Zijn wij geschikte nieuwe pup-opvoeders?

Beste allemaal,

Ik zal een lang verhaal hopelijk kort vertellen; wij (ik, man en drie kids van 8, 5 en 5 jaar) hebben vorig jaar een heel kort pupavontuur beleefd. We keken heel erg uit naar ons pupje! Maar toen hij er was overviel het ons vreselijk. Mijn man voelde zich teruggeworpen naar de babytijd van onze twins; het benauwde hem enorm! Ik had zo'n zelfde gevoel, maar meer naar onze kinderen toe; ik was alleen maar bezig met wat onze kinderen vooral niet moesten doen en vond dat zo oneerlijk. Verder had ik mij heel heel heeeel goed ingelezen dus onvoorbereid was ik niet. Wel gaf dit mij achteraf gezien veel stress want ik wilde alles zo goed mogelijk doen en was vooral bezig wat schadelijk zou kunnen zijn. Ik kon niet genieten van de kleine frummel. Ik was enorm gespannen omdat ik bang was dat de hond zou opgroeien tot een vals monster door mijn toedoen. Ik wist ook niet goed wat ik de hele dag moest doen; moest ik de hond met rust laten, of er de hele dag achteraan lopen om ervoor te zorgen dat hij niets zou slopen, of niet?? Moest ik spelen? en hoe lang dan spelen? en als ik speelde dan beet de pup (logisch) en daar was ik eigenlijk wel een beetje bang van en kon ik die 'angst' wel overwinnen? Niemand vindt het fijn om gebeten te worden, maar waarom vond ik dit dan eng? Heb nooit een nare ervaring met een hond gehad. 

We hebben toen besloten dat we dit niet konden en dat de pup terug moest naar de fokker. Eind goed al goed voor ons, maar wij dachten ook vooral voor de pup want die verdiende veel meer dan dit... maar niet dus. Want nu een jaar later heb ik nog steeds een grote wens voor een hond. En de vraag is nu; is dit wel verstandig gezien vorig jaar?

Nu heb ik hier al wat rond gelezen en gemerkt dat veel nieuwe pupeigenaren ditzelfde gevoel hebben gehad. Ze vonden de puppietijd erg zwaar, hebben gehuild, stress gehad en stonden ook op het punt de pup terug te brengen. Ik lees echter dat wanneer ze dit niet hebben gedaan, ze geen spijt hebben en nu enorm blij zijn met de hond.

Een herplaatser durf ik niet aan omdat ik niet weet wat voor verleden ze hebben, wij geen ervaring hebben en ook nog jonge kinderen hebben. Ook een herplaatser moet je als het ware opnieuw opvoeden, wel is het waarschijnlijk zindelijk.

Daarom wil ik toch voor een pup gaan, maar kunnen wij dit wel? Ik zie niet op tegen het werk want ik ben vrijwel altijd thuis. Ik heb de tijd en het lijkt mij geweldig om samen met de pup (en ook als hij groter is) op cursus te gaan en lekker te wandelen en dingen te ondernemen. Maar de puppietijd daar zie ik toch wel tegenop. Vooral omdat als wij toch besluiten weer voor een pup te gaan wij deze natuurlijk NIET weer terug gaan brengen. Dan moeten we ervoor gaan. Als ik droom van een hond, dan is het een volwassen hond die lief, trouw en aanhankelijk is; een maatje. Ik droom niet van een pup (al vind ik ze natuurlijk wel ontzettend schattig).

Dus schiet maar, waarom zouden wij er niet aan moeten beginnen? Of wellicht waarom zouden wij dit toch wel kunnen denk je en heb je tips? 

We hebben vorig jaar voor een herder gekozen; dat gaan wij niet meer doen. We denken nu over een Engelse cocker spaniel.

Ik lees toch nog veel twijfel in je tekst, dus op basis daarvan zou ik zeggen: neem niet opnieuw een pup in huis.

Als je over een hond droomt, droom je duidelijk over een volwassen hond, niet over de opvoeding van een pup en al wat daarbij komt kijken. Gezien je eerdere ervaring (je weet nu hoe het in praktijk gaat met een pup en hoe jij daar emotioneel op reageert), zou ik dat in ieders belang niet herhalen.

