Zomaar een herinnering

Didy

Ik heb een boekje met gedichtjes en verhaaltjes over het wel en wee van onze honden.

En vandaag schoot Zoran door mijn gedachten.

Een geweldige Duitse Herder, maar ach dat waren ze natuurlijk allemaal!

Zoran is zonder meer de meest ongecompliceerde hond die we gehad hebben, zo'n hond die altijd lacht.

Iedereen zou eigenlijk een Zoran gehad moeten hebben.

We noemden hem ook wel "de pretletter".

Hij kwam als derde pup in 3 jaar tijd, later zou Aranka nog als vierde pup daar bij komen, dat waren onze tropen jaren zeg maar.

Ben werkte overdag en ik werkte nachtdiensten en sliep (nou ja sliep) beneden zodat de pup niet alleen zou zijn.

Ik was eens behoorlijk weg gesukkeld en schrok wakker en dacht wat is die pup toch stil, hij had al onze schoen uitgestald in de kamer, hij was hartstikke moe en lag heerlijk te slapen.

Hij groeide voorspoedig op en Samos ( 1 jaar ouder) was zijn grote vriend.

Wij mochten van een boer op zijn land wandelen en spelen met het tuig en dat was natuurlijk geweldig.

Er lag eens een plank over een sloot en Zoran durfde er niet overheen, we hebben gesmeekt, hoge stemmetjes, koekjes de hele trucendoos opengetrokken, nee hoor.

Samos liep er overheen en hij liep er zo achter aan.

Wij hadden buiten kennels ( de honden zaten daar nooit 24/7 in hoor) maar Zoran sliep nooit in maar op zijn nachthok, want dan had hij een goed uitzicht op wat zich hierbinnen afspeelde.

Er zat boven in zijn kennel een brede kier hij ging dan op zijn nachthok staan om te kijken of Samos er ook nog was.

Die zat in een kennel naast hem.

Nieuwsgierig was hij ook, iedere aanhanger daar dook hij met die grote harses in maar ook in iedere kofferbak die open ging of kinderwagen als hij de kans kreeg.

Hij was een enorme kindervriend, de kinderen kwamen de speeltijd uit rennen om "Zorro"te aaien, de naam Zoran konden ze niet onthouden.

Hij was ook altijd in voor actie, het liefst ook zo snel mogelijk, wat tot ontzettend komische toestanden leidde.

We kwamen eens terug van een training en onze bus stond altijd op het zelfde plekje voor de deur, maar nu stond er een andere auto.

We moesten de auto dus dichter bij de kennels zetten.

Aangezien de honden na de training de kennel ingingen was Zoran gewent (natuurlijk snel) een bepaalde afstand te rennen, zo gebeurde het dat hij zo ons huis voorbij liep en een deur verder bij de buurvrouw uit kwam.

Ik zie nog die kop voor me, met die vraagtekens erboven, geweldig!

Zoran vond trainen erg leuk, vooral het pakwerk, er was alleen 1 probleempje, zodra we het pad van de vereniging opreden begon hij van vrolijke opwinding te blaffen, maar als hij moest aanblaffen bij de pakwerker hield hij zijn kaken op elkaar.

Hij snapte het niet en dat heeft best een tijdje geduurd hoor, tot dat er ineens een soort schrapend geluidje uit z'n keel kwam en Ben en de pakwerker hem bijna op hun knieën beloonde ging het lampje branden, oh ze willen dat ik blaf?!

Zoran had nogal eens last van zijn oren en daardoor ook veel last van mij, want ik was genoodzaakt die oren regelmatig schoon te maken en/of te druppelen.

Daar had hij een slimmigheidje op gevonden, op het ene oor gaan liggen en het andere oor onder de bank, ja we hebben we afgetopt samen, maar gelukkig hadden we ook nog Aranka.

Aranka onze oermoeder regelde dat wel even, ze pakte met haar grote poten zijn kop vast en waste hem zijn oren.

Eerst de ene, waarna hij gelukzalig haar zijn andere oor aanbood.

Tja dat kon ik hem niet geven natuurlijk.

Zij heeft zijn oren altijd schoon gehouden en hij heeft er altijd van genoten.

Hij is eens heel erg ziek geweest, het was midden in de zomer en er was een hitte golf.

Hij kon geen druppel vocht binnen houden en had hoge koorts, s'nachts zag ik dat zijn tandvlees bleek werd en als een speer naar de DA die gelukkig nog een infuus kon toedienen maar het scheelde niks.

Twee dagen later lag hij op de IC in Utrecht na een dollemans rit van mij want ik zou daar aankomen niet wetende of hij er nog zou zijn.

Maar hij kwam er door en toen we hem gingen ophalen ging hij eerst even aan Aranka reuken of ze nog loops was.

Dieren rouwen, zeker weten, zijn grote vriend Samos overleed en hij was somber, ik had een lekkere kluif voor hem gekocht om hem wat afleiding te geven.

Hij liep met die kluif de kennel van Samos in en heeft hem daar neergelegd en nooit meer aangekeken.

Na een week of 3 heb ik de kluif maar weggegooid.

Om mijn verhaal toch vrolijk af te sluiten er schiet me nog iets leuks te binnen, ik had eens lappen schone pens gehaald, nou dat was een tractatie hoor, maar niet voor hem, hij schudde hem dood en dat was dat.

Ons koosnaampje was Rannetje, Rannetje gewoon een heel bijzondere hond.