Shiba inu , Akita inu , Samojeed.

Hey allemaal! 

Ik zoek ervaringen over deze hondenrassen , maar(!) niet de rasbeschrijving zoals deze op internet staat maar echt ervaringen van mensen met een (of meer) van deze rassen.

Alle ervaringen , ook de negatieve , zijn welkom.

Alvast bedankt.

( en neen dit is niet voor ons zelf   ) 

Shiba inu, heel lieve trouwe hond met een sterke eigen wil, intelligent maar niet makkelijk trainbaar, heeft veel motivatie nodig (hij moet het de moeite vinden te luisteren) veel uitdaging nodig, lichamelijk maar vooral ook mentaal. Kijkt vaak de kat uit de boom, hij zal niet snel op een vreemde afgaan om aandacht te krijgen. Als hier bezoek komt is hij nogal op zichzelf. Sociaal naar andere honden maar geen allemansvriend

3 best wel verschillende honden, maar ook weer niet. Alle 3 oerhonden. Ik vind zelf de Samojeed een iets betere versie dan de Akita. Socialer, gekker, vrolijker, beter loslopen, actiever. 

Shiba's zijn naar mijn ervaring wat fenijniger. 

Akita's maken heel veel gebruik van lichaamstaal en dit moet je echt leren herkennen als baasje. Ze gebruiken dit heel veel naar andere honden toe en onze ervaring is dat de meeste honden hier niks van begrijpen en daar kan het goed mis gaan.

Akita's zijn niet tolerant naar andere honden. Ze gebruiken heel veel waarschuwingen voordat ze echt wat doen, maar doordat dit vaak niet wordt begrepen door andere honden, gaat het mis. 

Je hebt Akita's die zon flair hebben dat ze weten dat ze sterker zijn dan een andere hond, dat ze zich niet druk maken om de andere hond en zo voorbij lopen, maar als het mis gaat, gaat het goed mis. 

Ze reageren ook heel erg op je eigen gemoedstoestand. Als ik op straat een onguur persoon zie en ik onbewust daar op reageer, reageren onze honden daar weer op. 

Ze zijn heel zelfstandig, koppig, grappig en totaal niet baasgericht. Ik heb er 2 en ze zijn allebei totaal verschillend, maar de oerinstincten komen er veel uit. 

Ze proberen ook heel erg uit. Als je eenmaal ergens aan toegeeft of eens niet alert bent, kunnen ze heel gehaaid een loopje met je nemen. Ook in huis. Als je niet genoeg de leiding neemt, doen zij het. Ze regelen graag de boel. Ze kunnen goed met onze katten maar als die iets doen wat niet mag en ik daar niks aan doe, gaan onder honden het graag regelen. 

Ook als ze los zijn en er een opstootje is tussen honden (of mensen) willen ze het graag regelen. Onze teef is ook een die tussen de honden gaat om alle honden uit elkaar te houden. Of als ik mee ga met een doggydate en er 1 of 2 honden afdwalen, haalt zij die er weer bij. 

Ik ken wat mensen die zich niet kunnen vinden in de beschrijvingen van wat er gezegd wordt. Vaak zijn dit mensen die 1 hond hebben, Akita altijd vast hebben, nooit los gehad en weinig tot niet in contact met andere honden waardoor hun gedrag wat minder tot uiting komt.

Ze zeggen dat Akita's lui zijn. Ik ben hier niet mee eens. Ik doe carnicrossen, agility, steppen, fietsen, wandelen. Ze willen alles wel doen, als ze maar iets met mij kunnen doen en er afwisseling in zit. 

Ze hebben veel uitdaging nodig. Tuurlijk een dagje luieren, vinden ze ook prima, maar niet te vaak.

Verder erg gericht op het gezin. Maar daarbuiten vaak afstandelijk. Onze teef moet niks van vreemden weten. Onze reu vindt iedereen leuk dus kan wel wisselend zijn. 

