Update Ivy

Zoals sommigen van jullie weten heeft mijn lieve meisje Ivy ongeveer 1,5 maand geleden een tia gehad. Ze is hiervan echt wonderbaarlijk goed hersteld. 

Maar.... mijn spring in het veld is er niet meer. de hond van bijna 12 jaar waarvan iedereen zei: ‘bijna 12..??!!! Nee joh! Ze lijkt veeeeel jonger!’ is in 1 klap een oude hond geworden. Ze is een oude dame en dat word iedere dag duidelijker. 

Van de tia heeft ze weinig over gehouden, maar ze loopt nog wel een beetje dronken soms en is soms een beetje scheef. Heb niet het idee dat ze er echt last van heeft, al ziet het er soms natuurlijk wel een beetje sneu uit. 

Wel lijkt ze soms een beetje in de war. Kan net zo goed gewoon ouderdom zijn, geen idee of het te maken heeft met de tia, of misschien is het proces daardoor wat versneld. Ze kan soms dolen ofzo. Heen en weer lopen, naar buiten, naar binnen, naar buiten, naar binnen enz. Alsof ze het niet weet, haar draai niet kan vinden. 

Lekkers eet ze wel, iets wat van ons over is, een stukje kaas, een stukje brood, alles wat mijn zoontje op de grond laat vallen :p maar haar brokken laat ze momenteel consequent staan. Ze is nooit een hele goede eter geweest, kieskeurig en nooit echt van harte. Maar momenteel is het echt knudde. 

Daarnaast merk ik gewoon dat de plezier momentjes minder worden. Ze zijn er (gelukkig) nog wel, maar het word allemaal wel minder. Vanochtend kwam ze niet eens in de benen toen ik beneden kwam. Nu ligt ze gelukkig wel lekker tegen me aan op de bank, maar ik was denk ik al wel een half uur beneden voordat ze eens een keer kwam kijken. Verder slaapt ze het grootste deel van de dag. Toch verschilt het wel echt per dag nu, sommige dagen volgt ze ons de hele dag, ligt bij ons als we buiten zitten en gaat weer mee naar binnen, heel af en toe daagt ze zelf onze andere hond zelfs nog wel uit tot een spelletje, maar die momenten worden wel steeds schaarser... echt wandelen kan ze niet meer, vanaf de tia is ze natuurlijk hard achteruit gegaan. Haar conditie is niet goed meer en omdat ze wankel loopt kost het haar allemaal erg veel moeite. Na een klein rondje merk je gewoon al dat ze erg moe is.

ik ben zo dankbaar dat ze nog bij ons is, maar het word me wel pijnlijk duidelijk dat het misschien niet heel lang meer duurt, om maar zo te zeggen. En wanneer is het genoeg? Ik weet dat dat een hele persoonlijke vraag is, iets wat we alleen zelf kunnen bepalen. Maar ik vind geen pijn hebben, niet de enige graadmeter voor de kwaliteit van leven. Ik heb altijd gezegd dat ze gelukkig moeten zijn, plezier moeten kunnen hebben. En op sommige dagen heb ik gewoon het gevoel dat ze alleen maar ‘bestaat’.... :( 

Zoals ik al vaker hier op het forum heb gesteld, vind ik dat de grens ligt op de levensvreugde van je hond. Kan ze nog genieten of bestaat ze alleen maar? Met jouw Ivy zou ik dat proberen uit te zoeken. Onderneem dingen die ze eerder leuk vond en kijk hoe ze reageert. Leeft ze op? Kijkt ze opeens levendiger uit haar ogen? Wordt ze zelfs een beetje druk?

Mijn Momo (stukje ouder dan jouw Ivy) kan nog erg genieten van aandacht en knuffels. Van iets lekkers zoals een stukje ei. Reageert blij als mijn vriend binnenkomt. Wordt echt druk als ze merkt dat ze mee mag met de auto waar ze dan als een koningin om zich heen zit te kijken. En gisteren genoot ze zo van het zwemmen dat ze het water niet meer uit wilde komen en ik echt streng moest worden omdat ik bang was dat ze zich te veel vermoeide en in de problemen zou kunnen komen (was toen al en kwartier non-stop aan het zwemmen in diep water). Die heeft dus ondanks legio ouderdomsproblemen en chronische pijn, toch nog levensvreugde zat; ik moet het alleen speciaal voor haar bieden; er aan denken om die autoritjes met haar te maken bijvoorbeeld. Gros van de dag echter ligt ze op het balkon of in de bench. Ze is oud.

