Mijn lieve meisje in laten slapen

hoi allemaal. Ik wil graag mijn verhaal even kwijt want ik voel me zo vreselijk. Wij hebben eergisteren onze lieve golden retriever in laten slapen en ben ziek van verdriet. Het zit zo:

begin maart dit jaar kwamen we bij de Da terecht omdat ze een paar keer flauw was geworden/door haar pootjes gezakt. Na wat bloedonderzoek en een echo bleek ze een insulinoom te hebben, een tumor in de alvleesklier. 1 week later operatie om het proberen weg te halen. En toen kwam het telefoontje... de operatie was niet gelukt. De tumor bleek niet te verwijderen te zijn en tevens waren er 2 uitzaaiingen op haar lever gevonden.BAM volle bak verdriet natuurlijk. Maar omdat ze verder behoorlijk fief was voor haar 10 jaar besloten we er het beste van te gaan maken met een lage dosering prednison en gestructureerd voeden zodat haar suiker niet te ver zakte. Dit ging eigenlijk heel lang prima. We hebben genoten van wandelingen en haar goed verwend. In augustus zelfs haar elfde verjaardag mogen vieren. We waren net een stel kinderen, slingers, kadootjes, visite en madame kreeg een lekker stuk taart! De afgelopen paar weken vond ik haar erg somber. Ze had zeker goede momenten maar je zag haar vrij snel aftakelen. Ook kreeg ze steeds vaker diarree met bloed erbij en die aanvallen van flauwte. Verder ging het wandelen ook niet veel verder meer dan de straat op en neer want dan was ze op. Hele dagen maar liggen, behoorlijk zwaar geworden van de prednison en veel moeten eten. Twee weken geleden voelde ze zich weer niet goed en ze keek me heel anders aan en er rolde een traan uit haar oog. Mijn hart brak en ik dacht, ze is er klaar mee. Mijn man en ik waren bang dat haar echt een emmer zware ellende boven t hoofd hing en toen ben ik van de week naar de dierenarts gegaan voor overleg over het onvermijdelijke. Ze zei dat het echt onze keuze is omdat wij haar dagelijks meemaken maar dat de kans er zeker is dat de kanker zich inmiddels uitgezaaid had, ook gezien de terugkerende diarree met bloed. 2 slapeloze nachten later het besluit genomen om haar in te laten slapen en zodoende is dat gebeurt. Enerzijds denk ik, het is het beste. We hebben nog zo lang van haar mogen genieten na de diagnose en het ging nu echt niet goed meer. Anderzijds voelt het zo rot dat ik dit zelf moest beslissen op een moment dat het misschien nog heel even had gekund maar dat weet je nooit zeker. Ik voel me echt verschrikkelijk... mijn meisje...

kan alleen maar huilen ????

Dag Linda,

Ik wens je veel moed, de komende periode. Ik kon ook nog wachten om mijn hond te laten inslapen maar ik had schrik dat hij pijn had. Daarom heb ik het zo laten doen.

Ik lees ook dat je haar snel zag aftakelen, de laatste dagen. Ik heb dat ook meegemaakt, mijn oudste hondje was wel niet ziek maar het wandelen ging ook niet meer zoals je schrijft, enkel nog in de straat. En de laatste week ging dat erg snel.

Veel sterkte alvast, ik voel zeker met je mee. Hoop dat ik je een kleine troost kan geven.

Peter

Dank je... het had idd misschien nog even gekund maar zeker niet lang. En je weet niet wat haar dan had overkomen aan pijn. In zo’n geval liever ietsje te vroeg dan wachten op een complete instorting toch? Ik vond t echt enorm zwaar dit te beslissen. Vlak voor de dierenarts kwam wilde mijn man haar nog 1x meenemen naar t plaatselijke bos om haar los te laten lopen. Ik ben expres niet mee gegaan. Toen hij terug kwam zei ook hij, Ze genoot nog wel maar er zat niks meer in. 

Beste Linda, ik herken je verhaal. Maar iedereen heeft na zo'n beslissing de twijfel : had ik het eerder moeten laten doen, of nog een weekje kunnen wachten.

Je hebt de juiste beslissing genomen en je liefste hond lijden bespaard.  Wij als baasjes hebben gelukkig die mogelijkheid.

Je kunt alleen maar huilen en dat mag! Koester de mooie herinneringen, kijk naar de foto's en praat erover met mensen die haar gekend hebben.

Heel veel sterkte gewenst met dit verdriet.

Veel sterkte. Verstandelijk weet je dat het beter is, maar in je hart......

Linda.....wat een verdriet, je vraag....wanneer is het tijd...je hebt een goede beslissing genomen haar niet verder laten lijden, niet meer willen...koester alle mooie herinneringen van haar...probeer het een plekje te geven.....en kom hier met je verdriet, wij maken het ook mee, en weten hoe jij je voelt....heel veel sterkte met het verlies van je meisje.

Heel veel sterkte !

Heel veel sterkte weet wat je meemaakte en voelt héél veel sterkte 

Heel veel sterkte! 

Voor vele baasjes een heel herkenbaar gevoel. Ik had dit met Mowgli ook, waren we niet te vroeg geweest? Ik had dit gevoel tot ik een week of twee na haar overlijden een filmpje terug zag van Mowgli haar laatste dag. Toen pas kreeg ik het gevoel dat we de enige juiste beslissing hadden genomen het was net of ik toen pas zag hoe slecht het ging.

Deze beslissing is een van de moeilijkste uit ons leven, ik wil je dan ook heel veel sterkte toewensen. 

Wat een lieve reacties, heel erg bedankt daarvoor. Ik hoop dat het ergste verdriet snel gaat slijten, maar vooral dat schuldgevoel. Wat jij zegt marga, dat had ik de dag dat we het besloten. Ik zag een filmpje van een dikke maand geleden waar ze vrolijk door de tuin rende. Toen ik vervolgens haar zag liggen in huis leek ze wel 5 jaar ouder dan op dat filmpje...

Heel veel sterkte met dit grote verlies,ook ik weet hoeveel pijn het doet en dat je achter kan  blijven met een schuldgevoel.Maar je hebt gedaan wat voor haar het beste was,ze heeft geen pijn meer en kan rusten bij al onze overleden vriendjes.