Dood door trauma

Ik had een druk leven, was altijd gehaast. Ook die avond, de avond voor Kerstavond. Uit mijn werk liet ik Mikey (chihuahua) en Henkie (stafford) uit. Na het eten racete ik naar mijn volgende afspraak en gaf ik ze als troost nog snel een botje, dat deed ik wel vaker.

Eenmaal terug zat Mikey van z'n mond tot aan z'n pootjes onder het bloed. Z'n onderkaak stond 5cm naar rechts en zijn tong hing naar buiten. Ik raakte volledig in paniek en ging met spoed naar de dierenarts. Die maakte foto's en verwees me door naar een academisch ziekenhuis, tenzij ik liever een privékliniek koos. Ik koos voor dat laatste, geld interesseerde me niets. Als Mikey maar de beste zorg kreeg.

Na een succesvolle operatie kon ik op 1e Kerstdag op bezoek. Bang van het geblaf om hem heen, onder de medicijnen en met een rare piep bij het ademhalen. Toen ik naar de piep vroeg, bleek dit normaal te zijn vanwege de zwelling in de kaak waar hij gebeten was. Dat hij gebeten was stond vast. Vijf jaar lang waren ze onafscheidelijk, lagen ze zo dicht mogelijk tegen elkaar aan. Hoe kon dit gebeuren, hoe moest dit verder?

Daar hoefde ik niet lang over na te denken. In de nacht naar 2e Kerstdag werd ik gebeld, Mikey was overleden doordat de dierenarts de sonde vekeerd had geplaatst. De vloeistof kwam tussen de longbladen in plaats van in de maag.

Het is nu bijna 13 maanden geleden. Ik kan weer eten, leuke dingen doen en genieten. Toch is het gemis en het schuldgevoel er elke dag. De pijn als ik erbij stilsta, wat ik niet altijd kan ontwijken, is onbeschrijflijk. Een hond verliezen is heel erg, maar natuurlijk. Door een trauma, door je andere hond die nu op schoot ligt, is niet te verwerken. Zeker bij dat kleine hondje, die elke avond op m'n benen onder de dekens sliep, en me 's ochtends als de wekker ging wakker kwam maken met kusjes.

Mikey is net geen 7 geworden, niet eens op de helft van zijn leven. Hoe leer je dit verwerken? Gaat die diepe pijn ooit over? Zijn er mensen die het begrijpen?

Er zijn in mijn omgeving niet veel mensen die het begrijpen, omdat zij niet de band met een dier hebben die ik heb. Misschien haal ik hier wat troost uit. Bedankt voor het lezen. 

Lieve help wat een afschuwelijke manier om thuis te komen

hoe verwerk je zoiets... ik kan het je niet zeggen maar wil je zo ontzettend veel sterkte wensen! 

Oh hemel, wat een drama Chantal. 

Geen idee hoe je dat moet verwerken. Dat zal heel wat tijd kosten.

Heel, heel veel sterkte gewenst.

Wat vreselijk,hoe moet je dit verwerken.Praat er over hier op de site,dat helpt een beetje.De meeste hier weten hoe zeer het doet als je een geliefd dier verliest.Heel veel sterkte met dit enorme verlies.

Wow, da's wel heel veel pech. Honden alleen thuis, je hoort het wel eens, dat er dan iets kan gebeuren. Maar dan die sonde verkeerd, pfff.


Ik zou proberen om de gedachte vast te houden dat Henkie geen slechte of kwaaie hond is. Als hij Mikey had willen vermoorden, was dat voor een hond met een groter formaat makkelijk geweest. Misschien niet helemaal hetzelfde, maar mijn eerste hond was een whippet, die had ineens een eekhoorn te pakken. Schud, schud, dood. Zo snel en makkelijk kan het gaan.

Ja, Henkie heeft gebeten, en bij een klein hondje is dat meteen ernstiger. Maar Henkie is niet volledig door het lint gegaan.

 Ik begrijp het heel goed, niet ingezien dat als je weg bent en je honden een bot geeft dat het mis en heel fout kan gaan....druk in je hoofd, druk met werken , gehaast en dan deze fout maken die je jezelf nimmer vergeet.....het is gebeurd hoe triest het ook is..kan alleen maar zeggen maak nimmer meer deze fout, zet de honden meteen bot uit elkaar, en voor nu, verwerken moet, laat het los en geef het een goed plekje, koester de mooie herinneringen en laat het laatste stukje los, anders kan je niet verder.   Van mij krijg je een troostende arm om je heen, zo je hondje moeten verliezen is een groot verdriet....

