Is de "Alfa" zijn natuurlijk bepaald of.....?

Hoi allemaal,

Ik wist niet zo goed waar ik deze vraag moest plaatsen, volgens mij treft dit namelijk alle hondenleeftijden en rassen ;-). Even een "korte" uitleg vooraf wat me aan het denken heeft gezet!

N.a.v. het topic over een onzekere puberhond onder "opvoeding puberhond" vraag ik mezelf het volgende af. Stel, je woont samen met een partner en hebt 1 of meerdere honden. Vaak ben of jijzelf of je partner toch net iets meer de alfa binnen het gezin. Is dit natuurlijk bepaald (voelen honden dit aan?) of heb je er als mens nog invloed op? Ligt het aan het karakter van jouzelf of partner als persoon en zien alle honden diegene dan als alfa of wordt een alfa gezien op basis van wat de hond meer aanspreekt in diegene als persoon (bv de ene hond zal iemand als alfa zien die meer rust uitstraalt, terwijl de andere hond een dominant persoon als alfa zal zien).

Waarom deze vraag? Wij "worstelen" met een kleine uitdaging, welke overigens de goede kant opgaat. Onze pup is in het bos benaderd door een heel onstuimige/enthousiaste jonge hond die duidelijk alle signalen van onze pup (toen 7 maanden oud) negeerde. Er werd op haar gesprongen, ze werd omgerold, achterna gezeten en ze gaf duidelijk door piepen aan dat ze het echt niet wilde. De hond was veel groter en zwaarder dan zij op dat moment. Gevolg; ze bouwde een angst op voor drukke/onstuimige honden en rent nu het liefste weg als we zo'n hond tegenkomen. Dat vinden die honden dan weer leuk; ze jagen achter haar aan. Ik heb tijdens dit voorval na het heel even aangezien te hebben ingegrepen, want ze kon zichzelf duidelijk niet beschermen. Ik ben op mijn hurken gaan zitten, koekjes gepakt en heb de onstuimige hond geroepen. Die hond was 1 bonk enthousiasme, dus kwam vrijwel meteen. Heb hem aangelijnd en aan de eigenaren overgedragen. Mijn inziens, rustig opgelost. Heb mijn pup daarna niet getroost en ben vrolijk doorgelopen.

Echter, de volgende dag ga ik met mijn beiden honden het bos in. We komen weer een overenthousiaste labrador tegen. Helaas kwamen we elkaar in een bocht tegen, dus had het niet aan zien komen. Pup schrikt, verstijfd en rent weg. Mijn volwassen hond ziet denk ik dat pup angstig is en grijpt in. Ik greep ook in, maar dat had duidelijk minder effect dan de hondentaal van mijn volwassen hond. Op dit punt verstoorden denk ik onze onderlinge verhoudingen, denk ik achteraf gezien. Labrador druipt af, dus volwassen hond ziet dit als overwinning. Het vervelende is dat mijn volwassen hond dus steeds begon in te grijpen en helaas ook echt 2x de verkeerde tegenover zich had en het een gevecht werd. Ik ben hier erg van geschrokken en ben me ervan bewust dat ik hierdoor gespannen raak als we in het bos een andere hond tegenkomen. Wat natuurlijk weer invloed heeft.  Bewust heb ik er daardoor voor gekozen, na het tweede incident, om een aantal weken niet meer met volwassen hond in het bos (los) te lopen, maar de natuurgebieden te ontdekken waar hij aangelijnd lekker mocht lopen en trainen aan lange lijn. We zijn weer aan het trainen geslagen op het negeren van andere honden en ik wandel inmiddels weer met veel plezier (ook los) in het bos met hem samen met pup (inmiddels 10 maanden). Wel lijn ik of hem of pup aan als er een drukke/dominante hond aankomt, dan gebeurt er niets.

Gedurende de tijd dat ik niet in het bos liep met onze volwassen hond en pup samen, kon mijn partner dat gek genoeg wel. Onze volwassen hond gaf wel aanstalten om pup te beschermen, maar mijn partner heeft dusdanig (natuurlijk?) overwicht dat het nooit escaleerde. In huis, is partner ook duidelijk alfa. Beide honden luisteren perfect naar mij, maar in een moment van drukte/spelen/onrust is het altijd mijn partner die ze wel tot rust kan bedaren en bij mij duurt dat veel langer. 

Ik vraag me dus af; is zijn Alfa rol al natuurlijk bepaald of spelen er andere factoren? Hoe is dat bij jullie thuis?

