Kan haar maar niet vergeten. 
Ik heb mijn lieve hond 2 januari moeten laten inslapen. Ze was ruim 17 jaar (waarvan 5 en een half bij mij) en totaal op. Zij was mijn eerste hond. Ik heb haar van mijn vrouw gekregen nadat ik met de VUT ging. Ze was mijn trouwe en liefdevolle maatje. We hebben het zo fijn gehad. Het is nu dus ruim 3 en een halve maand geleden. Ik dacht dat gaandeweg de scherpe kantjes van het gemis zouden af gaan. Maar het tegendeel is waar: ik ga haar steeds meer missen, ik kan niet aan haar denken zonder brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Mensen raadden mij aan zo snel mogelijk een andere hond te nemen. Maar ik kan zo'n afscheid niet nog een keer meemaken. Het doet zo enorm veel pijn.
Paul, het is een pracht leeftijd die jouw hond heeft behaald, vergeten hoef je toch niet, en dat vraagt niemand van je, wel dat je het een heel mooi en goed plekje moet geven, rouwen doen we allemaal om onze dierbare honden waarvan we afscheid van hebben moeten nemen....het allerlaatste stukje vergeet dat, het afscheid, er zijn zoveel mooie jaren samen geweest, koester deze herinneringen, huil wordt boos , naar geeft het een plekje, als je dat niet doet kan je niet verder, een andere hond neem je alleen als jij er aan toe bent, niet, dan geen andere hond, wel zal het de pijn wat verminderen en de aandacht van het verdriet, verminderen......
Wat verdrietig Paul!
Ben er zelf nog niet zo lang geleden (nov. 2017) achter gekomen hoe het erin druist als je hond overlijdt.
Ken meer mensen die om die reden niet meer aan een andere hond willen beginnen maar zelf vind ik dat jammer.
Je kunt niet alles uit de weg gaan waar je in de toekomst verdriet van zult hebben, je zou jezelf daarmee tekort doen.
Er komt misschien een tijd voor jou dat je het toch weer aandurft en dat hoop ik voor jou.
Zelf heb ik sinds 10 dagen Roxy in huis na een heel verdrietige periode waarin ik ook nog afscheid heb moeten nemen van een pupje waar ik lang naar uitgekeken had.
Op dat moment had ik ook het idee dat ik dit verdriet niet nog eens wilde meemaken.
Gelukkig was mijn verlangen naar weer een hond zo groot dat ik op zoek ben gegaan en onverwacht snel heb gevonden.
Mocht je het toch niet meer aandurven dan hoop ik dat je het verdriet een plaatsje kunt geven, dat de scherpe kanten er af zullen gaan en je weer blij kunt zijn met wat je hebt meegemaakt/beleefd met je hond.
Het ga je goed Paul 
Paul, je hoeft haar ook niet te vergeten.
Je bent nog in de rouw en dat is een moeilijke periode, hoe dan ook......
En het was je eerste hond, dat komt ook harder aan; heb ik zelf ook gemerkt.
Maar bedenk ook of je hart groot genoeg is om een andere hond een kans te geven. Een hond die jou gewoon nodig heeft
Een hond uit het asiel, of van een stichting die ' verloren zielen' in andere landen opvangen.
Een hond die anders geen kansen heeft......
Dan zouden jullie elkaar kunnen helpen!
Beste Paul, op dit forum zijn een heleboel mensen die precies weten hoe jij je voelt.
Wat ik lees, is dat je hond 17 jaar is geworden, dat is echt uitzonderlijk.
Gisteren had ik even een dip, want het was 5 jaar geleden dat we onze vorige hond te jong moesten laten inslapen. Ik wist dat dat moment zou komen dus ik was er op voorbereid. Ik wist ook dat ik snel weer een nieuwe hond zou vinden, want ik kon niet zonder. Ik heb gemerkt dat het verdriet minder wordt als je weer een hond hebt om van te houden. Niet dat ik de vorige hond(en) vergeet, nee nooit! Ze zitten in mijn hart.
Maar ik ben ook weer erg blij met mijn huidige hond.
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid, misschien is er toch weer plaats in je hart/je huis/je leven voor een nieuwe makker.
Je hoeft haar inderdaad nooit te vergeten, en dat zal je ook niet, ze blijft voor altijd in je hart.
Een andere hond zal haar ook nooit kunnen vervangen, die krijgt haar eigen plekje, mocht je voor een andere hond gaan over een tijdje.