Er zijn allerlei soorten herplaatsers. Ook honden van wie heel goed de achtergrond gekend is. Kijk eens via de rasverenigingen, of via een goeie fokker. Dat zijn vaak herplaatsingen uit overmacht (baasje ziek of overleden bijvoorbeeld). Dan kan je eerst kennis maken met de volwassen hond, je kan al je vragen stellen, eens samen gaan wandelen, bekijken of het karakter van de hond bij je past, enz. M.a.w. je weet vrij goed welk vlees je dan in de kuip hebt.

Uiteraard is het voor de hond dan altijd wennen in z'n nieuwe thuis, maar je hebt toch al een goed zicht op zijn opvoeding, zijn gedrag, en je kan veel gerichter kiezen wat in jullie situatie past.

Waarom zouden jullie nu een jaar later dit wel kunnen?

Krijgen jullie niet weer datzelfde gevoel? Straks is weer de pup de dupe.

Ik zou toch eens gaan kijken voor een herplaatser.

Deze kan je ook vinden binnen de rasvereniging van het ras wat je graag wilt aanschaffen, maar ook gewoon in het asiel. Misschien dan gaan voor een wat oudere hond, zodat die de meest wilde haren wel verloren heeft.

Doorgaans weten ze daar echt wel wat voor een karakter de hond heeft en of die bij kinderen kan Ja of nee.

Ik zou zeker niet opnieuw een pup aanschaffen. 

Zoals al genoemd heb je herplaatsers in alle soorten en maten. Mijn herplaatsers en asielhonden kunnen allemaal zeer goed met (jonge) kinderen overweg. Er zijn ook veel herplaatsers die uit een gezinssituatie komen en (jonge) kinderen gewend zijn, zo heb ik een herplaatser die is opgegroeid met een baby. Maar ook mijn twee Spaanse asielhonden, die hoogstwaarschijnlijk niet zijn opgegroeid met kinderen, zijn ontzettend betrouwbaar met en dol op kinderen. 

Uiteraard zijn er ook honden die niet van kinderen houden (overigens kan dat ook zo uitgroeien met een pup), maar met een herplaatser heb je hier zelf een keuze in. Bij volwassen honden is het doorgaans namelijk bekend hoe de omgang met kinderen is. En daar kies je je hond dan op uit. Dus geen hond met allerlei gedragsproblemen en/of angsten, maar gewoon een sociaal exemplaar zonder noemenswaardige aandachtspunten. Gewoon een leuke, kalme, vrije hond die tegen een stootje kan. 

Een stabiele volwassen hond vind ik persoonlijk trouwens sowieso een veel betere combinatie vormen met kinderen dan een bijtgrage, drukke pup of een lompe puber die de grenzen probeert te verleggen. 

Bedankt allen voor jullie eerlijke antwoord. Fijn om te lezen dat mijn beeld bij een herplaatser niet waar hoeft te zijn. Ik ga mij hierin eens meer in verdiepen.

Ik lees niet dat je man het nu ook (weer) wil? Dat lijkt me de eerste voorwaarde. 

Verder ben ik benieuwd wat de keuze voor het ras heeft bepaald omdat je 2 behoorlijk verschillende rassen noemt.

Herplaatser kun je alle informatie over krijgen als je weet welk ras het moet worden. Dat is een kwestie van geduld en onderzoek. 

Één van mijn herplaatsers (mijn eerste ) was trouwens een kant-en-klaar exemplaar, perfect opgevoed en gesocialiseerd. Die zijn er dus zeker ook! Mijn andere honden (asielhonden) kenden wat dat betreft minder, maar zijn ook absoluut geen moeilijke honden en zouden het ook prima gedaan hebben bij onervaren eigenaars. 

Je zou kunnen kijken op HHIN, Verhuisdieren, ikzoekbaas.nl, hondenherplaatsingen.nl... Bij deze laatste organisatie zit momenteel een super leuke (maar grote) probleemloze lobbes (kruising) die met alles en iedereen goed overweg kan. Lijkt me persoonlijk een geweldige hond. 

Hmmm ik zou niet weer voor een pup kiezen, als ik jouw verhaal zo lees.