Ik weet niet precies hoe zoiets zit, hier maar 1 hond in huis, een Amerikaanse Bulldog puppy van bijna 5 maanden oud maar het is zéér duidelijk dat ik zijn baas ben en niet mijn man, naar mij luistert hij direct, is ook onder de indruk van mij als ik hem corrigeer en zal buiten ook eerder naar mij lopen dan mijn man.

Waarschijnlijk omdat ik altijd thuis bij hem ben (man werkt gewoon) en daarnaast ook de cursus met hem gedaan heb (en ook vervolgcursussen ga doen met hem) en vrijwel alle wandelingen met hem loop. 

Onze vorige hond (mopshond) luisterde naar mij ook het beste, ik heb gewoon meer overhand, ben altijd duidelijk en rechtlijnig tegen honden en ben gewoon vrijwel altijd thuis bij hun, dat zal ook schelen.

Ik denk dat het meer te maken heeft met grenzen stellen en duidelijk zijn en niet zo zeer wie er nou de alfa is ;)

Hmmm interessant. Ik ben namelijk degene die het meest thuis is en ook degene die het meest consequent is ;-).

Bij mijn man krijgen ze veel meer voor elkaar; nog een lekker koekje, als ze bij hem vragen om aandacht, krijgen ze dat ook altijd. Onze pup is er "ster" in geworden; gaat voor hem zitten, pootjes geven net zolang totdat hij toegeeft en weer een kwartier over haar buikje kriebelt haha. Bij mij is nee ook echt nee. Ook ben ik degene die de cursussen heeft gedaan met beide honden, partner ging soms mee. Maar wellicht heeft hij dus een meer 'natuurlijk' overwicht?

" Ik denk dat het meer te maken heeft met grenzen stellen en duidelijk zijn en niet zo zeer wie er nou de alfa is "

Angelique & Kleine Maybe <3

Zie mijn reactie aan Drieka en Hummer.

Misschien toch iets te maken met een 'natuurlijk' overwicht?

k woon ergens waar godzijdank zulke taferelen zelden voorkomen, een hondenhoudbewijs is verplicht, dus bijna iedereen houdt rekening met elkaar, en op het moment (broedseizoen) is overal lijnplicht.

Jenna houdt helemaal niet van zulke wilde onbesuisde akties. Ze is een bedachtzame rustige hond over het algemeen, behalve als ze een geurtje in de neus krijgt, dan is ze heel alert en snel. En als ze een andere hond ziet, moeten wij echt afstand houden en moet ze goed begeleid worden, anders gaat ze in blafmodus.

Er is geen verschil tussen mij en mijn vriend in hoe Jenna zich gedraagt in de zin van luisteren, of bij het wandelen.

Ze was wel wat ontspannender als mijn vriend er niet is, in het begin durfde ze niet eens door het huis te lopen als hij er was, maar inmiddels is dat erg verbeterd en kan ze hem net als ze bij mij doet, om haar pootje winden en heel goed aangeven wat ze wil. 

wat een rare grote letter, geen idee hoe dat komt

Mensen zijn nooit de 'alfa' van een hond. Ze zijn geen hond en dat beseffen honden ook. Ondertussen zijn er heel veel onderzoeken die dit aangeven en methodes die niet meer gebaseerd zijn op de dominantietheorie. Dat is echt veel fijner om mee te werken vind ik persoonlijk. Omdat je je hond dan meer als maatje en hondse partner kan zien ipv dat je echt de baas moet spelen. 

Er kunnen verschillende redenen zijn waarom je hond beter naar je partner luistert. Hier luistert mijn hond het best naar mij. Ik ben nochtans zeker geen dominant persoon. Maar ik ben degene die het meest met haar bezig is, haar traint, beloont wanneer ze dingen goed doet, beschermt wanneer dat nodig is,... Mijn vriend doet dat ook wel, maar is er minder mee bezig en minder thuis. Ze is dus gewoon meer 'afgestemd' op mij. 

Er zijn dan ook weer bepaalde situaties waarin ze toch liever bij mijn vriend is of dingen die hij beter aangeleerd krijgt, dus het is ook echt wel zo dat het toch elke keer van de situatie afhangt. 

Bij jou kan het zijn dat de manier waarop je partner met de hond omgaat voor jouw hond net wat beter werkt, dat je partner meer rust uitstraalt of duidelijker is. Er kunnen heel veel redenen zijn en je kan zeker eens proberen te kijken wat je partner juist anders doet dat werkt bij jullie hond. 

