Twijfels over adoptiehond?

Eerlijk? Herplaatsen.

5 minuten is schandalig. Depressie is niet niks, dat los je niet op door alleen je eetpatroon aan te passen en even een boswandelingetje te maken... Come on... Beweging is een goed hulpmiddel, maar niet de oplossing. Depressie ligt veel dieper dan dat en daar kan je het beste professionele hulp voor inschakelen. 
De hond lijkt nu enkel een extra zorg voor je te zijn, dat kan je niet gebruiken. Hij moet een plek hebben waar die krijgt wat die nodig heeft, dan heb jij weer extra ruimte in je hoofd en kan je beter je probleem aanpakken.

Wil je hem niet herplaatsen, dan moet je toch een schop onder je eigen kont geven en die drempel overstappen. Je hoort een hond gewoon fatsoenlijk uit te laten, minimaal 1.30 uur (al vind ik dat ook echt aan de korte kant, zeker voor een actief ras). 
Een uitlaatservice is natuurlijk ook een optie.

Ik hoop dat je snel een oplossing vindt. Sterkte.

Sowieso is een hond nemen een hele verandering. Sterker nog, je kan voor hele gekke verrassingen komen te staan. In 2009 overleed mijn 14 jarige Golden. Toevallig was het net voor de zomer, dus heel veel honden in het asiel. Daardoor was er binnen 6 weken een nieuwe Golden. En toen dacht ik dus, hoe moeilijk kan het zijn, we hadden al 10 jaar eenzelfde formaat hond. Ja... Jaja... Een Golden van 1 is qua energie niveau níet te vergelijken met een Golden van 14. Toen Dobby ook nog eens heel lastig trainbaar was (geen interesse in eten), én ik door zijn onstuimige gedrag een hand kneusde, toen heb ik wel eens gedacht "waar ben ik aan begonnen".

Maar intussen is hij 10 en hoewel hij niet perfect is, zijn we wel echt een team geworden die aan het kleinste gebaar of woord genoeg hebben.

als een hond eens 1x 5 minuten uitgelaten wordt, speciaal een herplaatser die zowiezo nog moet wennen aan de nieuwe omgeving lijkt me dat echt geen reden voor herplaatsing

en je voedingspatroon aanpassen is echt wel een grote hulp, ook wandelen in de bossen, maar er is idd voor sommigen meer voor nodig om je hersenen te "herprogrammeren", zie de links die ik gaf, heel interessant. Een goed slaappatroon gaan opbouwen, gedachtes veranderen, willen genezen.

Je hebt een hond genomen, neem dan ook je verantwoordelijkheid!

Ik ben ook depressief, ik doe er alles aan om beter te worden, medicijnen, psychiater, enz.  mijn honden zullen echter nooit het slachtoffer zijn van mijn depressie, dat doe je niet!

Verman je en zorg op een goede manier voor je hond, ga naar buiten met je hond, dát is wat je beter maakt, niet in huis in je schulp kruipen, neem het aan van iemand die het weet.  Als je nog geen hulp hebt gezocht, doe dat dan, ga naar een arts en verwacht niet direct wonderen, beterschap komt wel.

En nu, nu ga je voor dat levende wezen in je huis zorgen, dat niet gevraagd heeft bij jou te komen.

" Je hebt een hond genomen, neem dan ook je verantwoordelijkheid!
Ik ben ook depressief, ik doe er alles aan om beter te worden, medicijnen, psychiater, enz.  mijn honden zullen echter nooit het slachtoffer zijn van mijn depressie, dat doe je niet!
 
Verman je en zorg op een goede manier voor je hond, ga naar buiten met je hond, dát is wat je beter maakt, niet in huis in je schulp kruipen, neem het aan van iemand die het weet.  Als je nog geen hulp hebt gezocht, doe dat dan, ga naar een arts en verwacht niet direct wonderen, beterschap komt wel.
 
En nu, nu ga je voor dat levende wezen in je huis zorgen, dat niet gevraagd heeft bij jou te komen. "

Martine

+1. Helemaal met je eens..

