Band opbouwen met hond

Hallo

Ik ben 17 jaar en hou echt veel van honden. Mijn ouders zijn gescheiden, wat betekent dat ik een week bij moeder ben en week bij vader. 

Na lang te praten hebben we besloten om bij mijn vader een Duitse herder in huis te halen op mijn initiatief. Ik heb eens gekeken of wij als familie capabel zijn om die hond een waardig leven te geven en dat moet zeker lukken.

Mijn vraag is nu eigenlijk of ik eigenlijk wel een band opbouw met die hond? het is de bedoeling om een pup in huis te halen. Ik ben telkens een week weg naar mijn moeder. herkent die hond mij dan nog wel als ik terugkom? ik ben ook een redelijk jaloers persoon en aangezien het op mijn initiatief is, wil ik eigenlijk de beste band ermee van het gezin. misschien beetje egoïstisch, maar ja

En wie voedt de pup op als jij er niet bent? Een pup is als een baby en moet je alles leren. Lijkt me geen ideale situatie, dus ik zeg: niet doen. 

Wordt het echt jouw hond? In de zin dat hij meegaat als je het huis uit gaat?

Want dan zou ik de hond ook meenemen naar je moeder.

Jaloers, tja. Als je dat weet kun je er in ieder geval aan gaan werken. Als je veel onderneemt met je hond bouw je zeker een band op.

" En wie voedt de pup op als jij er niet bent? Een pup is als een baby en moet je alles leren. Lijkt me geen ideale situatie, dus ik zeg: niet doen.  "

Hettie & Charlii

 Mijn vader heeft veel honden gehad in zijn leven. ook Duitse herders. Hij werkt wel voltijds, maar is dus 's avonds altijd thuis en zal dus bezig zijn met die hond. Verder is mijn stiefmoeder daar altijd aanwezig (zij heeft wel geen ervaring met honden) 

" Wordt het echt jouw hond? In de zin dat hij meegaat als je het huis uit gaat?
Want dan zou ik de hond ook meenemen naar je moeder.
 
Jaloers, tja. Als je dat weet kun je er in ieder geval aan gaan werken. Als je veel onderneemt met je hond bouw je zeker een band op.
  "

s@nt@

 Mijn vader zal natuurlijk wel het echte baasje zijn, maar ik wil volgen op nr2 , maar ik vraag mij af of dat wel mogelijk is als ik telkens een week weg ben. opzich is het maar 10 minuten met de fiets en wil ik wel naar daar rijden en met die hond bezig zijn als ik bij mijn moeder ben

Mijn ouders waren ook gescheiden en bij mijn vader hadden we een hondje. Ik was 1 weekend in de 2 weken bij mijn vader.

Het is wel zo dat dat hondje veruit het best naar mijn vader luisterde en dat hij duidelijk wel echt het meest haar baasje was. Maar mijn zus en ik hadden er ook een heel goede band mee. Het hondje was altijd ontzettend blij als wij er weer waren en reageerde echt wel anders op ons dan op andere mensen (zelfs degene die ze ook heel regelmatig zag). 

Ik denk dat je dus niet bang moet zijn dat je geen band zal krijgen met de hond of dat hij je niet herkent. Ik ben ervan overtuigd dat de hond goed zal beseffen dat jij deel bent van het gezin. Alleen kan het natuurlijk wel dat je vader en stiefmoeder nog net iets meer zijn baasje zullen zijn als zij toch wat meer met hem bezig zijn. Het zal er ook van afhangen hoeveel jij met hem doet op de momenten dat je er bent natuurlijk 

de liefde van een hond kan je niet vragen. Je krijgt die als je die verdient.
Meestal is die liefde voor diegene waar de hond op vertrouwt, op kan bouwen. De persoon die er is als het nodig is. Niet zo gek anders dan bij ons mensen. Maar in jouw geval is de hond van je vader, anders moet je hem/haar met je meenemen. Dat is het engagement dat je aangaat als je een dier in huis neemt.

 Zo werkt dat niet. Een hond is namelijk een levend wezen met emoties, die heeft z'n eigen voorkeuren en vult dus vriendschappen in zoals ie zelf wil.