Zoals ik hier boven ook aangeef zijn er echt nog wel dingen waar ze van kan genieten of plezier van heeft. Toch zijn er ook  veel dagen dat het overgrote deel bestaat uit slapen en doelloos liggen, en dat ze amper in de benen komt om mij/ons te begroeten... 

misschien is het ook een kwestie van wennen... 

jij bent met momo (denk ik?) langzaam meegegroeid in het ouder worden. Ondanks dat Ivy al 11 is, is het bij haar een plotselinge omslag geweest. ‘s ochtends stond ik in het park met 2 actieve, speelse honden die achter een balletje aan renden en met andere honden speelden. ‘s avonds had ik een jonge hond en een hond die niks meer kon, en nu 6 weken verder kan ze in principe alles weer maar het is gewoon in 1 klap een oude hond geworden. Er is voor ons gewoon geen tijd geweest om daar aan te wennen, om er in mee te groeien of naar toe te leven. 

Het is absoluut niet mijn bedoeling om haar van de week nog naar de dierenarts te brengen, daar is ze echt nog veel te gezond en goed voor. En zo’n keus maak je niet zomaar, daar gaat echt een heleboel aan vooraf denk ik. Maar het houdt me wel bezig.

Nee, ook bij ons was het vrij plotseling een grote achteruitgang. Ze was al wel wat rustiger en begon slechter te horen maar dat was alles. Ze speelde veel met Elsa, maakte lange wandelingen door weer en wind, warmte en kou. Het vele spelen met Elsa is de druppel geweest. Opeens begon ze zwaar te manken, kon bijna niet meer lopen. Toen bleek ze dus versleten te zijn, op in haar gewrichten. Ze zal daarvoor ook pijn gehad moeten hebben maar het zijn bikkels waar je dat niet of nauwelijks aan merkt. Nu is het dus zaak de pijn in de hand te houden; "ze is met pensioen" zeg ik altijd.

Hoi Mivy,

Als ik het (hopelijk) goed lees...

Slaapt ze vaker en begroet ze jullie niet zo snel meer.

Ik lees ook dat ze na 6 weken verder in principe weer alles kan.

(en ze was er toen echt heel slecht aan toe las ik toen)

En nog steeds van dingen kan genieten of plezier aan heeft.

Met jullie naar binnen en buiten loopt en soms de andere hond nog uitdaagt tot een spelletje.

Wel is ze bv moe na een rondje lopen.

Eerlijk gezegd weet ik niet hoe het met honden is met herstellen maar bij mensen kan dat wel langer steeds wat beter worden..(en ze is al heel erg toch voor uit gegaan vergeleken 6 weken terug)

Je schrijft dat jullie zelf geen tijd hebben gehad om er aan te wennen en naar toe te leven omdat dit 

van de ene dag op de andere is gebeurd.

Als ik het zo lees is het nu een lief rustig omaatje geworden die nog haar fijne momenten ook heeft.

Zoals lekker tegen je aan liggen vandaag.

ik begrijp heel goed dat de overgang er groot is vergeleken 6 weken.(heel moeilijk)

Maar als ze zo geen pijn heeft..

En als een omaatje nog lekker verwend wordt door jullie.

Dan hoop ik dat jullie toch nog een tijdje lekker samen kunnen genieten.

Dank je wel bailey. Je hebt het inderdaad allemaal goed begrepen. Die enorme overgang naar (bijna) alles of niets vind ik heel moeilijk denk ik.. ze is inderdaad in 6 weken enorm vooruitgegaan. Op het moment merk ik echt goede en minder goede dagen. Vooral met lopen bv. De ene dag loopt ze hier te paraderen en zou je niet zeggen dat ze 6 weken geleden een tia heeft gehad, en de andere  dag heeft ze moeite met opstaan, loopt ze te waggelen, een dronken loopje, en botst ze overal tegenaan. Ze ziet en hoort prima volgens mij maar haar evenwichtsorgaan heeft een klap gehad. Haar coördinatie en evenwicht is niet altijd goed.

vooral op de dagen dat ze eindeloos ligt te slapen en bijna niet overeind komt, vraag ik me weleens af, wat nu?  

