Mijn meisje..

Sorry, lang verhaal, ik weet het ook even niet meer.

Gisteren heb ik mijn lieve meisje in laten slapen. Ze was 13.5 jaar, kruising sharpei/mechelaar van 28kg. Er was veel aan de hand. Ze had "kleine kwaaltjes" als staar, knobbeltjes in haar buik, slechte adem. Maar ze werd ook dement en blafte savonds en snachts, in mijn beleving uit eenzaamheid (waar is m'n baasje). Ze had stevige artrose, in haar poten en ruggengraat. Zo werd ze 3 dagen geleden wakker van de pijn. Ze lag bij mij op bed omdat ze zo rustig was een er allen konden slapen. We werden wakker en zodra ik haar aanraakte gilde ze het uit van de pijn. Dit had ze al eens eerder gehad dus ik greep naar de metacam. De pijn nam echter niet af. Ik besefte ineens: dit kán zo niet, als de pijnmedicatie niet helpt.. Huilend belde ik de dierenarts om te zeggen dat ik een verdere pijnlijke en angstige aftakeling wilde besparen. Ze was te lief en verdiende een waardig einde.

De da kon de volgende dag komen. Eenmaal bij ons heb ik nogmaals besproken: is het het beste besluit? De da zei dat de pijn vd artrose misschien nog een paar maanden met de juiste medicatie en dosering onder controle gehouden kon worden. Maar ook dat zou uiteindelijk niet meer werken. Maar, de dementie zou steeds erger worden. En de da wist bijna zeker dat haar nachtelijk geblaf verlatingsangst was. Mijn lieve schat dacht iedere avond dat ik niet zou terug komen..

Iets over haar jeugd. Pien is als pup van 9/10 maand bij een tankstation uit de auto gezet. De eigenaren reden weg. Pien heeft er volgens ooggetuigen nog lang achteraan gerend. Daarna is ze het naastliggende bos in gevlucht. Na weken daar rond gezworven te hebben kwam ze ernstig vermagerd weer aanlopen. Van daaruit kwam ze in een asiel. Na maanden werd ze daar door de vorige eigenaar uit meegenomen. Echter kreeg zij reuma en kon niet meer voor Pien zorgen. Zo kwam ik in beeld. Pien koos mij uit: ik was de enige geïnteresseerde naar wie ze niet gromde. Ik heb haar destijds beloofd dat ze altijd bij mij kon blijven tot haar dood. En dat ik zou zorgen voor een zachte dood als het zover was.

Verlatingsangst was haar grootste angst en begrijpelijk gezien haar traumatische ervaringen. Daarom vond ik dat het ergste aan haar toestand. Dat ze dat iedere dag zou gaan ervaren. Dat was voor mij doorslaggevend in mijn besluit. Ik wilde dat niet voor haar. Dat verdiende ze niet. En de pijn natuurlijk ook niet.

Pien was mijn maatje. Toen ik haar kreeg was ik ziek en op een dieptepunt in mijn leven. Ze heeft me weer vreugde, troost, onvoorwaardelijke liefde, ritme en balans gegeven. Ze ging overal mee naartoe. We hebben samen reizen gemaakt. Ze was slim en gehoorzaam, ze had aan twee woorden genoeg. Ze was stoer en innemend. Een knuffel.

Nu ze weg is voel ik me zo verloren. Ik kan het niet geloven. En ik ben bang. Bang dat ze het niet begrijpt, mijn keuze. Of dat ze het er niet mee eens was. Ik voel me minder veilig, want Pien waakte letterlijk over ons. Ik mis haar zo en voel zoveel verdriet... echt een leegte. Ze zat zo in mijn leven verweven. Ze wad bij alles betrokken. En bij ieder klein dingetje word ik er weer aan herinnerd dat ze weg is. Dit alles maakt dat ik twijfel over mijn keuze. Heb ik het goed gedaan??