Zo kan het dus best dat ie het meest aan je stiefmoeder zal hangen, omdat zij altijd aanwezig is, dat valt op voorhand niet te voorspellen... 

Je kan een 'band' dus niet opeisen, en al helemaal gaat het niet over posities (nr. 1, nr. 2, enz). De band tussen mens en hond heeft namelijk geen vaststaande criteria: de connectie met de ene mens kan op verschillende vlakken dieper of oppervlakkig zijn dan met een andere mens (bijvoorbeeld bij de ene gaat het meer over gehoorzaamheid, bij de andere meer over emotionele aanhankelijkheid), maar daarom is de ene niet meer of minder dan de andere. 

Belangrijk is dat ieder binnen het gezin achter de komst vd hond staat, en ieder er z'n tijd en energie in wil steken. Gezien je vader voltijds werkt en jij er om de week niet bent, is de vraag of je stiefmoeder ook uitkijkt naar het samenleven met een hond en zij voor het dier wil zorgen.

 Maar het ding is.. dat wanneer ik bij mijn vader ben, ik letterlijk al mijn vrije tijd aan die hond ga besteden. alleen wanneer ik bij mijn moeder ben iets minder, maar ik zal nog altijd een paar dagen in die week langsgaan bij mijn vader

Ik heb ook een hond bij gescheiden ouders. Maar dit is echt mijn hond. Ik neem de hond dus ook mee naar mijn vader als ik naar mijn vader ga en terug als ik naar mijn moeder ga. 

Als je wilt dat het echt jouw hond wordt is dat waarschijnlijk ook de enige optie voor je. 

Waarom kan de hond niet naar je moeder? Zou je vader dat niet willen omdat het ech  zijn hond wordt? Of wil je moeder gewoon geen hond in huis? 

En als het echt niet mogelijk is, tja, zou je moeten accepteren dat de hond zich waarschijnlijk wat meer aan je vader en stiefmoeder zal gaan hechten maat het kan nog steeds hardstikke leuk zijn om een hond daar te hebben!

jouw tijd voor je echte eigen hondje komt dan ook nog wel.

 Ik raak dan benieuwd hoe jouw jaloezie zich gaat uiten als de hond zich toch meer gaat hechten aan je vader..wat zeer logisch kan zijn.

Hoe heeft jouw jaloezie zich tot nu toe geuit naar jouw omgeving als het je dwars begon te zitten?

Ik hoop dat je je beseft dat de hond in dit het belangrijkst is,wij mensen willen een hond, dus die is afhankelijk, zelfs voor zijn geluk, van ons!! Je mag én kan het een hond niet kwalijk nemen als hij zich meer hecht aan 1 persoon.

Ik zal zeggen, zorg dat jij het aller leukste persoon bent dat er bestaat en ga je héél goed inlezen over hondentaal, ga lezen over Kalmerende Signalen en richt je heel erg op het positief trainen van je hond.

Als je binnen 2 jaar een vriendin hebt
als je binnen 5 jaar aan het werk gaat
als je binnen 6 jaar je huis gaat verbouwen
als je binnen 7 jaar kinderen hebt

wie zal dan voor de hond zorgen?

Als je op al deze vragen 'ik' antwoordt, zou ik durven zeggen dat je ervoor moet gaan.

Denk echt goed na voor je begint. Ik zeg niet dat je het niet meent of dat je het niet kan. Ik toon je alleen de realiteit. Jij kiest de hond, niet omgekeerd. Eerlijk is dat niet, dus zijn we hen deze oefening wel verschuldigd.

Herders hechten zich vaak aan 1 baas. Hier wist mijn herder meteen vanaf het begin dat ik dat ben, ik deed en doe werkelijk álles. 

Als het jouw hond wordt, waarom neem je hem dan niet mee naar je moeder als je daar heen gaat? Of is dit niet mogelijk. 

