Ik mis mijn hond zo

Vorige week hebben we onze Jackie helaas moeten laten inslapen. Hij was bijna 16 en we wisten dat het eraan zat te komen,  maar uiteindelijk is het toch snel gegaan. Hij kon letterlijk niet meer op zijn pootjes staan en door het enorme warme weer begonnen zijn organen het te zwaar te krijgen. We kregen nog twee dagen en hebben hem in die dagen keihard verwend. Het inslapen zelf is in mijn armen gebeurt. Helaas niet vredig, omdat Jack sterk was en erg moeilijk rustig te krijgen was na het eerste spuitje, en het inslapen zelf ook wat lang duurde. Mijn man zei dat het er vredig uitzag maar voor mijn gevoel vocht hij. Vanaf de dag dat we hoorden dat hij in moest slapen ben ik zo intens verdrietig. Her is te vergelijken met het verdriet wat ik voelde bij het verlies van dierbaren, alleen is dit iedere minuut van de dag. Alles doet me aan hem denken. Mijn man en kinderen werkten en Jack en ik waren de hele dag samen. En ik mis de gewoontes zo vreselijk, ik vlieg tegen de muren op. Iets uit de koelkast pakken en zijn pootjes horen als hij om een hoekje kwam kijken wat ik deed. Samen op de bank onder een dekentje tv kijken. Uitkijken waar ik mijn eten neerzet zodat hij er niet bij kon. Zelfs zijn witte haren op de bank. Ik heb al rustgevende medicatie van de huisarts, maar ik blijf huilen. En na de eerste dag vraagt niemand er meer naar,  want het is maar een hond. Mijn gezin is uiteraard ook verdrietig,  maar de vader van mijn man is ernstig ziek, waar uiteraard de meeste aandacht naar uitgaat. Maar hoe ik het ook probeer,  ik kan het niet,  mijn gevoel blijft bij Jack. Hoe lang blijft dit duren, want ik heb letterlijk het gevoel dat ik kapot ga van verdriet.

Sterkte

Dat heet rouw, 16 jaar lang lief en leed meegemaakt, dat is niet opeens verdwenen, rouen mag en moet....stop het niet weg, kom hier en vertel, erover praten en begrip krijgen, helpt, het is niet...zomaar een hond...jouw allerliefste maatje...koester de mooie herinneringen , denk daar aan, en niet alleen aan het afscheid, 16 mooie jaren samen gehad....en nu plotseling stilte....heel veel sterkte.

Heel veel sterkte weet hoe het voelt het missen en de pijn een maatje die deel uitmaakte Van je leven heel veel sterkte leef met je mee

Natuurlijk ben je kapot van verdriet, ik begrijp je zo goed, heb zelf deze keuze al meerdere keren meegemaakt.

16 jaar is niet niks en wat zal je je lieve mannetje missen.

Schrijf het hier maar lekker van je af, hier zijn mensen die begrijpen, dat je echt rouwt en dat dat niet zomaar over is na een paar dagen.

Heel veel sterkte gewenst hoor.

Zo vreselijk om je maatje te verliezen, en natuurlijk heb je verdriet, het was een familielid, helaas snappen veel mensen hoe je je voelt, ik ook, mijn maatje is in april overleden, heel veel verdriet van, ik heb nu weer een hond, en dat helpt, ik heb weer een maatje, maar mis mijn Faro nog steeds.

Dus begrijpen doen we het zeker hier, heel veel sterkte hoor.

Ach wat verdrietig. Gewoon huilen hoor, hoe rot je je nu voelt, het is normaal en het mag er zijn.

Heel veel sterkte hoor.

Een hond in laten slapen is een traumatische gebeurtenis, hoe je het ook went of keert. Al helemaal na 16 jaar. Je zit nog in de rouw hiervan, en dit is heel normaal. 

Heb je nagedacht of je nog een hond zou willen? Wellicht ben je daar nog niet aan toe of wil je het niet, maar het is een mogelijkheid om een beetje van je gewoontes weer op te vullen. Leven zonder hond na 16 jaar met hond is extreem lastig. 