Ook hier goede ervaring met een herplaatser. Als je maar geduld hebt en dus eventueel een tijdje wilt wachten tot je 100% zeker de geschikte match hebt. Want een pup is bij wijze van spreken "zo in huis", maar voor een herplaatser zul je wellicht even moeten wachten tot je de juiste match tegenkomt.

Wij hebben een herplaatser en 2 jaar later kwam daar een pup bij. Hoe heerlijk ook om onze pup (nu 11 maanden) door het leven te begeleiden; dit is denk ik onze laatste pup geweest ;-) Het kost nu eenmaal veel werk en veel tijd. Ik was 8 weken vrij toen onze pup kwam en we hebben een eigen bedrijf, dus zijn behoorlijk flexibel qua indeling van onze tijd. Maar desondanks, was ik de eerste maanden behoorlijk gesloopt haha. Allemaal voor een goed doel en enorm van genoten, maar of ik het weer zou doen? 

Meld je inderdaad aan bij rasverenigingen of sites die hierboven beschreven zijn en wacht op je leuke match, dan gaan jullie een wereldhond hebben!

Persoonlijk zou ik wachten tot de jongste kinderen wat ouder zijn.

Als ik goed gelezen heb, heb je een twee.ing van vijf jaar.

Uiteraard hebben deze nog veel aandacht nodig en kruipt dat ook veel energie in.

wanneerzij wat ouder zijn kan je die extra energie in je pup steken wat tengoedevan de pup, jezelf en je gezin zal komen.

Herplaatser lijkt me na het lezen van je verhaal ideaal aangezien je dan de puppy fase die je een hoop stress geeft kunt overslaan. Maar ook een oudere hond moet je nog blijven opvoeden en zal niet 100% doen wat je wilt (of je moet heel veel geluk hebben). Is er niemand met een hond die relatief goed luistert waar jullie een tijdje op zouden kunnen passen als diegene op vakantie zijn? Dan kun je in ieder geval zonder dat de hond weer terug moet naar een asiel oid kijken of het beter gaat met een oudere hond.

Als ik jouw verhaal zo lees. Ga niet opnieuw voor een pup. Ze bijten, ze slopen en ja hebben veel aandacht nodig. Ga voor een herplaatser, er zijn er zat die uit huis geplaatst moeten worden vanwege veranderde gezinssituatie, allergie etc. Niet omdat ze vals of onhandelbaar of iets dergelijks zijn. Ook met een volwassen hond kan je op training. Maar een pup raad ik je af. Als je al schrijft dat je er wat angstig voor ben, waar begin je dan aan. Je hebt het geprobeerd en dat ging niet haal daar je leer uit. Een ontspannen moeder is  ook leuker voor je kinderen denk ik. Heel veel succes met jullie keuze

Wij zijn ook geen puppy mensen. Wij hebben Joy met 13 weken opgehaald, meer controle over de blaas, geen gebijt, geen mini wol bolletje. We hebben evengoed een fantastische puppy/pubertijd gehad. Wolf hebben we met 8 weken opgehaald. Oh wat een hell. Joy heeft 1 echte ongeluk gehad binnen en wolf bleef maar plassen, wolf was ook een bijtertje, we hebben heel vaak gedacht om hem terug te brengen. Uiteindelijk is het opzich wel goed gekomen (hij is nogsteeds heel pittig in de puberteit, maar het is ook een heel ander ras). De volgende hond die er komt is ook geen puppy. Tenminste, geen 8 weken, maar meer richting 15 weken. Dan kunnen ze (en jij) al veel meer en is het geen baby baby meer. Wij hebben trouwens geen verschil qua socialiseren etc gehad, beide zijn naar onze hand gezet en draaide normaal mee. Was niet zo dat joy anders opgevoed moest worden omdat wij de 8-12 weken inprentingsfase niet meegemaakt hebben. Ik zou best tot een half jaar willen gaan, ouder ook niet, omdat ik net als jij erin sta, je weet het verleden niet.

Succes ermee! 

Ik zou ook voor een herplaatser gaan, Ziggy kwam uit een spaans asiel en moest als pubertje van 9 maanden nog echt wel opgevoed worden maar Rasta kwam als kant en klare herplaatser bij me, netjes opgevoed maar helaas waren de baasjes kort na elkaar overleden en teruggehaald door de fokker.

