Hoe ervaren jullie een labrador?

Hallo allemaal,

Wij zijn een gezin bestaand uit vader, moeder en 2 kinderen van 9 jaar en 7 jaar.

2 jaar geleden is onze lieve Zwitserse witte herder overleden aan een maagkanteling.
Nog steeds hebben wij hier veel verdriet van.
Ik vind het zelf erg moeilijk om terug te gaan naar hetzelfde ras vandaar dat wij zoeken naar een ander ras.

Wij als ouders vinden het belangrijk dat onze kinderen opgroeien met de liefde van een hond.
Daarom onze zoektocht naar een hond.

Onze vragen aan jullie.
Hoe ervaren jullie de pup tijd en de volwassenen tijd met een labrador?
Is er verschil tussen een teef of reu en wat dan?
Klopt het dat labradors veel poep eten?
Ik hoorde dat labradors snel dik worden, wat doen jullie hieraan?
Hoe is een Labrador met kinderen?

Hebben jullie meer informatie over een labrador dan hoor ik dat graag.

Ik ken er wel 1. Meegemaakt van 1 tot 3 jaar. Was een super lieve hond, veel geduld met de kinderen. Maar ook lomp, ze zijn soms zo enthousiast dat ze de kinderen opver lopen. Ontzettend loyaal maar inderdaad wel poep eten en snel dik. Merkte niet veel verschil qua gedrag in de jaren dat ik haar meemaakte. Ze was ook zeker waaks als het nodig was en toch een allemansvriend naar alles en iedereen. (Behalve kleine witte hondjes omdat ze daar een slechte ervaringen mee had). Vind ze een perfect gezinshond maar ze hebben wel meer nodig dan 3 keer plassen op de hoek, anders strekken ze de pootjes in huis haha

Ik heb zelf een golden retriever, misschien voor jullie ook een optie? Iets meer haar dan een labrador en over het algemeen ietsje hoger. Maar als ik die van mij met kinderen zie... Laatst een klein kind van een jaartje of 3 in een losloopgebied, Senn gaat kijken, gaat voor dat kindje op de grond liggen. Sowieso is hij gek van kinderen en wil hij er altijd mee spelen maar hij stelt zich echt onderdanig naar de kinderen op. Terwijl ik in huis (gezin/familie) helemaal geen kleine kinderen heb, dus hij is het niet zozeer gewend of aangeleerd gedrag.

Labradors vind ik over het algemeen vooral veel lomper dan goldens. Qua karakter is er weinig verschil. Te zwaar worden zie ik vooral bij de blonde labs, de zwarte en bruine lijken dit probleem minder te hebben, maar het zijn wel vreetzakken dus goed opletten. Senn heeft zit ook en krijgt, naast veel beweging en veel loslopen, gezonde vetarme tussendoortjes (wortels, komkommer etc). Verder zit hij zeer schraal op zijn gewone brokken. Qua reuen/teven is er denk ik hetzelfde verschil als met andere honden maar is ook vooral karakter van de hond zelf. Ik heb zelf een enorm aanhankelijke knuffelige reu. Hij liet zich laatst door een labrador teefje compleet onderste boven gooien, ze was 6 maanden oud. ( ter vergelijking Senn 11 maanden. )

Ik heb een labrador-kruising. Hij eet inderdaad veel poep. En hij is lomp. Maar ook erg lief. Omdat er bij die van mij ook herder in zit wordt hij niet zo snel dik.

Iedere hond is anders. Ik ken veel hele leuke, lieve en vrolijke labradors, maar ik ken er ook één die alles en iedereen aanviel en tot bloedens toe beet. Ook kunnen ze wat koppig en eigengereid zijn.

Labradors zijn sterk en enthousiast. Als het de bedoeling is dat de kinderen de hond ook zelf gaan uitlaten is de lab misschien niet de beste keuze. Naar mijn mening moet je voor een lab een flinke dosis humor en energie hebben en dan heb je er een fantastische hond aan. Let wel: het zijn geen bankhangers. Het zijn honden die uitdaging nodig hebben en als ze die niet krijgen gaan ze zichzelf vermaken. En dat vinden de meeste baasjes niet zo leuk.