Ik wens je veel sterkte.

Velen hier weten hoe jij je nu voelt, ook ik. Na het overlijden ruim anderhalf jaar geleden van mijn hond heb ik na korte tijd een pup in huis gehaald, dit vooral voor mijn alleen achter gebleven hond die zijn maatje erg miste. De komst van de pup heeft mij uiteindelijk ook de afleiding bezorgd die ik op dat moment nodig had. Natuurlijk miste en mis ik mijn hond nog steeds maar ik had mijn handen vol aan de belhamel van een pup en hier door minder tijd om mij onder te dompelen in mijn verdriet en gemis. 

Het is nog maar kort geleden en dit verlies heeft gewoon zijn tijd nodig, heel veel sterkte.

Wat ontzettend zwaar voor je. Het is verschrikkelijk om je maatje na 16 jaar te moeten laten gaan. 

Het leven om je heen gaat verder maar zelf lijk je stil te staan. Alsof je niet verder kunt. 

Veel mensen beseffen niet wat voor impact zoiets heeft. Maar schaam je niet om het ze gewoon te vertellen. Het was niet ‘maar een hond’. Het was een levend wezentje dat blij kon zijn, eigenwijs kon zijn, trouw was, en boven al lief kon hebben. 

Praat hier gerust over Jackie en over alles dat je kwijt wil. Mensen hier begrijpen waar je doorheen gaat en oordelen niet. 

Heel veel sterkte en hou vol. Het gemis zal altijd blijven maar de scherpe kantjes gaan er vanaf, en langzaam kun je dan met niet enkel een traan maar ook met een glimlach terugkijken op de mooie jaren die jullie samen hadden. 

Veel mensen reageren vaak met die onbenullige reacties Waar je niets aan hebt....en beseffen ook niet dat een hond (of ander geliefd huisdier) gewoon écht een volwaardig gezinslid is. Die er soms al jaren zijn. Die hebben ook hun eigen eigenaardigheidjes, karakter trekjes, grappige tics etc....die dingen die je zo zult missen als ze er ineens niet meer zijn. Het voelt vaak gewoon alsof het je familie is.  En als dat wegvalt..pfffff.....ik snap je gevoelens heel goed.

Het komt nooit meer terug, je maatje niet meer om je heen.

Helemaal niet vreemd hoor dat je zo'n verdriet hebt.

Heel veel sterkte met jullie verlies. En blijf erover praten.

Hier weten de meesten helaas wat het betekend om je geliefde hondenkind in te moeten laten slapen. 3 jaar geleden hebben wij onze jack russel zusjes Speedy en Tessa in moeten laten slapen, ze waren 17. Twee dagen daarna ben ik zelf bijna overleden, letterlijk aan een gescheurd hart.

Mensen die geen begrip hebben voor rouwen om een huisdier beseffen niet welke rol ze hebben gespeeld en dat blijven doen in ons hoofd en in ons hart. Samen met je hond bouw je een band op, je vertrouwd op elkaar, samen ben je een team: een heel hondenleven lang. Als deze periode ten einde komt slaat dat een diepe krater in je bestaan. Rouwen doet pijn, maar je kunt er niet omheen, je zult er dwars doorheen moeten.

Wat mij hielp was om me te warmen aan alle herinneringen en alles wat de meiden ons hebben nagelaten. Hun poot afdrukjes en plukjes haar, de foto's, de filmpjes. Een kaarsje voor ze branden. En ook om hier te schrijven heeft me erg geholpen, omdat er begrip is en een virtuele arm om je heen. Hier kun je alles van je afschrijven, hoe vaak je maar wilt.

Dus blijf schrijven hoor, je verdriet moet eruit dat is alleen maar goed!

Heel veel sterkte en dikke knuffel.

