Post puppy depressie??

Hallo allemaal,

wij hebben sinds zaterdag weer een pup in huis. Ik was er heel blij mee. Maar maandag begon het ineens. Het greep mij ineens aan en het werd mij echt te veel. Terwijl het zo’n lieve pup is. Doet het echt hartstikke goed. Maar het liefst bel ik de fokker op om hem terug te brengen. (Denk ik) maar ook weer niet. Pfff ik weet t niet. Ik voel me k*t. Opgejaagd. KAn niet eten etc. Het voelt echt hetzelfde als een postnatale depressie. (Heb ik nl ook gehad) nu is mijn vraag: kan je dat echt ook met een puppy krijgen? Zijn er hier meer mensen die er last van hebben? Ik schaam mij zo!! ????en voor de duidelijkheid: ik heb mijn kind toendertijd niet weg gedaan, dus de pup gaat ook niet (zomaar) weg! Maar miss heeft er iemand ervaring hier mee en kan mij helpen met tips oid? Ik hoop gewoon dat ik ook snel van hem kan genieten. Dit is echt niet leuk.... en dit gevoel haat ik echt!!! 

Oh, dit komt zo vaak voor, tenminste, hier op het forum valt het me op. Persoonlijk heb ik geen ervaring met pups (altijd herplaatsers), maar er komen sowieso wel reacties van ervaringsdeskundigen.

Helaas komt het ook voor dat de pup teruggaat naar de fokker.

Ik wens je succes en doorzettingsvermogen.

Herkenbaarrrrrr. Is een combi van alles. Van een beetje rust in huis naar ineens een klein poepend monster op 4 poten dat ook nog eens keihard in je handen bijt als je niet uitkijkt. En dat dan in combinatie door slaaptekort omdat ze 's nachts nog 10 keer moeten plassen en dan niet meer willen slapen... 't is allemaal veel in 1 keer maar dat trekt wel weg als er wat meer regelmaat is en jullie een band gaan opbouwen. 

De eerste paar weken vond ik ook een hel. Heb regelmatig met de tranen in mijn ogen op de bank gezeten, gewikkeld in een fleecedekentje, hopend dat Beer eindelijk eens zou stoppen met keihard in mijn haren bijten. Is allemaal goedgekomen. 

Wat voor een pup heb je? En hoe heetie?

Ooh wat ben ik blij te horen dat ik niet de enige ben! (Typ ik huilend) het is ook zo’n lieverd. En doet het al zo goed! Hij hoeft zelfs ‘s nachts niet te plassen. Dat was alleen de 1ste 3 nachten. En de bench gaat ook al behoorlijk goed. Dus eigenlijk heb ik niks te klagen. Maar waarom gaat dat gevoel dan noet weg!!!! ????

het is een kruising tussen een eurasiër en een chow chow. En heet Bowie! 

Ik herken het zelf niet maar ik hoor wel meer mensen die er last van hebben.

Je hebt geen makkelijke kruising in huis gehaald dus ik hoop dat je je gauw beter voelt!

Dan nu de andere kant van een verhaal ,

Uit mijn laatste nest jack russells kreeg ik er helaas een terug na acht dagen en een na drie weken ,

Ondanks de pupbezoeken die de mensen deden ,ondanks de gesprekken die ik met ze voerde ,

Het hondje wat na 8 dagen terug kwam daarvan werd de vrouw des huizes overspannen ,ze hadden al een oudere jack die ze regelmatig bij haar ouders bracht als ze het weer eens niet aankon .

Dat hoorde ik dus ook pas later anders had ze bij mij geen pup kunnen halen .

Dit hondje kwam vrolijk en blij weer bij ons terug , ook nog lekker gevuld van omvang .

Het tweede pupje wat na drie weken terug kwam  was mager geworden ,super nerveus  verlatingsangst ,

Deze mensen zeiden eerlijk  ,het ligt niet aan de hond ,wij kunnen er niet tegen ,Nee dank je den donder ,natuurlijk ligt het niet aan een pup ,

We hadden goed contact ,ik kreeg regelmatig foto's en als er iets was waar ze niet uitkwamen belde ze gelijk ,En ineens van de een op andere dag moest pup weg .

