Bijzondere momenten

Iedereen heeft vast wel eens zo'n moment gehad met een hond (of ander dier)

een moment dat je 100% lijkt te begrijpen met het minimale aan communicatie, zo'n moment dat je heel verdrietig bent en je hond jets speciaals doet om je op te vrolijken, zo'n moment dat je dier iets doet wat je totaal niet verwacht goed of minder goed en misschien nog wel veel meer andere momenten....

Het leek me leuk om een topic aan te maken waarin we dit soort momenten kunnen delen. Van die speciale moment die we beleven met onze dieren.

Heeft iemand misschien zo'n moment dat'ie graag zou willen delen?

Toen ik over een schaap viel tijdens het schapendrijven en Elsa niet achter de schapen aanging maar tegen me aan kwam liggen...

Met die zweepslagen die ik heb gehad in mijn kuiten; dat de honden mijn kuiten steeds kwamen likken en dan altijd de aangedane kuit. Nu nog... als een kuit hard is.. komen ze likken. Een soort massage  Bijzonder dat ze dat zo goed merken aan me.

En toen Elsa nog klein was en ik altijd kusjes van haar kreeg als we samen naar het schapendrijven zaten te kijken. Nu doet ze dat als we autorijden en ze in de gaten krijgt waar we heengaan en zij dat een leuke bestemming vindt; drukt ze steeds kusjes tegen mijn wang en in mijn nek.

Wat een schatjes dat ze zo goed voor je zorgen

Mijn bijzondere moment was met een oppas hond toen ik 12 was. 

Ik paste toen op 2 grote honden. 1 Zwitserse berg hond/witte herder genaamd Taran en een Marxdorfer genaamd Nilak.

Ik had Nilak geprobeerd het kunstje "spreek" aan te leren, maar Ja aangezien hij een wolfshond was had hij daar niet zo heel veel zin in. 

Erg ging een tijd voorbij dat ik ze niet zoveel heb gezien en toen kreeg ik een berichtje van hun baas.

Taran zou worden ingeslapen omdat hij de diagnose kanker had gekregen en het niet meer goed behandelbaar was voor zo'n oude hond. Hij was al 13 jaar.

Ik mocht er bij zijn en afscheid komen nemen.

Na het afscheid ben ik buiten op een stoepje gaan zitten en moest ik huilen. Nilak is toen bij me komen zitten en probeerde me op te vrolijken. Deed hij ineens zijn trucje "spreek"! Ik was zo ontzettend trots op hem dat ik bijna op slag vergat waarom ik ook alweer op dat stoepje zat 

Eigenlijk zijn er veel speciale momenten.

Jenna is een hond die in het begin heel weinig liet zien van wat zij wilde, ze voegde zich, bijvoorbeeld als je haar tuigje omdeed kromp ze in elkaar en onderging het gebeuren , per wandeling kromp ze ook diverse keren in elkaar alsof ze een schok kreeg. Dus ik moedigde haar aan om zelf initiatieven te nemen, liet haar de weg kiezen soms en ook in huis moedigde ik dingen aan. Inmiddels wandelt ze normaal mee, snuffelend of aktief en alert. En binnen komt ze als ze iets wil naar me toe, geeft een patsepoot of duw met haar neus tegen mijn arm, zodat ik haar kan vragen wat ze wil. Dat lijkt iets kleins, maar het is fijn om te zien dat ze nu veel meer zelfvertrouwen heeft. Dat zijn de mooie momenten.

Met Lola die toen ze net hier was, ging het communiceren heel goed, in het begin was dat van haar kant uit heel lomp, grommen, ineens op je schoot springen, de eerste dag zelfs bijten, tegen je enkels aanspringen e.d. Later ging dat juist heel subtiel. Een keer liepen we dichtbij huis op de stoep, er kwam een tegenligger, vrouw met kleine hond, ik overlegde nog bij mezelf of ik gewoon door kon lopen of liever oversteken, toen ze plotseling stilstond en mij aankeek en met haar ogen heen en weer ging van mij naar de overkant van de straat. En zo waren er vele momenten dat ze aangaf veel meer mee te krijgen dan je zou denken.