Pfff ik vind sommige reacties wel heftig en kort door de bocht. Zelf zou ik je vooral willen aanraden om dit te bespreken met je behandelaar en niet op een forum. Helpt je hond jouw om beter te worden? Of zit hij juist het beter worden in de weg? Bespreek dat en wees eerlijk. Herplaatsen is overigens  echt niet de enige weg. Zelf heb ik een periode een hond opgevangen van iemand die in psychische nood zat. Dit was ook een jonge hond die opvoeding nodig had en een baasje zonder energie. En dat werkte niet. Nu zijn ze weer samen en gaat het super goed. Misschien is er zo iemand in jouw familie of vriendenkring. Heel veel sterkte vooral. 

Lo ik ben zo benieuwd hoe het nu gaat. Jouw verhaal is herkenbaar. Gelukkig ben ik door mijn depressie heen gekomen. Ik vind ook sommige reakties erg veroordelend. Juist bij een depressie kun je jezelf niet gewoon vermannen. Ik hoop zo dat juist deze hond je kan helpen met helen en als dat niet gaat wens ik je sterkte met herplaatsing. Neem het jezelf niet kwalijk. Het is geen onwil, je bent ziek. Ooit gaat het beter, echt. 

Je kan je wél vermannen, de motivatie moet groot genoeg zijn.  Het zal niet constant zijn, maar je kan er wél mee aan de slag.

Toen ik in het begin depressief was, wilde ik maar één ding : rust en gerust gelaten worden.  Ik ging dagelijks met mijn hond wandelen in een natuurgebied, je weet niet wat de stilte daar voor me betekende.  Ik vertrok met tegenzin, maar eens ik daar was, was ik blij dat ik het deed.

Dus als een vodje op een bank liggen, helpt je niet!  Bezig zijn, zei mijn arts, en hij had gelijk.

... Dus als een vodje op een bank liggen, helpt je niet!  Bezig zijn, zei mijn arts, en hij had gelijk. "

Martine

En mijn psycholoog zei juist: “Pak de rust die je nodig hebt en wees niet te streng voor jezelf. Trek je niets aan van wat anderen vinden dat je moet gaan doen. Accepteer de dagen dat je voor pampus op de bank ligt. Je er tegen verzetten kost je enkel meer energie en zal averechts werken.”

En voor mij had ze daar gelijk in. Kortom, iedereen is anders. Super dat het voor jou goed geholpen heeft, maar iemand vertellen dat ze zich moeten vermannen en zichzelf een schop onder de kont moeten geven is echt niet altijd het juiste advies. Sterker nog, het kan iemand nog veel en veel beroerder laten voelen, omdat ze zichzelf dan helemaal een nietsnut gaat vinden omdat het ze simpelweg niet lukt de energie op te brengen om een stevige wandeling te ondernemen. Ik heb zelf al die goedbedoelde adviezen met heel veel moeite en onbegrip van m'n omgeving naast me neer kunnen leggen. Kleine stapjes. Op sommige dagen is een rondje van 5 minuten al een hele overwinning. 

Maar goed, voor ons is het enkel gokken wat hier de beste aanpak is. Ik heb geen idee hoe diep TS zit, maar hoop dat ze de juiste persoonlijke professionele begeleiding krijgt. 

En wat de hond betreft, zolang je niet het idee hebt dat die ongelukkig en opgefokt is kan het prima wat rustiger aan. Zeker een herplaatser met een verleden kan best baat hebben bij rust. 

Ik zal deze nog eens delen hier 

" En mijn psycholoog zei juist: “Pak de rust die je nodig hebt en wees niet te streng voor jezelf. Trek je niets aan van wat anderen vinden dat je moet gaan doen. Accepteer de dagen dat je voor pampus op de bank ligt. Je er tegen verzetten kost je enkel meer energie en zal averechts werken.”
En voor mij had ze daar gelijk in. Kortom, iedereen is anders. Super dat het voor jou goed geholpen heeft, maar iemand vertellen dat ze zich moeten vermannen en zichzelf een schop onder de kont moeten geven is echt niet altijd het juiste advies. Sterker nog, het kan iemand nog veel en veel beroerder laten voelen, omdat ze zichzelf dan helemaal een nietsnut gaat vinden omdat het ze simpelweg niet lukt de energie op te brengen om een stevige wandeling te ondernemen. Ik heb zelf al die goedbedoelde adviezen met heel veel moeite en onbegrip van m'n omgeving naast me neer kunnen leggen. Kleine stapjes. Op sommige dagen is een rondje van 5 minuten al een hele overwinning. 
 
Maar goed, voor ons is het enkel gokken wat hier de beste aanpak is. Ik heb geen idee hoe diep TS zit, maar hoop dat ze de juiste persoonlijke professionele begeleiding krijgt. 
 
