Droevig afscheid

Hallo beste forumleden,

Ik ben niet zo'n kenner van fora, dus vergeef me mijn eventuele beginnersfouten.

Op 19 september 2000 kreeg ik een pup van mensen. De pup was afkomstig van een ongewenst nest: de moeder was een stafford, de papa was een boomerhondje, een zeer lief beestje. De pups waren geboren op 14 augustus 2000. Na vijf maanden vroegen dezelfde mensen mij of ik interesse had in nog een pup. Ze waren hem beu. Ik vond dit interessant daar ik toen nog werkte en zo was mijn hondje niet alleen. Was dus broertje en zusje (totaal niet te zien aan hun uiterlijk).

Het eerste was een teefje welke ik Breschnew noemde. De tweede noemde Gismo. Van Gismo heb ik jammer genoeg geen foto's meer, enkel een avatar.

Begin september 2009 vlak na het spelen, s'avonds kon Gismo niet meer lopen, plassen, kortom leek verlamd. De DA stelde vast: hernia, zeer pijnlijk. Ik heb toen op 15 september 2009 hem laten inslapen bij mij thuis. Dit was de eerste keer dat ik werd geconfronteerd met het verlies van een huisdier. En dat deed erg veel pijn.

Nu was ik al die tijd gewoon geweest van met twee honden te leven en kreeg op 17 september gratis een hond van iemand die "weg" moest. Ik deed dit vooral voor mijn andere hond, die was immers gewoon met twee te zijn. De hond trok qua uiterlijk tamelijk goed op Gismo, doch was totaal anders uiteraard van karakter. Ik moest vaststellen dat deze hond slagen had gekregen want toen ik de eerste keer wou kuisen en de aftrekker nam, sprong die hond praktisch naar de andere kant van de kamer. Een mishandeld dier dus, maar ik hield snel van hem. Zijn naam was Ottie, geboren 13 oktober 2008.

Ondertussen was ik op 1 september 2016 verhuisd en mijn Breschnew is van ouderdom op 27 december 2016 door de DA hier thuis ingeslapen. Dat was weer erg pijnlijk. Maar zij heeft een goed leven gehad, is nooit ziek geweest en een DA was dus buiten het inslapen onbekend. Weer een gebroken hart, erg erg.

En nu, 13 december heb ik mijn Ottie moeten laten inslapen wegens enkele problemen met zijn gezondheid en waarvan ik vermoedde dat hij de laatste dagen pijn had. Ik zal later nog wel vertellen wat de DA gezegd heeft. Veel te jong.

Hier een foto van Breschnew en Ottie van 8 september 2016. Ik zelf heb geen smartphone, mijn jongste zoon heeft die eens getrokken toen ik pas was verhuisd:

links mijn eerste hond, drie maand voor haar overlijden, het was erg warm, ze had nog al haar tanden en rechts Ottie die mishandeld was en die ik nu ook kwijt ben, ik ben nog niet over het verdriet heen. Ik schrei nog elke dag. Hier nog een foto van Ottie (bijna hetzelfde als mijn Gismo)

Ik heb écht veel verdriet want ik had met al mijn honden een zéér intense band daar ik al jaren ben gescheiden en mijn kinderen zelf heb opgevoed. Elke hond was anders maar ik kende hen beter als sommige mensen.

Nu heeft mijn zoon mij een hond gegeven van zes maanden, heeft twee maanden bij hem gezeten, een Stafford, een meisje, is al proper, heb nog geen foto, zal aan mijn zoon vragen eentje door te sturen.

Ik ben blij dat ik weer een nieuwe vriend heb, maar het verdriet van mijn Ottie is nog zeer pijnlijk (vooral omdat het een zorgkindje was met trauma's). Ik heb hier vele berichten gelezen van andere mensen en het doet écht veel hartpijn maar geeft ook steun.

Aan andere lotgenoten: veel sterkte, bij mij nu al drie keer die pijn voor het verlies van dieren die écht veel menselijker zijn dan sommige mensen. Ik zal altijd honden hebben, wordt volgend jaar 60 jaar, ben gelukkig in goede gezondheid maar daar dank ik mijn hondjes voor.