Goed dat je eerlijk je verhaal durft te vertellen. Naast het verwerken van je eigen verdriet (sterkte!) is het ook een waarschuwing voor andere hondeneigenaren. Laat honden niet zo maar samen alleen. Als er onenigheid uitbreekt ben jij er niet bij om de honden uit elkaar te halen. Zelfs als ze altijd prima met elkaar kunnen kan het fout gaan door zo iets stoms als een botje.

Zo erg hoor het missen is er altijd en we begrijpen je zo goed heel veel sterkte verder 

Wat een erge manier om je hond te verliezen. Heel veel sterkte.

Oh wat afschuwelijk. Heel veel sterkte om dit verlies te verwerken.

Dat is iets waar op het staffordforum altijd voor werd gewaarschuwd.

Het kan jaren goed gaan,maar op een goede dag....kan je een bloedbad thuis vinden.

Zo vaak werden de waarschuwingen in de wind geslagen,van mijn hond doet dat niet....

Zulke trieste verhalen heb ik al meer gelezen.

Sterkte met het verlies.

Heel veel sterkte gewenst. Dit moet afschuwelijk zijn om mee te maken.

Helaas wat Monique ook zegt...

Heb dit ook al gelezen en zelfs ook gehoord uit eerste hand.

Dit is iets dat echt meer gebeurd helaas.

Heel erg bedankt voor de reacties allemaal, ik haal hier veel troost uit.

Met wat Monique aangeeft ben ik het deels eens. Staffords zijn honden die vaker agressief zijn dan andere honden. Echter, ik geloof niet dat elke stafford een kronkel krijgt, vasthoud en niet meer loslaat of wil doden als hij bloed heeft geroken. Het punt zit hem in mijn ogen in de kracht. Als een stafford bijt zijn de consequenties veel groter dan wanneer een minder sterke hond bijt. Andere honden kunnen ook weleens ruzie krijgen om een bot, toen ik als kind een jack russel had, heeft die ook weleens naar een andere hond gebeten. Dat is de natuur, dat kan weleens gebeuren, toch?Alleen hier was ik degene die het bot gaf, en was ik degene die (niet helemaal vrijwillig) koos voor een hele sterke en een hele kleine hond. Ik wijs dus eerder naar mezelf dan naar het ras van de hond. Bij een chihuahua en een labrador had dit ook kunnen voorkomen.

Chantal....als er geen bot gegeven was was er waarschijnlijk niets aan de hand geweest.....bot was de aanleiding, hier twee gemoedelijke honden...nimmer als je er niet bij bent een bot geven, en als je weg gaat apart zetten, gebeurd hier ook...

 Ja, bij een labrador had dit ook kunnen gebeuren. Echter weet je dat je een stafford hebt en werkelijk iedere verantwoorde staffordeigenaar zal hetzelfde zeggen: laat hem NOOIT alleen met andere honden. Vroeg of laat gaat het verkeerd. Mensen moeten hun roze bril af zetten en zich bewust worden van het risico.  Het is vreselijk wat jou en je hond overkomen is, maar -hoe bot dit ook klinkt- het was te verwachten.  Waarschuw dus de mensen in je omgeving om hun honden gewoon apart te zetten als ze het huis verlaten.  Je kunt hier eigenlijk wel wijzen naar het ras van je hond, dit is iets wat iedere staffordeigenaar weet. 

De sonde niet goed geplaatst ............. verschrikkelijk.

Verder was het botje waarschijnlijk de trigger voor de beet?

Het had idd met elke twee honden kunnen gebeuren, dit heeft niets met het ras te maken, als er dan zoveel verschil in kracht en grootte is, is de kleinste dan natuurlijk altijd degene die het onderspit moet delven.

Een harde les voor je, nooit zonder toezicht de honden bij elkaar laten, zeker niet met speelgoed, botjes, of andere dingen die kunnen triggeren.

Ik denk dat je hond weet hoeveel je van hem hield en alles voor hem overhad, en hij niet zou willen dat je je schuldig voelt. We maken allemaal soms verkeerde inschattingen. En toen je hem vond ben je meteen de beste hulp gaan zoeken die je kon vinden, de operatie was geslaagd en was die sonde goed geplaatst geweest had je hem waarschijnlijk nog.