Ik heb geen Labrador maar ik kom ze wel vaak tegen (is een populaire hond).

En daar ben ik niet zo blij mee. Veel Labradors zijn, zoals hierboven al meerdere keren gezegd is, erg lomp.

Lomp naar andere honden (en dus echt niet leuk om mee te spelen) en lomp naar mensen. Ik heb echt vaak blauwe onderbenen en knieën gehad van Labradors. Ze knallen echt heel erg hard en met veel gewicht steeds weer tegen je aan.

En luisteren doen veel Labradors die ik tegenkom ook niet erg naar hun baas (zal wel aan de opvoeding liggen, maar toch).

Ik begrijp dat je ze leuk vindt, dat ze zijn ze ook, en zoo lief; echte goedzakken. Maar neem dat lompe wel mee in je beslissing. Voor jullie ook niet leuk als andere hondeneigenaren in een grote boog om jullie heenlopen of jullie hond boos wegsturen. Het voelt denk ik ook echt rot voor het baasje als de hond weer iemand omver gelopen heeft of erg pijn heeft gedaan.

ik heb jaren een labrador als logeerhond gehad, als haar baasje met vakantie ging. Een ontzettend lieve zachtaardige wijze hond vond ik het

maar tot mijn verbazing vond ik eerlijk gezegd mijn werklijn duitse herder die van dezelfde leeftijd was wel een stuk makkelijker om mee om te gaan dan de labrador. Ik had dat eigenlijk niet verwacht. De labrador leek ook minder geinteresseerd in contact met mij, wat meer met zichzelf en de omgeving bezig, ook in rust. Maar er kan natuurlijk meespelen dat het niet mijn hond was, al vond ik haar naar haar baasje eigenlijk net zo. 

Mijn ervaring is dat het lieve honden zijn die helaas te maken hebben met veel vooroordelen.  Mijn oom fokte ze vroeger en ik ken ze niet anders als lief, gehoorzaam en relaxed. Nou stak mijn oom ook veel tijd in het trainen. Een lab kan heel goed luisteren maar je moet ze (net als ieder ras) wel opvoeden. Het is een populair ras en hebben de reputatie makkelijk te zijn. En dus komen ze ook wel terecht bij mensen die minder of geen energie in de opvoeding steken. En dat merk je bij een grote labrador inderdaad meer dan bij een klein schoothondje. Maar om nou te zeggen dat baasjes voor je omlopen gaat me echt te ver. Mensen liepen meer om me heen toen ik nog border collies had. Dat staren van mijn honden vinden veel honden veel vervelender dan een lab op ze afrent. Het nadeel van een lab vind ik zelf wel dat ze vrij snel oud zijn. Boven de 7 is de pit er vaak echt uit. Met kinderen vind ik ze in het algemeen super, juist omdat ze tegen een stootje kunnen. Gewicht is iets wat je als baas zelf in de had hebt. 

Grappig. Ik zie nooit mensen omlopen voor mijn Borders en op een enkele Duitse Herder/Mechelaar na heb ik nog nooit gemerkt dat 'the eye' als vervelend wordt gevonden. Toch ken ik heel veel mensen die omlopen voor Labradors.

Middelmaatjes met licht gewicht kunnen fysiek die klappen en beuken gewoon niet aan. De mijnen ook niet.

Ik hoorde wel eens van een labrador eigenaar: "hehe, eindelijk komen we eens iemand tegen met een hond die opgewassen is tegen die lompe hork van ons!" 

Ze bedankte me daarna nog dat hun hond zo mocht ravotten en spelen met Obi. Schijnbaar ging het er vaak zo lomp aan toe met andere honden dat ze hun hond dan maar weer meenamen. Hij was ook echt heel lomp maar Obi kan dat ook zijn als hij zijn enthousiasme de vrije loop laat (wat eigenlijk zelden zo is, maar deze hond triggerde iets in hem). Je kon beide honden daarna wel bijna zowat opvegen omdat ze moe waren.

Ik heb zelf een golden retriever gehad en natuurlijk is een herder veel meer gereserveerd dan de golden was of een labrador zal zijn. Ik vind golden retrievers in grote lijnen vergelijkbaar met labradors. Ook goldens zijn veelvraten...