Zo was er eens iemand op bezoek, plotseling keek ze hem recht in de ogen en gromde. Dus ik stond op en zei zoiets als, Lola wat is er meis? Tegelijkertijd kijk ik naar buiten en zie daar haar vijandin de Akitabuurhond lopen met de eigenaar. Hoewel ze die niet kon zien of horen wist ze toch dat die langsliepen en wilde ons dat vertellen.

Haar blik in haar ogen toen ik haar voor de laatste keer kon aankijken is ook een moment dat ik nooit meer zal vergeten, het was in de universiteitsdierenkliniek in Hannover, ze lag op een brancard in afwachting van onderzoek, ze keek me toen met een heel speciale blik in haar ogen aan, alsof ze afscheid nam, maar wilde zeggen dat het goed was, heel vredig. Na het onderzoek wat foute boel was, hebben we dan ook niet meer wakker gemaakt en haar laten gaan.

Wat is jouw eigen ervaring met je honden?

" Eigenlijk zijn er veel speciale momenten.
 
Jenna is een hond die in het begin heel weinig liet zien van wat zij wilde, ze voegde zich, bijvoorbeeld als je haar tuigje omdeed kromp ze in elkaar en onderging het gebeuren , per wandeling kromp ze ook diverse keren in elkaar alsof ze een schok kreeg. Dus ik moedigde haar aan om zelf initiatieven te nemen, liet haar de weg kiezen soms en ook in huis moedigde ik dingen aan. Inmiddels wandelt ze normaal mee, snuffelend of aktief en alert. En binnen komt ze als ze iets wil naar me toe, geeft een patsepoot of duw met haar neus tegen mijn arm, zodat ik haar kan vragen wat ze wil. Dat lijkt iets kleins, maar het is fijn om te zien dat ze nu veel meer zelfvertrouwen heeft. Dat zijn de mooie momenten.
 
Met Lola die toen ze net hier was, ging het communiceren heel goed, in het begin was dat van haar kant uit heel lomp, grommen, ineens op je schoot springen, de eerste dag zelfs bijten, tegen je enkels aanspringen e.d. Later ging dat juist heel subtiel. Een keer liepen we dichtbij huis op de stoep, er kwam een tegenligger, vrouw met kleine hond, ik overlegde nog bij mezelf of ik gewoon door kon lopen of liever oversteken, toen ze plotseling stilstond en mij aankeek en met haar ogen heen en weer ging van mij naar de overkant van de straat. En zo waren er vele momenten dat ze aangaf veel meer mee te krijgen dan je zou denken.
Zo was er eens iemand op bezoek, plotseling keek ze hem recht in de ogen en gromde. Dus ik stond op en zei zoiets als, Lola wat is er meis? Tegelijkertijd kijk ik naar buiten en zie daar haar vijandin de Akitabuurhond lopen met de eigenaar. Hoewel ze die niet kon zien of horen wist ze toch dat die langsliepen en wilde ons dat vertellen.
 
Haar blik in haar ogen toen ik haar voor de laatste keer kon aankijken is ook een moment dat ik nooit meer zal vergeten, het was in de universiteitsdierenkliniek in Hannover, ze lag op een brancard in afwachting van onderzoek, ze keek me toen met een heel speciale blik in haar ogen aan, alsof ze afscheid nam, maar wilde zeggen dat het goed was, heel vredig. Na het onderzoek wat foute boel was, hebben we dan ook niet meer wakker gemaakt en haar laten gaan.
 
 
 
Wat is jouw eigen ervaring met je honden? "

Dobry

Wauw, vooral die laatste. Echt bijna tranen in mijn ogen.