Mijn eigen ervaring na het overlijden van mijn eerste hond is, dat ik eerst helemaal geen andere hond meer wilde, pas na lange tijd kwam ik eens een heel sentimenteel gedichtje tegen wat mij deed besluiten dat ik voor een herplaatser wilde gaan
TESTAMENT VAN EEN HOND
Als mensen dood gaan
maken zij hun laatste wil op.
Zij laten huis en bezittingen na
aan degenen die zij liefhebben.
Als ik kon schrijven zou ik ook
... een testament maken.
Aan een arme treurige eenzame zwerfhond
laat ik mijn gelukkige thuis na.
Mijn voerbak, mijn zachte bed,
mijn lekkere stoel, mijn speeltje.
De geliefde schoot, de zachte handen,
de lieve stem, de plek in een mensenhart.
De liefde die mij hielp
naar een vredig, pijnloos einde,
in liefdevolle armen.
Als ik dood ga, zeg dan niet:
geen huisdier meer,
geen pijn meer bij zijn dood!
Maar zoek een eenzame hond
die geen liefde heeft gekend
en geef hem mijn plek.
Dit is mijn nalatenschap,
dit laat ik achter,
het is alles wat ik te bieden heb.
en daarna begon de zoektocht naar zo'n hond, waar er helaas vele van zijn. En het werd Lola, waarvan we nog vijf mooie jaren mochten genieten. Achteraf vond ik dat ik te lang gewacht hebt, ze had een jaar extra bij ons kunnen zijn als ik het eerder zo gevoeld had.
TESTAMENT VAN EEN HONDAls mensen dood gaanmaken zij hun laatste wil op.Zij laten huis en bezittingen naaan degenen die zij liefhebben.Als ik kon schrijven zou ik ook... een testament maken. Aan een arme treurige eenzame zwerfhondlaat ik mijn gelukkige thuis na.Mijn voerbak, mijn zachte bed,mijn lekkere stoel, mijn speeltje.De geliefde schoot, de zachte handen,de lieve stem, de plek in een mensenhart.De liefde die mij hielpnaar een vredig, pijnloos einde,in liefdevolle armen.Als ik dood ga, zeg dan niet:geen huisdier meer,geen pijn meer bij zijn dood!Maar zoek een eenzame honddie geen liefde heeft gekenden geef hem mijn plek.Dit is mijn nalatenschap,dit laat ik achter,het is alles wat ik te bieden heb.
en daarna begon de zoektocht naar zo'n hond, waar er helaas vele van zijn. En het werd Lola, waarvan we nog vijf mooie jaren mochten genieten. Achteraf vond ik dat ik te lang gewacht hebt, ze had een jaar extra bij ons kunnen zijn als ik het eerder zo gevoeld had.
"
Wat een mooi gedicht.
Weet je, de scherpe kantjes gaan er ook vanaf. Dat kan dagen, weken, maanden of langer duren. Maar er komt een tijd dat je echt met een lach aan haar terug kan denken ipv met tranen.
Een paar weken geleden heb ik een van de honden in moeten laten slapen. Het was de vierde hond die overleed, de derde die we in lieten slapen. En hoe vreselijk intens het verdriet toen was, ik kon mezelf (mede door de voorgaande keren) wel in laten zien dat die pijn ergens een goed teken was. Als we niet zoveel om hen hadden gegeven had het niet zo'n pijn gedaan. Dus ergens vond ik die pijn fijn, dat liet namelijk blijken dat onze band toch heel diep was. Het idee dat het ooit minder zou worden (ook uit de vorige ervaringen) vond ik fijn en vreselijk tegelijk. Het idee dat ik een keer niet constant aan hem zou denken vond ik zó erg.
Nu zit ik dus op dat punt. Ik mis hem vreselijk en voel me ergens heel schuldig dat ik niet meer de hele dag rouw. Aan de andere kant heb ik hem tot het laatst alles gegeven wat ik had. En dat is een hele boel.
De andere keren gingen we meteen opzoek naar een pup voor erbij. Niet om de andere hond te vervangen, dat kan niet. Maar wel om even aan iets anders te denken en met iets anders bezig te zijn. Het waren pups, dus er zat uiteindelijk best nog wat tijd tussen het overlijden van de honden en het in huis halen van de pup. Nu willen we graag weer een oudere hond, maar ik ben niet actief op zoek. En dat voelt nu ook goed.
Lang verhaal kort, het wordt minder. Niemand weet hoe lang dat duurt, dat is voor iedereen per situatie verschillend. En of je meteen een nieuwe hond in huis haalt, daarmee wacht of niet meer aan begint, het is allemaal goed. Daar hoef je nu ook nog helemaal niet bezig mee te zijn.
Heel veel sterkte.