Zo kan het dus ook lopen, heb nooit geen moeite gehad met Rasta, hoewel hij van een boerderij kwam en waarschijnlijk nooit verder als de deel kwam pastte hij zich naadloos aan en heb tot op de dag van vandaag nooit spijt met hem gehad.

Ziggy had wat meer “werk” nodig maar ook hij heeft zich ontwikkeld tot een vrolijk lief hondje.

dus een herplaatser kan best als je je verdiept in de achtergrond en het karakter leert kennen.

Wat snap ik jou en wat goed dat je hier komt voor advies. Drie jaar durfde ik geen hond meer te nemen omdat ik voor mijn vorige hond een ander thuis heb moeten zoeken. Overigens kreeg ik die hond toen hij 11 maanden was, want ook ik hoefde niet zo nodig weer een pupje. Niet doordat het een puberhond was ging het verkeerd, maar om een hele andere reden, wij hebben hem maar 2,5 jaar gehad.  Nu hebben wij een nieuwe hond, vanaf de leeftijd van 13 weken. Veel werk, toch ook heel leuk.. ondanks mijn eigen onzekerheid. Ook ik krijg hier op dit forum hulp.

Verkijk je niet op een herplaatser uit het asiel. Vaak, het hoeft niet natuurlijk, zijn het buitenlandse zgn zielige honden, waar heeeeel veeeeel tijd in gaat zitten. Komen ze uit het asiel dan zijn ze daar of door het asiel uit het buitenland gehaald, of al teruggebracht omdat er problemen zijn. Die problemen, daar kom je vanzelf achter. Sorry als ik tegen schenen schop of heilige huisjes hiermee intrap.

Een herplaatser kan minder werk zijn, maar dat hoeft niet.. omdat je nooit precies weet waarom een hond op oudere leeftijd weg moet, niet veel mensen zijn daar eerlijk over. Als er sprake is van verdrietige veranderende gezinsomstandigheden, kan een herplaatser super zijn, maar informeer heeeeel goed.

wel kan je natuurlijk kennis maken met een fokker, ga kijken bij een fokker van je ras naar keuze en aangeven op een herplaatser te wachten die al goed is opgevoed..

Weet dat cockers stevige honden zijn, die veel beweging nodig hebben.

Soms is er bij de rasvereniging een herplaatsbemiddelaar, zodat bekend is waar en hoe en wat en wie de hond is. Geef aan wat jezelf van een hond wilt zodat men daar rekening mee kan houden.

Maar mijn conclusie is wel, dat je voor een hond moet gaan, vorig jaar ging het verkeerd, je hebt je nu ingelezen, informatie ingewonnen dus nu weet je ook beter waar je aan begint. De kinderen zijn wat ouder zodat je hen kunt leren dat een hond NOOIT kinder speelgoed is. Heel veel succes met je keuze. Laat je het ons weten?

Ik denk ook dat het belangrijk is goed naar het ras te kijken welke bij je past.

Eerlijk, wij hadden eerst ook een pupje uit impuls gekocht, en dat klikte echt niet en net als jou dezelfde bedenkingen. Dit pupje is uiteindelijk goed terecht gekomen bij bekenden van ons gelukkig, maar net als jou nog steeds een droom voor een hondje. Na goed uitzoek werk op internet voor het ras en welke ras eigenschappen ook bij ons en ons gezin pasten. Hebben we gekozen voor een dwergkeesje. Hier kunnen we mee lezen en schrijven.

Dus het is zeker mogelijk om een goede start te maken met een hond. Het blijft altijd lastig. Mischien kan je langs het asiel om wat rassen te bekijken en me te wandelen. Kijk ook vooral goed naar de ras eigenschappen.

En inderdaad een pup is gewoon zwaar in het eerste jaar, dat blijft gewoon een feit. De een loopt dat gemakkelijker door dan een andere helemaal als de kinderen ook nog zo klein zijn.

Een Engelse Cocker is een heerlijk ras. Hou rekening met zijn eigenzinnigheid, maar verder als hij goed is opgevoed is het een machtig mooie hond die graag actief is. Heeft een consequente benadering nodig. Nee is altijd nee, 1 x ja op nee en meneer hier denkt dat het altijd ja is. Wij hebben de makkelijkste en liefste Cocker die bestaat, is meestal enorm ZEN, houdt alleen niet van bepaalde reutjes en laat dat soms horen. Los geen enkel probleem. 