Ik heb er met allebei heel veel, maar 2 zal ik nooit meer vergeten:

De 1e met Arran. Ik had net gehoord dat mijn moeder dus een nieuwe vriend had gekregen en dat ze om het weekend naar Friesland zou gaan. De honden zouden meegaan en dat vond ik echt verschrikkelijk. Het was echt uitzonderlijk als ik niet even bij ze ging kijken als ik niet bij mijn moeder was (ouders zijn gescheiden) en in het weekend deed ik met Aedon ook aan agility en zorgde ik dat ze gekant en gewassen zouden worden als dat nodig was. 

Ik ging naar buiten omdat ik zo verdrietig was en Arran volgde me heel stilletjes. Toen ik buiten ging op een bankje ging zitten kwam hij naast me liggen. Echt zo dichtbij mogelijk. We hebben daar toen een uur ongeveer gezeten en hij heeft mee in zijn vacht laten uithuilen. Mijn lieve schatje

Met Aedon was een paar maanden geleden: ik ging voor het eerst sinds 3 maanden weer op bezoek bij mijn moeder en op de laatste avond lag ik lekker op de bank met hem naast me op de grond. Toen er in de keuken heel veel gelach en geluid klonk wilde hij heel graag gaan kijken en stond op. Na een paar seconden kwam hij dan terug en ging weer liggen. Ik had dan altijd mijn hand onder zijn heup omdat dat zo lekker warm was en elke keer als hij weer terug kwam van de keuken om weer bij me te liggen hield hij zijn poot omhoog totdat ik mijn hand eronder had gelegd

Ik ben een keertje KO gegaan nadat mijn paard was gevallen (en ik dus ook) en keihard met mijn hoofd op de grond ben terecht gekomen.  Toen ik wakker kwam lag mijn hond naast me en hield mijn paard op afstand. Hond lag mijn gezicht te likken (ben iets van een half uur buiten westen geweest dus best een lange tijd).

Heel speciaal, vooral omdat het ook niet mijn hond was, maar een logee (waarmee ik al wel veel gedaan heb, hij is evengoed thuis bij ons als bij zijn eigenaar)

Puck gromt nooit wanneer er bezoek komt. Wel blaft ze hard en vind ze broekspijpen sinds een aantal jaar geweldig lekker

.

Ik woonde nog op een appartement op de eerste verdieping toen de deurbel ging.

Ik liep naar beneden (wil namelijk altijd kunnen zien wie er aan de deur staat) en er stond een oudere man en vrouw. Ze wilden weten wat ik van het geweld over de wereld vond, Puck begon bovenaan de trap heel gemeen te grommen terwijl die man en vrouw probeerden de trap op te komen. Ik heb ze afgedaan met dat ze elkaar van mijn part de kop in mogen slaan en het me vrij weinig interesseerd.

Ze wilden perse naar boven om de buren te spreken. Heb gezegd dat de buren hetzelfde denken als ik en toen heb ik ze de deur uit gewerkt. Wel zonder blauw oog of gekneusde ribbenkast, want ik houd natuurlijk niet van geweld. Maar ik heb ze wel heel duidelijk gemaakt dat ze niet welkom waren.

Schijnbaar hadden ze niet veel goeds in zin, want Puck gromt nooit zo gemeen.

Ik heb met Penny meerdere bijzondere momenten mee gemaakt. Penny is geen makkelijke hond en kan behoorlijk eigenwijs zijn, maar als er echt iets aan de hand is kan je haar volledig vertrouwen.