Iedereen rouwt op een andere manier, paul. Dat is een gulden regel om te onthouden. ga nooit gaan vergelijken.
Mijn meisje dat er niet meer is, is er ook 17 geworden. Dat is precies zowaar een kind naar de bijna volwassenheid leiden...
Het is bijna 4 jaar geleden, en zonder mijn andere hond had ik het niet gered. Sinds onlangs besef ik ten volle dat ik mijn rouwperiode nooit volledig heb afgewerkt. Het kan wel es verkeren...
Laat je niks aanpraten door anderen. Ga enkel op je eigen gevoel verder...
Het beste gewenst, makker.
Ik zeg na iedere hond ook "nooit meer". Maar ja, dan bedenk ik dat je vaak járen plezier met elkaar gehad hebt. En ja, het duurt bij mij wel 6-12 maanden voor de scherpe kantjes er af gaan. En toch weegt dat op tegen al die jaren plezier samen. Al moet ik wel zeggen dat we onze eerste hond 13 jaar hadden (14 geworden), en onze 2e hond 10 jaar (14 geworden). Onze huidige hond hebben we al 9 jaar.
ik ben ook nog steeds verdrietig, tegelijk kijk ik ook her en der voor een nieuw maatje.
nimmer nooit zal een nieuwe hond haar plaats innemen, maar zoals in dat mooie bovenstaand gedicht van Dobry, zal ik weer op zoek gaan narr een dier dat ook mijn hulp en liefde nodig heeft.
sterkte!
bedankt voor de "post" in mijn box iedereen 
Zijn hond...
Ik begrijp jou heel goed.Toen mijn Bobby overleed,was ik kapot van verdriet,de pijn die ik toen had,zal ik nooit vergeten.Maandenlang zoveel gehuild,er is bij mij een stukje van mijn hart kapot gegaan,dat nooit meer zal herstellen.De gedachte aan een andere hond heb ik maanden,misschien wel jaren niet aangekund,alsof ik bobby daardoor zou vergeten,niemand mocht zijn plaats innemen,nu na bijna 4 zou ik eigenlijk best een ander hondje willen adopteren,maar toch houdt iets mij tegen,om het ook echt te doen.Ik blijf de hoop houden dat ik ooit zover ben,om een hondje te adopteren.Ik pas wel geregeld op een westie,daar geniet ik erg van.Dus het is niet raar dat je nog in de rouw bent ,het gemis is zo groot,de pijn zo hevig.Dus huil zoveel je wilt en je mag ook verdriet hebben,maar geloof me ,ooit over een lange tijd word de pijn minder,maar het gemis blijft altijd.
Een andere hond zal haar ook nooit kunnen vervangen, die krijgt haar eigen plekje, mocht je voor een andere hond gaan over een tijdje.
TESTAMENT VAN EEN HONDAls mensen dood gaanmaken zij hun laatste wil op.Zij laten huis en bezittingen naaan degenen die zij liefhebben.Als ik kon schrijven zou ik ook... een testament maken. Aan een arme treurige eenzame zwerfhondlaat ik mijn gelukkige thuis na.Mijn voerbak, mijn zachte bed,mijn lekkere stoel, mijn speeltje.De geliefde schoot, de zachte handen,de lieve stem, de plek in een mensenhart.De liefde die mij hielpnaar een vredig, pijnloos einde,in liefdevolle armen.Als ik dood ga, zeg dan niet:geen huisdier meer,geen pijn meer bij zijn dood!Maar zoek een eenzame honddie geen liefde heeft gekenden geef hem mijn plek.Dit is mijn nalatenschap,dit laat ik achter,het is alles wat ik te bieden heb.
en daarna begon de zoektocht naar zo'n hond, waar er helaas vele van zijn.
"
Hoi Dobry,
Je hebt het zo goed verwoordt met alles en deze teksten!!
Hoi Paul,
Heel veel sterkte toe gewenst!!!
Dit zijn altijd zulke moeilijke dingen het afscheid en het missen.
Zelf ook vaker meegemaakt en met een roedel van een paar honden tegelijk dan
moet je ook vaker afscheid nemen helaas hoe pijnlijk dat steeds weer is.
Elke hond heeft nog steeds een grote plek in mijn hart ook al is het soms al echt lang geleden.
Geen 1 hond vervangt de hond die overleden is want die blijft echt een speciaal plekje in mijn hart houden..
Het mooie is ook dat echt elke hond zijn of haar eigen karakter heeft elke keer weer.
Voor nu nogmaals heel veel sterkte en hoop dat er vroeg of wat later een plekje is voor misschien weer een lief maatje.
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?