Met kinderen zijn ze geweldig, mits je het kind hebt geleerd dat rust voor de hond belangrijk is en niet aan oren staarten of andere lichaamsdelen trekken.. Onze Cocker is de schaduw van mijn zoon (zoon nu 13 Cocker 9)

Er zijn soms herplaatscockers bij goede fokkers. Even zoeken. De fokkers kunnen jullie vertellen hoe de hond in elkaar zit, de goede fokkers zijn daar ook eerlijk in en plaatsen op proef.

Ik heb twee herplaatsers gehad, maar beide uit nare Nederlandse omstandigheden. Deze hadden meer tijd nodig dan een pup die zindelijk moet worden en ook nog een beetje goed opgevoed.

Als Ik jullie was zou ik voor een jonge of oudere hond gaan, geen pup. Een herplaatser met een goed vorig leven.

Ook ik zou wachten tot je kinderen wat ouder zijn. Persoonlijk (en dat is ook echt wel iets heel persoonlijks natuurlijk) zou ik een pup in combinatie met kleine kinderen absoluut nooit zien zitten. Ik weet van mezelf dat ik dat niet zou aan kunnen. En zelfs bij een volwassen hond zou ik ook twijfelen. 

Houd er ook rekening mee dat geen enkele hond perfect is. Zelfs wanneer je hond al ouder is en wanneer je hem zelf opgevoed hebt, heeft elke hond wel zijn eigen karakter en problemen en bepaalde dingen waar je mee moet leren leven. Zo hebben wij een hondje dat enorm goed luistert en lief is. Veel mensen die haar kennen of ontmoeten, denken dat zij een droomhond is en zouden ook zo'n hond willen. Maar wat je niet ziet, als je ons schijnbaar perfecte hondje op straat tegenkomt, is dat zij verlatingsangst heeft en we haar dus nooit, zelfs een half uur, alleen kunnen laten. Ook is zij erg angstig voor bepaalde geluiden en andere dingen waar we ook heel veel rekening moeten mee houden. 

Je zou graag op cursus willen gaan en gaan wandelen, maar misschien tref je net een hond die cursus helemaal niet leuk vindt of heeft je hond al heel snel gezondheidsproblemen waardoor hij geen lange wandelingen aan kunnen. Dit zijn ook dingen waar je altijd rekening moet mee houden. Je zult nooit een hond krijgen die aan jouw ideaalbeeld voldoet  

Maar het is volledig jouw keuze en ik denk dat alleen jij kunt aanvoelen of je er dit keer wel volledig voor wilt gaan (nu je beter weet wat je kan verwachten) en of je nog steeds zo graag een hond zou willen wanneer die allerlei problemen krijgt (want ook bij een hond die je al als pup hebt, zal dat gebeuren, ook al voed je hem nog zo goed op). Als jij het gevoel hebt dat je dat dit keer wel aan kunt, moet je er zeker voor gaan. Of je nu voor een pup of herplaatser kiest. 

Eventueel zou je misschien ook kunnen proberen (bvb via bepaalde websites waar je op honden kunt passen) om een tijdje op een andere hond te passen terwijl zijn baasjes op vakantie zijn bvb. Dan kun je al eens testen of een volwassen hond wel goed in jullie gezin zou passen 

Ik zou niet direct zeggen dat je het niet opnieuw kan proberen, maar ik zou toch eens goed nadenken of je niet terug hetzelfde gevoel zou krijgen. 
Het klinkt alsof je zelf gewoon heel onzeker bent om alles fout te doen en om fouten te maken. Je kan niet altijd alles onder controle hebben. 

Zelf heb ik helaas ook eens in dezelfde situatie gezeten, ik was dan wel een stuk jonger, rond de 15-16 ofzo en er speelden nog wel wat andere dingen mee. 
Maar ik kon echt mijn rust niet vinden. Thuis ging het wel goed, maar op straat bijvoorbeeld blafte mijn pup soms naar andere mensen omdat ik zelf onzeker was. In de stad ging het dan weer goed en was de onzekerheid weg. Terwijl als mijn opa met haar ging wandelen ze niet naar andere mensen blafte. Dus het lag gewoon aan mij en ik had ook schrik dat mijn hond dus verpest zou worden.