En wat de hond betreft, zolang je niet het idee hebt dat die ongelukkig en opgefokt is kan het prima wat rustiger aan. Zeker een herplaatser met een verleden kan best baat hebben bij rust.  "

Hilde & Twinko

naar je lichaam luisteren moet je altijd, dat is ook een goed advies,

toch is het goed ook een plan van aanpak te maken, en je daaraan te houden, niet op een forcerende manier, maar op een verstandige manier.

Jezelf leren kennen en weten wat wel of niet goed is op welk moment vind ik voor mij heel belangrijk. De herhalende rustighe oefeningen van de chi gong werkt positief op de hersenen. Er zijn studies die dit aangetoond hebben.

Zware metalen te vinden in voedsel, water, medicijnen, kunnen van grote invloed zijn op het lichaam en ook depressies veroorzaken, 

https://jessevandervelde.com/zware-metalen-vergiftiging-hoe-krijg-je-het-en-hoe-voorkom-je-het/

Een tekort aan voedingsstoffen kan depressies veroorzaken

http://deelbewust.com/depressie/

chronische slaapproblemen kunnen depressies veroorzaken

maar wie staat graag om half zes in de ochtend op, zeker als je geen puf hebt is dat niet makkelijk, maar hierin zou je toch even echt streng voor jezelf moeten zijn, overdag, wel rustig aan, maar niet gaan slapen, pas om half tien s avonds strikt op tijd naar bed, nog even lezen en dan licht uit, geen tv of computer in de slaapkamer, het moet ook echt donker zijn.

Na 2 weken in zo'n ritme ben je al een heel eind, maar wie doet dat? Geen idee of mensen zo ver gaan, en of ze überhaupt zulke adiezen krijgen. 

En dan zullen er nog andere faktoren zijn die mee kunnen spelen. Het is dus echt belangrijk dat je e.a. gaat uitzoeken en eraan gaat werken, niet gewoon afwachten totdat je je misschien ooit wel weer eens fit zal voelen. 

Ieder depressie is natuurlijk anders, maar hele weken binnen blijven is niet goed voor je, ja een paar maandjes, maar als je een hond hebt kan dat een hele goede reden zijn om naar buiten te gaan, je maakt tijdens wandelen stofjes aan waardoor je beter slaapt en je wat prettiger voelt.

Maar niemand van ons kan over iemand anders oordelen.

Maar ik vind wel, waarom dan een hond aanschaffen, ik zeg snel beslissen wat je met het hondje wil doen, houden of terug naar de stichting.

Bijna nooit naar buiten is ook niet goed voor een hond, ook geen buitenlander die behoefte aan rust heeft, samen langzaam opbouwen kan natuurlijk wel, even 10 minuten laten plassen poepen, en dat opbouwen.

Maar goed als je het niet kan, dan kan je het niet, dan vind ik geen 1 hond daar thuishoren, en dan praat ik alleen over de hond.

Ik ben ook 2 jaar een kluizenaar geweest, en hoe langer je dat vol houd, hoe moeilijker is het om er uit te komen, sociale contacten , al is het maar, Koud heh, kan je toch al eventjes een fijn gevoel geven.

Toen Faro overleed ben ik ook 3 maanden de deur niet meer uitgegaan, ik noem dat geen depressie hoor, meer groot verdriet, maar het is wel makkelijk om niet meer naar buiten te gaan als je eenmaal lang binnen bent.

De stap naar buiten is natuurlijk ook moeilijk, maar (ik spreek voor mezelf) voor een hond doe ik alles wat in mijn macht ligt.

Wat een lastige situatie! 

Sommige reacties vind ook ik wat kort door de bocht en onderkennend aan het probleem; de ene depressie is de andere niet en elk persoon is ook anders. Als het voor jou persoonlijk gewerkt heeft om jezelf een schop onder je kont te geven gefeliciteerd en wees daar ook zeker blij mee en trots op maar als het zo ongecompliceerd lag zouden er niet zoveel psychiaters en medicijnen ingezet worden voor de bestrijding van depressie denk ik zo... Kennelijk biedt dat voor TS (nog) geen oplossing.