Hier kan alles terugkomen wat ik fok ,of ze nu 12 weken of 15 jaar zijn ,maar leuk is het niet om deze redenen .

Magere pup met angsten moest opnieuw wennen hier ,kon geen 2 minuten alleen zijn ,zelfs niet met broer en zus .

Beide pups zijn opnieuw geplaatst en bij deze eigenaars lukt het wel ,

Ik denk toch dat de mensen veel minder kunnen hebben als een jaar of tien geleden ,Wat ik hier lees vindt men het al snel te druk ,lopen hun hoofden over ,zitten niet lekker in hun vel  enz enz .

Soms helpt het om een hond aan te schaffen ,lekker naar buiten ,verzorging en afleiding geeft het ,

Soms is de hond toch beter af en nog niet te erg verziekt als hij terug gaat naar de fokker ,want de pup die 3 weken weg was had ik toch liever na acht dagen terug gehad ,Dat had voor hem beter geweest ,

Zelfs pups voelen stress aan bij mensen ,horen en zien de huilbuien enz ,

Linda ik heb denk ik geen ander advies voor je  als dat je huilbuien krijgt van je hond ,niet kan eten omdat je een pup hebt ,tja ,als fokker zou ik de pup dan zo snel mogelijk terug willen .

Of werk aan jezelf ,en ga ervoor ,

Succes met je beslissing .

Oh, ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Toen onze hond een pup was wilde ik zelfs een papiertje maken waarin ik zwart op wit had schreef dat als ik ooit weer een keer aan een puppy wilde beginnen, ik het niet moest doen! Voor als ik vergeten was hoe dit tijd ook al weer was  Wat een hel was die tijd, haha! (Je ziet, ik schrijf dit nu lachend. Geloof me, je kan er straks echt lachend op terug kijken).

Wat bij mij wel erg heeft geholpen is om heel bewust anders te gaan denken: probeer je echt te focussen op de dingen die goed gaan en die wel leuk zijn! Ook al zijn dat er misschien niet zo heel erg veel op dit moment, je zal zien dat wanneer je dit doet, je steeds meer dingen leuk gaat vinden. Elk klein dingetje is er één (kijk maar eens naar dat kleine lieve neusje, of die grote poten waar je pup nog in moet groeien, woel door z'n lekkere zachte puppyvacht, hij hoeft er 's nachts al niet meer uit(!), etc.). Schrijf desnoods alle leuke punten op, hang het briefje op de koelkast en kijk er een paar keer per dag naar. Je zal ook zien dat er steeds meer dingen bij gaan komen op dat lijstje.

Een hond is ook een heel gevoelig dier en pikt heel snel jouw eigen emoties op. Als alles dus negatief en verdrietig is, zal je pup dit ook merken en dat helpt natuurlijk ook niet. Als jij er wat positiever tegen aan kan kijken, zal je zien dat je pup dit ook oppikt en maakt dit het voor beide partijen makkelijker.

Misschien hou je van fotograferen? Dan zou je ook kunnen proberen om mooie foto's te maken van je (slapende ) pup; zo is het ook makkelijker om te mooie dingen te zien en een positief gevoel te krijgen.

Je bent in ieder geval zeker niet de enige die zich in deze fase zo heeft gevoeld, en echt, er komt een eind aan 

Herkenbaar verhaal. De enige tip die ik heb is: probeer een oppas te regelen zodat je af en toe een middagje vrij hebt. Ik had geregeld dat mijn moeder af en toe 's ochtends mijn pup uitliet, zo kon hij ook wennen aan haar (zij zou uiteindelijk veel oppassen dus dat leek me wel fijn) en kon ik af en toe een beetje de verloren uurtjes slaap inhalen. De rest van de dag zat ik als een havik op hem, continu kijken waar hij was wat hij deed, ik kon me gewoon niet van hem los scheuren en dat vergde een hoop energie. Af en toe een momentje rust was dus heel prettig. Plus, de eerste dagen voelde ik me er heel naar bij dat ik nog niet die sterke band had zoals ik die had gehad met de vorige hond, maar toen die band eenmaal groeide begon het me energie te geven in plaats van energie te vreten.