Maar ook thuis kon ik echt mijn rust niet vinden en als ik mijn moeder dan even op haar liet passen en ik muziek ging luisteren hoorde ik haar nog janken. Terwijl ze eigenlijk gewoon stil was maar door mijn overbezorgdheid hoorde ik dingen die er niet waren. 

De stemmingswisselingen had ik ook enorm fel, misselijk zijn etc. Wat ook wel mee speelde was dat de pup overdag naar mijn grootouders moest en ik had het moeilijk met die controle los te laten. 
Uiteindelijk is het met mezelf helemaal mis gegaan. Wat een ander verhaal is en nogal 'privé'. Maar ik heb toen ook besloten om haar weg te doen. Eerst is ze nog even bij een vriendin gebleven die er in eerste instantie voor gezorgd had dat we haar kregen. (Ondanks dat ik een paar weken voor we haar gingen halen wel aangaf dat ik me er mij misschien toch niet zo goed bij voelde..) Ze is daar een paar weken gebleven en ik kon haar wel terug krijgen als ik terug 'beter' was en weer thuis was maar ik vond het beter voor de pup als ze ergens stabiel kon opgroeien. 

Of ik er spijt van heb.. Goh ja, uiteindelijk wel. Want het was altijd al een droom om een hond te hebben maar helaas zaten mijn eigen problemen mij hard in de weg. Maar ik denk wel nog steeds dat het de beste beslissing was voor de hond. 

Of ik nu terug aan een pup zou beginnen? Nu denk ik wel dat ik het zou kunnen. Maar dat komt ook omdat ik ondertussen al veel meer ervaring heb opgedaan met honden. Ik heb echt verschillende oppashonden gehad, die bij mij bleven slapen, of ik bij hun, of gewoon om 's middags mee te wandelen. Oudere honden, puppy's, honden met gedragsproblemen, verschillende rassen.. En zo leer je jezelf en de honden echt wel kennen. Ook als je nog niet zeker weet welk ras je wilt ontdek je zo wel wat bij je past en wat niet.

Ik weet nu meer over honden en hun gedrag, en hoe ik mijn eigen emoties moet relatieveren. En dat is voornamelijk door veel ervaring op te doen. Want geloof me in het begin toen ik oppashonden had vond ik het ook vaak wel spannend en voelde ik me even 'slecht' omdat het plots zo'n verandering was, maar na een tijd gaat het allemaal wel beter. 

Alleen weet ik natuurlijk niet hoe jij daar nu in staat. Aangezien je er toch wel tegenop lijkt te zien dat het een puppy is. Dat heb ik persoonlijk niet, ik vind zowel pups als volwassen honden leuk moest ik binnen een paar jaar voor een eigen hond gaan.  
Dus als je geen pup wilt zijn er zeker genoeg stabiele volwassen honden te vinden. 
Maar als je dus wel voor een puppy wilt gaan zou ik je aanraden om er nog eens goed over na te denken. Kijken of je aan de punten kan werken waarbij het bij de vorige puppy fout gegaan is. 
Al is dat misschien ook wel weer het moeilijke want je weet uiteindelijk nooit zeker hoe je gaat reageren op de situatie. Misschien is het een idee om een hond te 'lenen' van iemand, of om even op andere honden te passen bij jou thuis zodat je kan zien hoe het is. Natuurlijk is dat niet hetzelfde als een pup, maar uiteindelijk is het ook een verantwoordelijkheid die onzekerheden met zich kan meebrengen. En dan zien hoe je je daarbij voelt. 

Wat is er anders dan vorig jaar, voel je je zekerder, rustiger, meer ontspannen, mag je van jezelf ook fouten maken, wat iedereen doet? Wat vindt je man? 

Ook bij een herplaatser wil je het graag goed doen en moet je de kinderen begeleiden, de hond leren kennen, vertrouwen,  laten wennen. leren alleen zijn etc.