Wat betreft de hond kan het ook heel goed een kwestie van wennen zijn, het is een hele verandering in je leven. Ik heb me in het begin ondanks zorgvuldige afwegingen ook echt wel afgevraagd of het allemaal goed zou komen en of ik het wel een zou kunnen etc. Dit gevoel moet groeien, er komt vanzelf een ritme in, hoe laat hoe, vaak en ver jullie gaan lopen bijvoorbeeld. Voor de momenten dat het nog niet lukt om te gaan wandelen kan je ook hersenwerk (genoeg voorbeelden op google) gaan doen met je hondje. Misschien heb ik eroverheen gelezen maar heb je ook al een uitlaatservice overwogen? Zij kunnen jouw hondje bijvoorbeeld elke dag even meenemen voor een lange wandeling en dan hoef je daarna nog alleen maar even kort naar buiten. Misschien is het nu nog te veel maar je zou ook kunnen afspreken dat je met iemand samen loopt elke dag of 1x in de week bijvoorbeeld misschien heb je iets aan die stok achter de deur? 

Als je het hondje wilt houden zijn er zeker mogelijkheden maar ga eerst eens goed bij jezelf (en wellicht je behandelaar) na of je dat echt wilt. Succes!

Dit!!!

Goed verwoord! Dankjewel daarvoor.

ik zeg kijk verder , zoek een arts die je echt kan helpen, elk lichaam is in principe gelijk wat betreft behoefte aan bepaalde dingen om het goed te laten functioneren, de hersenen staan hierbij niet op zichzelf.

Als ik de site van de vereniging tegen depressies doorneem, zie ik dat ze depressies indelen, alles krijgt een naam, je wordt ergens ingedeeld, en ja er wordt e.a. aan een gezonde levensstijl gewijd in de vorm van mindfullness of lopen, maar geen woord over de oorzaken en de praktische dingen die je moet doen om gezond te worden, zoals je zenuwstelsel laten checken, kijken of toxische stoffen de plaats hebben ingenomen van de mineralen, als je tekorten hebt, etc. etc . Erg frustrerend, dat zelfs daar nog niet is doorgedrongen wat er echt gedaan moet worden het lijkt alsof ze depressies liever zien als een of andere mysterieuze kracht, uit het niets ontstaan, wat mensen overkomt.

Maar goed ieder moet zelf weten hoe hij het aanpakt natuurlijk, wees in elk geval eerlijk, ben je ervan overtuigd dat de hond het niet goed heeft op lange termijn (maar hoe weet je dat?), dan moet hij terug naar de stichting. 

Ik ben trouwens benieuwd hoe het inmiddels gaat met ts en hond?

" ik zeg kijk verder , zoek een arts die je echt kan helpen, elk lichaam is in principe gelijk wat betreft behoefte aan bepaalde dingen om het goed te laten functioneren, de hersenen staan hierbij niet op zichzelf.
 
 
Als ik de site van de vereniging tegen depressies doorneem, zie ik dat ze depressies indelen, alles krijgt een naam, je wordt ergens ingedeeld, en ja er wordt e.a. aan een gezonde levensstijl gewijd in de vorm van mindfullness of lopen, maar geen woord over de oorzaken en de praktische dingen die je moet doen om gezond te worden, zoals je zenuwstelsel laten checken, kijken of toxische stoffen de plaats hebben ingenomen van de mineralen, als je tekorten hebt, etc. etc . Erg frustrerend, dat zelfs daar nog niet is doorgedrongen wat er echt gedaan moet worden het lijkt alsof ze depressies liever zien als een of andere mysterieuze kracht, uit het niets ontstaan, wat mensen overkomt.
 
 
... "

Dobry

Dit vind ik ook zeker een belangrijk punt!

Voeding is veel belangrijker dan menigeen zich realiseert!

Het is alleen zo jammer dat hier binnen de geneeskunde zo weinig aandacht voor én kennis over is!

Update...

Mijn depressie is erger dan de meeste die hier gereageerd hebben beseffen. Of ze begrijpen niet wat een depressie is. Het gaat helemaal niet goed en me levenslust is helemaal verdwenen (ook me energie). Ik snap dat er mensen zijn die denken dat ik mezelf maar gewoon moet vermannen. Maar ik denk eerlijk gezegd dat jullie nooit zo'n heftige depressie als mij hebben gehad.