Uiteindelijk gaat hij je toch wel leuk vinden, hij ziet jou als deel van het gezin, je zal er dus nogsteeds van alles mee kunnen doen :) 

Ik zal even mijn gezinssituatie schetsen. Wij willen dus heel graag een Duitse herder bij mijn vader. De reden dat die hond er nu pas zou komen is omdat mijn stiefmoeder redelijk bang is voor honden. zij is dus niet echt de persoon die actief bezig gaat zijn met die hond, maar wel altijd thuis is. Dan heb je mijn vader, een zelfstandige met onregelmatige en lange uren. Wel een verantwoordelijk persoon die heel erg van honden houdt en ervoor zal zorgen dat de opvoeding van die hond juist zal gebeuren. Dan heb ik nog een zus van 3, een stiefbroer van 8 en een stiefbroer van 13 die daar permanent wonen. Dan heb je mij en mijn broer van 14 die om de week daar zijn. 

De gedachte alleen al dat mijn stiefbroers, die die hond meer als een speeltje zien, meer tijd met de hond zouden kunnen doorbrengen (en een betere band zouden kunnen opbouwen) maakt mij al jaloers en zeker omdat die hond er zou komen op mijn initiatief.

Ik vraag mij dus eigenlijk af of Duitse herders enkel binden met 1 persoon: zijn baasje (mijn vader) of meerdere personen? en zo ja, de personen die hij het vaakst ziet (mijn stiefmoeder en stiefbroers) of mensen zoals ik die al hun vrije tijd opofferen om te wandelen, spelen, trainen, ... met die hond

Als ik je zo lees met je hersenspinsels..word ik al moe...ik zou een (die) hond daar absoluut niet mee bezwaren!

Nee, het is toch normaal dat je een band wilt met je toekomstige hond? 

Ik bewonder je openheid, maar kijk er ook van op dat je zo bezig bent met jouw positie ten opzichte van de hond.

Je zegt dat de hond van je vader wordt, ik geloof zeker dat je ondanks dat je niet alle dagen bij de hond bent een band kan opbouwen. 

Maar...

Je stiefmoeder moet de hele dag doorbrengen met een hond waar ze angstig voor is? 

Dat voelt de hond ook he? 

En wat als jij over een paar jaar het huis uitgaat?

Als ik het zo lees, niet doen. Als je op jezelf gaat wonen en er is tijd en ruimte voor een eigen hond, lijkt me dat een veel beter moment. 

 Ja maar niet dat je er voor mijn gevoel toch lichtelijk overspannen mee omgaat...je maakt je nu al zorgen over dat de hond zich liever niet te veel moet hechten aan je 2 stiefbroers, zus, moeder..en je eigen broer.

De hond kiest, niet jij, je kan een hond niet dwingen.

Daarom zei ik al, zorg dat jij áltijd leuk voor hem bent(wat niet inhoud dat je hem constant moet aaien of dat hij constant aandacht aan jou moet besteden), betrouwbaar, veiligheid biedt.

Ik zeg je eerlijk, ik word onrustig van hoe jij denkt.

Lieverd, geniet gewoon van die hond. Ja, het is leuker als je er altijd kan zijn en het is leuk als je de deur binnen komt lopen en de hond is superblij je te zien maar dat valt niet af te dwingen. Die hond vergeet je niet hoor, als je een weekje weg bent, en als jij heel leuk bent op de momenten dat je daar bent dan komt het met die band ook wel goed. Als mijn jongere broertje bij mij op bezoek komt (en dat gebeurt misschien 1x per maand) dan ligt mijn hond de hele dag bovenop hem, niet omdat hij er altijd is maar omdat hij altijd leuk speelt met de hond op de momenten dat hij er is.

Als je denkt dat je er echt niet goed mee om kan gaan als je stiefbroers de hond vaker zien kun je altijd nog kijken of je bijvoorbeeld een sport met de hond kan gaan doen, iets van jullie samen. Dan is dat stukje van het leven van de hond helemaal van jou en van niemand anders. 

Het gaat de hond echt niks schelen dat je alle vrije tijd aan hem gaat besteden, hoor. Hij denkt dan in het moment: “leuk! Er word aandacht aan mij gegeven!”. Maar dat betekent niet dat hij jou als baas gaat zien. 

Mijn hondje ziet mij pas sinds dat ik echt voor haar zorg als baas. We hebben haar al sinds ik klein ben, en toen ik ouder werd ging ik meer voor haar zorgen en dus zag ze me meer als baas. 