Ik kreeg bijna zélf verlatingsangst van Beer. Ik durfde hem geen minuut bij een ander te laten ("ik kon het beter"), wilde hem geen seconde uit het oog verliezen, ging zonder Beer het huis niet uit. Ik leek wel gestoord. 

" We hadden goed contact ,ik kreeg regelmatig foto's en als er iets was waar ze niet uitkwamen belde ze gelijk ,En ineens van de een op andere dag moest pup weg .
Hier kan alles terugkomen wat ik fok ,of ze nu 12 weken of 15 jaar zijn ,maar leuk is het niet om deze redenen .
Magere pup met angsten moest opnieuw wennen hier ,kon geen 2 minuten alleen zijn ,zelfs niet met broer en zus .
Beide pups zijn opnieuw geplaatst en bij deze eigenaars lukt het wel ,
Ik denk toch dat de mensen veel minder kunnen hebben als een jaar of tien geleden ,Wat ik hier lees vindt men het al snel te druk ,lopen hun hoofden over ,zitten niet lekker in hun vel  enz enz .
Soms helpt het om een hond aan te schaffen ,lekker naar buiten ,verzorging en afleiding geeft het ,
Soms is de hond toch beter af en nog niet te erg verziekt als hij terug gaat naar de fokker ,want de pup die 3 weken weg was had ik toch liever na acht dagen terug gehad ,Dat had voor hem beter geweest ,
Zelfs pups voelen stress aan bij mensen ,horen en zien de huilbuien enz ,
Linda ik heb denk ik geen ander advies voor je  als dat je huilbuien krijgt van je hond ,niet kan eten omdat je een pup hebt ,tja ,als fokker zou ik de pup dan zo snel mogelijk terug willen .
Of werk aan jezelf ,en ga ervoor ,
Succes met je beslissing ."

Heleen

Ik denk niet dat de problemen bij die tweede pup voortkwamen uit huilbuien en stress bij de eigenaren. Ik denk dat daar echt dingen fout zijn gegaan doordat zij het gevoel hadden te falen en dat gevoel hebben afgereageerd op de pup. Boos, nukkig, afwijzend... dat soort dingen.

Ik ken de puppyblues maar al te goed. Bij Momo heb ik het niet gehad maar achteraf denk ik dat dat kwam omdat ik buiten werkte en Momo, vanaf twee weken bij ons, mee ging naar mijn werk. Dan hoefde ik veel minder op haar te letten en met haar bezig te zijn: buiten hoef je geen zindelijkheidstraining te doen bijvoorbeeld. En als ik mijn handen vrij moest hebben dan zette ik haar in de mand waar ze met een gordeltje in vast zat. Vlak bij me maar begrenst.

Met Elsa was het best drama. Ze was ook moeilijker dan Momo. Koppiger. Drukker. Beet veel meer. Mijn conditie was bij Momo enorm sterk, bij Elsa had ik totaal geen conditie. En dan steeds weer die trappen op en af met haar, in de snik hitte. Het zweet liep me over de rug, mijn knieën gilden het uit. En ik voelde me opgesloten in huis en ik had het gevoel dat ik faalde, dat ik het niet kon, dat ik een oud wijf was geworden, dat ik het met haar nooit zou redden. De problemen met mijn vriend die al mijn regels in de wind sloeg, hielpen ook niet mee.