Ik heb contact opgenomen met de stichting en verteld hoe ik me voel en dat ze een veel beter baasje verdiend. De stichting vond dit niet zo leuk en heeft me dit ook laten weten. Ze vond het heel zielig voor de hond als ik haar weer weg zou doen en dat soort opmerkingen allemaal. Nu vind ik het toch weer heel moeilijk om haar te herplaatsen en het liefst hou ik haar. 

Ze is van de week met me tante en haar hond mee geweest naar het strand. Dan zie je haar helemaal opbloeien en rennen. Als ik dat zie dan weet ik dat ze zoveel gelukkiger zal worden bij een actieve baas. Ze moet haar energie en ei kwijt kunnen. Dat kan niet bij mij en dat maakt me heel verdrietig.

To, fijn om weer even van je te horen.

Het gaat echt niet goed met je, zo te lezen. Dat doet wat met me...

Goed dat je de stichting op de hoogte hebt gebracht. Dat ze het niet leuk vinden, da's van ondergeschikt belang. Kunnen ze wat voor je betekenen?

In welke regio woon je? Zou iemand eventueel tijdelijk voor je kunnen opvangen? Of ondersteuning bieden wat betreft uitlaten?

Ik hoop dat je voor jezelf goede hulp hebt.

Ik wens je alle sterkte toe!

Bedankt voor de update. 

Een hond mag niet lijden onder de problemen van het baasje, hoe ernstig die ook zijn.

Je hond krijgt véél te weinig beweging, wat je zelf ook inziet gelukkig. Aan je update te lezen weet je zelf ook al wat het beste voor de hond is: een actieve baas.

Wandelen is één van de basisbehoeftes van de hond, dat weet je van tevoren.
- Wil je haar houden -> opstaan en uitlaten. Zo'n 4 keer per dag, niet alleen plasrondjes. Een hond moet ook de mogelijkheid krijgen een grote wandeling te maken.
- Lukt dat je niet -> regel iemand die dat wél kan.
- Is geen van deze opties mogelijk -> Herplaatsen.

Het is zieliger dat ze ergens moet leven waar ze niet de juiste zorg krijgt dan dat ze opnieuw geplaatst moet worden, maar wel bij iemand die wel elke dag dingen kan en wilt ondernemen met haar. De reactie van de stichting vind ik dan ook best vreemd.

Ik vind het oprecht erg dat je in deze situatie zit hoor.. Maar dat je zo diep in de put zit, maakt het niet opeens oké dat de hond amper uitgelaten wordt.

Volg je gevoel, kies wat voor jouw hond nu het beste is..

Ik begrijp de stichting's zienswijze wel.  TS was depressief als ze de hond nam, het is de bedoeling dat je nadenkt voor je een dier adopteert en dat je het een forever home geeft, natuurlijk is dat balen.  Er wordt al zoveel heen en weer gezeuld met die dieren, en dan kunnen ze nog een keer verhuizen...

Dat is ook mijn bezwaar, dat doe je niet.

Ondanks dat TS denkt dat haar depressie zwaarder is dan die van sommigen, is dit niet het geval.  Een depressie ís nu éénmaal niet leuk.  Je leeft onder een donkere wolk en bent futloos, ongelukkig en hebt geen geestelijke rust.  Je gedachten gaan van hot naar her...  Ik heb momenten gehad dat ik hoopte dat er een tak van een boom waaide, zodat ik eindelijk rust had, eeuwige rust dan.  Maar het minimum aan beweging moest ik mijn honden geven.  Zij waren ook de enigen waar ik nog af en toe vreugde uit putte.  Ik moest mezelf écht dwingen om in beweging te komen, voor hen.

Natuurlijk had ik mijn man nog, die me bijna letterlijk bij mijn arm nam en me buiten sleurde, wat ik hem niet in dank afnam, trouwens.  Maar het werkte wel, achteraf zei ik altijd dat ik blij was dat hij me had "gedwongen", dat ik me beter voelde.  Dat gevoel zette me dan weer aan om ook, als hij uit werken was, mezelf die schop te geven en met mijn hond buiten te gaan.

Denk dus niet, TS, dat je de enige bent, je bent niet alleen, en ik begrijp je gevoelens zo goed.  Het is echter wat je er mee doet dat telt.  Ik kon uren op de bank zitten, te niksen, en ik verveelde me nooit, ik was echter wel zo slim om te weten dat dit geen normaal gedrag is, ik vroeg hulp aan de dokter, vroeg raad en ging naar een psychiater, nu nog trouwens.  Maar nu voel ik me zoveel beter, dankzij de medicijnen en de gesprekken en... ook wel een beetje mijn liefde voor mijn dieren.