Akita's zijn goede waakhonden. Ze blaffen bijna nooit, tenzij het nodig is. Onze teef bewaakt ook de hele buurt. Je hoort haar niet hoor, maar zodra er hier iemand loopt buiten die hier niet hoort..  Gaat ze het gelijk in de gaten houden en als de mensen die hier wonen er lopen, niks aan de hand. 

Tijdje terug inbraak bij paar huizen verderop. Wij kwamen van wandelen en ze stond grommende richting die schutting. 

Er zit trouwens nog best wel wat verschil tussen de Japanse en Amerikaanse versie. Qua uiterlijk, gewicht, kracht, maar ook innerlijk. 

Oh en over algemeen (bij meer honden zo) zijn de reutjes knuffeliger en meer geïnteresseerd ook naar vreemden mensen toe, maar kunnen over algemeen niet met andere honden, voornamelijk reuen en meer jachtinstinct.

Teefjes veel krengeriger, afstandelijker maar van de Akita's die los kunnen en die ik ken, zijn over algemeen meet teefjes. 

Bedankt voor jullie antwoord. 

Ik ken zelf een amerikaanse akita dat was het beste maatje van mijn Hus en voldoet redelijk aan jou beschrijving Sylvia. 

Ik hoop dat er meer ervaringen komen van deze rassen dan kan ik ze doorgeven 

Er is ook nog n verschil tussen de Japanse Akita en de Amerikaanse Akita. De Amerikaanse is vriendelijker... De Japanse is moeilijker. Raiko (Shiba) kan moeilijk zijn maar een Japanse Akita nog moeilijker en is minder vriendelijk dan een Shiba of Amerikaanse Akita (eigen ervaringen)

Hier ook ervaring met de akita. Een Japanner. Laat hem alweer 6 jaar uit en hij is in een jaar gemiddel 5 a 6 weken bij mij voor vakantie. 

Ben het deels met Sylvia eens!

Maargoed elke hond en elk karakter is natuurlijk anders. Daar haar honden actief zijn is deze echt wel lui.

Moet ik bij zeggen lui getraind. Niet actief gemaakt. Hij ging altijd 2 dagen in de week met mij mee. Maar heb in die 6 jaar niet veel meer dan 15 km moeten lopen want dan ging hij stijgeren. Teveel te saai te... hij ging gewoon stil staan. En ik kan je vertellen geen pretje als je de weg kwijt bent maar er wel bijna bent volgens google maps nog maar 4 km. Ik heb me staaan trekken... 

Nu laat ik hem 1x per week uit. Dir 2de werd teveel hij wou niet meer mee. En hij word gewoon oud.. dus minder doen.

Verder houd hij idd wel van afwisseling. Zo kan ik prima met hem skaten en fietsen al niet te ver. Maar een balletje gooien voor 5-10x of brokjes verstoppen is ook leuk. Maar voornamelijk steeds andere bossen. Hetzelfde rondje vind hij maar wat saai.

Naar andere honden is hij na 1 tot anderhalf jaar pas mee gesocialiseerd maar hij is wel super sociaal. Naast de fiets los of vast negeert hij andere honden. Als je wandelt wil hij er nog eens naartoe gaan. Maar verder loopt hij er meestal gewoon langs.

BEHALVE labrador reuen... hij is door 6 verschillende lab reutjes aangevallen. Als ik die nu tegen kom hangt hij er gewoon in. Die moet ik echt ontwijken of hem aangelijnd hebben dan gaat t goed.

Verder houd hij van spelen met May, zijn zusje. Maar andere honden snappen zijn spelen niet. May is de eerste 4 maandne bij hem opgegroeid dus weet niet beter. Met andere honden spelen ben ik degene die hem altijd overhaalt dan maar met mij te spelen want hij snapt het ook niet altijd als een hond verstijft en niet wilt spelen.

Naar andere mensen is hij tolerant. Je mag hem aaien, al liever niet op zijn kop dan doet hij die naar beneden. Maar leuk.. nee alleen zijn mensen vind hij het leuk om door geknuffeld geaaid en mee te spelen.