De tip die ik hier op HP kreeg bleek uiteindelijk de oplossing al had het een iets andere vorm dan aangeraden. "Ga met haar picknicken." zei men. Gedaan, maar alles stak ze in haar bekje, had ik nog stress. En toen ging ik bij de schapen kijken. Samen. Eigenlijk hetzelfde als aangeraden maar omdat Elsa die schaapjes gewéldig vond, was ze niet constant aan het knagen op alles wat ze zag liggen; daar had ze geen tijd voor omdat ze naar die schaapjes wilde kijken. En de mensen daar begrepen mij. "Ja, natuurlijk is het lastiger met een tweede hond en als je ouder bent en als het zo heet is en als je geen lift meer hebt." En opeens vielen de puzzelstukjes in elkaar. Ik faalde niet. Ik had 'gewoon' puppyblues en ik had echt een super leuke pup!!!

En toen, toen.... begon het grote genieten!

Ook herkenbaar. Het verantwoordelijkheidsgevoel. Heb ik nog steeds met Elsa. Ik doe nog steeds vrijwel niets zonder haar wat niet absoluut noodzakelijk is zoals boodschappen doen of sollicitatiegesprekken. Ik voel me zo schuldig als zij alleen (met Momo) thuis zit en ik dan 'plezier' maak zonder haar..

Vorig weekend zijn we zonder honden naar een verjaardag geweest. Toen merkte ik dat mijn vriend dat gevoel ook had: "Kunnen we dat wel maken richting Elsa?" Kort gegaan dus, incl. reizen 4 uur, maar beiden voor het eerst toch ontspannen: Komt wel goed met ons meisje thuis.

(Voor TS: Elsa is net één jaar geworden LOL)

Ik herken het ook heel goed. Ik wilde mijn hele leven lang al een hond, en toen had ik haar eindelijk en het voelde helemaal niet goed. Vooral de eerste week vond ik lastig. Ik was bang dat ik alles verkeerd deed, wilde haar ook niet bij een ander achter laten maar was continue gestresst als ik met haar was. Ook iedereen om mij heen was ineens honden expert, door al die adviezen wist ik ook niet meer wat ik moest. Ik had zoveel spijt, 23 jaar gewacht en ik vond het helemaal niet leuk.Naast de spijt, ook het schuld gevoel. Want aan Layla lag het echt niet. 

Nu is ze 8 maanden, en kan ik haar al niet meer weg denken. Onze band is zo sterk geworden. Ik heb mijn eigenweg in de opvoeding gevonden , leren lachen om haar eigenwijze terriër trekjes en haar houding  leren lezen. En ik vind niks leukers dan thuis komen en begroet worden alsof ik 10 jaar ben weg geweest.

Herken het deels.....maar bij mij lag de situatie wel wat anders...mijn vader is namelijk plosteling na 1,5 week na het verwelkomen van Maylo overleden. Ja dat hak er natuurlijk in....

Maylo kreeg 1 week na het overlijden van mijn vader problemen s nachts met slapen. Jankte alles bij elkaar en kon zijn rust niet vinden. Uiteindelijk bleek gewoon dat hij volledig overprikkeld was door de gebeurtenissen. Maarja 1 week lang een huilende pup s nachts...ik werd er ook behoorlijk depressief van. Na die week ging het gelukkig weer goed en is Maylo het beste wat me is overkomen in die moeilijke tijd. Ik woon nog thuis en Maylo was voor mijn vader bedoeld dus jaa....hij was een soort van therapie/rouwverwerkings hond geworden. 

Wij hebben tijdens die periode wel contact gehad met de fokker. Die schrok natuurlijk van alle gebeurtenissen en opperde zelf om Maylo tijdelijk even terug te nemen maarja ik kon Maylo niet missen en nu helemaal niet meer. 

" Ik denk toch dat de mensen veel minder kunnen hebben als een jaar of tien geleden ,Wat ik hier lees vindt men het al snel te druk ,lopen hun hoofden over ,zitten niet lekker in hun vel  enz enz ."

Heleen

Mee eens

Is ook wel een vrouwendingetje volgens mij. Ik herken het zelf totaal niet. Vind de puppentijd altijd geweldig 

Hier ook herkenbaar, al kwam mijn hond dan als volwassen hond bij mij. Als pup woonde ze bij mijn vader en had hij "puppy blues" in combinatie met een heel moeilijke persoonlijke tijd. Het had niet veel gescheeld of ze was terug naar de fokker gegaan. Maar daarna ging het plots stukken beter en kon hij haar niet meer missen. Toen ze op volwassen leeftijd bij mij kwam, had ik ook dat "puppy blues" gevoel. 