Lieve Lenneke..ik weet helaas wat je doormaakt..zo'n verlies valt niet mee

probeer bij de dag te leven..er komen weer betere tijden

Bang zijn is niet nodig..denk aan wat je van haar geleerd hebt.

xxx en heel veel sterkte

ze is altijd bij je in je herinneringen

Och wat een verhaal zeg, wat heeft ze veel meegemaakt, geen wonder dat ze verlatingsangst had.

Wat fijn dat jij haar onder je hoede genomen hebt en ze zo heeft leren kennen wat onvoorwaardelijke liefde is.

Wees er maar zeker van dat je precies het goede voor haar hebt gedaan.

Dementie en pijn is geen leven meer, dat had ze inderdaad niet verdiend, en jij hebt ervoor gezord dat verder lijden haar bespaard gebleven is. Ik weet zeker dat ze je daar heel dankbaar voor is.

Heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.

Je hebt je belofte gehouden wat heeft Pien geluk gehad om jou als baasje te hebben.

En jij om haar te hebben. Jullie hebben elkaars leven zo verrijkt.

Wat zal je haar missen,heel veel sterkte.

Lenneke,

Hoe jij denkt en schrijft over je Pien meisje...wat ben jij een voelbaar mooie mens. Je Pien heeft indertijd een waarlijk Gouden mand bij jou gevonden.

Pien heeft bijna een volle 13 jaar van jouw zorgzame aandacht mogen genieten...wat een zegen voor beiden! Kenden alle honden maar zoveel geluk! Besef je dat?

Twijfel is zo één van die dingen die er blijkbaar bij horen wanneer iemand zijn of haar geliefde meisje (of mannetje) opnieuw de vrijheid schenkt. Het is het laatste wat je voor je schat doet...kan doen...

Iedereen die een geliefd maatje heeft moeten afstaan kent dit gevoel. Niemand begrijpt het. Het hoort er gewoon bij. Volgens mij wil dit gevoel enkel aanwijzen dat we beste baasjes waren. Waarom zouden we anders dit gevoel hebben?

Op de vraag of je het goed gedaan hebt ga je ooit zelf goed genoeg kunnen op antwoorden. Met elk antwoord dat niet het jouwe is, ga je telkens jezelf opnieuw dezelfde vragen stellen. Wees lief met jezelf, oké?! Volgens mij deed je het fantastisch, maar het gaat dus niet om wat ik denk.

Wat je allemaal schreef over Pien. Wow die zal zich zeker enorm geliefd gevoeld hebben bij jou. Dieren die het voordien op een andere plek slecht hadden, voelen dit dubbel.

Ik wens je verder enorm veel kracht om met dit verlies om te gaan. En blijf weg van mensen die het niet begrijpen...

Ik kan het niet mooier zeggen dan "mijn meisje en ik"

Heel veel sterkte!

Sterkte. Dit is een goed besluit geweest.

Afscheid nemen altijd zo verdrietig....geef het tijd om het verlies te plaatsen en een plekje te geven, lang is ze bij je geweest en dan een lege plek...we maken het hier allemaal mee, zoveel pijn verdriet en tranen, en op een dag ga je echt alleen nog de mooie herinneringen zien, tijd heeft het nodig om het verlies van je meisje te verwerken....je hebt een heel goed besluit genomen om haar verdere pijn te voorkomen...

Wat mooi en vol liefde geschreven 

Van letterlijk gedumpt met tussenstop toch in een gouden mand gekomen. 

Je hebt haar verder lijden bespaard. 

Je vraag of je de juiste keus hent gemaakt is heel bekend, ik kan voor een ander niet spreken maar heb dit zelf ook ervaren. 

Mijn ervaring is dat die vraag pas komt wanneer het echte verlies doordringt. 

Ik denk dat je Pien heel gelukkig bij jou is geweest. 

Heel veel sterkte! 

Veel sterkte met je verlies.
Uit je woorden klinkt onvoorwaardelijke liefde en dit heeft je dit besluit doen nemen. Je bent een fijn mens, die een hondenziel rust heeft geboden tot het niet meer ging.
Verwijt jezelf niets, waar het hart neen zegt, moet het verstand soms domineren.
Nogmaals veel sterkte

Een moeilijke maar juiste beslissing. Heel veel sterkte.