Ik zou er dus alleen voor gaan als je voor de volle honderd procent kan zeggen dat je ervoor gaat, anders heb je en voor jezelf die teleurstelling, en voor de hond, en de kinderen. Ook leer je je kinderen dan naar mijn mening een verkeerde instelling over het hebben van een huisdier.

Ik zou denk ik niet nog een keer voor een pup gaan.

De meesten pups bijten, slopen, zijn onzindelijk en moeten nog van alles leren, etc. Dat is heel normaal gedrag, maar ik snap als het je eerste hond is en je er onzeker over bent, dat dat lastig kan zijn. Of is er wat veranderd dat jullie dit nu wel aan kunnen? 

Een stabiele volwassen hond zou denk ik een betere keuze zijn. Maar ook dat kan natuurlijk tegen vallen, dus daar moet je je wel zeker over voelen. Je wil natuurlijk niet dat een herplaatser voor de tweede keer (of nog vaker) moet verhuizen. 

Wij hebben een paar jaar geleden een 9 jarige herplaatser overgenomen van iemand die er wegens omstandigheden geen tijd meer voor had. Ze was prima opgevoed en had helemaal geen problemen, vanaf de tweede dag draaide ze perfect mee. Kon alleen thuis blijven, liep los, sociaal, zindelijk, kende basis commando's, etc. 

''Gewoon'' een rashond met stamboom die ze als pup van een fokker hebben gekocht, dus waar wij de geschiedenis van wisten. 

Het kan dus zeker.

Ik bedacht ineens, misschien is een afgekeurde of gepensioneerde hulphond wel iets? Daarvoor moet je wel op een lange wachtlijst dacht ik. Maar die honden zijn goed gesocialiseerd en getraind.  

Ik zou niet zeggen dat je er niet klaar voor bent of wel. Ik (en ik denk ook de rest) kan dat echt niet zeggen aan de hand van je verhaaltje.

Wat ik zou adviseren is om te vragen of je bij wat hondenscholen in de buurt langs kunt gaan. Kijk naar hoe verschillende rassen pups zijn, hoe mensen ermee omgaan en luister naar de vragen en probleempjes die de baasjes hebben. Misschien merk je dan dat iedereen met hetzelfde zit en dat je het wel kunt. Of denk je juist nou voor ons past het toch inderdaad niet. Verschillende pups, verschillende baasjes, verschillende vragen, wellicht kun je zo een beslissing maken :) 

Ik zou ook het ras nog eens overwegen en wellicht kiezen voor een ras wat wat makkelijker is en meer een beginners hond. Herders en Cockers zijn toch wel pittige honden vind ik. 

ja, iedereen roept nu wel een herplaatser, maar vind maar eens een stabiele...

eerlijk is eerlijk, de meeste herplaatsers hebben toch een rugzak. ze worden niet voor niets herplaatst. als het allemaal zo'n fantastische honden waren, werden ze niet voor herplaatsing aangeboden...

tuurlijk, er kan er 1 tussenzitten die goed is opgevoed, sociaal is naar kinderen, goed is met andere dieren, alleen kan zijn, etc., maar dat is wel een kleine minderheid.

zeker bij honden uit het buitenland, ik denk dat meer dan de helft weer weggaat vanwege (ernstige) gedragsproblemen. en ook op alle websites, waar ik regelmatig op kijk, staan vaak hele eufemistische omschrijvingen, zoals "heeft begeleiding nodig bij kinderen" waarmee ze bedoelen "bijt hun beide armen eraf"

ik heb zelf ook een herplaatser, ben er absoluut niet tegen. maar weet waar je aan begint. en als een pup al teveel stress is, zal een herplaatser dat waarschijnlijk nog veel meer zijn. een pup kun je nog helemaal vormen naar je eigen wensen. heerlijk

Ik denk dat je vooral het ideaalbeeld van een hond hebben moet loslaten. Ik ben gek op mijn honden maar ze zijn echt niet alleen maar lief trouw en aanhankelijk. Net als kinderen niet altijd lief, aardig en gezellig zijn.

Gewoon nog niet doen, zoveel twijfel, en als je het doet moet het hele gezin er 200% achter staan, en de kinderen zijn nog te jong om hier over te beslissen.

Een herplaatser hoeft echt niet makkelijker te zijn, je moet dingen af en aanleren.