Met kleine kinderen dus uiteindelijk meer vriendjes en "vreemd volk" (oppas) over de vloer is zo'n allemansvriend denk ik een compleet andere situatie ten opzichte van 1 met een gereserveerde herder. Ik denk dat een labrador beter past. Ik baseer dit op mijn ervaring met herders (hadden nog een Duitser voor Obi). Wat dat betreft vind ik dus een labrador een logische overweging. Als je over het lompe valt kun je ook nog een golden retriever overwegen. Mijn golden was helemaal niet lomp met andere honden maar toch een super gezinshond en vriendjes met alles en iedereen; het was gewoon een Clini Clown op vier poten. Ik mis die hond nog steeds zo...

Boven de 7 is een hond dan ook al senior. Al moet ik zeggen dat ik het ook niet herken bij mijn honden, Obi is nu nog jonger dus telt dan niet. Ik vind wel dat als er een ras rondloopt wat in veel gevallen "obese" is, is het de labrador. En dan takelen ze nog sneller af denk maar aan wat dat met hun gewrichten en bloedvaten doet. En het is niet alsof ze bekend staan om hun uitmuntende gezondheid wat dat betreft dus dat hakt er gewoon in.  Sommigen zijn echt tonnetje rond, dat kan toch niet?!  Als Obi te zwaar begint te worden gooi ik de voerbak ook minder vol... het is echt zo simpel. 

"Ja maar hij lust blabla zo graag.." Als ik Obi zijn gang liet gaan vrat hij alles op waar hij zin in heeft, allergisch voor is of ontstekingen van krijgt (Obi heeft Lupus). Er moet sowieso toch ergens een grens gelegd worden, leg die dan in ieder geval daar waar de gezondheid van je hond (en dus zijn welzijn) voorop staat. Dat "overvoeren" met restjes van tafel snap ik ook nooit. 

Ik ervaar Labradors als super vriendelijke, enthousiaste honden. Ik heb er zelf geen maar zet er wel heel erg veel (field trial en dual purpose) op de foto. Door hun grootte en enthousiasme kunnen ze inderdaad lomp zijn, maar ik heb het nog niet zo erg meegemaakt als bovenstaande verhalen. Mijn eigen hond, díe is pas lomp. 

Ik ken uit de omgeving een aantal labradors en wat me daaraan ook vooral opvalt, is dat ze heel enthousiast zijn en idd lomp (maar dat zijn veel grote honden wel tov mijn klein, slank gebouwd hondje).

Met een golden heb ik meer ervaring omdat ik nu twee weken met eentje dagelijks gewandeld heb, een reu van 7 jaar. Wat mij vooral opviel aan die hond was dat hij heel 'straight forward' was. Mijn eigen hond heeft zo haar manieren om te krijgen wat ze wilt en om mij te beïnvloeden. De golden was gewoon heel duidelijk en open in wat hij wilde en had geen trucjes achter de hand om mijn beloningen te misbruiken. Ik vond hem in die zin dus wel gemakkelijk om op te voeden. Hij was ook heel sociaal naar alle mensen en had geen enkel probleem met andere honden. 

Het grootste probleem bij (kleinere) kinderen lijkt mij ook het enthousiasme en de lompheid. Mijn oppashond sprong graag op tegen mensen en met zo'n grote hond kan dat wel een probleem zijn bij kinderen. Ook trok hij heel erg aan de lijn in het begin van de wandeling omdat hij dan heel enthousiast was. Ik heb wel het gevoel dat dat te vermijden is met opvoeding. Bij mij sprong hij al snel niet meer op en na enkele dagen elke keer blijven stilstaan als hij trok aan de lijn, was dat ook stukken beter. 

Mijn ervaring met labradors komen ongeveer overeen met mijn ervaring met de golden, maar die ken ik meer van bij andere mensen en op afstand dus daar heb ik weinig echt zelf mee te maken gehad.

Overigens, labradors kunnen te maken krijgen met een heel scala aan erfelijke afwijkingen. Mijd daarom écht "hobby"-nestjes.

Misschien ook nog een jachthondenras om in jullie overweging mee te nemen: de flatcoated retreiver. Moet net als de labrador aan het werk gezet worden en is energiek, maar voor zover ik ze ken wel wat minder lomp.