Ook bij jou zal er beterschap komen, maar zet jezelf er aub toe aan om dat te doen dat moet voor jouw hondje ipv het gewoon op te geven.  Een huisdier kan je echt helpen.

Als je echt depressief bent. Dan is er geen 'wat als' meer, dan is er geen 'ik moet'. Dan is er alleen een donker zwart gat, vol twijfel en angst. Ik heb het van heel dichtbij meegemaakt.

Ik snap er geen snars van hoe iemand zich voelt als hij depressief is, maar dat het heel ver kan gaan heb ik gezien.

Mijn mening, als jij niet goed voor jezelf kunt zorgen, kun je dat ook niet voor je hond. Je zit nu in een dal vol twijfels omdat men zegt dat weer herplaatsen niet goed is. Jouw hond heeft recht op wandelen, een blij gezicht en een fijne basis waarin hij/zij kan wonen. Dat kun jij de hond niet geven. Niet als ik lees in wat voor diep dal jij zit. 

Werk eerst aan jezelf. Een hond kan jou niet beter maken. Met psychiatrische hulp, medicijnen kun jij sterker worden. Degene die zo nabij mij staat is vaak opgenomen geweest, heeft nu de juiste medicatie en durft nu de woorden, ik kan weer genieten, te gebruiken. Ze heeft een prachtig hondje waar ze blij van wordt, die haar helpt een dagschema te houden.

Zorg eerst voor jezelf, en als dat lukt neem dan een hond..

Wat een wijze woorden. Zo waar, zorg eerst voor jezelf.

Heb in mijn dichte omgeving ook iemand die zwaar depressief is,niet eventjes een burn out.

Ik vind het heftig en zo intens verdrietig dat iemand alleen nog in de duisternis leeft,de vogeltjes niet meer hoort fluiten,niet meer kan lachen.

Het is een lange weg van herstel en een hond kan uit plichtsbesef uitgelaten worden maar plezier is er niet in het leven.

Dat moet je niet willen voor een hond.

Ts werk eerst aan jezelf en laat de stichting maar de hond ergens plaatsen waar het beter is.

Je hebt zoveel verschillende soorten depressies,je hebt ook mensen die iedere dag naar hun werk gaan en op een dag.....

Lo ik hoop voor je dat de dag weer mag aanbreken dat het zonnetje schijnt en dat je de vogeltjes weer hoort fluiten.

ja idd, dit is een punt wat nauwelijks aandacht krijgt terwijl het zo belangrijk is, er wordt altijd wat lacherig gedaan men wuift het weg, och wat zal het uitmaken..

als je al eenmaal een depressie hebt is het ook echt niet makkelijk om goed voor jezelf te zorgen, jezelf goed voeden zonder chemie, is toch een hele omschakeling in denken en doen.

Zelf kreeg ik daardoor juist een soort extra kick, een uitdaging, zelf aan de slag, niet afhankelijk zijn van wat artsen en andere goedbedoelende mensen en geen steek verder komen.  Niemand had het over bijv. jodium, hoe belangrijk dat is en dat als je er niet genoeg van binnen krijgt je ook depressief kan worden en meer ziektes kan krijgen, ook al omdat het lichaam dan de zware metalen ipv de jodium gaat gebruiken. Helemaal geen een arts had het daar ooit over, terwijl er genoeg studies over bekend zijn. Ik had ook een te snelle schildklier en mij werd afgeraden jodium te nemen

En dat is dan nog maar 1 mineraal.

En als je merkt dat in feite zoiets simpels als goed eten, op tijd naar bed en bewegen, zo goed werkt word je steeds enthousiaster. Als je dan ook nog merkt dat zelfs een auto immuunziekte (Graves) die volgens artsen niet te genezen zou zijn verdwenen is, dan is dat extra aanmoediging om nog meer te gaan doen voor de gezondheid, je er nog meer in te verdiepen.

Helaas willen mensen dit vaak helemaal niet horen, nemen niet eens de moeite om zich erin te verdiepen is mijn ervaring, worden soms zelfs boos, want de dokter zegt iets heel anders. Vandaar mijn advies om een echt kundig arts te zoeken, wat op zich ook niet makkelijk is, zeker als je al geen puf hebt om ook maar iets te doen.

dankje voor de update

kan de hond misschien een tijdje bij je tante of een paar keer per week mee naar het strand om uit te dollen? 