Jullie hebben van elkaar gehouden,afscheid nemen doet pijn.

En ja een hond is zo verweven met je leven,en dan het gemis.

Veel sterkte komende tijd.

Héél veel sterkte weet hoe het voelt en het gemis van een lieverd is zeer groot maar je beslissing was goed voor je meisje het lijden is over bij mij is mijn lieve queenie bijna 3j ingeslapen aan hartfalen ze was bijna 12j ik heb elke dag geweend en benb10kg afgevallen door verdriet  we hebben erna nu 2j een Maltezer ook zeer lief toch zal ik nooit mijn meisje vergeten voor altyd in ons hart ik wens je alvast heel veel sterkte verder ik ween zelf nog heel veel 

Pien en jij hoorden bij elkaar.

Het verlies en gemis moet verschrikkelijk zijn.

Zie het als troost, dat je Pien hebt gered en zij een mooi leven bij je heeft gehad.

Als de band met een hond zo groot is, valt het loslaten nog zwaarder. Pien is je dankbaar en wil achter de regenboogbrug, dat het je verder goed gaat en straks de mooie herinneringen overblijven.

Sterkte.

Heel veel sterkte! 

Heel veel sterkte.

Hallo Lenneke,

Wat erg voor je. je hebt de beste keuze voor je Pien gemaakt. Je hebt zo te zien alles voor haar gedaan, zelfs loslaten en haar de verdiende rust gegeven. Het heeft bij mij een jaar geduurd, maar ik heb wel hele mooie herinneringen aan haar en denk met liefde terug. Nu heb ik weer een puppy, geweldig. In het begin is het overwerken 24/7, maar met liefde gedaan. Nu gaat een vriendin zowel mijn vorige hondje en mij pup nu schilderen op hout. Ik vindt dat geweldig van haar. Sterkte, maar je hebt het goed gedaan.

Hoi allemaal,
Wat fijn die reacties.Fijn om te lezen, ik haal er veel steun uit.

Ik blijf maar huilen en merk dat ik mijn woonkamer vermijd.. Er zijn zoveel kleine dingen en grote dingen waarin ik haar mis. Ook mijn jonge zoontje kijkt steeds rond wanneer we de woonkamer in komen. Ze stond ons altijd bij de deur op te wachten. Ze at de kliekjes eten. Ze vroeg altijd een aai als ik beneden kwam van mijn zoontje naar bed brengen. Ze at de stukjes voedsel op dier m'n zoontje liet vallen. We gingen altijd samen wandelen met z'n drietjes. Ik heb vandaag voor het eerst weer gewandeld met m'n zoontje. Hij keek steeds om de wandelwagen heen. Ik vind het zo moeilijk! En ik voel me zo alleen..heel dubbel naar m'n zoontje toe. Maar toch is het even zo.

Alle mensen om ons heen zijn geschokt. Pien heeft veel harten geraakt. We hebben zelfs een rouwkaartje gekregen. Het doet me goed maar ik blijf maar huilen.

Och ook voor je zoontje zal alles anders zijn zonder haar.

Ik had dat ook hoor, dat blijven huilen de eerste week, en gevoel van verlatenheid, je staat toch ineens in een grote leegte. Ik kon niet eens werken, was een week ziek gemeld.

Ik heb me echt die week overgegeven aan het verdriet, alles is goed wat je voelt, pijn, leegte, gemis, en nog veel meer.

Daarna dwong ik me om ook aan de mooie dingen te denken die we hadden. Als troot zei mijn vriend altijd dat een hond net zo lang bij je blijft als je haar nodig hebt en dat is een mooie gedachte. Dat ze er nog is ergens dichtbij, en ook altijd in je hart zal blijven.

Iedereen verwerkt het gemis op zijn eigen manier, hoe je je voelt is zo persoonlijk, daar is geen fout of goed in. Nogmaals heel veel sterkte.

Lenneke heel veel sterkte.