Oh die vind ik ook zo leuk  die uitstraling is zo leuk. Alleen (correct me if I'm wrong) maar wat ik hoorde is dat die in principe heel lang door puberen. Dus dat zou ik dan weer meenemen in de overweging. Ook heb ik het idee dat ze iets actiever zijn dan de gemiddelde lab. Maar wel goede optie als je een iets mindere stuiterbal wil!

Flatcoats zijn gewéldig (en puberen vrijwel hun halve leven, ze zijn een stuk eigenzinniger dan de lab en de golden), maar wat mij zou tegenhouden om weer voor een flatje te kiezen is de verschrikkelijk grote kans op kanker, ook al op jonge leeftijd (en ook andere nare ziekten als hartafwijkingen en epilepsie komen voor). De laatste decennia is de levensverwachting enorm naar beneden gekelderd.  Die ligt nu geloof ik op gemiddeld 8-9 jaar... Veel flatcoats zijn al voor hun derde levensjaar overleden aan kanker. 

Beer lomp? Neuhhh!  Toch? Die foto's van jou met Beer "zwevend" erop is toch CGI?  

Nouja als Beer tegen je omhoog rent splijt je knieschijf niet zowat spontaan doormidden mag ik hopen, omdat Beer niet zo'n enorme speknek is. Lomp gedrag is wel veel eerder een probleem met kans op serieus letsel als het een zware impact betreft, dus een zware hond met flink wat snelheid. Dus ik snap mensen met kleinere honden wel. Helaas met Obi ook ervaring mee... alleen niet bij andere honden. Wantja die zijn een beetje eng daar zou hij nooit zomaar tegenaan rennen... Obi besloot op een prachtige dag mijn vriend gewoon niet uit te wijken op topsnelheid maar er vol tegenaan te rennen op een groot open veld waar je overal kon rennen behalve de plek waar mijn vriend liep... Weken had mijn vriend er nog last van. Waarom Obi het deed is me een raadsel. Nee, Obi heeft geen bril nodig hij ziet prima hij vangt letterlijk alles wat je hem toegooit. Ik weet niet wat hem bezielde... 

Beer rent met zijn kop vooruit als een stier op je knieschijven af  ik heb vrij goede reflexen gekregen. 

Ik ken de labrador overigens als een zeer lieve, sportieve en sociale gezinshond. Je ziet inderdaad wel eens te dikke, slome labradors, maar dat hangt in grote mate af van wat je er als baas mee doet. Het zijn veelzijdige honden die absoluut beweging en uitdaging nodig hebben. Poep eten komt in principe bij alle hondenrassen voor, al zijn labradors in de regel wel verzot op alles dat eetbaar is. De labradors die ik ken zijn geen poepvreters, ik ken bijvoorbeeld wel een poepvretende corgi en een poepvretende berner sennenhond. Ik laat regelmatig het labradorteefje van mijn buurvrouw uit en dat is een onwijs brave, gezellige allemansvriend. Labradors kunnen doorgaans uitstekend overweg met kinderen, ze kunnen tegen een stootje en zijn erg tolerant, zachtaardig en vriendelijk. Ze kunnen zeker lomp zijn, maar je ziet dat vooral bij de hyperactieve losgeslagen types die totaal geen opvoeding en sturing krijgen van hun eigenaar. Die beuken er dus maar onbenullig op los. De keurig opgevoede labradors hebben hier helemaal geen 'last' van, dat zijn gewoon prima honden met uitstekende sociale vaardigheden. Het risico van te dik worden heb je als baas natuurlijk zelf in de hand. Gewoon zorgen voor voldoende beweging en een afgestemde hoeveelheid voeding. 

Hier een lab.

Heel sociaal naar iedereen en alles.

Ik ken wel paar hyper gevallen maar dat is die van mij niet. Van pup tot 3 jaar was ze wel vrij druk, maar ze zijn zo lief, en onwijze knuffelkonten. Ik heb een teef, en ze kan eigenlijk met alle honden. Ze houden idd erg van eten dus dat in de gaten houden en genoeg bewegen dat worden ze niet zo dik. Al zijn de showtypes al gauw wat breder gebouwd, en ogen dikker. Field trial labs zijn over het algemeen ook wat slanker gebouwd.