Wat ben ik ontzettend blij met jullie berichten en begrip! En het feit dat het zo herkenbaar is. Sta echt versteld van de reacties die mensen kunnen geven zonder huisdieren. Jullie begrijpen dat het is als een heel dierbaar deel van je gezin te verliezen. Dat begint al meteen bij het opstaan. In een lege woonkamer komen, zonder een hondje die op je afkomt, een paar woorden , een aai over zijn bol en dan eten geven. En zo gaat het gemis de hele dag door. Door jullie berichten snap ik dat ik erdoor moet en mag!  Dat het niet meteen over moet zijn. Bedankt en allemaal sterkte met jullie eigen verlies 

Heel veel sterkte. 

Klopt, pas wanneer ze er niet meer zijn merk je hoe enorm ze in je leven verweven zaten. Al die kleine momentjes waarop je contact had. Elke keer wordt je er nu aan herinnert. 

Goed om te lezen dat je de tijd neemt om dit te verwerken. Wees niet te streng voor jezelf en laat je niks aanpraten. Jouw gevoel, jouw verdriet, jouw tempo. En durf aan te geven als je even rust nodig hebt. Zoiets als dit kan er behoorlijk in hakken.

Sterkte nogmaals 

Heel veel sterkte met het verlies van jou lieveling.
Ik weet hoe moeilijk je het hebt ben mijn lieveling op zijn 15 jaar verloren.Er komt een tijd dat de pijn zal verzachten maar vergeten nooit.Hou je sterk.

Nog heel veel sterkte ik ook nu 3 j geleden mijn lieverdje moete laten inslape ze was 12 j ik mis haar nog steeds al is het goed dat ik lilly nu heb toch heb ik sommige dagen nog erg veel verdriet mijn hart is gebroken die dag en zal haar blijven missen maar het schrijve hier heeft me ook geholpen en de mooi herineringen met haar heel veel sterkte nog

Het is belangrijk dat je tijd neemt om te rouwen, het is wat je zei Jackie was een heel dierbaar deel van jullie gezin. En juist zo'n lieve schat mis je, omdat hij er altijd was en omdat hij zoveel heeft nagelaten. Zoveel dierbare herinneringen, zo'n fijne tijd samen. Hij hoorde er helemaal bij, jullie hondenkind.

Er is geen eindtijd verbonden aan rouw. Het gemis kan voor altijd zijn, maar wel draaglijker worden na verloop van tijd. 

Ja je moet er door heen, het is zwaar, toch hebben wij al snel besloten dat we een andere hond gingen adopteren, ik vond de stilte niet te doen in huis.

Nog steeds missen we de persoonlijkheid van onze hond die overleden is, 11 april is hij overleden, maar onze nieuwe Spanjaard heeft wel veel vrolijkheid en afleiding gebracht.

Misschien ben jij daar nog niet aan toe, of denk je dat mensen het maar snel vinden, volg gewoon je hart.

Heel veel sterkte met je grote verlies.

beste Jackie01

ik herken dit zo goed wat u doormaakt.
is er troost te vinden?
voor mij werd het antwoord keihard Nee, omdat ik wat ik met mijn hond Famke beleefd heb niet nog een keer mag meemaken, alle avonturen, zij was het die me de natuur liet waarderen tijdens de wandelingen. het was onze eerste hond en dit is zo uniek om de opvoeding van pupje of aan mee te mogen maken.
ik heb geen kinders en het voelde net alsof ik een kindje had, ik hield zoveel van haar en ik dacht dit blijft zo, voor altijd heel vreemd, en toen , toen was het voorbij gewoon voorbij
ik huil nog veel.
dan passeert alles de revue wat wij samen hadden...ondanks dat wij nog een hondje hebben en nu nog een nieuw kooikerhondje blijft mijn famke, degene die ik mis, rust zacht mijn engel....heel veel sterkte!! jou lief hondje voor altijd in jou hart