Het lijkt nu een soort discussie te worden. Misschien had ik het moeten weten, misschien heb ik dom gehandeld. Vijf jaar lang waren ze onafscheidelijk, lag er speelgoed en snoep in huis en waren ze altijd gemoedelijk (ze kauwden ook samen op botjes). Er zijn honden die het niet prettig vinden als mens of dier aan hun eten zit, Henkie vindt dat altijd prima. Mikey beschermde zijn eten meer, ik denk ook dat hij de eerste aanzet heeft gegeven. Want mensen die het chihuahuaras kennen, weten ook hoe deze beestjes kunnen zijn. Ik neem het mezelf kwalijk en heb een zeer groot schuldgevoel, maar ergens weet ik ook dat ik heb gehandeld obv jarenlange ervaring met deze twee honden en met de beste bedoelingen. Helaas is dat niet voldoende geweest en dat zal voor altijd pijn doen. Ik heb dit bericht geplaatst omdat ik steun zocht, zodat ik aan wat meer mensen mijn verhaal kon doen die ook heel veel van hun dieren houden. Een aantal berichten zijn erg hard, maar eerlijk en begrijpelijk, maar de meeste hebben me weer wat steun kunnen bieden. 

arme schat.

Toen ik nog een tiener was hadden wij een jack russel en een franse bulldog. De Bulldog was altijd de baas, hij was zwaarder, sterker..enkele weken eerder bij ons. Maar naarmate ze ouder werden werd de bulldog sneller moe, minder sterk, en de jack werd alleen maar slimmer. De machtwisseling was echt aan het kwakkelen en vaker dan vroeger gromde ze wel eens op elkaar.

Tot we op een dag thuis kwamen en HEEL het HUIS onder bloed zat. Beide honden lagen in hun mand, vol bloed, hun monden en poten vol bloed. Ik wil me nog steeds niet voorstellen wat daar allemaal gebeurd is. Zo hard vechten.....ze hebben 3 dagen niet uit hun mand willen komen.

Toen hebben we besloten om de bulldog bij goede vrienden onder te brengen. Dat deed ons al veel pijn dus ik kan me niet voorstellen wat jij nu voelt.

Maar er is maar 1 antwoord...tijd....time heals all wounds. Schuld zoeken is niet nodig. Het is voorbij, het is gedaan. Jezelf laten rouwen en niemand jou laten wijsmaken dat "je er nu toch al over moet zijn niet?" Jouw pijn, jouw tijd.

Sterkte!

Sterkte, wat ontzettend naar dit allemaal. 

Hopelijk kun je dit met de tijd een plaatsje geven! 
Erg verdrietig dat het misschien nog goed zou kunnen komen, maar dat het bij de dierenarts fout ging... 

 Chantal zo moet je het niet zien hoor, geen discussie...het is heel verdrietig wat er gebeurd is en je zal je schuldig voelen, niet doen, je handelde naardat het jaren goed gegaan is....ik heb voor het eerst twee honden nu, vele vinden het idioot dat ik ze altijd apart zet als ik er niet bij ben, twee hele gemoedelijke honden....dat heb ik vanaf het begin al gedaan, geen ras dat elkaar wat aandoet, en ook met een bot apart, en zelfs als ze eten ook apart.....dat zit in me, jij weet het nu voor eventueel later, en jouw topic zorgt ervoor dat ook anderen er over gaan nadenken, het kan een keer fout gaan....vind het juist heel goed dat je het hier verteld hebt....dat het jou is overkomen is ontzettend verdrietig maar een waarschuwing voor anderen....nogmaals Chantal je niet meer schuldig voelen, de kleine weet dat je er alles aan gedaan hebt , helaas door een foutje van de arts is je hondje overleden...als dat niet gebeurd was, je hebt adaqwaat op het ongeval gehandeld....sterkte Chantal.

Och jeej wast heftig voor je om mee te maken. Maar je moet jezelf niets verwijten. De keuzes die je gemaakt heb (of ze nu juist waren of niet) heb je met de juiste intentie gemaakt. Uit liefde voor je hondjes. 

Na afloop is het makkelijk denken 'Had ik maar..' alleen je kunt niet terug in de tijd. Had je het geweten had je het anders gedaan, maar je hebt het nooit met kwade bedoelingen gedaan.

Sterkte met de verwerking en zoals al gezegd is; neem de tijd. 

Heel veel sterkte! 

 Je hebt gehandeld naar de kennis en ervaring die je toen had. Dat kan je jezelf niet verwijten. Vroeger, ooit eens, vonden wij slavernijhandel de dood normaalste zaak. Nu weten we gelukkig wel beter. En zo is dat met zoveel dingen.