Geef een hond routine, rust en aandacht, dan ben je de baas. Als jij de hond elke ochtend voert, uitlaat.. elke middag, elke avond.. en ook nog voldoende tijd aan hem besteed, dan ben je de baas.

Dus als je vraagt of die zich aan jou gaat hechten? Ja, je blijft onderdeel van zijn roedel, al vind hij het waarschijnlijk maar vreemd dat je elke keer een week weg bent. Maar of hij jou als baas gaat zien? Nee, waarschijnlijk niet. Zou me niks verbazen als je stiefmoeder zijn baas word, al merk ik wel dat honden zich vaak hechten aan de man in huis als deze er is, dus je pa kan ook. 

Lijkt me niet slim om er zo over na te denken.. als je jaloers bent betekent dat dus vaak ook dat je dat af gaat reageren op de hond, en er dus niet meer zoveel mee gedaan word door jou, want “hij vind ... toch leuker” etcetera. 

Ik zou het gaan zien als; dit is de hond van mijn vader en stiefmoeder. Zij zijn de baasjes, een van hen meer dan de ander. Ik ben onderdeel van de roedel in de ogen van de hond.

Mijn mening hierover?  Ik zou 't niet doen. Iemand die bang is voor honden, verplichten om de tijd dat jij weg bent, met een hond opzadelen is helemaal niet leuk. Al helemaal niet als het ook nog eens zo'n grote herder moet zijn. 

Verder vindt ik dat je beter eerst aan dat puntje jaloezie moet werken. Kom op zeg, je bent 17 jaar oud, geen klein kind meer wat z'n speelgoed niet wil delen! 

Daarnaast wil jij een hond, dus moet je ervoor zorgen dat je er ook voor de hond kan zijn, je moet de hond kunnen geven wat die nodig heeft, dat jij het voer, dierenartskosten enzovoorts betaald.

Kun je dat niet, dan moet je nu nog niet aan een hond beginnen. 

Ik denk dat het moeilijk wordt om een hond jou als baas te laten zien, als je elke keer een week weg bent.  Hij kent je natuurlijk wel en hij zal vast wel naar je luisteren want hij weet wie je bent, maar als iemand anders hem elke dag eten geeft, uitlaat, naar zijn mand brengt, met hem speelt, hem opvoedt en hem buiten in situaties begeleidt die hij eng vindt, dan vrees ik dat het lastig wordt om ervoor te zorgen dat het Echt "jouw" hond wordt. Bovendien kiest een hond altijd zelf. Een kennis kocht een herder (witte herder) met het idee dat het echt zíjn hond zou worden. Zijn vrouw vond honden ook wel leuk, maar van haar hoefde het niet zo nodig, haar man zou alles met de hond gaan doen. 3 maal raden aan wie de hond zich gehecht heeft en naar wie hij luistert... precies, naar zijn vrouw. De hond hoeft niet zo veel van haar man te weten. Zo iets dwing je niet af, de hond  kiest zelf en dat groeit ook een beetje door veel met de hond te doen.  Als je echt zo verschrikkelijk jaloers bent dan zou ik maar even niet beginnen aan een hond want de kans is aanwezig dat hij het nog 10 keer erger gaat maken. 

 Je zegt dat je vader ervoor zal zorgen dat de opvoeding vd hond juist zal gebeuren. Maar hij is weinig aanwezig.

En je stiefmoeder zal niet actief bezig zijn met de hond, maar zij is diegene die altijd thuis is.

Ik denk dat je niet goed beseft wat 'opvoeding' in praktijk inhoudt. 

Het grootste deel van de opvoeding gaat namelijk over harmonieus en aangenaam samenleven.

Dus over allerlei dagdagelijkse dingen zoals: niets van de tafel ritsen, rustig zijn binnenshuis, geen spullen stukmaken, zindelijkheid, leren omgaan met bezoek, beheerst spelen met de kinderen en omgekeerd: de kindjes leren zich respectvol te gedragen bij de hond, enz. enz. enz.