Op zich zou ik me over de beweging van een hond die nog maar net bij je is, geen zorgen maken, het wennen kost al veel energie, en jouw warmte en aanwezigheid zijn dan belangrijker dan veel beweging. Als je dan je tante af en toe mag aanspreken, is de hond dolblij en heeft het bij jou beter dan heel veel andere honden.

Misschien is de situatie niet super nu, ik geloof direkt dat je je heel rottig voelt en je depressie heel ernstig is, maar er komen betere tijden daar moet je in geloven. (en een goede arts zoeken die er echt verstand van heeft)

Ik weet wat een depressie is,  het is een ernstige  ziekte, je moet er aan werken, maar wel ,,uitzieken,,. Je kan nu niets aan je hoofd hebben. Je maakt je zorgen. Zorg dat je eerst beter wordt, dat kan, zoals je zelf het beste weet heel lang duren. Ik zou kiezen de hond te herplaatsen. Hij is nog niet lang bij je, en zal best wennen bij een ander. Dat de stichting moeilijk doet....dat is dan  jammer. Daar heeft de stichting een probleem mee en dat is niet jouw probleem. Eerst beter worden. Je zal zien dat de opluchting groot is als de hond weer terug is. Je doet dit niet ondoordacht, je ziet nu geen uitweg meer. Jij bent echt nu belangrijker! Het komt allemaal goed, geloof daar in. Later, als je beter bent opnieuw een keuze maken. Enne de ,,oordelen,, op dit forum. Het is soms makkelijk te schrijven als je het zelf niet mee hebt gemaakt.iedereen bedoelt het goed, maar soms staat het belang vd hond erg voorop. Daar is het ook een hondenforum voor.

Heel veel beterschap.

Ja jammer genoeg heeft een stichting niet altijd plaats, dan moet je wachten tot er een hond die in de opvang zit geadopteerd word, dat kan soms maanden duren, soms ook snel, maar geen plek is geen plek, ze zijn afhankelijk van opvang gezinnen.

Als je besluit om je hondje toch weer terug naar de stichting wil doen, dan zou ik het snel regelen, want je zit echt wel met een wacht tijd, helaas.

Ik ken een ongeveer hetzelfde verhaal, vrouw had een hondje genomen omdat het niet lekker ging (zeg maar slecht) zij had wel een man maar die was maanden van huis.

Hondje moest 4 maanden wachten tot hij terug kon naar de stichting, uiteindelijk heeft de man geregeld dat hij ander werk kreeg zodat hij niet maanden weg hoefde, en zo is de hond toch gebleven.

En dat was een goed stichting, geen idee welke stichting deze hond vandaan komt.

Als ik je update zo lees, is het herplaatsen van de hond denk ik ook de beste optie. Al denk ik ergens ook dat je oprecht veel steun aan een hond kunt hebben maar op de eerste plaats is het natuurlijk wel belangrijk dat de hond daar niet onder lijdt.

Het klinkt nu alsof de hond het voor jou alleen maar lastiger maakt, je voelt je verantwoordelijk en het lukt nog niet goed om dit te verwezenlijken waardoor je je weer extra schuldig voelt (zo interpreteer ik het...). Op deze manier werkt het niet constructief, niet voor de hond en niet voor jou. 

Ik ben over het algemeen tegen herplaatsing van huisdieren maar in deze situatie vind ik het zeer begrijpelijk. Daarnaast is de hond nog maar kort bij jou en nog jong dus die zal zich bij een nieuw baasje vast snel aanpassen en zich thuis voelen.

Ik vraag me af of het wel de beste oplossing is om de hond te herplaatsen? Zal je je dan niet eerder nog slechter voelen omdat er 'nog iets is dat niet lukt'? 

Geen verwijt natuurlijk, ik heb het zelf ook meegemaakt en heb de hond toen ook herplaatst omdat ik vond dat ze een betere, stabielere omgeving verdiende om op te groeien. 
Had de hond zelf in eerste instantie ook omdat ik dacht dat het zou helpen met mijn depressie en zelfmoordneigingen. Op zich deed het dat ook wel, ik had een reden om uit bed te komen, al was het om 5 uur in de ochtend stond ik op, trok ik mijn kleren aan en ging ik naar buiten met de hond. 