Beste groeten,

Peter

veel moed maar vooral veel plezier en liefde van de nieuweling. Geniet van het heden en droom van de mooie momenten van het verleden.Een dikke knuffel van onze clio (chow)

Ja héél veel sterkte vooral dat gevoel kennen we hier op hp en deze tijd soms heel moeilijk mijn hondje is bijna 3j geleden ingeslapen aan hartfalen je vergeet ze nooit maar de mooie herinnering blijft en de lieverds die we nu hebben ons ook zo nodig héél veel sterkte nog 

Dat was mijn vorige hondje ik vergeet haar nooit Nog veel moed geniet van je nieuwe hondje hoop heel veel jaren 

Bedankt beste mensen. Ik was verrast van de antwoorden, en ik wil jullie bedanken.

Het is allemaal nog droeviger, twee keer in december, ik denk dat de donkere dagen het gevoel versterken.

Heb hier al enkele dagen veel gelezen en vele verhalen gelezen van andere mensen, aan hen ook veel steun. Enkel mensen die het zelf meemaakten kennen het gevoel van die pijn.

Zelf ben ik het type mens die dat niet kan verkroppen, het moet eruit, ik moet dat kunnen zeggen, het is de enige manier om het te kunnen verwerken.

Ja, ik ben blij met mijn nieuwe vriend, zéér nieuwsgierig, speels, lief. Mijn Ottie was een écht zorgenkindje, hij zat nog vol leven, maar zijn prostaat was gezwollen, soms vond ik druppels met bloed, en de DA had medicijnen gegeven Ypozane, om dan later te kastreren, maar het mocht niet helpen. De laatste twee a drie dagen kon hij bijna niet meer kakka doen, zat te duwen er kwam bijna niets uit.

Hij deed ook anders die laatste dagen, zat te kijken naar mij, kwam zijn kop op mijn benen leggen. Ik voelde het aan dat er iets was.

Ik was er niet bij toen de DA hem heeft laten inslapen (kon het niet aan). Eén ding is zeker: pijn heeft hij niet meer. Ik weet dat de tijd wel zal terugkeren dat ik bij de mooie herinneringen zal lachen. Tijd heelt de meeste wonden. Bedankt voor jullie steun.

Peter

Hier ook al vele honden die mij zijn ontnomen, ziekte en ouderdom, wennen zal het nimmer, iedere hond is bijzonder.....geniet van je huidige hond en koester al die mooie herinneringen van je overleden honden....   nog een hartelijk welkom op dit forum.....

Peter wat je daar schrijft, het is waar, de maand december is beladen, vol heimwee en toch ook veel verdriet om het gemis en afscheid nemen.....men zegt het slijt de pijn verdwijnt, het gemis niet...maar iedere nieuweling die weer in je leven verschijnt, verschaft je weer vreugde in je leven, klamp je daar maaraan vast als deze dagen wat beladen zullen zijn.....

Peter...onthoud dat een hond in goede tijden en in slechte tijden op je kan bouwen, ook al zal je daar moeite mee hebben...kom hier maar je verdriet van je afschrijven.

Méé eens met Willemijn ik moet nu en dan nog van mij afschrijven maar ze helpen je hier oo ho je verdriet te minderen wel nooitt het gemis maar we moeten zorgen voor de lieverds we nu hebben Willemijn dank je om ons te steunen altijd en ook allemaal schrijf gewoon van je af 

JM, je krijgt een knuffel terug van mijn nieuw maatje, ze noemt Kira. Bedankt voor je steun.

Beste Nadine, de foto van je hondje, ik versta je voor de 100% . Klein of groot, het zijn je grote schatten.

Willemijn, je antwoord geeft ook steun hoor. Wennen zal het inderdaad nooit en door het laatste overlijden komen dan ook die herinneringen terug aan je vroegere honden. Ook bedankt voor je bemoedigende woorden.

Ik ben nogal een introvert type, vandaar het wachten om iets te schrijven op een forum. Maar ik kon niet anders meer want mensen die zelf geen honden hebben of dit nog niet hebben meegemaakt, kunnen hier niet over spreken.

Het zijn vooral die eerste weken die het moeilijkst zijn. En Kira (° 10 juni) is erg lief, nog speels, ze helpt uiteraard het verdriet verwerken op haar manier. En wat mij ook helpt is veel buiten lopen, te voet met mijn nieuwe meisje. Dat ontlucht mijn verdriet. Gelukkig is het niet koud en ik heb de laatste dagen al wat kilometers achter de rug.