Dat is een hele boterham, en dat is een opvoeding die constant doorloopt tijdens de dag, je kan die niet aan en uit zetten. Dus niet iets wat je vader 's avonds, na zijn lange uren, even gaat 'aanleren' en wat je stiefmoeder daarna tijdens de dag weer kan loslaten.

Net diegene die zich het meest met deze dagdagelijkse opvoeding zou moeten bezighouden, is echter bang van honden en wil er niet mee bezig zijn? Bovendien lopen er ook nog jonge kinderen in huis rond... Dan moét er gewoon een volwassene zijn die dit in juiste banen wil leiden, en de zorg en de verantwoordelijkheid wil dragen.

Niet voor even, maar de hele tijd.

"  Je zegt dat je vader ervoor zal zorgen dat de opvoeding vd hond juist zal gebeuren. Maar hij is weinig aanwezig.
En je stiefmoeder zal niet actief bezig zijn met de hond, maar zij is diegene die altijd thuis is.
 
Ik denk dat je niet goed beseft wat 'opvoeding' in praktijk inhoudt. 
Het grootste deel van de opvoeding gaat namelijk over harmonieus en aangenaam samenleven.
Dus over allerlei dagdagelijkse dingen zoals: niets van de tafel ritsen, rustig zijn binnenshuis, geen spullen stukmaken, zindelijkheid, leren omgaan met bezoek, beheerst spelen met de kinderen en omgekeerd: de kindjes leren zich respectvol te gedragen bij de hond, enz. enz. enz.
Dat is een hele boterham, en dat is een opvoeding die constant doorloopt tijdens de dag, je kan die niet aan en uit zetten. Dus niet iets wat je vader 's avonds, na zijn lange uren, even gaat 'aanleren' en wat je stiefmoeder daarna tijdens de dag weer kan loslaten.
 
Net diegene die zich het meest met deze dagdagelijkse opvoeding zou moeten bezighouden, is echter bang van honden en wil er niet mee bezig zijn? Bovendien lopen er ook nog jonge kinderen in huis rond... Dan moét er gewoon een volwassene zijn die dit in juiste banen wil leiden, en de zorg en de verantwoordelijkheid wil dragen.
Niet voor even, maar de hele tijd.
  "

Alaska's Finest!

 Dat dus. Een hond hecht zich het meest aan degene waar hij het meeste bij is. Simple as that. Je vader kan dan wel buiten zijn werkuren het meeste met de hond willen gaan doen maar een hond en zeker een pup zet je niet 'uit' onder werkuren.

De zindelijkheidstraining, de wandelingetjes, het voeren, de inentingen, het afleren van het bijten/knagen/slopen, het aandacht geven... komt allemaal op je stiefmoeder neer. De kans is enorm dat zij degene is waar de hond zich het meeste aan hecht.

Misschien is zij minder dominant, minder consequent dan je vader. Dan is de kans groot dat je hond je vader als 'de baas' gaat zien ondanks het feit dat hij het meest gehecht raakt aan je stiefmoeder.

De rol van je stiefbroertjes, stiefzusje en je broer is afhankelijk van he zij zich tegenover de hond/pup opstellen. Of ze ook consequent gaan opvoeden, of alleen knuffelen en aaien of ook spelen en wandelen.

Ik denk dat je de plaats (1e, 2e, 3e enz) moet loslaten. Ga nadenken over welke rol je wilt spelen voor de hond. Wil je een 'baasje' zijn? Overwicht hebben, gehoorzaamheid eisen? Wees dan duidelijk en super consequent naar de pup/hond en bemoei je intensief met de opvoeding wanneer je daar bent. Vraag of jij de puppycursussen met de pup mag doen. Ga daarna met hem gehoorzaamheidstrainingen doen. Waarschijnlijk wordt je daar niet DE grote baas van maar wel duidelijk 'een baasje'.

Je kan ook gaan voor 'speelkameraad'. Degene waar de hond super enthousiast van wordt als hij hoort dat jij je fiets parkeert. Degene waarvoor hij luid piepend naar de deur toe rent om je te bedelven onder likjes en knuffels als je de deur open doet. Waar hij niet bij vandaan te slaan is als jij er bent, om je heen draait, op je schoot kruipt, bij de deur gaat liggen als je naar de wc gaat.

