Afscheid Pups

Hallo allemaal.. zoals sommige Mischien wel weten is dat mijn eerste pup, Loki die ik eindelijk kreeg bijna 3 maanden geleden overleed met de leeftijd van 9 weken.. nu weten jullie ook vast wel dat ik Bailey kreeg van de fokker. Nou waren mijn ouders niet blij met het gedrag van Bailey omdat hij veel en veel drukker was dan Loki en ook erg veel beet en kapot maakte. Ik had ze het zo vaak uitgelegd dat je dit krijgt met pups en dat het wel over gaat. Maar uiteindelijk had het hele gezin ruzie met name mijn ouders met mij en elkaar. Ook omdat ik werk en mijn ouders soms op de hond moesten passen en ze geen zin hadden om elke dag thuis te puppy zitten. Dat baantje had ik genomen zodat ik mijn hond kon onderhouden en dat waren de eisen voor een pup in huis. Nou heb ik heel veel ruzie met mijn ouders gemaakt dat ze de schuld NIET op de pup konden schuiven dat ze wisten dat een pup in huis plast/poept en bijt. Uiteindelijk is het ze gelukt en is de pup terug gebracht naar de fokker.. ik denk ook dat het beter voor hem is daar omdat hij de ruimte heeft om op de boerderij met andere honden te rennen en sinds wij in een flat wonen wij hem geen tuin of maatje konden bieden. Maakt niet uit hoe lang hij buiten aan het spelen was 15 minuten binnen en hij wou weer naar buiten zo leuk vond hij het park met andere honden. Nou gaan mensen zeggen “moesten jullie dat maar bedenken voordat jullie de pup kregen” klopt ben ik ook mee eens en ik wist wat er te verwachten was en mijn ouders waren ook ingelicht maar zo doen zij eigenlijk wel vaker (uhum moeilijk). Nou is Loki al bijna 3 maanden overleden en Bailey is ook al bijna 2 maandjes weg.. een hond krijgen was al 12 jaar mijn droom ik ben nu 16, en dan loopt het zo af. Het is voor mij ook al verpest en elke keer als ik een hond op straat zie krijg ik tranen in mijn ogen, ik kan ook niet door de 2 parken lopen waar de pups liepen omdat ik teveel herinneringen krijg. Mijn liefde voor die honden was/is zo groot dat ik al maanden elke avond huilend in slaap val zoals nu Het is nu 03.00 op een school dag en ik kan maar weer niet slapen. Sorry ik weet dat dit een heel lang, jankerig verhaal nu is maar ik wou ff mijn verhaal kwijt. Ik vroeg mij af of jullie mij konden helpen met het feit dat ik Loki zijn overleiden niet kan accepteren en dat Bailey ook al weg is dat ik maar niet vooruit kan. Ik weet dat jullie daar niet zoveel aan kunnen doen maar toch vroeg ik me af of iemand met ervaring met een overleden hond/weggegeven hond mij advies kon geven. Dankjewel alvast en aub de comments vriendelijk houden ik hoef dat er ook niet bij.

Waarom eigenlijk een pup aanschaffen als je eigenlijk van tevoren weet dat je ouders moeilijk gaan doen?

Je weet dat je weinig tijd hebt voor de pup en dat alle zorg bij je ouders terecht komt.

Waarom dan niet wachten tot je school klaar hebt en een baan hebt en daarna kijken of er nog een hond in je leven past?

Ik vind het met name zielig voor de pup, die al zo jong weer weg moet.

Ga je herpakken, stop met huilen houd je bezit met leuke dingen. Als je straks volwassen bent en je wilt weer een hond, kijk dan heel erg goed of die bij je past en of je er genoeg tijd voor hebt.

Ik begrijp zo goed je verdriet....je ouders willen geen hond en ook de zorg er niet voor dragen, je bent 16 meisje, veels te jong om heel alleen voor de pup te moeten zorgen,                  je gaat naar school je werkt om de pup te kunnen onderhouden, respect voor jouw gevoelens en je wil......       het was eigenlijk al gedoemd om te mislukken, je bent vaak weg en dan is de pup overgelaten aan je ouders die geen hond wilde.....                    ga eens kijken of je mag werken in een asiel, schoonmaken verzorgen, spelen en wandelen met de asielhonden, die wachten op jou.......       wacht met een hond tot je een eigen huisje hebt en je genoeg verdiend om een hond helemaal alleen te kunnen verzorgen....  niet huilen, niet achterom meer kijken, ga naar een asiel en ga daar eens kijken wat je kan betekenen voor deze honden.       En jouw tijd komt heus nog wel.

