Overbezorgd - help

Hoi Allemaal,

Wie kan mij helpen dingen weer in perspectief te zien.

19 September hebben wij Nia in huis gehaald en tot op zo'n 3 a 4 weken terug ging en was alles fantastisch. De opvoeding ging prima, socializen ging prima, we hadden een fijne routine, oftewel..leuk leuk leuk.

Nu lijkt het wel alsof we alleen maar pech hebben, en ondertussen ben ik 1 brok stress zenuwen en bezorgdheid.

3 of 4 weken terug had ik een avondje voor mezelf (vriendlief op reis voor werk) en ik besloot een fijn bad te nemen. Lang verhaal kort..ik lig nog maar 15 minute en ik hoor opeens GEKRIJS...ik vlieg uit bad en ren de gang in..glij uit en val enorm enorm hard. Krabbel nog omhoog want hond moest gered worden..ze was boven op haar bench geklommen en met haar pootje vast komen te zitten.

Hond was in orde, ik zelf kon naar de HA post zo hard was ik wel gevallen.

Diezelfde week gaf ik haar een kauw staafje. Nu gaf ik al geen rawhide (geen idee hoe wij dat in NL noemen?) vanwege de verhalen die ik daar over hoorde..toch zat ik naar haar en dat kauw staafje / eet staafje te kijken (Ze lag naast mij buiten in de zon) en net te denken..goh als hij te klein word pak ik m af, Nou ik dacht het nog niet of er schiet een heel stuk van af wat haar in de keel schiet.

Gelukkig lag ze naast mij en had ik het binnen een seconde uit haar keel.

Maar flink geschrokken.

Nu is ze dus 2 weken geleden gevallen en pootje gebroken..sindsdien sta ik helemaal stijf van de zenuwen.

Het moment waarop ze haar pootje brak..vervolgens de operatie een paar dagen later..vervolgens het 'troosten' en slapeloze nachten. Ik zit er wel een beetje door. Vanochtend naar de DA geweest want ik zag wat bloed/rauwheid bij haar teentjes van de poot die in het verband zit..ze heeft er aan lopen knagen en nu is het ontstoken. Hij stelde zo'n nek ding voor maar toen ik vroeg of ik haar er niet af kon houden door er een sokje over te doen mocht ik dat ook proberen..hopelijk helpt dat, want ze is al ongemakkelijk genoeg met haar poot in een spalk.

Enfin..ik denk dat ik het gewoon allemaal even van me af wil schrijven, en hopelijk kan men mij doen inzien dat ik niet overal gevaar hoef te zien.

Ik probeer mezelf te vertellen dat ze over 4 weken de oude weer is en alles weer 'normaal' maar ook in de tussentijd wil ik van haar genieten..en andersom zij van mij..in plaats van me alleen maar druk te maken :(

Herkenbaar. Pups zijn vermoeiend (althans, vind ik wel). Slaaptekort, gebroken nachten,  de hele dag naar buiten brengen voor plasjes, scherpte puppytanden ontwijken  enz. En dan ook nog zoveel pech erbij. Daar kun jij allemaal niets aan doen hoor. Bij onze huidige hond ging er ook van alles mis (poot gebroken enz), in alles ga je dan gevaar zien... maar dat gevaar is er helemaal niet.  Maak de kamer puppyproof (geen bedrading in het zicht, scherpe dingen weghalen, losse dingen opruimen en zorgen dat er iets van een doek om de bench zit), meer kun je niet doen. Probeer het een beetje los te laten, bepaalde dingen heb je niet zelf in de hand, het heeft dus weinig zin om je daar de hele tijd druk om te maken. Ik doe het zelf ook hahaha, maar weet je, uiteindelijk ben je daar niets mee opgeschoten. Voorzichtigheid is goed maar houd het wel leuk. Vergeet ook niet, als je pup weer hersteld is, om leuke dingen te gaan doen met hem, voor je t weet wegen ze 30 kilo - wat voor hond is het trouwens?- en denk je: waar blijft de tijd...  

Dus echt, niet alles is gevaarlijk.. ze leren ook door vallen en opstaan

Even van je afschrijven helpt vaak al.

Het is ook wel logisch dat je je nu even niet zo helemaal relaxed voelt en overbezorgd ben, het is toch wel een hele toestand met dat gebroken pootje ook.

Maar wat zeggen ze ook alweer: what doesnt kill you makes you stronger, en dat is ook zo.

Pups zijn soms ook handenvol, en ontzettend vermoeiend zeker als je ook s nachts bezig bent, normaal al, dus laat staan bij ziektes.

Probeer toch hoe moeilijk soms ook toch het gevoel van genieten van de pup en hem leren kennen, vriendjes worden etc. de bovenhand te laten krijgen. Zo'n vriendschap tussen mens en dier in ontwikkeling is toch iets heel bijzonders.

Ik ben ook wel benieuwd wat je voor ras hebt.

Wat een verhaal! gevalletje Murphy's law , alles lijkt mis te gaan. Hoe is het nu met je Eigen lichamelijke schade door de valpartij?
Ik hoop dat je weer een beetje vertrouwen krijgt in de toekomst, hopelijk zonder brokken. Sterkte.