Eén van die bijzondere momenten was een paar jaar geleden in de zomer

Ik maakte met haar een wandeling door het aanlijngebied. Omdat ik een beetje laat was en omdat het weer erg somber was was ik daar helemaal alleen. Na een tijdje merkte ik dat ik gevolgd werd door een man op een fiets. Die stopte en gebaarde naar mij dat ik naar hem moest komen. Ik ging er van uit dat hij de weg kwijt was en hulp nodig had dus ik ging er naar toe. Penny had ik aan de lijn. Toen ik bij die man was bleek al snel dat hij iets anders wilde. Ik pakte mij vast en probeerde mij een kus te geven. Ik trok me meteen los en zei dat hij op moest rotten, daarna ben ik snel door gelopen. Die man bleef mij vervolgens volgen. Ik liet Penny toen los en zei (zonder dat het een commando was) tegen haar dat ze heel dicht bij mij moest blijven. Dat deed ze echt perfect, ze liep voor mij en keek constant om. Ik kon die man daardoor goed in de gaten houden. Na een tijdje ging die man om zich heen kijken en was hij niet meer op ons aan het letten. Ik dook toen meteen het hoge gras in en fluisterde tegen Penny dat ze bij mij moest liggen. Penny ging toen tegen mij aan liggen en zo bleven we ruim een kwartier verstopt in het gras. Daarna keek ik voorzichtig of die man er nog was maar die was weg. Ik ben toen met Penny heel snel naar huis gegaan.

Ik ben daarna heel lang bang geweest voor die plek en voor vreemde mensen, maar gelukkig ben ik daar nu wel over heen en durf ik overal weer gewoon te lopen. Ik ben nu wel voorzichtiger en ga absoluut niet meer zomaar naar vreemde mensen toe.

Een minder heftig moment was deze winter. Penny had nog last van een blessure en kon dus niet zo veel lopen. Ik liep een stukje door een ander aanlijngebied. Ik zag toen een zwaan die achterna werd gezeten door een andere zwaan en daarom weg probeerde te vliegen. Hij vloog echter veel te laag en botste in volle snelheid tegen een boom aan. Hij viel toen op zijn rug op de grond. Ik zag meteen dat het niet goed was dus ik wilde er naar toe. Ik kon Penny alleen niet mee nemen want dan moesten wij door de struiken heen en dat kon niet met de blessure. Ik zette haar toen op het veld en gaf haar het commando 'blijf'. Daarna ging ik weer naar die zwaan. Omdat er een sloot tussen zat kon ik niet heel veel doen, maar ik wilde er bij blijven tot hij geholpen werd. Gelukkig kwamen er heel snel meer mensen bij, die gingen helpen en belde de dierenambulance. Die zwaan probeerde alleen steeds te vluchten. Uiteindelijk heeft het denk ik zo'n 10 minuten geduurd voordat mensen hem hadden gevangen en bij zich konden houden.

Al die tijd bleef Penny echt perfect liggen op de plek waar ik haar had neer gezet, ondanks dat die plek niet direct in mijn zicht was en ik haar dus niet in de gaten kon houden. Zelfs als er mensen langs kwamen bleef ze perfect liggen, terwijl ze soms best snel afgeleid is.

Er zijn gelukkig ook leuke bijzondere momenten. Bijvoorbeeld toen ik erg ziek was en haar toch even uit wilde laten bleef ze steeds heel dicht bij mij. Na een tijdje was ik moe en wilde ik even zitten. Penny is normaal niet knuffelig, maar kwam toen meteen naar mij toe en ging helemaal tegen mij aan liggen, net zolang tot ik me weer wat beter voelde en weer verder kon.

Er is een moment met onze vorige hond Lasslow geweest wat mij altijd bij zou blijven. Ik was op dat moment maar een jaar of 11. Hij was pas 9 jaar en ging binnen 24 uur ontzettend hard achteruit. We hebben er alles aangedaan om hem nog op te lappen maar de volgende ochtend liep hij met mijn moeder naar buiten om een plas te doen aan de overkant van de straat toen hij op de terugweg instorten op onze oprit. Ik  hoorde hem daar toen ook een schreeuw geven en ben naar de deuropening gerend. Direct oogcontact met hem en daar zat zo'n boodschap achter. Het was zo'n bizar intense blik. Het was voor mij direct duidelijk dat dit zijn laatste seconde waren en dat het goed zo voor hem was en toen is hij ter plekken overleden. Een paar weken later zat ik met mijn vader in de voortuin toen ik opeens een van zijn oude speeltjes op de weg zag liggen. Dat was zo bizar. Het was ook exact dezelfde, want op een bepaalde plek had hij er een gat in gemaakt. 