Leuke van een lab is dat ze zo lief, baasgericht, altijd vrolijk zijn. 

Precies dat. 

Ik ben opgegroeid (5jr tot 20 jr) met een blonde labrador van het dual purpose type, en nu heb ik een zwarte pup van nu 5 maanden van een werklijn x dual purpose. 

Zoals ik hierboven jammergenoeg lees zijn er nog steeds heel veel vooroordelen over labradors. Ik heb hele andere ervaringen. Mijn oude hond (Sari) was een prachtbeest. Ze was druk ja, maar alleen buiten en wanneer ze een dagje wat minder beweging kon krijgen. De hond vond alles prima; zo heeft ze menigeen verkleedpartijtje (waaraan ook deelname) meegemaakt of lag ze samen met ons in een opzettentje. Zij was enthousiast, maar zeker niet lomp. Ik ben nog nooit omgelopen door haar of per ongeluk gewond geraakt, evenals mijn broertje die 3 was toen we haar kregen.

Ook mijn kleine nu is heel erg levendig en op tijden druk. Zij is helemaal niet lomp. Bovendien ook erg voorzichtig met kleine kinderen, ook al is ze nog maar een kleine pup. 

Poep eten doet elke hond. Beide honden aten/eten paardenpoep of kattenpoep als je niet oplet. Echter als je ze aanspreekt (zelfs mijn pup) doen ze het niet. Eigen poep nog nooit gegeten. 

Ja, een labrador is enthousiast en vind alles en iedereen leuk, dus ook honden die het niet leuk vinden om te spelen. Het zal meer training kosten dan bij veel andere rassen om de labrador te leren een andere hond te negeren, maar het kan wel. Je moet er alleen continue alert op zijn en consequent blijven gedurende het hele leven. Verder vind ik dit ook de charme van een labrador; geen hond is zo blij je te zien als deze. Keerzijde is dat de hond moeilijk alleen kan blijven.

Verder houden labradors van dingen apporteren of dragen. Zo begroette Sari ons altijd met haar lievelingsbal in de bek en liep ze met een kleine boodschappentas mee. Ook onze kleine loopt de hele dag met een zacht speeltje in de bek rond.

Wat betreft gewicht: net zoals bij mensen -ongeacht hun neiging tot dik worden- elk pondje gaat door het mondje!!!!! Dit ligt dus echt volledig aan de baas. Een labrador eet graag en ze zijn slim, dus je zult er goed op moeten letten dat eten niet onbewaakt blijft liggen, want dan is het weg. Sari is nooit dik geweest, en mijn pup is ook slank.

Bovendien zijn labradors werkhonden!!! Dat vergeten mensen vaak. Het zijn honden met een heel hoog energiegehalte. 3 maal per dag een klein rondje lopen is te weinig. Bovendien is een mentale uitdaging ook nodig gezien het leergierige en intelligente honden betreft. 

Kortom, de labrador is een prachthond MITS er wordt voldaan aan veel beweging een consequente opvoeding - het is immers een werkhond!!. Een groot deel van de "klachten" over labradors is aan opvoeding te wijden. 

Let wel op. De labrador is een zeer gewild huisdier waardoor er veel broodfokkers zijn met een extra verhoogd risico op erfelijke aandoeningen. Als je voor een labrador wilt gaan kijken, doe dan goed je best om een goede fokker te vinden.

Mijn zus is aan hun 2de bezig. 

Ik vind er niet zoveel aan.  Dood simpel en braaf.  Vraagt weinig,  is met alles tevreden en legt zich overal bij neer.  Ook zonder (veel)  opvoeding doen die weinig mis en verloopt alles eigenlijk vlot. 

Voor hun ideale gezind honden,  de kinderen zijn aan het opgroeien met een labrador.  

Ik zou er geen moeten hebben,  te Log,  dom,  sloom voor mij.  Maar als je een leuke familie hond wil,  is die wel ideaal.  Tevreden met een wandeling,  evengoed tevreden met een tuin. 

Maart, 

Wat jij beschrijft, zo horen labradors niet te zijn.

Het is een karaktertrek dat ze zich erbij neerleggen wat je hun biedt.