Om in zijn mensen club te komen. Ja dat is veel met hem.wandelen, snoepjes geven en leuke dingen doen. En dan nog kan het zomaar 6 maanden kunnen duren.

Hij is slim,kan deuren open maken. Maar absoluut niet slaafs. Luisteren kan hij wel. Al liever wanneer hij er zin in heeft. 

Sociaal naar andere dieren. Loopt met gemak langs paarden maar ook langs een fazant het intereseert hem niet.

Verder is hij zeker waaks. Ik geloof niet dat je bij of bij mij (wanneer hij er is) in kan breken zonder gebeten te worden. En dat meen ik! Blaffen doet hij zelden idd. Al kan hij hier! Niet alleen zijn zonder andere hond in huis. Waar die dat thuis prima kan. En lang ook..

Hoop dat je hier wat aan hebt..

Ooh en er loopt een shiba bij May op behendigheid. Die is tolerant naar andere honden. Tot ze teveel snuffelen. Vind het werken met haar vrouwtje leuk. Maaar wel als ze zin heeft. Soms rent ze gewoon rondjes over t veld. Niet luisterend haha. Weet verder helaas niet veel van de shiba..

Die ervaring heb ik niet. Ik loop vaak mee met krulstaartenwandelingen. Komen veel Shiba's en Japanse Akita's en maar een paar Amerikaanse.

De Japanse zijn wel heel pinning, maar wat meet uit de hoogte. Maken zich niet zo druk. 

De Shiba's zijn onderling wel redelijk maar naar andere rassen echt krengen. Van die ik mee maak in elk geval. Totaal niet tolerant en veel van zich af bijten. Ik blijf daar altijd flink op afstand met die kleintjes. 

Ik ook niet eigenlijk. Er wonen hier in de buurt 3 jappen. Incl die van mij.

Alle 3 sociaal naar andere honden en tolerant naar mensen.

En er wonen 4 Amerikanen waarvan 1 vriendelijk naar andere honden. 1 tolerant naar honden op een afstand en de andere 2 nou niet. Naar mensen zijn de amerikanen dan wel weer erg vriendelijk.

Ik vind ze veel koppiger en minder sociaal dan de Amerikaaanse 

Op de Facebookpagina Akitaliefde zitten btw veel Japanse Akita's en je hebt ook de Samojeed groep op Facebook. Kun je vast veel gerichte antwoorden vinden. 

Onze volgende combi wordt een Samojeed reu en Amerikaanse Akita teef. Hopelijk duurt dit nog een eeuwigheid.

Ben erg gefascineerd voor de Samojeed. Vind ze prachtig van binnen en van buiten. Ze moeten wel heel veel beweging. Oh en ze blaffen over algemeen wel veel zo ver ik hoor van mensen hier in de buurt en wat ik lees.

Ik heb btw van een officiële fokker info gekregen over de Samojeed. Dit citeer ik van Nienke, officiële Samojeed fokker van Terschelling:

''Verschillen reu – teef

Wat betreft het verschil in karakter tussen reu en teef...

Tegenover mensen maakt het helemaal niet uit of je een reu of een teef hebt. Ze zijn beiden even lief. Reuen kunnen wat beschermender zijn tegenover de baas, maar teefjes kunnen wel eens wat snibbiger zijn, vooral tegenover vreemden. Bij reuen is het karakter constant, bij teven wisselt het hormonaal nog wel een beetje. Zo rond de loopsheid kunnen teefjes wat kattiger zijn (niets menselijks is hun vreemd) en na de loopsheid zijn ze rustiger, wat dromerig en soms zelfs ronduit sloom. Dat duurt zo'n 2 maanden, de duur van de dracht als ze gedekt zouden zijn. Als teefjes gaan ruien, zo'n drie maanden na de loopsheid, dan krijgen ze de kolder in de kop, als een koe die in het voorjaar voor het eerst de wei in gaat....Bij reuen is dat dus allemaal veel constanter. (Reuen ruien trouwens minder, die ruien met de seizoenen mee, teven ruien hormonaal en dan gaat dan ook de hele vacht eraf...)