Probeer te focussen op de positieve, fijne dingen en niet te veel druk op jezelf te leggen. Niemand is perfect en alles komt echt wel in orde met de tijd. Het is niet erg als alles nog niet loopt zoals het zou moeten. Na een tijdje vinden jullie wel een ritme wat werkt. Probeer samen leuke dingen te doen die zowel voor jou als de pup ontspannend zijn. Daardoor kreeg ik steeds meer een 'team'-gevoel.

Maar ook bij mij hielp het heel erg om even een dagje weg te kunnen gaan, terwijl iemand anders op de hond paste. Zodat ik even eens niet de hele tijd daaraan moest denken. Ondertussen vind ik het ook moeilijker om mijn hond bij een oppas achter te laten terwijl ik zelf plezier heb, omdat ik weet dat ze veel liever bij mij is. Maar toen ze nog niet zo lang bij mij woonde had ik daar echt veel nood aan en doordat ik me daarna beter voelde, kon ik mijn hondje ook weer beter aan, dus zij had er ook baat bij. 

Wat bij mij ook veel meegespeeld heeft, is dat ik mee gaan lezen ben hier op HP en in bepaalde facebookgroepen. Ik zag aan de ene kant veel mensen met problemen met hun hond die mijn hond niet had, waardoor ik trots werd op wat wel heel goed ging. En aan de andere kant las ik ook heel positieve dingen of leuke topics over honden in het algemeen waardoor ik ook meer ging beseffen hoe leuk ze eigenlijk is. Daarnaast maakte ik foto's van haar en kon ik zo ook op een fijne manier met haar bezig zijn.

Ik herken dit enorm. Kwam net uit een verkeerde relatie en zat opeens met een puppy. Je bent emotioneel al gebroken en dan heb je opeens de slapeloze nachten, het vroege opstaan, het continu naar buiten moeten en ik had ook nog een pup die totaal niet zijn rust nam en dus overprikkeld was en overal in beet, inclusief mijn handen en benen. Ik ben echt een aantal keren in huilen uitgebarst, omdat ik het allemaal niet zag zitten. Mijn ouders hebben mij wel eens om 8 uur naar bed gestuurd en namen de zorg die avond dan van mij over. Maar slapen ho maar, want ik kon hem gewoonweg niet overlaten aan anderen. Ik had veel te veel druk voor mezelf opgelegd. Ook ik had de gedachte wel eens: was je er maar niet, maar hem terug brengen naar de fokker kon ik niet. Ik wou altijd al een hondje, nu had ik er 1, dus ik moest mijn verantwoordelijkheid nu nemen ook..

Ik kan alleen maar zeggen: het gevoel verdwijnt! Echt. Als je je pup eenmaal beter kent en deze jou ook, weet je beter te handelen en keert daarmee ook weer meer de rust terug in huis. En dan ga je genieten! Ik kijk er nu lachend op terug. Want het is mijn allesje, maar zwaar was het zeker! 

Voor mij niet herkenbaar, vind de puppentijd veels te kort duren, nimmer moeilijke pups gehad...puptijd, wil het zo over doen, helaas gaat dat niet.

Ik had dit ook bij mn eerste pup. Was erg jong toen ik haar had gekocht en opeens best veel verantwoordelijkheid. Ik heb altijd gezegd ik kijk het minimaal 6 mnd aan zou kijken en het kwam ver voor die tijd al goed. We hebben een hele goede band en ik zou ook echt niet meer zonder haar kunnen.

Ik herken het niet, en daarmee zeg ik niet dat het niet bestaat.
Toen wij Abby ophaalden had ze inmiddels 2 of 3 eigenaren gehad, ze was nog geen 4 maand oud. Een pup die volkomen losgeslagen was. Ze sprong over tafels in ons eten, en hoewel ik echt wel eens wanhopig heb geroepen ik zet je op Marktplaats, was mijn gevoel gewoon bij haar.

