dingen zoals een straf op het verkeerde moment of dat ik me per ongeluk af reageerde of hun ook zo schuldig gevoeld. Mijn gedachte was dan: als ik het beter had gedaan was onze beperkte tijd samen misschien wel veel beter geweest of zouden ze nu wel bij mij mogen wonen.

Hier schiet je alleen helemaal niets mee op. Je wordt er alleen maar extra verdrietig van.

Dat je een vertraagde reactie hebt is ook helemaal niet erg. Iedereen rouwt op zijn eigen manier en op zijn eigen tempo.

Voel je ook niet bezwaard hierdoor.

Heel veel succes met je verwerking. Hopelijk heb je iemand bij wie je een beetje kunt uithuilen.

Het idee van de foto lijkt me een erg mooie manier om hem te gedenken. Dan maakt het echt niets uit of je kunt tekenen of niet.

Iedereen zal de liefde en tijd die je erin hebt gestopt zien.

Hallo Heleen. Ik weet wat je mist. Ik heb mijn mannetje vorige week zondag laten inslapen. Wat ik afgelopen week heb gedaan is teksten geschreven uit zijn visie. wat hij allemaal deed en zo. 
Bijv. Halllo. ik ben....
Ik wil jullie iets vertellen over mijn baasjes, mijn hobby's, favouriete plekjes etc.
Bij mij werkt het. ik wil dit gaan bundelen met fotos.
Tekenen werkt ook goed. Ik ben zelf van origine proffesionele illustrator maar niet zo bekend met portreteren.
Ik merk wel dat dat mijn verdriet in kan uiten.
Ga het zeker doen en zoals anderen het zeggen, praat met je lieverd. 

Ja Heleen praten met je lieverd en schrijven dat helpt toch heb ik ook véél gedaan soms nog heel veel sterkte verder 

Ik ben bezig een fotoboekje te maken. Ik heb me ook opgegeven als hondenuitlater om een beetje te kunnen wandelen enzo. :) 

" Ik ben bezig een fotoboekje te maken. Ik heb me ook opgegeven als hondenuitlater om een beetje te kunnen wandelen enzo.   "

Heleen

Ik heb ook een foto boek gemaakt van toen mijn meisje klein was tot ze 11j was en nu en dan kijk ik en heb ook gedichten gezocht die erbij passen fijn dat je opgegeven heb als honden uitlaten