Ik heb 3 weken een akita inu reu van 8 maanden te logeren gehad. Wij hadden zo hard getraind aan wat probleemgedrag. Zo trok hij gigantisch aan de lijn en hadden we samen een soort afspraak gemaakt. Zolang je niet trekt mag je lekker snuffelen. Hij keek dan regelmatig op van ''doe het goed he?'' Toen hij terug ging naar zijn eigenaar viel hij natuurlijk direct terug in zijn oude gedrag. Ongeveer 3 maanden daarna vroegen ze of ik hem een middagje kon uitlaten. Ik was nog een beetje sceptisch of hij mij wel zou herinneren omdat het alweer zo'n tijd terug was en ik hem maar relatief kort heb gehad. Hij was door het dolle heen en volgde ook weer perfect met weer de zelfde rustige en stabiele blik. Hij wist direct wat er van hem verwacht werd. Helaas hebben ze hem uiteindelijk herplaatst omdat hij niet te houden was voor ze.. Per toeval zag ik een advertentie op marktplaats langs komen en herkende hem direct.. Ik had toen echt pas enkele dagen Kaylo geadopteerd anders was hij er sowieso gekomen. 

Met een andere logé had ik ook zo'n moment. Het is Kaylo's aller beste vriendje en ik ken hem al heel erg lang. Er was een moment dat ik niet zo lekker in mijn vel zat en hij kwam toen recht voor me zitten en keek me heel doordringend aan terwijl hij een poot op mijn schoot legde. 

Met Kaylo heb ik zo'n fijne band. We weten precies wat we aan elkaar hebben. Ik heb snel de neiging om met mijn tong een klikgeluidje te maken. Op zich heeft dat helemaal geen betekenis maar betekend het alleen dat ik iets van hem vraag. Dat kan zijn even wachten of zitten etc. Puur dat geluidje en oogcontact is voor hem voldoende om uit te werken wat ik van hem vraag. Wanneer hij commando's krijgt van bijvoorbeeld mijn ouders of vrienden waar me mee wandelen zoekt hij eerst oogcontact of ik het er ook wel mee eens ben. Dan is een knikje voldoende en voert hij het uit. Juist die hele kleine momenten van elkaar begrijpen zonder woorden vind ik erg bijzonder. Kaylo is ook eigenlijk heel erg sociaal op straat naar vreemde en loopt eigenlijk altijd los. Zo bracht ik s'avonds de container naar de weg en liet ik hem gelijk even een plas doen voordat we naar bed gingen. Daar liepen een paar mannen en ik voelde me niet helemaal lekker op mijn gemak. Kaylo ging direct naast mijn benen lopen en bleef heel diep grommen. Toen ze ook nog bepaalde opmerkingen begonnen te maken gooide hij er zelfs een blaf uit en de keren dat hij blaft is echt zeldzaam.  

Met een hond heb ik nog nooit een bijzonder moment gehad. Toen ik laatst een huilbui had en bij mijn vriend uit zat te huilen,kwam Ziva me vrolijk kwispelend een speeltje brengen. Die heeft niet zo veel empathisch vermogen geloof ik.

Wel ooit met een paard, maar daar gaat het topic niet over.

Mooi om hier jullie verhalen te lezen, al zijn ze soms verdrietig.

Er komen echt hele mooie verhalen voorbij. Sommig echt heel heftig en andere weer heel lief.

Vers natuurlijk mag je het ook gewoon over andere dieren hebben. Helemaal geen probleem.

Volgens mij hebben mijn dieren het empathisch vermogen van een tuinhek. 