Juice ben het helemaal met je eens ik had voor mijn lieve queenie wel een york shire gehad die is 14j geworden borstkanker maar ik had queenie toen ze ingeslapen werd en queenie was net mijn kindje hoewel ik kinderen en kleinkinderen heb maar ze wonen in het binnen land toen ik over 3j mijn lieve queenie moest laten inslapen ben ik heel ziek geworden ik ween nog steeds heel veel hoewel ik nu ook een andere hondje heb queenie kan nooit vervangen worden alleen heeft een ander ons nodig en is het niet meer zo stil in huis heel veel sterkte verder je lieverd voor altijd in je hart jackie 

Ik weet ook hoe jij he voelt,de pijn en het intense verdriet.Zoals je zegt,je mist je hondje bij alles.Ik was ook de hele dag samen met mijn bobby en ik heb maandenlang elke dag gehuild.En na een paar weken,zeiden de meeste mensen al van,heb je nu nog verdriet,het is toch geen mens.Maar mijn bobby was echt alles voor mij,ook al heb ik ook gewoon een gezin.En nu na 4 jaar mis ik hem nog steeds en laat geregeld nog een traan.Dit komt ook omdat ik mezelf blijf verwijten ,dat ik niet eerder zag dat hij ziek was.Misschien wil je mijn verhaal lezen,dat staat op mijn profiel.Maar deel hier je verdriet en laat het verdriet ook toe,wij begrijpen jou en leven met je mee.Mijn lieve bobby is ook 16 jaar mogen worden

Het is een stuk van jezelf dat sterft.

Een immense pijn en een enorm verdriet. Het is een rouwproces, met ups en downs. In het begin alleen maar downs....

Er zijn geen woorden of daden die jouw pijn verminderen, of wegnemen.

Alleen tijd....tijd om er de scherpe kantjes af te halen. Tijd om dit grote verlies een plek te geven. 

Zodat die tijd op een bepaald moment de pijn die je nu voelt, zachtjes gaat keren. En wanneer je aan die allerliefste 4-voeter denkt? In plaats van pijn, ook een gevoel van dankbaarheid voelt, dat deze vriendschap deel heeft uitgemaakt van je leven. De mogelijkheid van een glimlach op jouw gezicht, bij het boven halen van al die zeer dierbare herinneringen. Omdat de liefde voor....? Nooit stopt, maar gewoon bij doorleven.

Tijd......

Oh wat ontzettend herkenbaar. Wij hebben onze allerliefste mormel vrijdag moeten laten inslapen op 14.5 jarig leeftijd. Ze is 11 jaar bij ons geweest. We moeten alleen maar huilen en heb het gevoel dat dit nooit meer overgaat. Ik voel het als verraad als ik maar naar een ander hondje ik weet dat ze een heel goed leven heeft gehad maar het had nog beter gekund. 

Ik hoop dat het goed met jou cq jullie

Wij hebben onze snack russel afgelopen vrijdag op 14.5 jaar na 11 jaar bij ons moeten laten inslapen en wij kunnen niet stoppen met huilen. Hoe herkenbaar is dit. Ik hoop dat het goed gaat met je

Heel veel sterkte moniqie.

Het is net een weekje geleden dat je Jackie hebt moeten laten gaan, 16 jaren bij je geweest een stukje van je leven, je mag huilen boos zijn, troost vinden bij een vriendin of bij iemand die dit ook heeft meegemaakt....stop het niet weg, rouwen mag en moet....wat kan je nou doen om het wat makkelijker voor jezelf te maken, maar een mooie collage van de fotoos die je hebt van Jack, maakt een moonbord, en maak een mooie collage, en hang het op een mooi plekje zodat je daar stil bij kan gaan staan.....en kom hier met je verdriet, uit je, de pijn verzacht maar het gemis zal blijven....

Jij ook heel veel verdriet....moeilijk he, je ziet hem en ruikt hem nog steeds, verdrietig het afscheid na zoveel jaren bij je geweest te zijn....erover vertellen hoe je jack is geweest helpt...en stop het niet weg, maar praat erover met mensen die het zelfde hebben meegemaakt en weten hoe verdrietig dit is....

Hier weten we hoe het voelt  het missen en verdriet erg groot  sterkte nog 

Heel veel sterkte met het verlies van jullie hond.