Ik zou dus de gedachte van de 'alfa' los laten en eerder kijken naar de verschillende rollen die jullie spelen voor je hond en de verschillende situaties waarin jullie allebei een andere aanpak hebben en de ene keer zal je partner iets beter aanpakken en de andere keer jij. 

Honden blijven ingewikkelde dieren, haha!

Hier is mijn vriend degene die meer leuke dingen met ze doet, waar ze meer mogen, maar ook is hij evenwichtiger dan dat ik ben.

Ze kiezen dan ook eerder voor hem. 

Maar als het op luisteren aan komt, luisteren ze beter naar mij dan naar hem. Geen idee waarom.

Ik denk dat vertrouwen in hun mens ook een rol speelt. Misschien vertrouwen ze je partner meer dat deze op de juiste tijd ingrijpt dan dat ze jou daarmee vertrouwen. 

Wij zijn een bende anarchisten dus hier zijn geen alfa's, hahaha. 

Je kan je afvragen wat er bedoeld wordt met 'alfa': is dat iemand die voor anderen gaat bepalen wat ze wel en niet mogen doen, of is het eerder diegene die het meest zorgzaam is voor de anderen, die voor ieder in de bres springt en waar iedereen op kan bouwen?

Baas of Back-up?

Ik zie het eerder als verschillende karakters. En dat vind ik evident, dat ieder binnen het gezin z'n eigen insteek heeft, en ieder evenwaardig kan/mag bijdragen.

Zo is mijn oudste hond een controlerende maar ook zorgzame dame, mijn jongste is een flierefluiter en trekt zich nergens wat van aan. Maar de ene staat niet boven de andere, ze respecteren elkaars karakter en daardoor zijn het ook beste maatjes die weten wat ze aan elkaar hebben.

Als er hier een vreemde hond lastig komt doen (komt weinig voor aangezien mijn oudste hond een zeer duidelijke lichaamstaal heeft die vreemde honden wel twee keer doet nadenken), maakt mijn oudste daar meteen korte metten mee, terwijl m'n jongste eerder een houding zal hebben van 'whatever'. Ik zie dat dus als handelen vanuit hun persoonlijkheid, niet vanuit een positie.

Nee, het is gedrag en gedrag heeft te maken met je karakter, je stem en je lichaamshouding. Die zijn deels natuurlijk bepaald en deels afhankelijk van opvoeding/omgevingsfactoren. Faken/trainen kan je dat gedeeltelijk maar nooit helemaal.

Ik las er laatst toevallig een boek over. Daar hadden ze het meer op mensen geplakt en vond ik het eigenlijk heel herkenbaar. Mensen gaan hier altijd een beetje stuiteren als het over roedels en alfa’s gaat maar dat vind ik ontrecht. Soms kan zo’n labeltje best helpen om je hond te snappen. Zo heb ik een echte omega. Een hond die altijd stress bij anderen weghaalt, dingen willen oplossen en zich makkelijk aanpast. Een alfa zie ik meer als iemand die graag de leiding pakt maar ook rust en zelfverzekerheid uitstraalt. De beta’s hangen een beetje aan zo’n alfa maar gaan wel in de oplosmodus als de alfa niet duidelijk is, het zijn de echte doeners. Dit boek ging trouwens over managment methodes en helemaal niet over honden :). 

Ik ben een Alfa; dat is duidelijk.

Momo ook.

Elsa weet ik niet; blij ei die van nature naïef is maar te vaak het lid hardhandig op haar neus gehad heeft waardoor ze achterdochtig is geworden naar andere honden. Ze komt nu wel voor zichzelf op wat ze eerst helemaal niet deed en staat in rang gek genoeg boven Momo. Misschien ook een Omega?

Mijn vriend.. ook geen idee; speelkameraadje maar onbetrouwbaar; niet consequent en onvoorspelbaar in zijn gedrag. Heef geen overwicht over de honden als het ook maar een beetje lastiger wordt.

Jongste; hoort er gewoon niet bij. Heeft niets te vertellen over de honden en wordt vooral genegeerd.

Oudste; Alfa maar onder mij.

Opvallend vind ik dat de honden niet poepen of eten onder mijn neus en bij de rest van de roedel wel. Dat is volgens dat recente onderzoek een teken van onderdanigheid naar een hond hoger in de rangorde.