Dank voor de reacties :)

Ja, even van me afschrijven helpt inderdaad :)

Dat een puppy vermoeiend is..daar was ik eigenlijk op voorbereid en dat viel juist wel mee. Ik zat vroeger op het forum als Jamie&Lela en ondanks dat Lela ook geen moeilijke hond was..vond ik de puppy periode met haar toch wat uitdagender. Toen was ik wel bijna dagelijks hier op het forum aan het meelezen, of zelf met vragen. Misschien ook omdat het voor mij de eerste keer was dat ik een puppy had, jonger was en vrijgezel haha. Nu met Nia viel het allemaal mee. Ik wist iets meer wat te verwachten, ben wat ouder, en doe het dit keer samen met mijn verloofde.

Inmiddels is ze 6 maanden dus we zijn al een flink stuk op weg.

Ik denk dat een groot verschil met Lela was dat ik toen vooral heel erg gefocust was op ook zelf leren hoe het allemaal moest en doordat ik geen pech had zoals nu...heb ik nooit echt stil gestaan bij potentiele gevaren. En tsjah, @Hannah je zegt al, daar kun je niets aan doen...ik denk dat ik stiekem onbewust ook extra alert ben en bezorgd omdat ik me toch wel schuldig voel. Wat niet reeel is, dat weet ik wel, maar toch.

Nia is een prazsy krysarik / praagse rattenvanger. Ik heb even een profiel foto toegevoegd dus hopelijk werkt dat en kunnen jullie haar zien.

Dus Hannah..eens dat voor dat je het weet de puppy periode voorbij is hahaha maar die 30kg dat word hem niet. Ze weegt nu zo'n 1,8kg en zal zo'n 3kg ongeveer wegen als ze volwassen is?

Ja, ik moet maar even volhouden. Over 4 weken is de gebroken poot genezen en hopelijk zijn wij dan allebei weer de oude. Ik vind het bijvoorbeeld nu ook even moeilijk om streng en consequent te zijn want ja..ze is zielig haha. En nu lijkt het alsof we met bepaalde dingen even een stapje terug doen. Bijvoorbeeld met auto rijden. We hebben haar vanaf het begin gesocialiseerd met auto rijden en dagelijks want ze ging mee naar kantoor dus sowieso 2x per dag 20 minuten in de auto. Dat ging heel goed. Ik had een reismand voor haar bevestigd op de achterbank en daar zat ze in met een gordel aan haar tuigje.

Nu kan dat even niet ivm haar pootje dus de noodzakelijke ritjes haar op schoot. Totale stress. Toen geprobeerd in haar bench (kan ze beter plat liggen etc zonder pootje te bezeren) nog steeds totale stress. Opeens enorm gapen, trillen en hijgen. Nu heb ik gezegd..dan maar even niet auto mee in de auto voorlopig totdat ze weer op haar oude plek kan en hopelijk voelt ze zich dan weer zeker?

@Diesel. Lief dat je het vraagt :)

Het was echt een harde val haha, ik kan er nu wel om lachen..maar ben als volwassene nog nooit zo hard gevallen. Maar goed nadat ik bij de HA post was geweest en er geen hersenschudding oid was kwam het gewoon neer op een weekje bont en blauw zijn met een flinke bult op mijn hoofd.

Ah herkenning!! ;-) Fijn! 

Ik heb het geluk een nuchtere man te hebben die me soms even uit de stress bubbel haalde. Dus ik ken het hoor, je wilt alles ZO graag goed doen, dat het wel lijkt alsof alles tegen zit. Je zit er continue bovenop en toch gaat het soms "mis". En dan wordt je oplettend tot op het gekke af. Been there ;-).

Onze pup is met 9 weken van de trap afgevallen. Ze was er zelf opgeklommen. Gelukkig niets aan overgehouden, maar oooo wat voelde ik me verschrikkelijk. Ik probeerde juist zo mijn best te doen en dit had ik niet zien aankomen. Maar ook ik ben bezig geweest met; ik wil vooral vooruit en niet achteruit qua opvoeding, socializen etc. Nou, dat heb ik snel losgelaten. Goed naar de pup kijken, ze hoeven echt niet alles te leren tussen 8-16 weken. Als ze het 1x gezien hebben, is het goed en kun je later doortrainen. Lekker knuffelen nu, jullie band nog meer versterken, dat kun je wel als positief uit deze periode halen met haar gebroken pootje. Trainen, commando's en verder socializen komt wel daarna! Jullie band is de basis, als die goed zit, loods je haar straks zo door alles verder heen.

Onze volwassen hond heeft ook eens een bot gekregen, heeel weloverwogen uitgezocht, ik heb er dagen studie van gemaakt welke het minst gevaarlijk was en waar hij toch lekker op kon kauwen. Het werd een Farmfood bot, passend bij zijn bijtkracht.....En toch hap, slik weg een groot stuk ZONDER te kauwen (en ik zat ernaast!) en s'avonds naar spoed dierenarts, want er zat een stuk vast in zijn darmkanaal. Hoe bezorgder je bent, hoe meer je uitzoekt, hoe meer er misgaat lijkt wel. Volg je gevoel, je hart, kijk naar je hond en laat je niet gek maken.