Haar eerste eigenaren was het teveel, een hond erbij, van de mensen bij wie we haar ophaalden was de liefde er wel maar niet het inzicht wat een pup (met een achterstand door de vorige eigenaren) nodig heeft.

Denk goed na, en als het niet wil bel met de fokker, een pup voelt stress ook prima aan.

Het leven van Abby had er anders en beter uitgezien met een goede start. Wij leven met haar 'rugzakje' en ze is gelukkig.

Heel herkenbaar. Een pup kost gewoon enorm veel energie. Maar je kunt hier op verschillende manieren mee omgaan. Probeer om zelf zoveel mogelijk te schikken naar de routine van de pup, maar betrek hem ook bij jouw routine  

Gaat hij bijv. slapen, ga dan zelf ook even rustig zitten, dat is belangrijk voor jezelf  

Moet je de was ophangen, betrek hem erbij, geef hem een washandje met een brokje er in zodat hij lekker kan spelen.

En voorkom zoveel mogelijk dat hij ‘vervelend’ kan doen. Sloopt hij schoenen, ruim deze dan op. Eet hij van tafel, zet dan geen eten op tafel.. Het lijkt zo logisch maar mensen vergeten deze optie vaak.

Trek wat meer tijd uit voor je dagelijkse dingen zodat je alles op een rustiger tempo kan doen. Accepteer dat het nu eventjes anders gaat. Natuurlijk moet het huishouden gedaan worden maar een paar weekjes wat minder strikt doen is echt geen ramp.

En als laatste wil ik je nog meegeven dat een hond zijn leven lang leert. Je hoeft niet alles in die eerste paar weken goed te doen. Sterker nog, die eerste weken is het veel belangrijker dat je een fijne band opbouwt met je hondje. Dat hij jouw gaat zien als zijn aller liefste leukste baasje, en dat jij hem leert kennen en begrijpen. Daarna is trainen zoveel makkelijker omdat het vertrouwen er is.

Dus als je eens moe bent en je hondje trekt bijv. aan z’n riem, of wil op je bed springen, of bedelt om eten.. laat het gewoon even, je kunt dat over een paar weken ook nog afleren. Voor nu is het belangrijker dat jullie je allebei goed voelen.

Veel plezier samen!! 

" Heel herkenbaar. Een pup kost gewoon enorm veel energie. Maar je kunt hier op verschillende manieren mee omgaan. Probeer om zelf zoveel mogelijk te schikken naar de routine van de pup, maar betrek hem ook bij jouw routine  
 
Gaat hij bijv. slapen, ga dan zelf ook even rustig zitten, dat is belangrijk voor jezelf  
Moet je de was ophangen, betrek hem erbij, geef hem een washandje met een brokje er in zodat hij lekker kan spelen.
En voorkom zoveel mogelijk dat hij ‘vervelend’ kan doen. Sloopt hij schoenen, ruim deze dan op. Eet hij van tafel, zet dan geen eten op tafel.. Het lijkt zo logisch maar mensen vergeten deze optie vaak.
 
Trek wat meer tijd uit voor je dagelijkse dingen zodat je alles op een rustiger tempo kan doen. Accepteer dat het nu eventjes anders gaat. Natuurlijk moet het huishouden gedaan worden maar een paar weekjes wat minder strikt doen is echt geen ramp.
 
En als laatste wil ik je nog meegeven dat een hond zijn leven lang leert. Je hoeft niet alles in die eerste paar weken goed te doen. Sterker nog, die eerste weken is het veel belangrijker dat je een fijne band opbouwt met je hondje. Dat hij jouw gaat zien als zijn aller liefste leukste baasje, en dat jij hem leert kennen en begrijpen. Daarna is trainen zoveel makkelijker omdat het vertrouwen er is.
Dus als je eens moe bent en je hondje trekt bijv. aan z’n riem, of wil op je bed springen, of bedelt om eten.. laat het gewoon even, je kunt dat over een paar weken ook nog afleren. Voor nu is het belangrijker dat jullie je allebei goed voelen.
 