Tegenover andere honden vind ik persoonlijk teefjes wat gemakkelijker. Indertijd met onze reu hadden we toch wel wat problemen met wat honden uit de buurt. Vooral met andere reuen die net zo oud, groot en sterk waren als hij, was het nooit helemaal duidelijk wie de hoogste in rang was. Hij heeft nog nooit echt gevochten, maar soms was het even tegenover elkaar staan, kijken wie de sterktste was. Bij samojeden gaat dat met nogal wat verbaal geweld (beetje grommerig blaffen en zo) en niet alle hondeneigenaars waren daar van gecharmeerd. Hij deed echt niks, maar veel andere reuenbezitters vonden het maar eng.
Teefjes hebben vrijwel nooit problemen, maar als ze eenmaal gaan vechten is het over het algemeen veel ernstiger dan een reuengevecht. (Wij hebben het gelukkig nog nooit meegemaakt, al onze honden zijn erg sociaal.)


Dan zit je natuurlijk nog met het feit dat een teefje loops wordt en een reu niet, maar een reu gaat zijn neus weer achterna als er een loopse teef in de buurt zit. Het is dus bij beiden oppassen geblazen. Een teefje laten steriliseren is bij de samojeed trouwens geen goed plan. Vrijwel alle dierenartsen nemen baarmoeder en eierstokken weg, (eigenlijk is het ook castreren) en doordat de eierstokken weg genomen zijn, mist de teef haar cyclus en dus ook de cyclus qua ruien. De teef zal dan een enorme vacht krijgen, langer dan die van het showtype, waar niet meer doorheen te komen is. Bovendien is deze vacht blijvend, ze ruit immers niet meer hormonaal. Mocht een teefje dus ooit om wat voor reden dan ook de baarmoeder moeten missen (na baarmoederonsteking of zo) dan raden we altijd aan om, als het mogelijk is, de eierstokken te laten zitten, zodat de teef wel een cyclus behoudt.

Ook een gecastreerde reu krijgt een enorm dikke vacht terug, waar met de kam bijna niet meer door te komen is. Ga er dus altijd van uit dat je je hond “intact” houdt, tenzij dat medisch niet verantwoord is.''

'' Verschil in type

De eerste samojeden in Europa waren echte werkhondjes, rechtstreeks geïmporteerd uit Siberië. De eerste samojeden waren ook niet allemaal wit, maar de witten waren wel het meest populair, vandaar dat men daar verder mee is gaan fokken. In Frankrijk heeft men het nog met de zwarte sam geprobeerd, maar dat is nooit wat geworden.
De eerste generaties zagen er zo uit als die eerste importhondjes, niet zo groot maar wel hoog op de poten, een lange nek, en niet al teveel vacht.
In Engeland vond men de samojeed zoals die geïmporteerd was, niet goed genoeg en is men eraan gaan sleutelen. Mensen houden ervan om kenmerken van honden te overdrijven, dus heeft iets een platte bek, dan moet die bek nog platter, heeft iets veel vacht, dan moet er nog meer vacht op, enz. In Engeland was het ras als eerste officieel geregistreerd, vandaar dat er bij afkomst ook Engeland staat bij de sam. Vreemd, omdat het toch echt een Siberische hond is. In Engeland werd dan ook de standaard vastgesteld en die werd gebaseerd op het nieuwe type. Een hond die veel vierkanter was, veel meer vacht had, lager op de poten stond, kleinere oortjes had en af en toe meer op een witte chowchow leek.

In de jaren 50 waren er, ook door de oorlog, niet veel samojeden meer over. (Er zijn trouwens in de oorlog zelfs sammen naar het platteland gestuurd om daar te kunnen overleven, hier op het eiland zat ook zo'n oorlogssamojeed.) De samojeden die er nog waren, waren overwegend van het nieuwe Engelse type, of showtype.
In Nederland is toen een select groepje liefhebbers opgestaan die zich sterk ging maken voor het terug fokken van het originele type. Met een hondje van meneer Clay (hij is jarenlang keurmeester geweest en is in 2004 gestopt) en een hondje van koningin Wilhelmina heeft men een herstart van het oude type kunnen maken. Met de nakomelingen hiervan is men weer verder gaan fokken. Nog steeds blijft er een klein groepje fokkers dwars en fokt het oude type, afstammelingen van de honden van Clay en Wilhelmina. Wij behoren dus ook tot het dwarse type...onze honden tot het werktype....