" Ik las er laatst toevallig een boek over. Daar hadden ze het meer op mensen geplakt en vond ik het eigenlijk heel herkenbaar. Mensen gaan hier altijd een beetje stuiteren als het over roedels en alfa’s gaat maar dat vind ik ontrecht. Soms kan zo’n labeltje best helpen om je hond te snappen. Zo heb ik een echte omega. Een hond die altijd stress bij anderen weghaalt, dingen willen oplossen en zich makkelijk aanpast. Een alfa zie ik meer als iemand die graag de leiding pakt maar ook rust en zelfverzekerheid uitstraalt. De beta’s hangen een beetje aan zo’n alfa maar gaan wel in de oplosmodus als de alfa niet duidelijk is, het zijn de echte doeners. Dit boek ging trouwens over managment methodes en helemaal niet over honden .  "

Klara

Rangorde werd door een verkeerde uitleg door te veel mensen gezien als een constant gevecht en een 'machts' dingentje waardoor er veel met fysiek geweld getraind en gehandeld werd. Daardoor heeft men het geheel afgeschaft en het kind met het badwater weggegooid. Voor de gemiddelde hondeneigenaar wel een vooruitgang vind ik hoewel er nu weer problemen de kop opsteken met mensen die de 'positieve' opvoeding te ver doorvoeren.

Laat al dat gedoe over alfa zijn (stamt uit de tijd van de rangordetheorie) gewoon los en beschouw jezelf gewoon als een soort van "mama en papa".

Alles wordt dan veel eenvoudiger.

" Ik las er laatst toevallig een boek over. Daar hadden ze het meer op mensen geplakt en vond ik het eigenlijk heel herkenbaar. Mensen gaan hier altijd een beetje stuiteren als het over roedels en alfa’s gaat maar dat vind ik ontrecht. Soms kan zo’n labeltje best helpen om je hond te snappen. Zo heb ik een echte omega. Een hond die altijd stress bij anderen weghaalt, dingen willen oplossen en zich makkelijk aanpast. Een alfa zie ik meer als iemand die graag de leiding pakt maar ook rust en zelfverzekerheid uitstraalt. De beta’s hangen een beetje aan zo’n alfa maar gaan wel in de oplosmodus als de alfa niet duidelijk is, het zijn de echte doeners. Dit boek ging trouwens over managment methodes en helemaal niet over honden .  "

Klara

Maar je kan natuurlijk ook andere labeltjes plakken op dat soort honden:

Stresskip, rot verwent, pestkop, slecht gesocialiseerd, goed gesocialiseerd,  enz....

Nou ik voed probleemloos positief op maar geloof er wel in dat je een bepaalde rol aanneemt in een groep waar jij je lekker bij voelt. Ja en dan onstaat er roch een soort rangorde in de zin dat iemand de leiding pakt, een ander liever volgt en weer een ander juist wars is van regeltjes. problemen ontstaan juist als je gaat forceren. Bij positief opvoeden bepaal je nog steeds grenzen en ben je duidelijk.  Dat zit hen in het woordje opvoeden maar in mijn ervaring kan dat prima met rust en zonder gemopper.

Persoonlijk ben ik het hier wel mee eens. 

Maar ik zou er nog wel aan willen toevoegen dat ik denk dat leeftijd, ervaring met honden(taal) en de band die je met een hond hebt ook meespelen.

als je nog erg jong bent en niet zo bedreven bent in de hondentaal als de meeste oudere mensen heb je minder 'overwicht' op je hond.

zo kon ik vroeger op mijn kop gaan staan, maar als mijn moeder een commando gaf zoals; Hier dan werd er naar geluisterd. punt.

Nu ik ouder ben, meer ervaring heb en mijn band heb aangesterkt met mijn honden luisteren ze veel beter naar mij en wordt er eerst naar mij gekeken voordat een commando van iemand anders wordt uitgevoerd. als ik dan knik of toe maar zeg wordt het commando pas uitgevoerd. zelfs als mijn moeder dat commando geeft. 

mijn inziens heeft het dus te maken met karakter/gedragingen (ben je duidelijk, nerveus etc); want dit pikken honden gewoon ontzettend snel op, de band die je hebt met je dier ( is die sterk of niet), je ervaring (daarbij komt leeftijd over het algemeen ook om de hoek kijken) en natuurlijk ook je omgeving.