Hier is dat nooit 'DE baas' of 'een baasje'. Wel nee. Naar die persoon luisteren ze voor geen millimeter. Als hij met hen naar een cursus of training zou gaan wordt dat één groot drama. Misschien vinden ze hem wel zo leuk omdat ze van hem niets moeten en alles mogen (in mijn ogen veel te veel). Hij speelt veel met ze. Stoeien, knuffelen, met balletjes en ander speelgoed spelen en alles zonder ook maar iets van hen te vragen of een commando te geven. Elsa mag zelfs van hem op hem kauwen en bijten. Hij overlaadt hen gewoon met niets eisende liefde en aandacht. Gaat met ze wandelen, laat ze uit en continu gek doen met ze. En hij is dus alleen van zaterdagavond tot maandagochtend hier. 100% hun speelkameraadje.

Ik reageer alleen even hier op. Want dit kan niet. Ze moet actief bezig met de hond, daar heb je geen keus in als je alleen thuis bent met de hond. 

Dit gaat op deze manier niet werken. Je kunt niet iemand met redelijke angst voor honden alleen laten met een hond die nog volop in de opvoeding zit. Als je vader weg is, zit je stiefmoeder met de hond. Ze zal toch met hem bezig moeten. Niet alleen in huis, maar ook wandelen. 


Een herderpup is och zo'n klein leuk bolletje. Maar ben je een paar maanden verder dan is het al een grote hond. Een hond die zich nog niet altijd perfect gedraagd. Zal gaan blaffen (en die blaf is ook als pup al diep en luid), zal af en toe opspringen, zal happen, zal druk doen. Dat kan echt niet met iemand die ook maar een geringe angst heeft voor de hond, laat staan meer dan gering... 

Wat ik, net als anderen boven mij, een belangrijk punt vindt, is dat je stiefmoeder de hele dag met een herder(pup) zal moeten optrekken, terwijl ze niet van honden houdt.  Dit gaat hoogstwaarschijnlijk niet werken.

Áls er al een hond moet komen, neem dan eventueel een veel kleiner exemplaar, dat is minder griezelig voor je stiefmoeder.

Als de herder eenmaal volwassen is, zal hij erg sterk zijn. Hij weet dat stiefmoeder niet helemaal zeker van haar zaak is en zal dus de baas in huis en op straat worden.

" Wat ik, net als anderen boven mij, een belangrijk punt vindt, is dat je stiefmoeder de hele dag met een herder(pup) zal moeten optrekken, terwijl ze niet van honden houdt.  Dit gaat hoogstwaarschijnlijk niet werken.
Áls er al een hond moet komen, neem dan eventueel een veel kleiner exemplaar, dat is minder griezelig voor je stiefmoeder.
Als de herder eenmaal volwassen is, zal hij erg sterk zijn. Hij weet dat stiefmoeder niet helemaal zeker van haar zaak is en zal dus de baas in huis en op straat worden. "

jantien

 Ik moet heel eerlijk zeggen dat toen ik aan een hond begon ik ook bang was voor honden. In het ieder geval voor onbekende honden die lelijk deden. Je kent dat vast wel; dat je een erf op moet en daar een hond komt aan gescheurd die ontzettend loopt te blaffen naar je. Zeker als het een joekel is of zo'n felle Dobermann of zo. Of als je in buitengebied, bos of een rustig straatje, een hond tegenkomt die je aanloopt te staren en er is geen baas in de buurt te zien. Maar ook lelijk doende kleintjes zou ik nog steeds niet aaien.

Maar ik koos zelf voor een hond omdat ik helemaal verliefd was geworden op de Border Collie. Ik heb me er erg goed in verdiept. Mensen gesproken die er eentje (of meer) hadden, een wedstrijd schapendrijven bezocht, mee geweest wandelen met Border Collies en zelfs een tijdje een Border Collie te logeren gehad om er zeker van te zijn dat dit echt was wat ik wilde.

Het hebben van een eigen hond heeft me grotendeels van die angst afgeholpen.. behalve van 'zwerf'honden en erfbewakers. Daar heb ik het nog steeds niet op. Andermans hond aaien doe ik niet snel (waarom zou ik ook?) en als ik dat doe dan vraag ik eerst of het mag. Dan zeggen ze het wel als hun hond daar niet van houdt.