De grootste verschillen tussen de verschillende types zijn:

Vacht: De vacht van het showtype is bij reu en teef lang. De vacht van het werktype is overwegend kort. Teefjes hebben egaal een vrij korte vacht, reuen hebben een korte vacht met een kraag van langer haar. Het verschil tussen reu en teef moet bij het werktype net zo duidelijk zijn als het verschil tussen leeuw en leeuwin.

Lichaamsbouw: Het showtype is vrij vierkant als je van opzij kijkt. Hoogte en Lengte zijn redelijk gelijk. Het werktype is atletisch gebouwd. Hoog op de benen, een lange rug en lange nek. (Tenslotte was de samojeed een rendierhoeder en daarom moet de hond zeer wendbaar zijn en een lange nek hebben zoals alle herdershonden.)

Oren: Het showtype heeft kleine oortjes die bijna schuil gaan in de vacht. Het werktype heeft grote oren, die zeer beweeglijk zijn. Ze kunnen ze naar achteren draaien in een sneeuwstorm en naar elk geluid draaien als een schotelantenne.

Voeten: Het showtype heeft meestal ronde voetjes, het werktype langgerekte voeten, als sneeuwschoenen.

Gangwerk: .Het showtype loopt als een chowchow of keeshond, het werktype meer als een wolf.

Gebaseerd op het feit dat ik vind dat een hond, ongeacht welk ras, nu nog steeds de taak uit zou moeten kunnen oefenen, waar hij indertijd voor gefokt is. Bij de samojeed is dit dus hoeden en evt. ook een kar of slee trekken. '' 

'' Wat betreft de verschillen in karakter, ik las iets van een werktype wat zenuwachtiger zou zijn maar daar kan ik het niet mee eens zijn. Blafferiger zeker niet. Ik ben een keer op een clubmatch geweest waar de showtypes aan een stuk door keften... Het kan wel zijn dat het werktype levendiger is. Zeker als het wat warmer is, de showtypes liggen dan al snel voor pampus, omdat de dikke vacht gewoon veel te warm is. Ik zie hier op het eiland dat de honden van het showtype de hele dag in de tuin liggen, terwijl die van ons gezellig binnen zijn als de verwarming aan staat.''

'' Waar ik gisteren ook aan dacht, toen ik las dat een samojeed van het showtype vaak niet begrepen wordt door andere honden, is dat hun staart zo vast in de krul zit, dat hij bijna niet naar beneden kan bij een ontmoeting, terwijl die van ons de staart ook vaak naar beneden dragen. Ook de oortjes van het showtype (heel klein), kunnen niet meer naar achteren 'flappen'om meer uitdrukking te geven aan hun gemoed.''

Wauw geweldig bedankt voor jullie antwoorden. 

( en dat van de fokker ) 

Mijn eigen ervaring met de am. Akita is dat deze helemaal niet zo sociaal is naar andere honden. 

Enkel mijn hus en hij waren maatjes maar verder was deze akita een beer van een hond en zeker geen allemansvriend. 

Maar zoals ik zij elke ervaring is meegenomen ik ga ze dit allemaal laten lezen en ze moeten er maar uitplukken wat ze willen/kunnen gebruiken. 

Ik zal ze op facebook wijzen maar heb zelf geen facebook ( of wel ergens ooit aamgemaakt maar nooit wat mee gedaan ) dus dat zullen ze zelf moeten doen. 

Deze mensen gaan beide met pensioen over een paar maanden en zijn dus op zoek naar een hond dat bij hun past. 

Ze hebben ervaring met mechelaars , bordeauxdogs en Australian catteldog , dus komen niet zomaar uit het niets