HAHAHAHA Ach Beer is een soort comedy show  Daar word je al vrolijk van als je alleen al naar hem kijkt. 

Je haalt me de woorden uit de mond hahaha

Puck verder ook hoor. Het was echt in haar hele 7 jaar dat ze oud is, dat ene hele valse grommetje geweest. 

Ik kan hartstikke ziek wezen en nog zo verdrietig, maar daar doet puck echt niks op uit.

Wanneer ik verdrietig op de bank ligt belaagt Twinko me net zo lang totdat ik wel rechtop móét gaan zitten en lachen 

Hier een voorbeeldje van hoe dat gaat:

" Wanneer ik verdrietig op de bank ligt belaagt Twinko me net zo lang totdat ik wel rechtop móét gaan zitten en lachen 
Hier een voorbeeldje van hoe dat gaat:
  "

Hilde & Twinko

Schattige foto's

Dit dacht ik dus ook. Luna is niet empathisch en over dat communiceren zonder woorden ga ik helemaal niet beginnen haha. Tot ik een keer serieus iets mankeerde en op de bank lag te wachten op iemand van de huisartsen post. Zelf weet ik dit niet meer precies door de pijn. Maar toen hebben mijn ouders haar weg moeten halen omdat ze niemand bij mij liet. 

" Wanneer ik verdrietig op de bank ligt belaagt Twinko me net zo lang totdat ik wel rechtop móét gaan zitten en lachen 
Hier een voorbeeldje van hoe dat gaat:
  "

Hilde & Twinko

O wat leuk! 

Daar heb je meer aan dan aan een hond die een volgezeverde inktvisknuffel komt brengen 

O wauw, dat is wel bijzonder!

Er is nog hoop voor Ziva dus 

Ben wel nuchter hoor. Ik denk dat het logisch te verklaren was door alle stress om haar heen, ze steun wilde van mij waardoor ze zo reageerde. 

Maar stiekem hoop ik gewoon dat als er ooit echt iets is ze dus toch wel een beetje om mij geeft... Maar realistisch bekeken weet ik dat nog niet hoor.. dan moet er minimaal een wereldoorlog uitbreken ben ik bang. 

Haha ik durf te wedden dat je daar op zo’n moment ook om kunt lachen. Resultaat is dus hetzelfde 

Nou, daar komt ie dan.

Ik heb een tijd iemand geholpen op een paardenfokkerij. Ik kwam daar op zaterdag. Alles wat ik deed was de ingereden paarden even laten lopen (mocht nog geen longeren heten, rijden kan ik niet) en daarna poetsen.

Ik spendeerde zo ongeveer drie kwartier per week aan elk paard. Enkele paarden daar zullen me altijd bij blijven, maar één merrie in het bijzonder.

Ik had een half jaartje met haar gewerkt. Ze was altijd braaf en lief, maar ik had niet het idee een heel speciale band met haar te hebben. Toen is ze een hele tijd, ik denk wel een jaar, naar een andere stal geweest voor training. Toen ze terug kwam, wist ik dat eerst niet en herkende haar dus niet toen ze in de bak stond (ze was bruin, geen aftekeningen, geen opvallende manenbos, eigenlijk het meest onopvallende paard wat je je voor kunt stellen en ik had haar een jaar niet gezien, dus dat kun je me niet echt aanrekenen). Zij herkende mij wel en heeft een paar minuten lang heel blij rondjes om me heen lopen galopperen.

Toen besefte ik me wat ik blijkbaar voor haar betekende met die drie kwartier aandacht die ze per week van me kreeg en ging ik meer aandacht aan haar besteden. Af en toe eens knuffelen en zo.

