Mijn hond is doodsbang van dierenarts

Hallo,

Ik heb een Amerikaanse Stafford van 1 jaar en 3 maand oud. Hij ging eigenlijk altijd graag naar de dierenarts, hij vond het spannend en liet de dierenarts ook alles toe.

Nu sinds hij op zijn 8maanden gecastreerd is heb ik hem toen 3 uren moeten achterlaten, sindsdien heeft hij super veel schrik om te gaan, begint haar te verliezen en zweetvoeten te krijgen in de wachtruimte en loopt weg van de dierenarts, springt zelfs van de tafel in mijn armen (+- 25kg) dus geen pretje.

Aangezien hij zoveel schrik heeft had ik vandaag besloten om de dierenarts naar huis te laten komen (Diesel is normaal altijd super enthousiast als er volk over de vloer komt) Nu was hij alles behalve eenmaal hij rook aan de meneer, direct staart tussen de benen en liep heletijd weg, heeft heel het huis ondergeplast van schrik en begon zelfs te klappertanden (nog nooit gezien bij hem).

Nu is mijn hopeloze vraag, hoe kan ik hem van zijn schrik afhelpen? :( Hij is er altijd een hele dag slecht van..

Ik.heb ook zo'n hond . Er is ooit iets fout gegaan en daar heeft ze een trauma van opgelopen. 

Wij hebben nu een andere DA uit die praktijk en een vrouw ipv een man. Zij behandeld Momo op de parkeerplaats of op hun terras. Neemt alle tijd en is een snoepjes automaat. Ik neem zelf die snoepjes mee ivm een voedselallergie. 

Momo vindt het nog steeds drama maar neemt snoep van haar aan en plast niet meer van zich af uit angst.

Ja ze werken daar met 3 verschillende mensen, 2 mannen en 1 vrouw, hij heeft ze al alle 3 gehad, en is even bang :( Snoepjes heeft hij geen oog voor op dat moment jammer genoeg..

Voorzichtig opbouwen. Enkel af en toe erheen voor wat lekkers en een knuffel.  Eerst alleen die richting uit, later erlangs. Pas als dat veel minder spanning kost naar binnen. 

Zorgen voor positieve ervaringen. Dus aandacht, wat lekkers knuffel (in zijn tempo uiteraard). 

Ik heb ook een hond gehad, die nadat zijn oor onder narcose gehecht moest worden, toen hij 15 weken oud was, de dierenkliniek niet meer in wilde. Ook niet met super lekkere beloningen. Hij was toen n.b. door een volwassen hond gegrepen. Mijn pup kreeg de narcose, terwijl hij op mijn schoot lag en is ook bij mij pas weer wakker geworden. We kwamen die dierenarts een keer lopend tegen; mijn hond zag hem in de verte aankomen. Hij ging stokstijf stilstaan en gromde. Er zat voor mij niets anders op dan een andere route te nemen. In de kliniek werkte nog een dierenarts en daar ging het goed mee. Ik moest alleen niet in de wachtkamer gaan zitten en wachtte buiten tot de dierenarts ons kwam halen.

Nadat we naar een andere plaats verhuisd waren, bleef ik dezelfde problemen houden met een bezoek aan een dierenarts. Dus wij wachtten altijd buiten tot we aan de beurt waren. Na afloop altijd een beloning.

Bij onze hond is het ook langzaam opgebouwd. Hij was gebeten door een andere hond, en bij de spoed da meteen nagekeken. Dat heeft zo’n indruk gemaakt dat hij de dag erna onze eigen DA ook niet meer leuk vond. 

Zij is oprecht op de grond gaan zitten, en gewoon gaan wachten. Het scheelde dat ze de tijd had én dat ze het met zijn leeftijd (toen 6 maanden) zo belangrijk vond om het trauma niet groter te maken. Het duurde de eerste keer twintig minuten, maar toen durfde hij het snoepje dat zij voor zich op de grond had gelegd te eten. Ik mocht gelukkig wel aan hem zitten, en zo hebben we samen hem kunnen controleren. 

Vervolgens ben ik weken lang zeker drie keer per week in de buurt geweest. Eerst buiten langs de praktijk lopen. Gaat dat goed, dan naar binnen voor een minuut. Dit steeds verder uitgebouwd en mocht ook, als ze leeg waren, met hem in een lege behandelkamer. 

Het is nog steeds niet z’n favoriete ding, naar een DA gaan, maar na maanden van trainen is het nu oké. 