Nou nee want dit ging er meer over dat je in verschillende groepen verschillende rollen pakt en juist niet over het plakken van labeltjes. Veel beta's worden missschien wel gezien als lastig maar dat komt vooral omdat ze duidelijkheid missen. Ik heb wat dst betreft ook heel verschillende honden. De een heeft ontzettend behoefte aan regels en grenzen de ander is daar veel relaxter in.

Dit boek ging trouwens over managment methodes en helemaal niet over honden .  "

Klara

Maar in hoeverre zijn structuren op een werkvloer (waar het over heel andere belangen en verhoudingen gaat) te vergelijken met het samenleven binnen een gezin? Het zal vast wel bestaan, hoor, van die hierarchische gezinnen, maar ik moet er zelf niet aan denken om zo te leven... 

Interessante discussie!

Ik denk dat het afhangt van karakters en zelfvertrouwen. En vast nog wel meer.

Ik denk dat er zeker in bepaalde situaties/roedels/gezinnen een rangorde is. Een kennis van me bijvoorbeeld woont met haar vriend en heeft een heel stel teckels en een dog. Zij is de baas, dan de teckels, dog en als laatste de vriend (in de ogen van de honden dan).

Het verschil tussen hen tweeën is dat zij gehoorzaamheid eist: als ik zeg dat je stopt met blaffen dan stop je! Terwijl hij de honden meer vrijheid geeft, misschien een keertje 'stil' zegt maar het niet meent.

Bij mij en minn vriend gaat het heel anders.  Er is geen baas, alleen een ondergeschikte en dat is Ziva. Wel hebben mijn vriend en ik ieder een heel andere taak in Ziva's ogen. Ik doe de verzorging; wandelen, eten geven, borstelen, cursus. Ik heb veel geduld met haar. Ze luistert graag naar me hoewel het soms langzaam en met tegenzin gaat. Wil ze geaaid worden dan komt Ziva naar mij toe, is ze bang dan zijn mijn voeten de place to be.

Mijn vriend daarentegen is er om te spelen. Hij kan haar helemaal gek krijgen, uren met haar stoeien. Maar hij heeft minder geduld met haar, als hij zegt dat ze iets moet doen, moet het en wel nu! Ziva luistert sneller maar vindt het minder leuk. Maar mijn vriend is er dan wel weer beter in Ziva uit haar angst te helpen.

Ziva weet haar plaats ook prima en dat is niet vervelend bedoeld. Zowel bij ons als bij andere honden plaatst ze zichzelf altijd onderaan, van nature. En dat niet op een manier van een hond die geen zelfvertrouwen heeft, ze vindt het gewoon prima als anderen de beslissingen nemen en de moeilijke en spannende dingen doen. Zolang zij maar kan spelen.

Ik denk dat je maar héél weinig mensen tegen zult komen die door honden automatisch als leider gezien worden. Ik ken er maar één, dat is de broer van mijn vriend. Hoe hij het doet weet ik niet, maar hij hoeft maar met zijn vingers te knippen en een hond weet precies wat hij wil. Blijven, komen, blaffen, stil zijn, zitten, liggen... hij heeft geen commando nodig en de honden weten niet hóe snel ze hem moeten plezieren. Hij heeft geen beloning nodig, geen snoepje, geen aai, geen vriendelijk woord. Zodra hij binnen komt zie je alle honden reageren, ze accepteren hem meteen als leider. Het is iets dat je meteen ziet, het is gewoon niet mogelijk erover te twijfelen. Een hond kan nog zo weg zijn van zijn baas, als hij er is en met zijn vingers knipt, heeft de baas niets meer te vertellen.

Maar teckels hebben een heel ander karakter dan een dog, doorzetters, koppiger, meestal vocaler.

Tuurlijk krijgen zo'n honden meestal vlugger hun zin dan een lamme goedzak die alles maar laat gebeuren.

Volgens mij is het deels natuurlijk, en deels afhankelijk van de omstandigheden. Ik heb wel eens een programma gezien met peuters die bestudeerd werden en dan was er ook altijd één die de leiding nam. Als de "minderen" dat dan door hadden, brachten ze geschillen over speelgoed naar die leider. Als die dan eerlijk handelde, werd zijn leiderspositie voor anderen weer bevestigd.

Het zit er in, en het is dynamiek in de groep. Daarom kan een mens of dier die ouder wordt ook de leiderschapspositie verliezen. Of als er een nieuwe hotshot in de groep komt. Maar er zijn ook mensen die van nature volgers zijn en die bij problemen rond de leider ineens een (tijdelijke) leiderschap rol op zich nemen.