Ik wil gewoon niet dat ze niet meer leeft maar gewoon ‘bestaat’ als je begrijpt wat ik bedoel.. dat ze er gewoon is, omdat het altijd zo geweest is en we er niks mee doen. Ik zie teveel oude honden om me heen die maar blijven doorgaan omdat ze niet gemist kunnen worden, maar die eigenlijk gewoon op zijn.. ze zeggen dat als het om je eigen hond gaat, je de grens van wat leefbaar is, die je je altijd voorgenomen hebt makkelijk gaat verleggen en daar wil ik voor waken. 

Natuurlijk wil ik haar zo lang als kan bij me houden, en elke dag is er eentje. Maar het moet wel zijn omdat zij er nog wat aan heeft, niet omdat ik haar niet kan missen... 

Dat geworstel,jezelf afvragen is ze nog een gelukkig,is haar leven nog hondwaardig?

Dat is zeker een persoonlijke inschatting.

Vanaf de dag dat mijn hond mij niet meer komt begroeten,niet meer kwispelt,niet meer buiten wilt en de pretlichtjes in zijn ogen

gedoofd zijn dan weet ik genoeg.

Dit criteria heb ik bij al mijn honden aangehouden en ik was nooit te vroeg met inslapen.

Wat is Ivy nog een mooie hond voor haar leeftijd.

Hoi Mivy,

De twijfel en de emoties die je beschrijft herken ik heel goed.

Onze hond Lotje was 12 en in prima conditie. Rennen, lange wandelingen en gek toen. Vrolijk en vol energie.

Door een fout van de dierenartsassistent (hij had een pot pijnstillers van 100 i.p.v 50 mg meegegeven. Omdat de sticker waarop wel 50 mg stond, over de dosering van 100 mg op de de pot heen was geplakt, had ik dat in eerste instantie niet in de gaten) werd Lotje heel erg ziek. Ze had bloedingen in haar mond en haar maagdarmkanaal en de nier- milt- lever- en bloedwaarden waren erg slecht.

Van een vrolijke energieke hond had ik een hond die niets meer kon. Niet wilde, en niet kon lopen, niet wilde eten en doodziek was. 

De reguliere dierenarts adviseerde ook om haar in te laten slapen. Dat was erg zuur omdat de situatie duidelijk door hen veroorzaakt was. 

Wij hebben er toen voor gekozen om naar een holistische dierenarts te gaan en die heeft haar er gelukkig weer bovenop geholpen. Het had tijd nodig, bijna een half jaar, maar we zagen haar iedere week vooruit gaan. Op een gegeven moment kon ze alles weer en heeft ze nog anderhalf een leuk leven gehad. 

De oorzaak bij jouw hond is natuurlijk een andere. Ik heb je topic van zes weken geleden gevolgd en vond, en vind ook nu, dat ze geweldige vorderingen maakt. Zes weken is nog maar kort. De dagen dat ze veel slaapt zal ze waarschijnlijk herstellen van de dagen waarop ze energieker is. Ze heeft goede en minder goede dagen maar die hebben wij ook als we herstellen van een ingrijpende ziekte.

Ik weet dat de acceptatie van het hebben van een energieke gezonde hond naar een plotseling ernstig zieke hond erg moeilijk is. Het voelt tegennatuurlijk omdat ouder worden langzaam moet gaan. Niet van de ene op de andere dag. Als het geleidelijk gaat, kun je je langzaamaan voorbereiden op het naderende einde. Dat kan in de huidige situatie niet. Je bent er ineens mee geconfronteerd. Dat roept veel tegenstrijdige gevoelens op. 

Ik hoop dat je eruit zult komen. Blijf goed kijken naar je hond en let vooral op de ogen. Op een gegeven moment weet je echt wel wat het beste is. 

Heel veel sterkte.