De herplaatser kan bang zijn, en daardoor bijten, nee dat is ook geen oplossing, en ik zie het verschil niet zo tussen een jaar geleden en nu, nog steeds een druk gezin.

Ga eens wat jaartjes je goed verdiepen, of neem een oppashond, word veel gevraagd.

Mijn hond is nu 7 maanden, maar ik had de eerste weken toch ook wel onderschat en dan hebben we eigenlijk nog een rustige hond. Mij deed het ook denken aan de periodes met een baby in huis. Mijn kinderen zijn al ouder (13, 11 en 9) maar voor hen was de beginperiode helemaal niet zo leuk als ze gedacht hadden en ze moesten al snel niets meer weten van de pup. Ondertussen zijn ze gek van de hond.

Ik zou dus aanraden om nog even te wachten tot de kinderen iets ouder zijn en dan gedurende de 1ste weken even doorbijten, het betert echt wel. En zien dat je een hond koopt bij iemand dat er iets van kent en een hond selecteert die bij jullie gezin past.

Raven is nog op zoek naar zijn nieuwe eigenaar(s). Hij is erg aanhankelijk, wil liefst van al al tijd bij je zijn. Hij is altijd vrolijk en mooi gebouwd.
Jammer genoeg is Riley ook weer op zoek naar een liefdevolle thuis waar ze zich kan ontplooien zoals ze dat verdient. Haar eerste baasjes hebben het houden van een pup in combinatie met hun kinderen onderschat. Het was te druk voor hen. Riley is inmiddels al een tijdje terug bij ons en ze is heel handelbaar en echt een velcro-puppy. Ze wil de hele dag knuffelen, spelen en tegen je aan vredig in slaap vallen. Ik duim heel hard dat de juiste baasjes nog op hun pad mogen komen.
Beide pups zijn volledig ingeënt, inclusief Rabiës en kennelhoest.
Ze hebben mooie voorouders met heerlijke karakters: Nova “Precious and Loyal Nearly Perfect” (Redfrith Hot Fudge X Picture Perfect des Vauriennes) en
Dustin “Whodunnit from Kind of Magic” (Islanza Oh Boy X Quebec Bell from Kind of Magic)

Toevallig heb ik deze laatst binnen gekregen. Honden met stamboom. Niks geen vreemde bagage mee en toch geen pup meer. Dus een leuke herplaatser die zijn er wel degelijk.  Het zijn daarbij ook nog eens fantastische gezinshonden. 

Geen idee hoe je foto's bij moet voegen maar ik wil alleen aangeven dat het heel goed mogelijk is. Succes

Mijn vorige hond kwam kant-en-klaar uit het asiel. Hij had zogenaamd een kind gebeten. Toevallig was er net een baby geboren in het gezin en het oudere kind was gebeten. Achteraf vermoed ik zelf gewoon jaloezie, hond pesten en aandacht krijgen. Het kind was ook in de buik gebeten, een hele rare plaats. Bij ons waren we dus extreem voorzichtig toen mijn neefje/nichtje na 6 jaar geboren werden. Maar hij heeft nooit iets gedaan. Toen hij 12-13 was lag Chico lekker te dutten in de woonkamer, terwijl de kids van 4-5 er lang en over stapten. Het enige "foute" wat ik hem ooit heb zien doen is met twee hoektanden héél voorzichtig een sokje uitgetrokken. Dat was bij neefje 2 en toen wist ik al wat voor vlees ik in de kuip had, al hield ik hem dus nog wel in de gaten.

Ze zijn er wel, dus. Maar het zal iets langer zoeken zijn, je moet net geluk hebben.

Ik heb 2 kinderen en 2 herplaatsers. 

De labrador (Willem) was 5 maanden toen hij bij ons kwam wonen, de kids waren toen 5 & 6 jaar en ruim een jaar later kwam daar onze berner sennen (Boaz)bij. Boaz was toen 1.5 jaar. 

De honden worden dit jaar beide 4 jaar en de kids zijn inmiddels 8 & 9 jaar. 

Ze zijn er dus zeker, de lab was jong toen hij kwam en de berner komt uit een gezin met kinderen. 

Ik vind pups heel schattig, maar vooral bij een ander