Veel plezier samen!! 
 
  "

Hilde & Twinko

Helemaal mee eens, Hilde!

Het komt echt goed, probeer zelf relaxed te worden, dan gaat je pup daar ook in mee...

Ik herken het alleen van Balou, nog nooit eerder heb ik mij radeloos gevoeld door een pup maar Balou was en is dan ook niet de makkelijkste. Ik heb toen hij een week of dertien was op het punt gestaan om hem te herplaatsen maar uiteindelijk heb ik toch besloten toch voor 100% voor hem te gaan. Wel heb ik een gedragsdeskundige in de arm genomen, ik ben nog steeds blij dat ik mij toen heb bedacht.

Ik had het ook heel zwaar met nova toen ze hier net was. Zat er zelf ook even doorheen soms. Elk kwartier of 10 min plassen en weer naar buiten in de vrieskou.. paar weken ging dat door ik dacht nog aan blaasontsteking maar dat was er niet. Ik dacht dat het nooit over ging. Bench was ook geen succes ze liet alles lopen moment dat ze erin ging, 9ntsnapte eruit, hup b3nch eruit. Aantal stoelen kapot geknaagd, bank, plinten, hordeur. En op de bank plassen.. duurde 2 maanden.. maar bleef in mijn achterhoofd houden, het komt goed! Maar wat was ik oververmoeid.. 2 maanden amper slapen, lag erbij maar mevrouw was ook zo extreem snel overprikkeld, at in het begin niet, viel af. Veel rust laten nemen, en ander voer gezocht. Diva is te lief en werd dus ook kapot gebeten, hele nek onder de wondjes en bloed. Die puppytandjes 9ok he.. dus constant in de gaten houden die 2. Nu, is ze bijna 6 maanden en vind haar een heerlijke pup! Ik heb dus zeker de pippyblues ervaren maar ook omdat ik zelf oververmoeid was. Maar was het zeker waard! Kan mij geen lev3n meer zonder haar indenken. 

Dank jullie wel allemaal voor de vele reacties. Het doet mij echt goed om te lezen dat het herkenbaar is, en, nog belangrijker, dat het weer over gaat. 

Ik heb eigenlijk ook helemaal niks te klagen. Het is een super pup. Plast niet in huis. En jankt amper in de bench. Hij eet goed en doet het gewoon over het algemeen goed. Maar mijn gevoel is gewoon even niet goed. Maar ik zorg wel dat hij de aandacht en de knuffels krijgt. Zoals ik het dus zo een beetje lees, moet ik het ondergaan. Het gaat weer over. ????????Gelukkig krijgt hij volgende week de 2e enting. Dan kan ik ook meer met hem gaan doen. En niet onbelangrijk. Het mooie weer komt er weer aan. 

Nog wel wen vraag aan diegene die hier in herkennen: hoe lang duurde het bij jullie totdat het weer beter met jullie ging?

Bij ons een maand. oen gingen we gewoon een kijken bij een training schapendrijven omdat het goed is je drijver al jong aan schapen te laten wennen. De herder zette haar tot mijn grote verbazing gewoon erbij... ga maar kijken wat at voor beesten zijn! En met haar drie maandjes oud liet ze de eerste tekenen van keurig drijfgedrag al zien!

Verder gewoon veel naar oudere honden gekeken die aan het trainen waren. En dan zaten we dus samen in het gras langs het hek op. Knuffelen, samen kijken en af en toe kreeg ik dan spontaan een kusje (lees lik in mijn gezicht) van haar. Nou.. als de band dan niet opeens inslaat als een bom.. dan heb je geen hart.

Het mooie weer komt er aan dus jij kan ook zulke activiteiten gaan zoeken met je hond. Picknicken op een kleedje (zodat er niet 100 dingen liggen die ze in haar mond kan steken), samen zonnen, samen terrasje pakken, samen naar voorbijvarende boten kijken.. wat jullie ook maar interesseert. Je zou zelfs mijn ding kunnen jatten al heb je geen drijver.. het is wel heel erg leuk om gewoon te kijken bij die trainingen.