Ik heb met onze pup na 2 weken besloten dit gestress echt los te laten. Ik wilde genieten, maar raakte op deze manier oververmoeid. Kamer is veilig, slaapplek is veilig (en toch weet ze het soms voor elkaar te krijgen hoor...!!) Meer kun je niet doen. In het bos kunnen er dingen gebeuren, als je even op de wc zit, etc. Je hebt niet alles in de hand en dat moet je accepteren. En wat bij mij heel erg helpt; gewoon even een versnelling terug gaan als je merkt dat je gestresst bent. Even rustig ademhalen, om je heen kijken. Genieten van je pup! Van alle capriolen. En ja, dan rennen ze eens te hard en glijden ze uit...ze kunnen niet in een porselein kast zitten hun leven. Je doet je best, je bent voorzichtig, maar je hebt nu eenmaal niet alles in de hand. Accepteer dat. Oh, en wat ook heel goed helpt....even een oppas regelen (had ik ook trouwens heeel veel moeite mee, want stel dat....haha loslaten!!) en een paar uur lekker slapen. Dan ben je weer helder en fit en maak je je minder snel druk.

Sterkte met het pootje en......let it go!! Het feit dat je je zo druk maakt, geeft al aan dat je goed voor haar zorgt en je alles voor haar wilt doen. Je doet het al goed! En nu genieten hoor! 

He wat fijn inderdaad, herkenning!

En fijn om te horen dat ik niet gek ben

Pff gelukkig dat ze in orde was toen ze van de trap viel, maar ik snap het hoor, dan baal je echt...

En inderdaad, dat hele bot gebeuren..wat een stik gevaar...ik geef haar nu eigenlijk alleen nog maar bully sticks (Geen idee hoe die dingen in het nederlands heten?) omdat die zo hard zijn dat ze daar niks van af kan bijten en echt enkel kan knagen.

Het word nu wat minder maar tot op een paar dagen terug hoefde ik maar mijn ogen dicht te doen of ik herleefde weer het pootje gebroken moment. De pijn die ze moet hebben gehad op het moment dat het gebeurde, dat vind ik echt erg. Een vriendin van mijn moeder heeft hetzelfde gehad met haar hond toen deze een pup was en daar heb ik vd week even mee geappt en die vroeg ook..schreeuwde ze ook zo.

Ja :(

Dat geschreeuw kan ik me nu nog voor de geest halen.

Maar je hebt gelijk. Je kan niet alles in de hand hebben en ik moet nu leren dat ik haar en mezelf moet vertrouwen dat zo lang ik op een normale manier op let de boel in orde moet zijn.

En inderdaad, ondanks dat het nu even moeilijk is versterkt dit de band tussen ons extra. Tot dat dit gebeurde lag ze wel lekker op schoot af en toe op kantoor maar s'avonds wou ze liever in haar mandje naast ons dan op schoot...Nu ligt ze op onze borstkas met haar hoofdje/kin in onze nek. Daar kan ik erg van genieten.

En oppas...inderdaad, dat is af en toe erg fijn. Dat wil/kan nu even niet omdat alle mensen die ik ken en zou willen vragen zelf honden hebben maar zodra haar pootje weer heel is maak ik daar zeker weer gebruik van.

Soms is een hond ook gewoon een pechvogel. Onze huidige hond heeft één ongelukje gehad, die rende door het water, zo tegen een schuin opstaand stuk hout aan. Hechtingen enz.


Onze eerste hond had aan de lopende band dat soort dingen. Een ruit die in de gang stond om in een deur gezet te worden, bezoek komt binnen, hond springt op en komt langs de smalle zijkant van de ruit omlaag. En ook zijkanten van gesneden glas zijn scherp, dus die lag helemaal open aan een poot.


Een keer zat haar staart nog tussen de autodeur. Bloeden als een rund en een knik er in. Behoorlijk regelmatig een scheur in een kussentje omdat ze in glas had gestaan. Vaak baarmoeder ontstekingen, nog wel meer kleine dingen, gebroken nagels waar het leven nog uit stak enz.

Heel vaak schrale rode plekken op haar buik waarvoor ik dan weer hydrocortiderm moest halen. Zo vaak, ze is overleden in 1995 en ik weet nog steeds hoe dat spul heet... En ze moest zo vaak een tshirt aan tegen het likken, dat ik daar méérdere foto's van heb, terwijl ik mijn honden nooit aankleed.


Sommige honden zijn gewoon echt pechvogels, en eerlijk gezegd kun je daar verdraaid weinig aan doen.

Pffff ja jullie eerste hond klinkt inderdaad ook als een pechvogeltje.

Mijn vriend zei gister ook al...ze is gewoon net zo klunzig als hij is.

Maar stiekem hoop ik van niet! Dan kan het nog wel eens zo zijn dat ik heel wat grijze haren en rimpels krijg opeens haha.