Al bij al heb ik in die korte periode zoveel stemmingswisselingen gehad. Het was een van de beste en slechtste periodes in mijn leven tegelijk. Ondanks de korte periode dat ik haar gehad heb herinner ik me zoveel kleine details zoals hoe haar kopje allemaal rimpels kreeg als ze moe was en dat ze dan bijna in mijn armen in slaap viel als ik haar naar huis moest dragen, hoe braaf ze los kon lopen en geen centimeter van mijn zijde afweek, hoe ze de eerste keer op de hondenschool vrolijk door het gras huppelde,... Maar uiteindelijk werd ik er lichamelijk ook gewoon ziek door, kon niet meer eten, moest me inhouden om niet in tranen uit te barsten op straat..

Toen stelde een oudere vriendin die er in eerste instantie voor gezorgd had dat ik de hond kon krijgen voor dat de hond even bij haar kon blijven tot ik me beter voelde. En eigenlijk net toen ik de hond niet meer had is het helemaal mis gelopen. 

Nu ik erop terugkijk denk ik heel vaak; had ik toen maar geweten wat ik nu wist... Maarja helaas. Op zich denk ik dat ik toen wel de juiste keuze gemaakt heb om haar toen te herplaatsen, want eens ik terug thuis kwam zonder hond was ik emotioneel nog steeds labiel. Nu nog steeds wel, maar ik kan er al wat beter mee omgaan. Al heb ik er regelmatig wel nog steeds spijt van dat het toen zo gelopen was, een hond hebben was toen mijn grootste droom maar blijkbaar kon dat mij zelfs niet 'redden'. Was toen wel een pak jonger (16) en had toen in mijn ogen minder plaatsen om hulp te vragen. Jij deelt je verhaal hier nu en mensen kunnen je ondersteunen en helpen als je dat wilt. 

Nu heb ik nog steeds geen eigen hond maar ik wandel regelmatig met andere mensen hun honden. Mijn depressie is nu wel al minder geworden, met sommige momenten is het ook wel terug wat zwaarder natuurlijk.. Maar uiteindelijk moet je wel gaan wandelen en het is belangrijk dat je buiten blijft komen. Heb hier een tijd geleden ook voor een langere periode een oppashond gehad. Met onze buurman die nog eens drama maakte kwam er nog een hoop stress bij en ik voelde me echt rot. Ben toen al op voorhand terug medicatie beginnen nemen tegen de stemmingswisselingen. En ja ik voelde me met momenten ook echt rot en ik probeerde zo min mogelijk buiten te komen. Ging dan twee keer per dag wandelen, 's ochtends een kortere wandeling (van een half uur of een kwartier) maar 's avonds probeerde ik ten minste een uur weg te blijven. Al ging ik soms na een half uur ergens op een bankje zitten omdat mijn lichaam ook moe was, maar de hond kwam ten minste buiten en dat was ook al heel belangrijk. En een halfuur heen wilt zeggen ook een halfuur terug wandelen, dus zo verplichte ik mezelf ook om langer buiten te blijven. 

Maar ik merk wel dat als ik minder honden heb om mee te gaan wandelen, en dus bijna niet meer buiten kom, ik me ook direct weer een pak slechter ga voelen.. 

Ik heb ook even gemist of je nu medicatie neemt of niet? Volgens mij is het zeker geen slecht idee om dat te proberen moest je dat nog niet doen. En dat dan in combinatie met therapie. 

Nogmaals, het is je eigen keuze om de hond te verplaatsen natuurlijk en als je dat doet heb ik daar alle begrip voor. Maar ga daarna (of liefst nu) nog steeds hulp zoeken voor jezelf. 

ik vraag me ineens ook af of je gevoelens ook niet erg te maken hebben met dat je een heel andere hond verwacht had?

ook vergat ik nog de tip om Wim Hof zijn methode te gaan uitproberen, hij heeft al zoveel mensen met depressie en alle mogelijke andere ziektes geholpen, het is simpel maar heel effectief.

http://www.innerfire.nl/methode

Dankjewel voor alle reacties en het advies. Ik heb ze allemaal gelezen.

Ik hoop dat dit de juiste keuze is ... Ik heb ervoor gekozen haar te herplaatsen en ze staat nu weer voor adoptie. Ze mag bij mij blijven totdat er een nieuw baasje is. Maar ze mag ook naar een opvang en vanuit daar herplaatst worden.