Nu moet je van die merrie weten, dat ze echt ontzettend braaf was. Deed precies wat ze moest doen, zette nooit een pas verkeerd, was nooit een dag uit haar doen. Op een dag was ik weer met haar bezig, liet ik haar lopen. Ik gebruikte op dat moment de helft van de bak. Anna, zo heette ze, deed natuurlijk perfect wat ik van haar vroeg. En opeens kreeg ik zo'n vreemd gevoel. Het duurde echt even voor ik het kon plaatsen, maar toen besefte ik me dat ik me opgesloten voelde. En dat dat gevoel van Anna af kwam. Ze deed altijd zo goed wat er van haar gevraagd werd, nooit deed ze eens iets geks en volgens mij liet ze mij op dat moment weten dat ze daar behoefte aan had. 

Ik heb het lint dat de bak in tweeën deelde, weggehaald. Het was alle ruimte die ik haar kon geven. Ze heeft een kwartier lang door de bak heen geracet en gebokt. Toen ze klaar was en ik haar ging borstelen, kwam er een enorme dankbaarheid van haar af. 

Voor deze ervaring had ik nooit gedacht dat het mogelijk is om te voelen wat een dier voelt en nog klinkt het me ongelooflijk in de oren. Maar ik kan het gewoon niet anders omschrijven, zeker gelet op Anna's reactie. Het is een ervaring die ik nooit zal vergeten.

Ogin en Bams, een groot leeftijds verschil, vaak apart uit, als ze samen lopen aan de blauwe stad, loopt Bams haar eigen tempo...en Ogin het veulentje gaat , ze mag...er van door op haar tempo maar...als Bams te ver achterblijft , kijkt ze naar mij en.....gaat ze maar halen Ogin, ze rent terug naar Bams en roept, hee ouwe hoe zit het, kom op......en rent ze weer naar mij, zo blijft ze dat doen tot we weer naar de auto gaan.....bijzonder...

Toen ik 3 maanden geleden  telefonisch de uitslag kreeg van het bloedonderzoek van ons babietje, en daaruit bleek dat hij downsyndroom heeft. Pas 5 dagen bevallen en mn wereld stortte echt even in. Ik had het heel moeilijk en Nova kwam me echt troosten.  Bij me zitten en likken en met dr poot op me. Na een paar min heb ik de wel weggeduwd, achteraf vind ik dat heel erg want ze was zo lief maar ik was echt heel erg van streek. Ze is overigens ook heel erg lief voor ons zoontje, ik heb 3 kids totaal en de andere 2 vind ze ook lief maar ze trekt het meest naar ons jongste zoontje toe. 

Vroeger haalde ik altijd de hond van onze buren op om te gaan wandelen; Spetter heette hij. 

Urenlang liep ik met hem door de weilanden. Hij los en ik met mijn verrekijker turend naar dieren. Hij bleef altijd in de buurt.

Als mijn buurvrouw mijn naam bij hen in huis riep of hij zag me van de overkant naar hun huis komen lopen dan hoorde je hem al van veraf blaffen en hij sprong dan tegen de deur. Pracht beest was het.

Ander mooi maar heftig moment was met mijn konijn Chilli een aantal jaren terug.Een.combi Lotharinger/Vlaamse reus.Geweldig beest.

Hij werd ouder en was op een dag niet fit. Zijn hok stond continu open en kon er in en uit wanneer hij wilde om in de tuin te scharrelen.

Mijn vriend belde mij destijds op mijn werk dat het niet goed ging, bevriende dierenarts assistente kon weinig meer betekenen voor hem(had vriend gevraagd om langs te komen) hij wilde niet meer uit zijn hok, at en dronk niet meer. Was sloom en zat weinig beweging meer in....ik ben meteen uit mijn werk naar huis geraced.. zette mijn fiets neer en op dat moment kwam Chilli zijn hok uit, ik ging op de grond zitten in kleermakerzit en hij komt zo aangehuppeld en op mijn schoot gehupt, kijkt 1 keer omhoog, laat zijn koppie zakken en ik voel hem zo wegzakken.

Het leek net alsof hij op me gewacht had....dat was zo'n heftig en emotioneel moment....als ik er nu aan terug denk krijg ik zo weer een brok in mijn keel.