Dat is ten koste gegaan van het ras, daarom wou iedereen een labrador.

Die protesteerde niet aan geen opvoeding en geen beweging.

Ze zijn niet sloom en log, het is erg triest als ze wel zo zijn want dat betekent dat er nooit iets van de hond is gevraagd.

Dan worden ze passief en trekken ze zich terug, worden zo'n zielige dikkerd met zo'n brede rug.

Hun vorige was en hun huidige is,  niet dik ;) 

Ook als pup vond ik ze gewoon  sloom.  Doe mij maar wat meer actie en uitdaging. 

Och,  vooraleer het broodfok gedoe boven komt,  beide uit stamboom lijnen ;) 

Heb de reacties nog niet gelezen dus weet niet of ik iets vertel wat al gezegd is, anders sorry daarvoor :)

hier een labrador reu, een ontzettende lieve goedzak die GEEN poep of troep van de straat eet. En zeker niet te dik is maar juist ontzettend gespierd.

Een allemansvriend naar zowel mensen als honden. Nadeel daarvan is dat hij ook echt vrienden wil maken met alle mensen en honden, dus als hij loosloopt wil hij nog wel eens een sprintje trekken als hij iemand even verderop ziet met hond om kennis te maken en soms even te blijven omdat het zo gezellig is ;). Oefenen oefenen en oefenen. Wat dus ontzettend veel tijd kost.

Ze zijn ontzettend slim. Voordeel daarvan is dat ze snel leren, en vaak ook een enorme will to please hebben. Ze hebben dus op verstandelijk gebied ontzettend veel uitdaging nodig. Anders gaan ze zich vervelen en kunnen ze zelf wel iets verzinnen om te doen (bijvoorbeeld slopen uit verveling oid). 

Ook zijn het honden die veel beweging nodig hebben.  Zowel om energie kwijt te kunnen maar ook om op gewicht te blijven. 3x per dag een ronde van 10 min. is te weinig (voor iedere hond). Wij lopen 3x per dag toch echt wel een ronde van 45 minuten en voor het slapen een korte ronde. Als er vrij zijn langere rondes in verschillende gebieden (ook weer uitdaging op verstandelijk gebied).

Het zijn lompe en soms losgeslagen projectielen. Dat hebben ze soms uit hun eigen enthousiasme niet door. Als ze in een dolle bui zijn dan rennen ze je zo omver, kijken nergens naar. Duco kan daardoor ook niet met iedere hond spelen. Die vinden het al gauw te gek gaan, wat ik snap. Met kinderen en ouderen daarintegen is hij rustig, kalm en beheerst. Hij kan zich heel goed aanpassen.

Duco is niet uit het water te halen. Iedere plas of modderpoel moet onderzocht worden. Daar gaan we dan doorheen racen of even heerlijk in rollen. Wij vinden dit niet erg en vinden het heerlijk om hem te zien genieten daarvan. Waarschijnlijk door oefenen kunnen ze vast wel een plas of modderpoel voorbij lopen zonder dat ze er in moeten, maar het is een labrador dus water en viezigheid trekt toch wel aan.

Over het algemeen zijn het stabiele honden met een relaxt karakter. Kunnen wel tegen een stootje. Worden vaak neergezet als ideale gezinshond. Ik ben het daar niet helemaal mee eens. Om een labrador gelukkig te maken moet je veel tijd steken in opvoeding, hebben veel uitdaging nodig in de brom van hersenwerkjes of jachttraining of speuren, veel beweging, kunnen lomp zijn, zijn slim waar ze ook echt wel misbruik van maken. Vaak worden alleen de positieve punten genoemd wat de labrador dan inderdaad de ideale gezinshond maakt.

Daar komt ook nog eens bij dat als je een labrador wilt opzoek moet gaan naar een goede fokker die allerlei tests doen op erfelijke afwijkingen.

Het is niet mijn bedoeling dat dit allemaal negatief over komt. Maar er is vaak een geromantiseerd beeld van de labrador waardoor mensen nog wel eens bepaalde punten over het hoofd zien.

Hier een labrador kruising, de andere helft is berner.

Hij is nu 9 jaar, en nog heerlijk actief, kan uren lopen, geen enkel probleem. In huis super rustg.