Hier ook herkenbaar hoor. Je leven draait ineens helemaal om dat kleine hummeltje en je cijfert jezelf helemaal weg. Inclusief slaaptekort, 20x op een dag naar buiten, non-stop opletten of alles goed gaat.. mijn vriend en ik waren met zijn tweeën en hij had er minder last van dan ik. Ik viel echt regelmatig midden op de dag in slaap op de bank. Ons voordeel was wel dat we Luna aan het begin van de zomer kregen en het lekker weer was. En dat komt er voor jou gelukkig ook aan nu.

Onze fokker heeft een appgroep aangemaakt toen de pups het nest verlieten. Zo konden we elkaar op de hoogte houden. Gedeelde smart is halve smart. En inderdaad, ik was ook blij dat sommige pups blaften in de bench en na 2 maanden nog niet zindelijk waren terwijl Luna altijd heerlijk sliep in de bench en binnen anderhalve week zindelijk was. Dat geeft moed. Die appgroep hebben we nog steeds en ik app de andere baasjes ook nog regelmatig met vragen of situaties die ik tegenkom. Misschien kan jouw fokker je ook in contact brengen met de andere puppy-eigenaren. Het helpt echt! 

En ik denk soms nog steeds 'waarom hadden we ook alweer een hond genomen?' Als we een feestje aan ons voorbij moeten laten gaan omdat we geen oppas hebben bijvoorbeeld. Maar dan zit ik in plaats van op een feestje thuis op de bank en krijg ik spontaan een likje/kusje van Luna. En dan smelt mijn hart weer. En als ze het super goed doet op de hondenschool ben ik hartstikke trots. Ik heb de laatste tijd veel aan mijn hoofd gehad en elke keer als ik met Luna ging wandelen ging mijn aandacht 100% naar haar, kon helemaal mijn hoofd leegmaken en alleen met Luna bezig zijn. Ondanks de vrieskou, de regen, de harde wind, ik kwam altijd een stuk relaxter weer thuis. En dat is eigenlijk ook nog steeds zo. Het komt goed, echt! Houd een paar weken vol, het wordt beter.

Oh en ook ik at de eerste dagen/week bijna niks hoor. Moest soms zelfs overgeven van alle stress. Gewoon zo'n beklemmend gevoel inderdaad. 

Ik weet nog dat we Luna na een week meenamen naar mijn schoonmoeder, die ook op Luna past als wij werken, en ze zei dat we gewoon even iets met zn tweeën moesten gaan doen. We zijn toen alleen eventjes wat boodschappen gaan doen bij haar om de hoek en dat halfuurtje even met zijn tweetjes deed ons al zo goed! Gewoon even niet op hoeven letten en je eigen ding doen, scheelt zoveel!

Ik ben nochtans ook een vrouw Joop en vond, vind , zal atijd vinden .....puppytijd ongelooflijk 

" Ik ben nochtans ook een vrouw Joop en vond, vind , zal atijd vinden .....puppytijd ongelooflijk  "

Anny en Lance

Ik denk dat vrouwen vaker last hebben van de puppyblues omdat ze zich sneller en zwaarder verantwoordelijk voelen. Ook meer bezig zijn met de verzorging en de opvoeding. Als ik alleen al keek op de hondenschool... 95% van de deelnemers (zowel in mijn groep als ervoor en erna) was vrouw, als het een man was, dan was de vrouw ook mee. Bij onze schapengroep is 85% vrouw. De vrouw is vaker thuis of werkt parttime, de man werkt meestal (al snel weer).

Mannen zijn vaak ook makkelijker, minder perfectionistisch met het opvoeden. Die spelen meer met de pup dan dat ze aan zindelijkheidstraining en opvoeding doen. Een "ach, komt wel goed houding" wat dan vaak neerkomt op: "Jij lost dat wel weer op als ik het verpest".

Ik snap wel dat mijn vriend geen enkele last van puppyblues had hoor!