Ik weet dat de ergste pijn wel zal verzwakken en binnen enkele maanden is het weer lente, ik zal dan ook al een goede band hebben met mijn nieuwe hond, en daar denk ik aan. Beschaamd voor mijn verdriet ben ik niet, als ik tranen voel, laat ik ze lopen, ook op straat.

Ik wens jullie, ondanks alles, toch nog fijne dagen en een gelukkig en pijnvrij 2018.

Peter

Ook nog mooie dagen Peter en als de tranen komen laat ze maar ik heb zeer lang elke dag geweend zelfs op straat 

Wat schrijf je mooi over je honden Peter, liefde lees ik er in terug. Prachtige foto als herinnering. Wat een gemis voor jou. Heel veel sterkte. 

Wat fijn dat je er een nieuwe vriendin bij hebt. Neemt de pijn niet weg, maar hopelijk verzacht het wel een beetje. 

Ik ken alleen het gemis van de honden van mijn ouders en schoonouders. Ook pijnlijk, maar wel anders dan je echte eigen hond. Kan er wel altijd verdrietig van worden als ik iemand anders zijn of haar verdriet lees. Ik leef mee en denk dan aan mijn eigen schatten. 

Welkom op het forum, ook namens mijn honden een dikke knuf en dat je hier je verdriet, maar ook vreugden mag uiten:)

Beste Sylvia,

Ik bedank jou ook voor je bemoedigende woorden en waarlijk, mooie honden. Het doet me écht goed om van zovele mensen steun te krijgen. Vriendelijk bedankt, écht waar. Ja, het klopt, ik zag mijn honden graag, heb daar echt veel van teruggekregen. Vorig jaar had ik Ottie nog toen mijn oudste meisje is overleden. Dat heeft wel veel uitgemaakt hoor, althans bij mij. Maar nu was het plots niets meer van honden na een periode van bijna 18 jaren.

Nadine, het veel buiten lopen en het schreien zijn de twee enigste manieren om het voor mezelf te verwerken. En de steungevende woordjes helpen daarbij.

Mijn jongste zoon had me net gebeld en ik vroeg hem of hij enkele foto's had van Kira. Hij heeft ze me doorgestuurd.

1 november

14 november

Voor mij speelt het geen rol welke soort hond het is (ras of niet). Het zijn allemaal levende wezens met een vriendschap en liefde welke ik nooit zo heb gekend bij mensen. Het is onvoorwaardelijk, die liefde, die vriendschap. Waarschijnlijk is dat de reden waarom het verlies (naar mijn gevoel) zo hard is.

Ik zal voor Kira een even goed baasje zijn als voor de anderen. Ik wens alle andere forumleden hetzelfde toe en veel steun als het moeilijk wordt. Ik heb wel geleerd dat liefde ook loslaten is, soms makkelijk gezegd maar dat is het leven.

Beste groeten,

Peter

Hoi peter,

In onze huidige maatschappij waar het mensdom zich steeds meer als een uitgehongerd beest gedraagt, zijn we gelukkig nog wel gezegend met het rijk der dieren.

Ik had ook altijd 2 honden, tot mijn oudje 3 jaar geleden op 17 jarige leeftijd heen ging. De hond die er nog is hielp me met het verdriet, en ik haar. Ik weet echt niet wat er van me zou geworden zijn indien zij er ook niet meer was geweest...

Ik huil nog vaak om haar en geen denken aan dat ik me daar ooit over zou schamen. Wat echt is kan geen schaamte bevatten...

De gedachte dat mijn huidige hond er ooit ook niet meer zal zijn jaagt me vaak een schrik aan waarvan ik enkel maar wil wegvluchten. Maar dat kan dus niet, en we weten dat we onze lieverds zullen overleven (en zo hoort het ook als het goed mag gaan).

Zo lang we leven, zullen onze dieren ook nooit echt weg zijn. Laten we ze in ere houden, de stille getuigen van menig mensenleven...

Met vallen en opstaan, het ga je goed, Peter!

De lente komt er sowieso aan...

Ook wij hebben 3 honden verloren door ouderdom.

Wij zijn rond jou leeftijd.