Kinderen vind hij geweldig, al liggen ze boven op hem, hij rolt gewoon mee. Niks te dik, eet geen poep, iedereen is leuk, en ja, lomp is hij wel, maar met kinderen is hij heel voorzichtig. Hij zal echter nooit iemand omver lopen, springt niet tegen mensen of honden op, en is een grote knuffelbeer. 

Ik ken ze (vooral vanuit het pension waar ik werk) als best wel druk, lomp en sommige ook een tikkie hysterisch. Maar die zijn thuis misschien anders dan in het pension.

Van wat ik hoor schijnt er veel verschil te zijn in de lijnen. Kijk bijvoorbeeld naar hulphonden, dat zijn vaak ook labradors maar die zijn niet zo hyper. Nou zijn die natuurlijk wel goed getraind en goed opgevoed, maar dan nog. Het is ook een groot deel aanleg. 

In het asiel waar ik stage liep zat trouwens een super leuke labrador. Ik heb zelf niet zo veel met labradors, ik vind ze te blij en te druk.  Maar deze had ik zo mee kunnen nemen als ik Puck niet had geadopteerd. Als je voorbij haar kennel liep ging ze heel braaf zitten, terwijl veel honden juist gingen springen uit enthousiasme. Ze liep perfect aan de riem en eenmaal op het veld ging ze lekker los en heel braaf balletjes apporteren.  

Ik heb één labrador gekend op een stageplaats ooit die wel echt zo was. Ik mocht 's middags die hond uitlaten ik vroeg om een riem en die hadden ze niet, of niet meegenomen. "Hij volgt zo wel" werd verteld en dat klopte. Ik heb me nog nooit zo verbaasd over hoe dociel een hond kan zijn, het leek wel een robotje. Hij liep als een zoutzak achter me aan en tilde hier en daar eens z'n pootje op snuffelde wat en sjokte weer mee terug naar het bedrijf. Ik heb die hond in al die tijd dat ik daar gewerkt heb nooit horen blaffen. Ik heb hem nooit naar de deur zien lopen als er iemand binnenkwam of aanbelde. Ik heb hem het grootste gedeelte van de tijd zelfs helemaal niet eens gezien omdat hij gewoon in z'n mand bij iemand onder het bureau lag. Eigenlijk had ik meestal geen idee of hij er was of niet. En het was een bedrijfje waar 10 mensen werkte met een paar ruimtes. Hij was toen bijna net zo oud als onze golden retriever, of iets jonger zelfs ongeveer 2 meen ik. Maar de vergelijking in energielevel met onze hond was echt grandioos. Eigenlijk heb ik nog nooit een hond meegemaakt die zo passief was. En ja dat was toevallig (?) ook een labrador. Wel gecastreerd was hij.. en wat te zwaar maar niet extreem veel te zwaar. Als ik Lobbes daar toen mee naar toegenomen had was er de hele dag leven in de brouwerij geweest. En nu niets.... Aan de haartjes op het tapijt zag je dat er vermoedelijk een hond kwam of was geweest, maar verder niets.

Ik loop inderdaad ook het liefst om voor een labrador. Dan heb ik het over de hysterische lompe exemplaren die op de één of andere manier ook niks van de hondentaal lijken te begrijpen. Er zijn inderdaad ook nog de eerder benoemde slome dikkertjes en tja die lopen gewoon het rondje dat ze altijd lopen en hebben niet eens de puf om op te kijken. 

Mijn type hond is het dus absoluut niet; ik wordt liever niet door mijn eigen hond omver gewalst en over straat gesleurd, daarnaast zie ik mijn eten niet graag ongewenst in de hond verdwijnen. Dit is voor een groot deel natuurlijk ook opvoeding maar op de één of andere manier lijkt dit bij de labradors die ik om me heen zie moeilijker te zijn dan bij de gemiddelde hond, daar zou ik dus wel rekening mee houden. Een linkje over het overmatige eetgedrag: https://www.dekennisvannu.nl/site/artikel/Waarom-iedereen-een-dikke-labrador-kent/8146

Dus als het karakter (waar ongetwijfeld ook positieve kanten aan zullen zitten) je ligt, ga ervoor...