Ach natuurlijk had je beter moeten weten en blablabla, maar ik snap je ook heel goed. Je denkt ergens voor te willen gaan en voor te vechten maar toch kun je niet tegen de omstandigheden opvechten. En ja, ik begrijp dat dat ontzettend moeilijk en teleurstellend voor je is en dat je je verdrietig voelt, dat snap ik ook. Probeer in je achterhoofd te houden dat als de omstandigheden er later voor zijn, je een pup neemt (van een verantwoordelijke fokker ). Misschien dat je een paar daagjes kunt helpen in het asiel? En anders probeer je te richten op je studie. Maar dat je verdrietig bent, dat snap ik heel goed.

Sommige kinderen krijgen een pup als ze veel jonger zijn ,Maar je moet dan wel je ouders mee hebben in tijden dat je er zelf niet bent .

Waarom ga je niet kijken naar werk in een asiel ,dierenarts ,fokker ,of zoals ik als tienjarige al ging doen ,honden uitlaten van mensen die wel een hond hadden maar geen zin om er mee te lopen ?

Die zijn er ook in deze tijd wel helaas .

Gewoon goed om je heen kijken wat er bij jou in de buurt zit ,waarbij je toch een beetje bezig kan zijn met honden ,want een eigen hondje zit er niet in ,jammer voor jou maar wel begrijpelijk van je ouders .

Succes en kop op hoor !

Ik kan me voorstellen dat je verdrietig bent. Soms wil je iets zó graag maak lukt het simpelweg niet. 

Maar het is gebeurt, je kunt er niets meer aan veranderen, enkel van leren. 

Wat het verlies Loki (en Bailey) betreft, misschien kun je wat moois knutselen van bijv. de spulletjes die je voor de hondjes had. Ik zag laatst iemand die had bijv. een stukje van de hondendeken om een canvas gespannen en daar dingetjes op gespeld. Een mooie herinnering voor aan de muur. Of je maakt een foto collage of schrijft een mooi verhaal.

Verdriet kun/moet je niet weg stoppen. Probeer te accepteren wat er gebeurt is en denk aan de fijne momenten. Hoe kort ze ook in je leven waren, ze hebben je een hoop geleerd. Wees daar dankbaar voor. 

Hou vol en als je weer eens wakker ligt en begint te piekeren, zoek op YouTube een audioboek of download een gratis app met luisterboeken. Door daar naar te gaan liggen luisteren verzet je je gedachten en val je sneller in slaap. 

Ach wat rot voor je dat het zo gelopen is. Ik vind dat Heleen wel goede tips  heeft gegeven.

Sterkte hoor.

Honden uitlaten bij een asiel ?!

Ach meisje, wat een pech en wat een verdriet. Houd moed, jouw tijd komt nog wel...

Zoek inderdaad in de buurt iemand met wie je mee kunt lopen tijdens het uitlaten van de hond, dat is gezelllig en leuk. Zo'n hond kan ook je vriendje of vriendinnetje worden.

Als je 18 jaar bent kun je vrijwilligerswerk in een asiel doen. Je moet je dan wel wapenen tegen het 'verliefd worden' op een asielhond, want dan word je er weer niet vrolijker van.

Heel veel sterkte!

" Ach meisje, wat een pech en wat een verdriet. Houd moed, jouw tijd komt nog wel...
Zoek inderdaad in de buurt iemand met wie je mee kunt lopen tijdens het uitlaten van de hond, dat is gezelllig en leuk. Zo'n hond kan ook je vriendje of vriendinnetje worden.
Als je 18 jaar bent kun je vrijwilligerswerk in een asiel doen. Je moet je dan wel wapenen tegen het 'verliefd worden' op een asielhond, want dan word je er weer niet vrolijker van.
Heel veel sterkte! "

jantien

 Bij de meeste al vanaf 16 jaar

De eerste pup was ziek, daarom was die rustig en daarom was Bailey druk. Jammer dat je ouders toch niet voor een pup wilden zorgen. Echt enorm spijtig, want na een paar maandjes hadden ze waarschijnlijk wel een band en was Bailey ook wat rustiger. Heel spijtig.

Maar zoek afleiding, een hobby. Je tijd komt nog wel, misschien als je op jezelf woont en een vriend of vriendin hebt, je dan wel tijd krijgt voor een puppy. Dan hebben je ouders er niks meer mee te maken.