Het gaat veel vaker mis dan je denkt maar mensen houden uit schaamte en angst voor de reacties hun mond. Onbewust, want dat was niet je doel, heb je iets heel erg goeds gedaan: Mensen bewust maken en waarschuwen! Dat is een eer aan je Chihuahua. Zo heeft dit drama toch nog een zilver randje.

In dat kader wil ik je graag op twee zinnen van je wijzen:

>Want mensen die het chihuahuaras kennen, weten ook hoe deze beestjes kunnen zijn.<

>Ik wijs dus eerder naar mezelf dan naar het ras van de hond. Bij een chihuahua en een labrador had dit ook kunnen voorkomen.<

Niet iedere Stafford zal tot zo iets in staat zijn, net zoals niet iedere Chihuahua 'zo kan zijn'... Maar zoals Chihuahua's wel vaak 'zo kunnen zijn', zo zijn veel Staffords ook tot zo iets instaat. De kans is gewoon groter dan bij een Labrador, hoe lang ze ook gemoedelijk naast elkaar leven.

En het is juist zo belangrijk dat Stafford eigenaren zich daar van bewust zijn opdat zij deze drama's kunnen voorkomen.

Dat misschien in de 2e zin, mag je wat mij betreft weglaten.

Ik ben wel "blij" dat je je verhaal past, want het ik heb het hier al honderden keren geschreven en velen eigenaren hier zetten mijn waarschuwingen weg met een valt allemaal wel mee en die kans is zo klein enz enz. Vooral mensen die het ras niet kennen of pas kort hebben. Het stomme is dat men eerst zelf een dergelijk ervaring moet hebben gehad voordat mijn waarschuwingen gezien worden als een werkelijke dreiging en men ernaar gaat handelen. Ik zal in het vervolg je topic gebruiken om mijn punt nogmaals te benadrukken, want nu staat er een dergelijk voorbeeld hier.

Helaas zie ik dat je het ras nog steeds niet begrepen heb, als ik deze zin van je lees:  "Echter, ik geloof niet dat elke stafford een kronkel krijgt, vasthoud en niet meer loslaat of wil doden als hij bloed heeft geroken." Het heeft helemaal niets met een kronkel te maken, maar puur en simpel met ras specifieke eigenschappen. Het ras is gefokt met een doel en vanuit dat doel hoort een bepaalde gedraging. Als eigenaar dien je te weten wat het oorspronkelijk doel is en hoe je om moet gaan met de beperkingen die erbij horen. Die media stierenpoep over het bloed ruiken, proeven enz enz, doen mijn haren overend komen. Dat is iets wat leken roepen die het ras niet snappen en de doelend ontkennen of niet willen erkennen.

Heeft ts het al niet moeilijk genoeg met het verlies van haar hondje? 

Moet het tig keer herhaald worden hoe fout ts was? 

Komaan zeg ts heeft verdriet en zeker wel geleerd dat ze dit nooit meer doet. 

Het hoeft niet blijven gezegd worden. 

 Wat moet ik dan schrijven?

Aaaaaahhhhh wat zielig voor mij, kom maar bij me uithuilen?

Sorry dan ben je bij mij aan het verkeerde adres! Ze heeft de "dader" nog, dus zou het wellicht wel zo handig zijn dat ze het ras van deze hond in het juist licht gaat zien of moeten er nog meer dooie vallen?

 Nee dat zeg ik toch niet , maar het was allemaal toch al gezegd? 

Mick, denk wel dat Chantal er van geleerd heeft, dat ze het hier neer gezet heeft heeft haar toch ook laten inzien dat het fout was om twee honden ongeacht het ras alleen te laten met botten, daar krijg je ruzie van......tegelijkertijd een waarschuwing voor anderen hondenbazen....en hou de honden apart als je er niet bij bent.....tegen mij is wel 100 x gezegd...lekker bij elkaar houden, nee niet met een bot, maar ik hou ze apart , aLtijd als ik het huis uit ben....ik heb nog nimmer twee honden tegelijk gehad, maar de angst dat er wat mis kan gaan zit er bij mij dus wel in....en ik heb nog wel goedmoedige beren, maar dan nog...nimmer bij elkaar...zelfs snachts slapen ze niet bij elkaar, overdreven hoor ik...

Jemig wat een heftig verhaal, niet te bevatten.. Ik kan je niet verder helpen, maar ik wil je wel heel erg veel sterkte wensen!!

En voel je alsjeblieft niet schuldig, dit soort dingen gebeuren nou eenmaal..écht jij kan er ook niks aan doen!