Het is niet zwart wit, en altijd afhankelijk van de omstandigheden. Er zijn denk ik zoveel onzekere factoren dat je er geen eenduidige conclusie uit kunt trekken.

Ik zie mijzelf niet als een Alfa maar als een metgezel  voor mijn hond. Maylo luisterd naar mij het beste en is evenwichter bij mij. Dat komt voornamelijk dat ik consequenter ben.

Hij merkt heel goed als ik iets wil of niet. Na mijn moeder luisterd hij ook goed maar is anders. Hij valt eerder uit naar andere honden maar dit komt omdat mijn moeder een onzekere energie uitstraalt. Die meent namelijk dat elke hond Maylo opvreet en andersom. 

Terwijl ik met gemakt een ren kan inlopen met andere honden en er gebeurt niks. 

Echter denk ik zelf dat honden binnen een roedel wel onderling een orde hebben. Geen rangorde maar wel wie de touwtjes in handen heeft. Zo is er binnen de groep van ons (cursus en s ochtend de wandelgroep) er geen 1 die Maylo uitdaagt of een misstap bij hem begaat. Puur omdat hij gelijk een grens trekt. Liever wilt hij ook niet dat andere te ruw met elkaar spelen maar daar stap ik dan wel op in....hij hoef zich niet te bemoeien met de andere. 

Hondentaal is iets apart en daar zullen wij als mensen nooit iets van begrijpen. Wij kunnen het alleen maar interperteren. 

Die twee dingen gaan in mijn woordenboek niet samen. Een metgezel hoeft niet naar mij te luisteren en hij/zij niet naar mij.

We kunnen een heel eind komen als we stoppen met honden te vermenselijken en onze gevoelens/emoties te projecteren op een hond.

Hier luisteren ze duidelijk beter naar mij dan naar wie dan ook. Nou ben ik wel alleen, maar ook mijn ouders waar ik ze 2/3x per week breng hebben niet de controle die ik heb. Ik denk dat het ook gewoon te maken heeft met wie er consequent is, wie er voornamelijk traint en met wie ze een klik hebben. Verder is hier mijn teef de baas, en dat mag ook. Ik vind het fijn dat ik een stabiele leider heb, zo hoef ik zelf bijna nooit in te grijpen, dat regelt mijn teef allemaal wel. En dan zonder gedoe Hoor, ze hoeft maar te kijken of eraan te komen en het is geregeld. Zorgt voor super veel rust. 

Maar ik denk dus wel dat je als mens van baas zou kunnen wisselen. Stel jij zou vanaf nu alles met de honden gaan doen en ook in huis als je partner erbij is alsnog de sturing geven, zien ze jou denk ik vanzelf als de baas. De honden onderling zullen niet zo snel wisselen, ik denk dat er maar weinig zijn met echte leiders kwaliteiten, en dat de meeste honden het vooral lekker vinden die rol niet op zich te hoeven nemen.

Dat denk ik dus niet. Sterker nog; ik denk dat het bij veel 'baasjes' fout gaat gewoon omdat ze die kwaliteiten missen.

Al zou mijn vriend alles en dan ook echt alles doen met de honden.. ik blijf hun baas. En mijn honden, vooral de jongste zou echt ontsporen en onmogelijk gedrag gaan vertonen.

Zie jij maar hoe je het wilt zien. Ik ben geen baasje of vrouwtje voor mijn hond. Ik ben er voor hem en hij voor mij en ik noem dat een metgezel. En ja om het te behoeden voor gevaren moet hij wel luisteren en andersom luister ik ook naar hem. 

Dat ik ben de baas en blabla zie ik niet zo zitten. 

En nogmaals wij zijn geen honden. Ik snap sowieso niet waarom wij mensen altijd alles willen labelen met dat is dit en dat is dat? Wij zullen nooit de hondentaal volledig begrijpen en als je dat wel wilt had je maar hond moeten worden. 

Haaaaahahahaha! Dat vind ik wel grappig, en lekker no-nonsense. 

Ik hou ook niet van al dat hokjesdenken, en zeker niet als het over emoties en relaties gaat.

Als mens en hond samenleven, creëren ze samen wel een soort onderlinge taal waarin ze elkaar begrijpen, de ene hoeft de andere zijn taal niet te spreken om iets duidelijk te maken. Uiteindelijk hebben we zoveel gemeen als het over gevoelens gaat, en begrijpen we die van elkaar, net omdat we ze herkennen. En dat vind ik gewoon mooi.