Het lijkt wel,voor mij, hoe ouder je word hoe meer pijn het doet,of hoe langer het duurd het een plek te geven.

Een jaar geleden een spaniel in laten slapen.

Je hebt zoveel lief en leed gedeeld.

Koester het,kijk fotos terug en herinneringen.

Hou van de hond die je nu hebt,het is fijn om weer een maatje te hebben.

Het verzacht een beetje al zal het nooit helemaal weg gaan.

 Schatjes Peter die lieverds van je het is om het even welke hond of wat het ook is we hebben er erg veel pijn van ze nemen een stukje van ons mee en ja ik ween nog erg veel al heb ik lilly nu queenie blijft voor altijd in mijn hart en gedacht maar de leegte in huis is gevuld met een an der lieverd die ons verder nodig heeft fijn dat je over je gevoel voor je dieren uitkomt we verstoppen het niet en steun hebben we hier altijd nog heel veel sterkte maar ook veel succes met je nieuwtje 

Heel veel sterkte!

Ik heb meerdere honden verloren dus ik begrijp je gevoel, zeker in deze tijd staan we er meer bij stil, ik in ieder geval wel.

Sterkte met je gemis en geniet van de hond die je nu hebt, ze kan je zeker troost geven.

Ook ik heb een dikke 3 jaar geleden,mijn allerliefste schat Bobby verloren,ik zal nooit de enorme pijn en het intense verdriet dat ik heb gehad vergeten.Ik heb nog steeds foto's staan en er brand elke dag een kaarsje.Ik heb ook nog steeds verdriet en mis hem enorm.Ik zal bobby nooit vergeten,hij zit zo diep in mijn hart en gelukkig begrijpen heel veel mensen hier,hoe dat is.Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd en deel je verdriet hier,dat helpt een beetje.

Hallo beste mensen,

Graag wil ik jullie bedanken voor de steun welke ik zeer waardeer. De scherpe kanten van de pijn zijn nu wat over. Ik heb mijn pupje nu één week en ben daar zeer intens met bezig. Het was trouwens al zovele jaren geleden.

De eerste week met haar hier rondgewandelt om haar te wennen aan de nieuwe buurt, een acht keer per dag buiten en de verschillende toertjes doen. Deze ochtend met haar de eerste keer zonder lijn gelopen, was wel prettig.

Vandaag ga ik naar de loopweide, een kleine km. van hier, ze speelt graag, is erg aanhankelijk, ze is proper en ik kan haar gerust al alleen laten. Ik heb dat wat opgebouwd en ze weet het al. Als ik boodschappen doe, heb ik mijn manier en ze weet het. Geen janken en ze ligt direkt op haar plaats als ik wegga. Mijn honden hadden steeds het huis volledig vrij.

Ik heb het voordeel dat ik meestal thuis ben, enkel voor boodshappen en korte bezoeken bij mijn kinderen. Momenteel maximum 30 minuten, elke week een kwartiertje erbij, en dan ook eens in de namiddag. Het valt echt mee.

Raar maar je vergeet nooit je andere dieren, toch ben ik zeker dat zo'n nieuwe hond je die kracht geeft om de erge pijn te verzachten tot hij slijt. Ik ben zelfs bij de DA geweest (moest nog een deel betalen) en ze vertelde mij dat Ottie niet meer te genezen was. Hij kon zijn behoefte niet meer doen.

Ik denk nu met plezier terug, af en toe nog eens een traantje, dat wel, maar het is veel verbeterd. En met een beetje geluk zal mijn nieuwe vriendin een zéér goed leven hebben met alle zorg die ze nodig heeft.

Lieve groeten aan de mensen met een hart voor de honden, mijn Ottie was een zorgenkindje, dan zie je wat de eerste maanden en eerste jaar erg belangrijk zijn om er een gelukkige hond van te maken.

Ik wens iedereen veel sterkte en ik hou van mensen die hun honden graag zien en weten dat je die liefde terugkrijgt, niet te vergelijken met mensen. Ondanks alles toch mijn beste wensen voor 2018.

Peter

Ja Peter hier op hp zien we onze dieren erg graag een mooi topic  de lieverds die je nu hebt vraag ook aandacht en liefde dat heb je zoals wij allen hier veel succes met  je pupje en beste wensen