Ja volgens mij is dat de beste manier, er langslopen, er heen gaan en niks doen, dat opbouwen heeeel langzaam, en met vrolijke pas naar binnen lopen als je naar binnen gaat, en snelle pas, maar dat is pas als je naar binnen gaat, heel veel oefenen en medewerking van je dierenarts vragen, dat hij mee doet aan het oefenen.

Het is belangrijk, een hond word wel eens ziek en dan moet je naar de dierenarts, ik ken mensen die niet gaan.

Je kan ook vragen of de dierenarts (als hij in de buurt is) alleen even binnen loopt en dan weer gaat, dat alles zonder je hond enige aandacht te geven totdat hij wel komt kijken wie er voor de deur staat.

Maar dan moet je dierenarts daar wel aan mee willen werken.

Het kan slijten, maar dat heeft veel tijd nodig. Na de sterilisatie van onze eerste hond hadden we een vergelijkbare situatie. Gelukkig was die dierenarts bevriend, ze hadden zelfs een hond uit hetzelfde nest, en kwamen ze regelmatig langs. Ze vond het geweldig om met haar zusje te spelen maar bleef ver uit de buurt van de dierenarts. Omdat hij toch wel vaak langskwam is het vanzelf gesleten, maar ze heeft hem nooit echt vertrouwd en was zeer onderdanig tegen hem.

Zoals hierboven is voorgesteld kan het natuurlijk ook andersom als je dierenarts niet bij je thuis komt door je hond in kleine stapjes regelmatig naar de DA te brengen. Als hij er vaak genoeg komt en het is alleen maar leuk dan kan het zeker wel verbeteren.

Heel sneu is dat, een hond moét nou eenmaal zo af en toe naar de dierenarts.

Het enige wat ik kan bedenken is hierboven al genoemd;  zo af en toe eens die richting op, dan naar binnen, rondje door de lege wacht/spreekkamer, koekje, even op de weegschaal en weer naar buiten. Het zal wel een lang traject worden....

Mijn vorige hond, Friso,  was ook altijd bang van de dierenartsen, voor zover ik weet geen enkel trauma. Als we er lopend naar toe gingen, begon hij één kilometer van te voren al onraad te ruiken... Hij wilde eerst niet de wachtkamer in en vervolgens niet de spreekkamer. Drama's. 

De huidige hond, Pepijn, wordt verschrikkelijk opgewonden. Begroet iedereen (zowel personeel als mensen in de wachtkamer...) zéér enthousiast; maar als hij moet wachten blaft hij de hele tijd en hij hijgt alsof hij een marathon gelopen heeft. Hij graaft ook altijd kuilen in de betonvloer... De dierenarts kan zich niet voorstellen dat Pepijn een rustig hondje is....  Ook dit is dus abnormaal gedrag, pure stress.

Mijn Roemeen was ook panisch voor de dierenarts toen hij net bij ons was. Hij heeft ook een issue met mannen dus ik heb een praktijk gezocht maar vrouwelijke dierenartsen werken.

De praktijk waar ik terecht kwam doet aan dierenartstraining zie: https://www.dierenartstraining.nl/

We hebben het voorzichtig opgebouwd met inderdaad zoals anderen al aangeven, een rondje door de spreekkamer/even op de weegschaal/ even op tafel (klein stukje opmoog en weer naar beneden). Kleine stapjes en veel beloningen en vooral niet pushen.

Het helpt heel erg mee dat de DA kennis heeft van hondengedrag en kalmerende signalen!

Ik ben in het begin heel vaak (bijna wekelijks) naar de praktijk geweest op rustige tijdstippen (bijv lunchpauze, eerst ff gebeld of er geen spoedje was) om te oefenen. Eerst met 1 assistente en vervolgens ook voorzichtig een keer bij de dierenarts(en). 

DA: wij hebben er belang bij dat een dier zich door ons laat onderzoeken en behandelen.

Inmiddels loopt Stiegel kwispelend naar binnen, in 1 streep naar de balie: koekjes! En hoewel hij het spannend vindt in de spreekkamer is hij oké (en weet de koekjeskast te vinden ).

Er zijn goede tips genoemd betreffende het rustig opbouwen van positieve ervaringen, dus daar ga ik verder niet op in. Een kleine tip; Het blijkt dat veel dieren dierenartsen of ‘ongemak’ koppelen aan hun witte jas. Het uittrekken van de witte jas kan dus al voor een subtiel verschil zorgen bij sommige bange honden. Hier zou eventueel nog rekening mee gehouden kunnen worden.