Voor de stiefmoeder lijkt het me dan ook goed als ze net zo'n traject gaat volgen als ik deed voor er een pup wordt aangeschaft. Toch drama als ze straks bang of te onzeker is met de eigen hond.

Dan beter geen hond nemen, een stiedmoeder die bang is, een vader die veel werkt.. nee.. niets voor een hond. Daarbij kan ik je eigenlijk al garanderen dat de hond zich aan je stiefmoeder gaat hechten, dan aan je vader, dan aan de kinderen die rr permanent wonen, en dan pas aan jou... zo is het nu eenmaal en je kunt er verder niks over zeggen. De hond gaat je echt wel leuk vinden, gaat een vriendje voor je zijn, maar.. je bent er niet altijd, dus gaat hij zich niet zoveel aan jou hechten als aan de rest van het gezin.    Dan kun je beter wachten tot je een eigen hond kan kopen :) 

Ik geef inderdaad wel toe dat ik er te overspannen mee om ga en dat mijn stiefmoeder 'bang' is voor honden was misschien een beetje overdreven. Als die hond er al van kleins af aan is, zal zij daar geen bang van hebben, maar zij heeft het niet echt super hard voor honden.

Maar wat jullie zeggen, is dat je eigenlijk alleen maar een herdershond in huis kan halen, als er voltijds een persoon thuis is die actief met die hond bezig gaat zijn? Mijn stiefmoeder geeft de hond wel eten en loopt er ook altijd rond. Het is niet dat die hond ergens in een kooi zal worden opgesloten of zo. van 16 tot 23 uur en in de ochtend zullen er altijd actief mensen met die puppy bezig zijn. Er is ook een redelijk grote tuin. 

Ik dacht dat wij eigenlijk een perfecte gezinssituatie hadden voor een hond. Altijd wel iemand thuis, een tuin, kinderen om mee te spelen, ....

Stel wij zouden dan toch een Duitse herder in huis halen. Wat raden jullie dan aan? Wat zou mijn stiefmoeder moeten doen in de opvoeding van die hond tijdens de momenten dat wij niet aanwezig zijn (8uur tem 16uur)? 

 Het is inderdaad een perfecte gezinssituatie op voorwaarde dat je stiefmoeder het dus ook ziet zitten om de opvoeding op zich te nemen in de momenten dat jullie er niet zijn. (En dat jij het niet zo'n probleem vindt als de hond niet het meest aan jou gehecht is.)

Bij ons pupje was het zo dat zij de eerste weken/maanden echt aan alles beet waaraan ze niet mocht bijten (schoenen, elektronica, hout, meubels, in handen...) de hele dag door. Als je haar ergens weghaalde, liep ze meteen naar de volgende plek/schoen/kabel... door om daarop te knagen. Ze plaste ook de hele dag door overal in huis. Je was bezig met het ene plasje op te dweilen en ze had intussen ergens anders geplast. Ze had ook wel een blaasontsteking, waardoor ze vaker moest plassen, maar toch moet je erop rekenen dat een pup nog veel binnen plast.

In ieder geval komt dat erop neer dat je echt elk moment van de dag eigenlijk met de pup moet bezig zijn. Elke keer weer moet je de pup weghalen bij dingen waarop hij niet mag bijten en de hele dag door moet je eigenlijk regelmatig met hem naar buiten gaan.

Dat is het grootste deel van de opvoeding bij een pup en dat kan echt enorm veel werk zijn en zwaar worden. En een groot deel hiervan zal dus bij je stiefmoeder terechtkomen omdat zij nu eenmaal het meest thuis is.

Zij moet op die momenten elke keer met de pup buiten gaan, plasjes opdweilen en opletten dat de pup niets stuk bijt. Combineer dat met 's nachts ook enkele keren per nacht opstaan en een pup die regelmatig zit te piepen 's nachts waardoor je ook overdag nog eens erg uitgeput bent en een puppy in huis kan dus erg zwaar zijn. Dat is dus iets waar iedereen zeker moet achterstaan en aan willen meewerken.